Η Κύπρος, σύμφωνα με τον ευρωπαϊκό χάρτη παχυσαρκίας που δημοσίευσε η σελίδα «History in a Nutshell» τον περασμένο Φεβρουάριο, παρουσίαζε ένα ποσοστό παχυσαρκίας της τάξης του 21,80%, γεγονός που την κατέταξε στη μέση περίπου της λίστας, ανάμεσα στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες και 84η στον παγκόσμιο χάρτη που περιλάμβανε 192 χώρες.

Ποσοστό το οποίο εκτινάσσεται στο κομμάτι της παιδικής παχυσαρκίας, αφού σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του ΤΕΠΑΚ σε σχέση με τα οφέλη της διατροφής με βιολογικά προϊόντα που έγινε πάνω σε παιδιά (διάβασε σχετικά ΕΔΩ), διαπιστώθηκε στους μετρήσιμους δείκτες μάζας σώματος, πως στην Κύπρο καταγράφονται τα υψηλότερα ποσοστά υπέρβαρων και παχύσαρκων παιδιών στην Ευρώπη, και πως ελάχιστα παιδιά εντάσσουν τη φυσική άσκηση στην καθημερινότητα τους (μια ώρα την εβδομάδα τα κορίτσια και δυο ώρες τα αγόρια), ενώ προτιμούν τις καθιστικές δραστηριότητες (12 ώρες την εβδομάδα και για τα δυο φύλα).

Η επιδημία όμως δεν είναι ούτε οι αριθμοί ούτε τα ποσοστά. Είναι κάτι πιο βαθύ και πιο ανθρώπινο. Οι παχύσαρκοι άνθρωποι δεν γουστάρουν να είναι παχύσαρκοι. Δεν είναι όμως εύκολη η αντιμετώπισή της. Είναι ύπουλη ασθένεια και εκδηλώνεται αργά. Και όσο κι αν σου λένε οι γύρω σου ότι πρέπει να προσέξεις τον εαυτό σου και την υγεία σου –δεν ακούς- έστω κι αν μέσα σου γνωρίζεις ότι όντως κάτι δεν πάει καλά και ότι έχεις χάσει τον έλεγχο.

Μέχρι που ένα πρωί ξυπνάς και βλέπεις την αλήθεια κι εκεί όλα αλλάζουν. Γίνεται το «κλικ» και αρχίζεις να μετράς τα πάντα γύρω σου διαφορετικά. Βάζεις στόχους και προσηλώνεσαι σε αυτούς μέχρι τέλους. Μέχρι που το αποτέλεσμα δικαιώνει τους κόπους και τις θυσίες που έκανες μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Η Άντρια και ο Σάββας, σε κάποια φάση της ζωής τους είχαν φτάσει τα 110kg και 120kg αντίστοιχα, αντιμετωπίζοντας διάφορες δυσκολίες στην καθημερινότητά τους. Μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποίησαν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Και το άλλαξαν.

Άντρια Ζίττη, 29, Νηπιαγωγός 

Από τα μαθητικά μου χρόνια ακόμα, ήμουν αυτό που λέμε παχουλή. Ειδικά στο λύκειο είχα φτάσει στα όρια του περιττού βάρους αγγίζοντας τα 110 κιλά. Ωστόσο, θεωρώ τον εαυτό μου από τις τυχερές, αφού οι περιπτώσεις που ένιωσα ρατσισμό ήταν ελάχιστες. Ίσως λόγω του χαρακτήρα μου δεν άφηνα πολλά περιθώρια στον συνομιλητή μου, να ασχοληθεί με το βάρος μου. Εννοώ ότι παρόλο που ήμουν παχουλή, είχα αρκετή αυτοπεποίθηση και συνεχώς αυτοσαρκαζόμουν με αυτό.

Ήταν μία από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες της ζωής μου, και παράλληλα το μεγαλύτερο στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου.

Δεν είναι ότι αιθεροβατούσα και πίστευα ότι ήμουν κάτι άλλο απ’ αυτό που ήμουν. Είχα πλήρη επίγνωση της κατάστασής μου, απλώς δεν με χαλούσε αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη και το λέω πολύ ειλικρινά. Το μόνο μου άγχος και έγνοια ήταν οι επιπτώσεις που αυτό θα είχε στην υγεία μου.

Το «κλικ» έγινε με το που τελείωσα τις σπουδές μου και αφού είχα αρχίσει να δυσκολεύομαι στην καθημερινότητά μου, ένεκα του περιττού βάρους που με περιόριζε σε πολλά πράγματα. Ρόλο, βέβαια, έπαιξε και το θέμα της υγείας το οποίο με ανησυχούσε όλο και περισσότερο.

 

Ως νηπιαγωγός, η καθημερινότητά μου με τα παιδιά ήταν και είναι πολύ έντονη και δραστήρια. Το περιττό βάρος με κούραζε εύκολα και δεν είχα δυνάμεις και αντοχές για να κάνω όλα όσα ήθελα μαζί τους. Ενώ δεν ήταν λίγες οι φορές που λόγω του βάρους μου απείχα από πολλές ασχολίες και δραστηριότητες που θα ήθελα να ακολουθήσω, όχι μόνο στα επαγγελματικά αλλά και στην προσωπική μου ζωή, με τους φίλους μου. Τότε ήταν που ξεκίνησα τις προσπάθειες να χάσω κιλά με πολλές και διαφορετικές δίαιτες, χωρίς παρόλα αυτά κάποιο ιδιαίτερο αποτέλεσμα.

Αυτό, με οδήγησε να ψάξω άλλες λύσεις, πιο δραστικές. Αποφάσισα να ακολουθήσω μία ειδική αγωγή γνωστής εταιρίας με συμπληρώματα διατροφής. Έτσι κατάφερα να χάσω 30 ολόκληρα κιλά μέσα σε 8 μήνες και να είμαι υποψήφια σε διαγωνισμό της εταιρίας για την κατηγορία «Slimmer of the year» όπου έφτασα μέχρι τον ημιτελικό.

Και μπορεί τώρα που το διαβάζει κάποιος να ακούγεται αισιόδοξο και ελπιδοφόρο, μπορώ όμως να βεβαιώσω με σιγουριά ότι ήταν μία από τις πιο δύσκολες δοκιμασίες της ζωής μου, και παράλληλα το μεγαλύτερο στοίχημα που είχα βάλει με τον εαυτό μου. Υπήρξαν αρκετές στιγμές που πεινούσα πολύ και έλεγα πως δεν θα συνεχίσω, αλλά στο τέλος δεν το έκανα γιατί έχω αρκετό πείσμα και θέλω πάντα να υλοποιώ τους στόχους μου.

Δεν το μετάνιωσα, ούτε στιγμή. Όπως είχα αναφέρει και προηγουμένως αυτό που με απασχολούσε, κυρίως, ήταν η υγεία μου. Όταν βέβαια ξεκίνησα να χάνω βάρος και να βλέπω τον εαυτό μου να ανανεώνεται και παράλληλα να παρατηρώ τις αλλαγές στην αυτοπεποίθηση αλλά και στο σώμα μου, συνέχισα με περισσότερη πίστη και πείσμα μέχρι να καταφέρω να φτάσω στο επιθυμητό αποτέλεσμα.

 

Υπήρχαν και αυτοί που έβγαζαν μια καλυμμένη κακία τύπου «γιατί δεν το έκανες τόσο καιρό;» ή «πρόσεξε, γιατί με την πρώτη ευκαιρία θα γίνεις όπως πριν».

Ήταν απίστευτη δύναμη και χαρά μαζί. Μπορούσα να το εντοπίσω και στα μάτια των ανθρώπων γύρω μου. Καθημερινά λάμβανα απίστευτη χαρά και θετικότητα, ιδίως από άτομα που είχαν να με δουν καιρό. Και ο κύκλος μου όμως συνεχώς με γέμιζε με θετική ενέργεια, αγάπη και δύναμη για να συνεχίσω.

Μου ελέγαν συνεχώς «πόσο σου πάει» ή «δεν το πιστεύω ότι είσαι εσύ, δεν σε αναγνώρισα». Ήταν κάτι πολύ όμορφο. Βέβαια, δεν ήταν όλα θετικά. Υπήρχαν και αυτοί που έβγαζαν μια καλυμμένη κακία τύπου «γιατί δεν το έκανες τόσο καιρό;» ή «πρόσεξε, γιατί με την πρώτη ευκαιρία θα γίνεις όπως πριν». Αυτά τα σχόλια ήταν και ενοχλητικά και προσβλητικά.

 

Δεν έδινα σημασία όμως. Η καλή μου ψυχολογία και ο χαρακτήρας μου, δεν με άφηνα να επηρεαστώ και να λυγίσω. Είχα γύρω μου άτομα που με αγαπούσαν όπως ακριβώς ήμουν, με τα κιλά. Φυσικά όταν εκπλήρωσα και το στόχο των 30 κιλών, ένιωθα ακόμη πιο περήφανη, ηθικά, κυρίως.

Πλέον, τα πράγματα είναι ακόμη καλύτερα και το νιώθω σε κάθε έκφανση της ζωής μου. Έμαθα να τρέφομαι πιο σωστά και επιτέλους αποφάσισα να ασκούμαι όσο πιο συχνά μπορώ.

Σάββας Στεφάνου, 35, Προγραμματιστής

Δεν ένιωσα ποτέ ότι θέλω να τα παρατήσω, άλλωστε ως χαρακτήρας θέλω να εκπληρώνω τους στόχους που βάζω

Είχα περιττό βάρος για 4,5 περίπου χρόνια, φτάνοντας σε σημείο να ζυγίζω 120 κιλά. Ποτέ όμως δεν ένιωσα αυτό που λέμε ρατσισμό ή περίεργα βλέμματα. Απλώς, συχνά οι φίλοι και η οικογένεια μου, μου λέγανε ότι έχω παχύνει και ότι πρέπει να αδυνατίσω. Το έκαναν όμως από ενδιαφέρον και έγνοια για μένα, όχι από κακία. Το αντιλαμβανόμουν κι εγώ όμως. Είχα επίγνωση των περιττών κιλών μου και είχα προσπαθήσει να αδυνατίσω άλλες δύο φορές, ωστόσο ανεπιτυχώς.

Το κομβικό σημείο για μένα ήταν το 2005 όταν συνειδητοποίησα ότι είχα ξεφύγει και ότι ήταν επιβεβλημένη ανάγκη να επανέλθω στα φυσιολογικά μου κιλά, τόσο για λόγους υγείας όσο και για λόγους εμφάνισης. Κουραζόμουν πολύ εύκολα, δεν είχα αντοχές. Εκείνη την περίοδο είχα φύγει για σπουδές στην Ελλάδα και για τις μετακινήσεις μου έπρεπε να περπατώ συνεχώς. Μπορείτε να αντιληφθείτε τις δυσκολίες που βίωνα.

Όταν αποφάσισα να αδυνατίσω, ξεκίνησα αυστηρή δίαιτα-διατροφή και εντατική γυμναστική. Απέβαλα τελείως από τη διατροφή μου το ψωμί, τα τηγανιτά, τις σάλτσες (μαγιονέζα, κέτσαπ κ.λ.π.), τα αναψυκτικά και το fast food. Έτρωγα σαλάτες, άσπρο κρέας, όσπρια, δημητριακά και από γαλακτοκομικά, μόνο γιαούρτι. Αυτό το αυστηρό πρόγραμμα διήρκησε 7 μήνες περίπου και έχασα 50kg. Δύσκολο ήταν στην αρχή που έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα ότι πολλά από τα πράγματα που έτρωγα ή έπινα πριν, δεν θα μπορούσα να τα απολαμβάνω. Έπρεπε δηλαδή να συγκρατηθώ. Μετά όμως μου έγινε συνήθεια.

 

Δεν μπορώ να πω όμως ότι πείνασα. Ναι, στερήθηκα πράγματα, αλλά όχι δεν πείνασα. Ίσως αυτός ήταν και ο λόγος που δεν λύγισα καθόλη τη διάρκεια της προσπάθειάς μου. Δεν ένιωσα ποτέ ότι θέλω να τα παρατήσω, άλλωστε ως χαρακτήρας θέλω να εκπληρώνω τους στόχους που βάζω, άρα δεν θα εγκατέλειπα πριν ολοκληρώσω.

Το αποτέλεσμα με επιβεβαίωσε και με επιβράβευσε. Από τη μέση ακόμη της προσπάθειάς μου, όταν ήδη είχαν φύγει αρκετά κιλά, έρχονταν φίλοι και μου έλεγαν ότι φαίνομαι νεότερος και ομορφότερος. Σίγουρα, τέτοια σχόλια σου δίνουν και τη δύναμη να συνεχίσεις απερίσπαστος την προσπάθειά σου.

 

Όταν για παράδειγμα έβγαινα με παρέα για φαγητό και μου έλεγαν να φάω ένα γύρο ή μία πίτσα και ότι δεν θα πάω τίποτα αν χαλάσω μια μέρα τη δίαιτά μου. Αυτό ήταν ενοχλητικό.

Υπήρχαν όμως και οι περιπτώσεις που ήταν κάπως ενοχλητικές. Όταν για παράδειγμα έβγαινα με παρέα για φαγητό και μου έλεγαν να φάω ένα γύρο ή μία πίτσα και ότι δεν θα πάω τίποτα αν χαλάσω μια μέρα τη δίαιτά μου. Αυτό ήταν ενοχλητικό. Ήταν όμως της στιγμής. Εγώ ήμουν προσηλωμένος στο στόχο μου και με εξαιρετική ψυχολογία. Ένιωθα πολύ ωραία με τον εαυτό μου, και τίποτα αρνητικό δεν μπορούσε να με επηρεάσει.

Τα χρόνια που ακολούθησαν, χαλάρωσα μεν, ωστόσο δεν επέστρεψα στις παλιές κακές συνήθειες. Δεν πίνω καθόλου αναψυκτικά, δεν τρώω ανθυγιεινές σάλτσες, έχω περιορίσει στο ελάχιστο την κατανάλωση ψωμιού και δεν τρώω καθόλου τηγανιτά. Ακολουθώ μια υγιεινή διατροφή, χωρίς όμως να γίνομαι εμμονικός. Επίσης γυμνάζομαι καθημερινά, περίπου 1,5 ώρα. Είναι σημαντικό, αφότου αδυνατίσεις, να διατηρήσεις ένα πρόγραμμα και μία ισορροπία στη διατροφή σου, διαφορετικά είναι εύκολο να επιστρέψεις και πάλι στα παλιά.