Ο Christian Ronig είναι δημοσιογράφος από το Μύνστερ της Γερμανίας και πρόσφατα κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο «Greece is mine». Τον συναντήσαμε στην Αθήνα λίγο πριν από την πρώτη επίσημη συναυλία του στο Σταυρό του Νότου και μας έλυσε όλες τις απορίες που είχαμε.

Πώς ήρθες σε επαφή με την ελληνική μουσική;

Ουσιαστικά εκείνη ήρθε και με βρήκε. Στην πόλη που ζω, το Μύνστερ, ζουν πολλοί Έλληνες και έχω αρκετούς φίλους. Πριν περίπου 9 χρόνια ένας φίλος μου μού ζήτησε να συμμετάσχω σε μια ρεμπέτικη κομπανία. Τότε είναι που άρχισα να μαθαίνω την ελληνική μουσική και με εντυπωσίασε από το πρώτο κιόλας άκουσμα. Έτσι λοιπόν όταν ξεκίνησα να ακούω πολλά τραγούδια, θέλησα να τα μοιραστώ και με τους φίλους μου κι έτσι ήρθε και ο δίσκος αυτός, το «Greece is mine».

Διάλεξα εμβληματικά τραγούδια με τα οποία μεγάλωσαν πολλές γενιές στην Ελλάδα και όλοι είναι συνδεδεμένοι με αυτά. Γι’ αυτό το λόγο προσπάθησα να προσεγγίσω τα τραγούδια με σεβασμό προς τους δημιουργούς και φυσικά προς τα ίδια τα τραγούδια.

Ποιες είναι οι μουσικές σου επιρροές;

Η folk με επηρέασε περισσότερο από κάθε άλλο είδος καθώς ο πατέρας μου έπαιζε folk κι έτσι άκουγα πολύ αυτό το συγκεκριμένο είδος. Οι αγαπημένοι μου καλλιτέχνες είναι ο Tom Waits και ο Johnny Cash.

To ρεμπέτικο έχει κοινά στοιχεία με τη folk;

Νομίζω ότι το ρεμπέτικο έχει πολλές ομοιότητες με τα blues. Είναι ουσιαστικά οι αντίστοιχοι δημιουργοί, που μιλάνε για αντίστοιχα θέματα. Γι’ αυτό και το ρεμπέτικο άργησε να αναγνωριστεί καθώς τα θέματα που θίγει έχουν να κάνουν με την ιστορία. Πάντως, έννοιες όπως η αγάπη, το πάθος, η μοναξιά, η απόγνωση, που αντιστοιχούν σε καθαρά ανθρώπινα συναισθήματα τα βρίσκεις και στα δύο αυτά μουσικά είδη.

Τι σε συγκινεί στην ελληνική μουσική;

Για παράδειγμα ο ρυθμός στο ρεμπέτικο είναι κάτι μοναδικό. Το πρώτο ζεϊμπέκικο που έπαιξα ήταν μία φανταστική εμπειρία, καθώς μού δημιούργησε την απορία για το ποιος άνθρωπος κατάφερε να το σκεφτεί και να το δημιουργήσει αυτό. Και επίσης παίζει σημαντικό ρόλο ο τρόπος που κανείς παίζει την ελληνική μουσική. Πρέπει να νιώθεις τη μουσική, και μόνο τότε μπορείς να παίξεις σωστά. Επίσης, η ποίηση που κρύβουν οι στίχοι είναι κάτι που με συγκίνησε. Οι ελληνικοί στίχοι είναι εξαιρετικά ποιητικοί.

Το ρεμπέτικο έχει πολλές ομοιότητες με τα blues. Είναι ουσιαστικά οι αντίστοιχοι δημιουργοί, που μιλάνε για αντίστοιχα θέματα. Γι’ αυτό και το ρεμπέτικο άργησε να αναγνωριστεί καθώς τα θέματα που θίγει έχουν να κάνουν με την ιστορία.

Ήταν δύσκολο να μεταφράσεις τους ελληνικούς στίχους;

Κάποια τραγούδια ήταν εύκολα, αλλά κάποια άλλα με δυσκόλεψαν αρκετά. Χρειάστηκε να εργαστώ σκληρά, όπως στο τραγούδι «Θεέ μου μεγαλοδύναμε», που έχει λέξεις όπως ντουμάνι, τουμπεκί κλπ. Και τότε άκουσα ένα τραγούδι του Rodriguez που χρησιμοποιεί τη φράση Mary Jane που είναι το συνώνυμο της λέξης μαριχουάνα, κι έτσι κατάφερα να εμπνευστώ και να κρατήσω το αρχικό νόημα των στίχων και την ίδια στιγμή το αποτέλεσμα να βγάζει νόημα.

Ήταν ρίσκο να κάνεις αυτό το δίσκο;

Το σκέφτηκα αρκετά, καθώς διάλεξα εμβληματικά τραγούδια με τα οποία μεγάλωσαν πολλές γενιές στην Ελλάδα και όλοι είναι συνδεδεμένοι με αυτά. Γι’ αυτό το λόγο προσπάθησα να προσεγγίσω τα τραγούδια με σεβασμό προς τους δημιουργούς και φυσικά προς τα ίδια τα τραγούδια.

Περίμενες αυτή τη μεγάλη ανταπόκριση του ελληνικού κοινού;

Σε καμία περίπτωση δεν περίμενα πως οι Έλληνες θα αγαπήσουν τόσο πολύ αυτή τη δουλειά. Έχω λάβει πολλά μηνύματα από κόσμο που μου λέει ότι εκτιμά πολύ το σεβασμό που έδειξα απέναντι στα τραγούδια κι αυτό είναι συγκινητικό.

Τι σου αρέσει στην Ελλάδα;

Δύσκολη ερώτηση. Μου αρέσει η φιλοξενία, η αξιοπρέπεια και η παρέα. Μου αρέσουν πραγματικά αυτά γιατί στην Ελλάδα τα βρίσκεις απλόχερα και είναι οι αξίες που καθορίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Όχι ότι δεν υπάρχουν στη Γερμανία, αλλά στις μεγάλες πόλεις είναι λιγότερο αναπτυγμένες αυτές οι αξίες σήμερα. Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει κάποιος στην Ελλάδα, ακόμα και στο δρόμο, μου αρέσει πολύ. Εδώ οι άνθρωποι είναι έντονοι, γελούν με την καρδιά τους. Αγαπούν έντονα, κλαίνε έντονα. Στην Ελλάδα μου αρέσει η ατμόσφαιρα.

Θα έμενες ποτέ στην Ελλάδα μόνιμα;

Θα το ήθελα πολύ, γιατί μέχρι τώρα το μεγαλύτερο διάστημα που έχω μείνει είναι τρεις μήνες και φυσικά θα ήθελα να μείνω για μεγαλύτερο διάστημα.

Συνέντευξη στον Κ.Π.

Φωτογραφίες: Kai Kremser