Πιο κάτω αυτούσιο το μήνυμα της:

 

Πρόσφατα, ενώ παραπονιόμουν σε μια παρέα φίλων -που μου έλεγαν «Πες τα θεά!»- για το γεγονός ότι κάνω μόνη μου τα πάντα στο σπίτι, κάποιος μου είπε: «αν θέλεις βοήθεια πρέπει να είσαι συγκεκριμένη, να το ζητήσεις, δεν μπορούν όλοι να διαβάσουν τη σκέψη σου».

Προσπάθησα λοιπόν αυτό, να ζητάω αυτό που θέλω με λεπτομέρειες:

«Μπορείς να βγάλεις έξω τα σκουπίδια;»

«Μπορείς να ξυπνήσεις τα παιδιά; Κουράστηκα να το κάνω εγώ μόνη μου τα τελευταία 329 χρόνια»

«Μπορείς να πας στο σουπερμάρκετ; Έχω βάλει 3 πλυντήρια και ετοιμάζω το φαγητό, μάζεψα όλα τα σχολικά βιβλία και τις βρωμιές που επέπλεαν στην αυλή»

Και ναι, είχε δίκιο… δούλεψε. Αλλά ήμουν εξαντλημένη, να θυμάμαι συνέχεια τι πρέπει να ζητήσω να γίνει, -μια συνεχής γκρίνια.

Και ξέρετε τι συνέβη στη στιγμή που σταμάτησα να ζητάω;

ΤΙΠΟΤΑ. Πάλι.

Και έτσι κατέληξα στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δική μου δουλειά να ζητάω συνέχεια βοήθεια, δεν είναι δουλειά μου να γράφω γαμημένες λίστες. Έχω ήδη αρκετές δουλειές να κάνω. Το να διδάξω σε κάποιον πώς να με υπολογίζει δεν είναι μια από αυτές.

Απλά κάνε το.

Απλά σκεφτείτε ο ένας τον άλλον, τι χρειάζεται ένα σπίτι. Μήπως ο ένας από εσάς δουλεύει ενώ οι άλλοι αράζουν; Μήπως κάποιος από εσάς πάει βόλτα ενώ ο άλλος καθαρίζει το 13ο φρούτο της ημέρας; Μήπως ο ένας από εσάς σηκώνει όλο το βάρος;

Γιατί όταν σταματήσει η γκρίνια και οι ερωτήσεις και δεν υπάρχουν άλλες λίστες, αυτό που μένει είναι μια σιωπηλή δυσαρέσκεια. Κι αυτό, φίλοι μου, είναι αρρώστια για μια σχέση.

Δεν εξαρτάται από κανέναν να σας διδάξει σεβασμό. Αυτή είναι δική σας δουλειά.

Πλύνετε για μια φορά τα γαμημένα πιάτα χωρίς να χρειαστεί να σας το ζητήσουν.