Από την Χριστιάνα Κλεάνθους

Φωτογραφίες: Θεοδώρα Ιακώβου

Θα σας πάρω μερικά χρόνια πίσω. Όταν ήμουν ακόμα παιδί, στην ηλικία των 15, είχα την ευκαιρία να τον γνωρίσω, να βρεθώ στη σχολή του και σε παραστάσεις του. Εκείνο τον καιρό, θυμάμαι χαρακτηριστικά, ήμασταν όλοι πωρωμένοι με τους Rebels. Ανυπομονούσαμε να φύγουμε από το σχολείο και μέσα σε κάτι λεπτά ήμασταν έτοιμοι, περιμένοντας να έρθει το λεωφορείο.

Αυτές οι στιγμές μέσα στο λεωφορείο ήταν οι καλύτερες! Πηγαίναμε στη σχολή και παρ’ όλο που εγώ δεν τόλμησα μέχρι σήμερα να χορέψω, οφείλω να πω πως ο Μιχάλης πάντα ενέπνεε σιγουριά και εμπιστοσύνη σε όλους τους χορευτές. Ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, με χαμόγελο πάντα, που δίδασκε (και διδάσκει) από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Αμφιβάλλω αν υπάρχει άνθρωπος στην Κύπρο που να μην άκουσε έστω μια φορά για τον Maestro! Ένας ξεχωριστός χορευτής-δάσκαλος, ο οποίος το 1991 υλοποίησε μια πρωτόγνωρη ιδέα για τα δεδομένα του νησιού μας, κάνοντας πραγματικότητα το όνειρό του να δημιουργήσει τους Rebel Dancers.

Το πάθος που έχει για τον χορό, η αγάπη του για αυτό που κατάφερε όλα αυτά τα χρόνια, τον κρατούν ακόμα και σήμερα ενεργό. Συνεχίζει να εκπαιδεύει μικρούς και μεγάλους και πάντα δημιουργεί εντυπωσιακές παραστάσεις και shows.

Μετά από τόσα χρόνια που είχα να τον δω, βρεθήκαμε και πάλι, σε μια διαφορετική συνάντηση αυτή τη φορά! Η αγάπη που έχει για τον χορό, το πάθους του, και η εξέλιξη της σχολής, με όσα κατάφερε μέχρι σήμερα, ήταν οι αφορμές για να κανονίσω μια συνέντευξη μαζί του.

Στη φωτογράφιση που έγινε ακριβώς από τη συνέντευξη, συνειδητοποίησα ότι παρά το γεγονός ότι έχουν περάσει τόσα χρόνια έχει ακόμα το ίδιο πάθος και τον ίδιο ενθουσιασμό.

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη με τον Maestro, κατά κόσμον Μιχάλη Βαρνακίδη.

Η πραγματικότητα είναι πως -και αυτό μετά το κατάλαβα- με έβλεπαν σαν εξωγήινο. Ήταν, βλέπεις, και η εποχή που φορούσαμε τα φαρδιά ρούχα εκείνης της δεκαετίας και έμοιαζα με κάτι εξωπραγματικό.

Μιχάλη, ζεϊμπέκικο χορεύεις; Τι χορεύεις όταν βρεθείς σε ένα γάμο;

Δεν μου ζητήθηκε ποτέ να χορέψω ζεϊμπέκικο. Δεν θα είχα όμως κανένα πρόβλημα να το κάνω. Σε γάμο, όμως, μου έτυχε αρκετές φορές να χορέψω του δικού μου στυλ χορούς.

Τι άλλους χορούς έτυχε να χορέψεις γενικότερα;

Ήδη χορεύω διάφορα στυλ. Απλώς να πω πως ο κάθε χορευτής έχει ένα δικό του στυλ και αυτό προωθεί προς τα έξω. Εγώ είμαι locker, αλλά ξέρω να κάνω και hip hop, όπως επίσης ξέρω και κάποιες κινήσεις του breaking. Περισσότερο όμως προωθώ το δικό μου στυλ.

Στις εξόδους σου τι χορεύεις;

Το είδος του χορού που κάνω απαιτεί αρκετό χώρο έτσι ώστε να γίνουν οι κινήσεις με τα χέρια και να μπορώ να εκφραστώ ελεύθερα. Οπότε, όταν βγω έξω, δεν θα εκτονωθώ με τις κινήσεις που έχει αυτό το είδος χορού. Περισσότερο η κίνηση θα μου βγει με συναίσθημα. Έχει διαφορά να χορεύεις απλά, από το να εντάσσεις και κινήσεις μέσα στο χορευτικό. Σίγουρα, μερικές φορές όταν γίνεται ο λεγόμενος κύκλος και ξεκινούμε να χορεύουμε, σε εκείνη τη φάση μπορείς να κάνεις τις κινήσεις έτσι ώστε να είναι ολοκληρωμένο το στυλ του χορού.

Ποιος ήταν ο πιο ασυνήθιστος τόπος που χόρεψες;

Σε αεροπλάνο, στον πύργο του Άιφελ, στον Παρθενώνα και μια φορά στο προαύλιο εκκλησίας.

Όταν δημιούργησα τους Rebel Dancers, το ’91, ο κόσμος δεν είχε ιδέα τι είναι αυτά τα είδη χορού, ούτε καν εμείς δεν γνωρίζαμε καλά-καλά.

Πόσο διαδεδομένο είναι στην Κύπρο το hip hop ή το locking;

Όταν δημιούργησα τους Rebel Dancers, το ’91, ο κόσμος δεν είχε ιδέα τι είναι αυτά τα είδη χορού, ούτε καν εμείς δεν γνωρίζαμε πολύ καλά τι είναι. Βρισκόμασταν στο ξεκίνημά μας, σίγουρα θα μας έπαιρνε χρόνο για να εξοικειωθούμε.  Ξέραμε κάποια πράγματα γενικά για το χορό, το disco.  Μέχρι να διαδοθεί αυτό το οποίο αρχίσαμε μας πήρε μερικά χρόνια. Σιγά-σιγά ολόκληρο το νησί άρχισε να χορεύει αυτά τα στυλ λόγω του ότι το προωθήσαμε σωστά προς τα έξω. Με σκληρή δουλειά πετύχαμε τον στόχο μας.

Θα τολμούσες να πεις ότι κατάφερες να δημιουργήσεις μια παράδοση σε αυτά τα είδη χορών;

Υπάρχει μια παράδοση στην Κύπρο, ο κόσμος πλέον χρησιμοποιεί τον όρο hip- hop, καθημερινά, για όλα τα είδη, παρ’ όλο που δεν είναι σωστός ο όρος! Είναι ξεχωριστά, διαφορετικά είδη. Αυτά τα είδη είναι μια κουλτούρα την οποία πήραμε, την αναλύσαμε και τη διδάσκουμε, μέχρι και σήμερα. Έτσι, με αυτόν τον τρόπο, αυτά τα στυλ έχουν βρει στέγη και στην Κύπρο. Σίγουρα, η πρώτη στέγη ήταν οι Rebel Dancers.

Έβλεπα κασέτες του Mc Hammer, του Vanilla Ice, του Michael Jackson και έπαιρνα έμπνευση από αυτά! Παράλληλα, έβλεπα τον χορό και σε ένα διαγωνισμό, στη «Trend», ένα club που θα μου μείνει αξέχαστο, αφού στην ουσία από εκεί ξεκίνησαν όλα.

Τι προσφέρει σε έναν άνθρωπο αυτό το είδος χορού;

Τα πάντα μπορεί να σου προσφέρει, από ξεκούραση, χαλάρωση μέχρι και εκτόνωση. Όσο αφορά όμως την νεολαία, τους μεταφέρει σε ένα κλίμα που τους αποτρέπει να είναι εκτός κοινωνίας. Γιατί, ο χορός και ο αθλητισμός είναι ομαδικό συναίσθημα, και από την στιγμή που υπάρχει αυτό το ομαδικό πνεύμα, μαθαίνεις να λειτουργείς και να συμβιβάζεσαι μέσα στα πλαίσια ομάδας.

Τι λες στους μαθητές σου πριν από κάθε παράσταση;

Να είναι πάντα χαλαροί και να προσπαθούν να είναι 100% στο αντικείμενο που χορεύουν. Κάτι άλλο που θεωρώ εξίσου σημαντικό, γι’ αυτό και τους το λέω πάντα είναι, την ώρα που χορεύουν, να μην σκέφτονται τον κόσμο που τους βλέπει! Να χορεύουν αληθινά, με την καρδιά τους και να σκέφτονται μόνο το κομμάτι του χορού.

Θα σε γυρίσω λίγο πίσω, τότε που ξεκίνησες αυτή την πρωτοποριακή ιδέα στην Κύπρο. Θυμάσαι γενικά ποια ήταν η αντίδραση του κόσμου;

Η πραγματικότητα είναι πως -και αυτό μετά το κατάλαβα- με έβλεπαν σαν εξωγήινο. Ήταν, βλέπεις, και η εποχή που φορούσαμε τα φαρδιά ρούχα εκείνης της δεκαετίας και έμοιαζα με κάτι εξωπραγματικό. Αυτό το οποίο συνέβαινε τότε, το αντιλήφθηκα με αφορμή τα καρναβάλια πέρσι, όταν έβαλα τα loose ρούχα της τότε εποχής. Γελούσα εγώ ο ίδιος μόνο και μόνο που τα φορούσα! Σκεφτόμουν πόσο πόσο γελούσε μαζί μας ο κόσμος τότε. Δεν υπάρχουν πλέον τα φαρδιά, άλλαξαν οι εποχές, πλέον συμβαδίζουμε κι εμείς με το στυλ της εποχής.

Ποια ήταν η πρώτη σου επαφή με το συγκεκριμένο είδος χορού; Πότε και πώς αποφάσισες να ανοίξει τη σχολή στην Κύπρο;

Βασικά, έβλεπα κασέτες του Mc Hammer, του Vanilla Ice, του Michael Jackson και έπαιρνα έμπνευση από αυτά! Παράλληλα, το έβλεπα πολύ παλιά και σε ένα διαγωνισμό, στη «Trend», ένα club που θα μου μείνει αξέχαστο, αφού στην ουσία από εκεί ξεκίνησαν όλα. Έτσι, μαζί με τον φίλο μου τον Αντρέα Παυλόπουλο, ο οποίος ήταν και ο συνέταιρός μου κάναμε τους Rebel Dancers. Αρχίσαμε, βλέποντας τα video από τις κασέτες, ενώ με την πάροδο του χρόνου έρχονταν και διάφοροι χορευτές στη σχολή. Η πρώτη μου επαφή με το locking, όμως, έγινε το 2003. Το εμπέδωσα, όμως, όταν ήρθε ο Gemini (Locking4life) το 2006 και έκτοτε μου έδωσε τα δικαιώματα του locking for life στην Κύπρο. Μέσω του locking έχουμε αποκτήσει διεθνή προβολή και καταξίωση και οι ομάδες μας βρίσκονται τώρα στο εξωτερικό.

Γνωρίζουμε ότι δύο από τους μαθητές σου, οι οποίοι που ήταν από μικρή ηλικία κοντά σου, τώρα είναι στο εξωτερικό. Πώς νιώθεις;

Και τα δύο παιδιά ήταν στη σχολή μου από 7 χρονών. Ξεκίνησαν με αργά βήματα, και αγάπησαν αυτό που έκαναν, είχαν ταλέντο και αυτό φαινόταν από την πρώτη στιγμή. Πλέον κάνουν παγκόσμια καριέρα.  Αυτό πραγματοποιείται όταν βάλεις τον πήχη ψηλά και έχεις στόχους.  Είναι η ζωή μου και οι δύο, ο Κωνσταντίνος και ο Άδωνης, γι’ αυτό είμαι πολύ συγκινημένος όταν μιλώ γι’ αυτούς.  Μου λείπουν αφάνταστα αφού εδώ και 6 μήνες απουσιάζουν, είναι στο Παρίσι και τους εύχομαι όλα τα όνειρα και οι επιθυμίες τους να γίνουν πραγματικότητα.

Τι αναμνήσεις έχεις από εκείνο τον καιρό, με το mini bus της σχολής;

Μου λείπουν πάρα πολύ εκείνες οι εποχές. Ειδικά όταν πηγαίναμε σε show και το λεωφορείο έγραφε Rebel Dancers. Από όπου κι αν περνούσαμε μας έδιναν δύναμη οι φίλοι μας, οι γνωστοί μας, να συνεχίσουμε το έργο μας. Αισθανόμουν πάρα πολύ όμορφα που στον κόσμο είχε ανταπόκριση όλο αυτό και ότι ήταν δίπλα μας. Ήταν εποχές που δεν θα διαγραφτούν ποτέ από την μνήμη μου, και το μόνο σίγουρο είναι ότι τις νοσταλγώ.

Μας γνωρίζουν από τη Χιλή, το Περού και την Ιαπωνία. Ξέρουν τους Rebel Dancers, ξέρουν τον Mαέστρο, ξέρουν τους LMC Lockers. Αναγνωρίζουν, επίσης, ότι υπάρχει μια χώρα η οποία είναι χαμένη στον πλανήτη και δεν φαίνεται, αλλά αυτή η κουκκίδα που λέγεται Κύπρος είναι στην κορυφή του παγκόσμιου locking.

Πόσο άλλαξαν τα πράγματα σήμερα σε σχέση με τα 90s;

Θα εκφραστώ στην κυπριακή διάλεκτο. Πριν δεν είχαμε υπόθεση, σήμερα, τουλάχιστον η δική μου σχολή, βρίσκεται πλέον σε παγκόσμια χέρια. Οι επιτυχίες μας δεν είναι μόνο στην Κύπρο αλλά και στο εξωτερικό. Μας γνωρίζουν από τη Χιλή, το Περού και την Ιαπωνία. Ξέρουν τους Rebel Dancers, ξέρουν τον Mαέστρο, ξέρουν τους LMC Lockers. Αναγνωρίζουν, επίσης, ότι υπάρχει μια χώρα η οποία είναι χαμένη στον πλανήτη και δεν φαίνεται, αλλά αυτή η κουκκίδα που λέγεται Κύπρος είναι στην κορυφή του παγκόσμιου locking. Βρισκόμαστε πολύ ψηλά και ο πήχης είναι ψηλά, ειδικά για τη νέα γενιά, τους νέους lockers. Στο locking new generation, που αφορά σε ηλικίες 9 -14, σε σχέση με την Ευρώπη και την Αμερική, η Κύπρος είναι πολύ καλύτερη. Ακόμη και σε σχέση με το Los Angeles που είναι η γενέτειρα του locking. Οι μόνες χώρες που είναι λίγο καλύτερες από εμάς, είναι η Ιαπωνία, η Κορέα και η Κίνα.

Οι στόχοι σε σχέση με τους Rebel Dancers;

Αυτή τη στιγμή οι Rebels Dancers έχουν στον ίδιο χώρο 5 στούντιο, για τα οποία έχω κάποιες βλέψεις. Το όνειρό μου είναι να επεκτείνω τους Rebel Dancers -σε επίπεδο σχολής και ακαδημίας- και εκτός Κύπρου. Και πιστεύω ότι μπορώ να το καταφέρω. Από τη στιγμή που το locking for life ανεβαίνει σε παγκόσμιο επίπεδο είναι θέμα χρόνου πότε θα γίνει αυτό που σκέφτομαι. Πότε ακριβώς, δεν γνωρίζω, αλλά είναι στόχος και όνειρο!

Πιο κάτω μερικές φωτογραφίες που μας παραχώρησε ο ίδιος, από την πολυετή δική του πορεία αλλά και των Rebel Dancers