Είναι ορατές ως σκοτεινές μικρές ή μεγαλύτερες κυκλικές επιφάνειες και προκαλούνται από μαγνητική δραστηριότητα, η οποία παρεμποδίζει τα ρεύματα μεταφοράς θερμότητας από το ηλιακό εσωτερικό, δημιουργώντας έτσι περιοχές με μειωμένη επιφανειακή θερμοκρασία.

Μια ηλιακή κηλίδα έχει θερμοκρασία ως και 5000 βαθμών K, η αντίθεση με το περιβάλλον υλικό των 5800 K την καθιστά εύκολα ορατή ως σκοτεινή κηλίδα, καθώς η ένταση ακτινοβολίας που εκπέμπει ένα θερμό σώμα είναι ανάλογη της θερμοκρασίας του.

Αν μια ηλιακή κηλίδα μπορούσε να παρατηρηθεί απομονωμένη από την περιβάλλουσα φωτόσφαιρα, θα ήταν φωτεινότερη από το νήμα ενός αναμμένου λαμπτήρα πυρακτώσεως. Μια ηλιακή κηλίδα διαστέλλεται και συστέλλεται καθώς εξελίσσεται στην ηλιακή επιφάνεια. Μπορεί να φθάσει σε διάμετρο εξαπλάσια της Γης, πράγμα που καθιστά τις μεγαλύτερες κηλίδες ορατές ακόμα και με γυμνό μάτι κατά την ανατολή ή τη δύση του Ηλίου.

Οι κηλίδες εμφανίζονται συνήθως κατά ομάδες και ο χρόνος ζωής τους κυμαίνεται από λίγες ώρες μέχρι μερικές ημέρες, σπάνια μήνες. Το μαγνητικό πεδίο των κηλίδων είναι πάρα πολύ ισχυρό, χιλιάδες φορές μεγαλύτερο από το μαγνητικό πεδίο του Ηλίου.

Από παρατηρήσεις τουλάχιστον 400 ετών βρέθηκε ότι οι ηλιακές κηλίδες εμφανίζουν, ως προς το πλήθος και τη θέση τους, μια περιοδικότητα περίπου ενδεκαετή. Πρόκειται για τον λεγόμενο ενδεκαετή κύκλο της ηλιακής δραστηριότητας.

 

Η κηλίδα στην πιο πάνω φωτογραφία παρατηρήθηκε στις 12 Απριλίου του 2016.

Με την κωδική ονομασία AR2529 είχε καταγραφεί από τον αστροφωτογράφο John Chumack από το προσωπικό του παρατηρητήριο και απεικονίζει μια κηλίδα στο σχήμα καρδιάς.

 

Φειδίας Χατζηχαραλάμπους

Κυπριακός Οργανισμός Αστρονομίας / ημερομηνία δημοσίευσης: 9/4/18