Το σκέφτεσαι πολύ πριν το κάνεις. Φοβάσαι. Φοβάσαι πώς θα αντιδράσουν, αν θα τους προκαλέσεις κάποιο πρόβλημα υγείας από το σοκ και τη στεναχώρια. Τύψεις, ενοχές και αναβολή. Για ακόμη μία φορά λες «ας το για πιο μετά».

Αυτό είσαι όμως και δεν αλλάζει. Για πόσο θα κρύβεσαι και θα προσποίησε κάτι άλλο; Για πόσο θα τους κοροϊδεύεις; Στο τέλος της ημέρας είναι οι γονείς και οφείλουν να σε αγαπούν όπως είσαι και όχι όπως πρέπει να είσαι.  Και τελικά το παίρνεις απόφαση «Μπαμπά, μαμά, είμαι γκέι»…

Με αφορμή το 5ο Cyprus Pride 2018 που πραγματοποιείται αύριο 3 Ιουνίου στη Λευκωσία, ζητήσαμε από 5 γκέι άτομα να μας περιγράψουν τη στιγμή που έκαναν το coming out στους γονείς τους και τις μέρες που ακολούθησαν μετά απ’ αυτό.

Μόνικα Παναγή

Δεν αποφάσισα ακριβώς να αποκαλύψω στους δικούς μου ότι είμαι γκέι.

Έγινε αφότου η μητέρα μου με ρώτησε ευθέως –όταν ήρθε το τότε κορίτσι μου στην Κύπρο να με επισκεφθεί- αν είμαι είμαστε μαζί. Όταν της απάντησα θετικά, το μετέφερε στον πατέρα μου ο οποίος μόνο θετικά δεν το πήρε. Ξεστόμισε ότι πιο άσχημο μπορείς να φανταστείς. 

Ακόμη και σήμερα η μητέρα μου πιστεύει ότι όλο αυτό είναι μία φάση που θα περάσει και ότι η πρώην φίλη μου ευθύνεται για όλα όσα έγιναν.

Από την άλλη, όταν μίλησα στους φίλους μου και τους αποκάλυψα αυτό που πραγματικά είμαι, και ομολογώ ότι ήμουν περισσότερο νευρική από τότε που το είχα πει στους δικούς μου, η αντίδρασή τους ήταν πολύ θετική.

Με αποδέχτηκαν και δεν ένιωσα καθόλου αρνητικά συναισθήματα και σκέψεις. Δεν θα μπορούσα να ζητήσω τίποτα περισσότερο από την αγάπη και τη στήριξη των φίλων μου.

Στέφανος Ιωάννου

Καλοκαίρι του 2016, ήταν τότε που έδωσα το πρώτο μου φιλί και έκανα την πρώτη μου σχέση, εννοείται με άντρα. Οι δικοί μου δεν είχαν ιδέα έως τότε, άρα αναγκαστικά κάθε φορά που μιλούσαμε στο τηλέφωνο έπρεπε να κρύβομαι και να μιλάω ψιθυριστά για να μην καταλάβουν κάτι. Παρόλα αυτά, όλοι είχαν καταλάβει ότι κάτι παίζει ειδικά μετά τα σημάδια στο λαιμό μου. Μέχρι που μία μέρα η μητέρα μου με ρώτησε ξεκάθαρα αν έχω σχέση με κάποια από τις κολλητές μου. Ένιωσα το στομάχι μου να δένεται κόμπος. Τι να της έλεγα και πώς; Πήρα βαθιά ανάσα και της είπα «Μάμα, έχω σχέση με άντρα, είναι η πρώτη μου σχέση γενικότερα, τζιαι δεν ξέρω τι γίνεται απλά μου αρέσει».

Της μιλούσα, αλλά για να είμαι ειλικρινής ούτε που καταλάβαινα τι της έλεγα, ήλπιζα μόνο να καταλάβει αυτή. Να με καταλάβει.

Η πρώτη της αντίδραση ήταν «η Εκκλησία δεν συμφωνεί και ελπίζω η επόμενη σου σχέση να είναι με γυναίκα. Εννοείται ότι στον παπά σου δεν θα πεις τίποτα». Φοβόταν την αντίδρασή του, όπως κι εγώ άλλωστε.

Ήθελα όμως να το πω στον πατέρα μου. Το είχα ανάγκη. Τα Χριστούγεννα του 2016 πήγα ταξίδι μόνος μου στο Λονδίνο. Όσο περίμενα να απογειωθεί το αεροπλάνο αποφάσισα να του γράψω ένα μήνυμα «Παπά, ξέρω ότι με αγαπάς τζαι εγώ αγαπώ σε. Ήθελα να σου πω ότι θέλω να επαναπροσδιορίσεις τα όνειρα που κάνεις για μένα. Το έχεις καταλάβει ότι δεν είμαι σαν τους αδερφούς μου τον Γρηγόρη ή τον Στυλιανό, δεν θα σας φέρω ποτέ κορίτσι στο σπίτι. Να προσέχεις και να πίνεις τα χάπια σου». Ο πατέρας μου είναι γύρω στα 50, με καρδιακά προβλήματα και διαβήτη, οπότε μπορείς να αντιληφθείς τις αγωνίες και τους φόβους μου.

Καθ’ όλη τη διάρκεια της πτήσης σκεφτόμουν τα χειρότερα. Έκανα εικόνες με τον πατέρα μου σε έξαλλη κατάσταση να φωνάζει και να με βρίζει. Μόλις κατέβηκα Λονδίνο πήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου να της πω ότι έφτασα καλά και να κόψω αντιδράσεις. Τίποτα, καμία κουβέντα για το μήνυμα που έστειλα. Μάλιστα άκουγα τον πατέρα μου να ρωτάει από το βάθος αν είμαι καλά.

Η πρώτη σκέψη που έκανα ήταν ότι δεν είχε δει το μήνυμα, έτσι το επόμενο πρωί ξαναπήρα τηλέφωνο τη μητέρα μου για να ρωτήσω ευθέως τι είχε γίνει. Το σήκωσε ο πατέρας μου.

- Καλημέρα παπά, είστε καλά;

- Ναι Στέφανε μου καλά εσύ;

- Όλα καλά παπά;

- Ναι Στέφανε μου, μην αγχώνεσαι για τίποτα, αγαπούμε σε και περιμένουμε να γυρίσεις που το ταξίδι σου!

Σάστισα και χάρηκα ταυτόχρονα, όλο αυτό το άγχος για το τίποτα. Το μόνο θέμα, δικαιολογημένα,, ήταν το γεγονός ότι δεν του το είπα όταν το είπα και της μαμάς μου.

Δεν λέω ότι είναι όλα μέλι γάλα, οι τσακωμοί υπάρχουν και η μουρμούρα, όπως υπάρχουν σε όλες τις σχέσεις γονέων και παιδιών. Η μητέρα μου αγχώνεται περισσότερο για την εθελοντική μου δράση και την έκθεση μου στο κόσμο ως γκέι άτομο, μερικές φορές και για το τι θα πει ο κόσμος. Αν και τσακωνόμαστε κάποιες φορές καταλαβαίνω ότι ανησυχεί για μένα και με αγαπάει κι αυτό που φοβάται είναι να μην πληγωθώ.

Για τη δική μου ζωή το να ζω έξω από την ντουλάπα, ακόμη και στο σπίτι, είναι σημαντικό. Τουλάχιστον γλύτωσα από ερωτήσεις τύπου «πότε θα κάνεις οικογένεια;» και «πότε θα παντρευτείς;».

Είμαι μόλις 23 ετών και είμαι σίγουρος ότι έχω πολλά ακόμη να ζήσω και να μάθω.

GariK

Όταν έγινα 18 ετών, αντί να πάω μόνος μου να μιλήσω με «ξεμπρόστιασε» ένας φίλος της μητέρας μου, ο οποίος με είχε ρωτήσει τότε εάν ήθελα τη βοήθειά του για να της πω την αλήθεια. Του ξεκαθάρισα ότι δεν ένιωθα ακόμα πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή και ότι θα το έκανα όταν ένιωθα εγώ έτοιμος. Όταν θα έβρισκα δηλαδή τα κατάλληλα επιχειρήματα για να τους το κάνω όσο πιο εύκολο γινόταν. Βλέπεις, η αρμένικη νοοτροπία τους δεν τους άφηνε και πολλά περιθώρια να κατανοήσουν την έννοια της σεξουαλικής ταυτότητας.

Όταν, τελικά, το έκανα, οι αντιδράσεις ήταν λίγο-πολύ οι αναμενόμενες. Κλάματα και δάκρια λες και είχαμε κηδεία, σύγχυση και λύπη. Θυμό δεν ένιωσα, περισσότερο λύπη και στεναχώρια, τουλάχιστον τις δύο πρώτες ημέρες.

Ο θυμός και οι εντάσεις θυμάμαι να ξεκίνησαν αφότου αποφασίσαμε από κοινού να πάμε σε ψυχολόγο. Φαντάζομαι οι δικοί μου περίμεναν ο ψυχολόγος να προσπαθήσει να μου αλλάξει γνώμη και όταν διαπίστωσαν ότι οι απόψεις του ήταν υπέρ της ομοφυλοφιλίας και της αποδοχής της, τότε τα πράγματα αγρίεψαν κάπως.

Αυτός ήταν και ο λόγος που αποφάσισα να το σκάσω από το σπίτι για ένα μήνα, έως ότου ηρεμήσουν τα πράγματα.

Έξι χρόνια μετά, τα πράγματα δεν είναι ιδανικά μεν, ωστόσο είναι σε πολύ καλύτερο σημείο. Αυτό που μου λένε σήμερα οι γονείς μου είναι «κάνε ό,τι νομίζεις, αν πήρες το λάθος δρόμο εμείς θα είμαστε εδώ για εσένα. Αλλά βρες δουλειά για να στηρίξεις τον εαυτό σου στο μέλλον».

Είμαι gay queer. Η δουλειά μου, ο σκοπός μου αν προτιμάς, είναι η ορατότητα του queer πληθυσμού στην Κύπρο μέσα από διάφορες εμφανίσεις και performances.Θέλω να δείξω την αλήθεια που ζω ως gay queer άτομο σήμερα στην Κύπρο.

 

Κωνσταντίνος Δημητρίου

Τη δική μου «ημέρα της αποκάλυψης» την είχα φανταστεί με εκρήξεις, πυροβολισμούς, επίθεση από ελικόπτερα, διαμελισμένα πτώματα, δάκρυα και θρήνο. Αντ’ αυτού, το σκηνικό ήταν πιο απλό και καθημερινό. Σίγουρα όμως όχι βαρετό.

Ήταν περίπου πριν δέκα χρόνια, είχα επιστρέψει στο σπίτι μετά από μία κουραστική ημέρα και αντιλαμβάνομαι την ατμόσφαιρα πολύ ηλεκτρισμένη. Ο πατέρας νευρικός και εκνευρισμένος δίπλα από ένα σταχτοδοχείο γεμάτο αποτσίγαρα (περισσότερα απ’ ότι συνήθως) και η μητέρα μου αμήχανη με βλέμμα που έδειχνε ότι ήταν έτοιμη να υπερασπιστεί το σύζυγο ή/και το τέκνο της (ανάλογα με την έκβαση της ιστορίας και χωρίς μεροληψία).

Ένιωθα ότι ήξερα και ταυτόχρονα δεν ήξερα τι συμβαίνει. Δεν άντεξα και ρώτησα «Μα...Τι έγινε;». Πλησιάζει η αγαπημένη αδελφή μου με ένα τεράστιο χαμόγελο και προτείνοντας το χέρι μου είπε: «Θέλεις φραπέ;» (μετάφραση: «Ουπς! Έκαμα τα σαλάτα!»). 

Οι γονείς μου πάντα γνώριζαν τι συμβαίνει. Ήθελαν όμως να έρθει η στιγμή που θα τους μιλήσω για να μπορέσουν να μοιραστούν μαζί μου τις ανησυχίες και τους φόβους τους. Στο τέλος της ημέρας, αυτό που διαπίστωσα, είναι πως όταν το παιδί κάνει coming out στους γονείς του οι καβγάδες και οι ακραίες αντιδράσεις που ακολουθούν δεν έχουν να κάνουν με το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού, αλλά κυρίως με την αδυναμία της οικογένειας να χειριστεί τα συναισθήματα και το φόβο του «τι θα πει ο κόσμος».

Εκείνο το απόγευμα, ενώ η συζήτηση αφορούσε προσωπικά θέματα της αδερφής μου, οι γονείς μου από καθαρό ενδιαφέρον και αγάπη θέλησαν να μάθουν αν γνωρίζει κάποιος το μυστικό μου για να το μοιραστεί μαζί τους ούτως ώστε να μπορέσουν να κατανοήσουν την αινιγματική σιωπή μου και να με πλησιάσουν με τον τρόπο τους. Και κάπως έτσι η αδελφή μου τους το αποκάλυψε. Η ίδια γνώριζε την αλήθεια και θεώρησε ότι εκείνη η στιγμή ίσως η κατάλληλη για να κάνει αυτό που εγώ δεν τολμούσα.

Η σκηνή περιορίστηκε σε λίγες μόνο ατάκες:

- Γιε μου, συνειδητοποιείς ότι με αυτές σου τις επιλογές θα έρθει μια μέρα που θα είσαι στο κρεβάτι ετοιμοθάνατος και δεν θα έχεις οικογένεια στο πλευρό σου να σου πει αντίο;

- Μάλιστα, πατέρα. Δεν με απασχολεί η ανεργία. Δεν με απασχολεί το γεγονός ότι ενώ έχω σπουδάσει άλλα πράγματα, αναλώνομαι σε άσχετες δουλειές. Δεν με απασχολεί κανένα σοβαρό θέμα αυτή τη στιγμή ούτε ανησυχώ για το μέλλον μου. Η μόνη μου σκέψη εδώ και 10 χρόνια είναι το νεκροκρέβατο μου.

- Κάνε ό,τι θέλεις, φτάνει να είσαι ευτυχισμένος.

Σίγουρα ένιωσα ένα τεράστιο βάρος να φεύγει. Πλέον δεν θα χρειαζόταν να κρύβομαι, να λέω ψέματα, να ψάχνω τρόπο να καλύψω μια κίνηση, μια λέξη, μια σκέψη, μια γνώμη, ένα συναίσθημα. Από τη στιγμή που η οικογένεια είναι στο πλευρό σου, δεν σε τρομάζει η γνώμη των άλλων.

Δεν λέω ότι ήταν εύκολο. Χρειάστηκε να περάσουν αρκετοί μήνες για να δεχτούν τη νέα κατάσταση και τελικά να την αποδεχτούν, κάτι για το οποίο τελικά δεν είχαν λόγο να ανησυχούν. Σίγουρα βοήθησε απίστευτα το γεγονός ότι μαθεύτηκε «από λάθος».

Εάν δεν γινόταν αυτό, τότε φοβάμαι ότι ακόμη και σήμερα θα περίμενα να βρεθεί η τέλεια/ιδανική ευκαιρία για να μιλήσω.



 

Σε ενδιαφέρει: Μάθετε όλα όσα θα γίνουν στο #CyprusPride2018

Η άλλη όψη

Ψάχνοντας άτομα για το θέμα, οι πρόθυμοι δεν ήταν τόσοι πολλοί, όσο πιστεύαμε ότι θα ήταν. Και ενώ υπάρχουν πολλά άτομα σήμερα που έκαναν outing στον κύκλο τους (φιλικό, συγγενικό), επιλέγουν να αποφεύγουν τη δημόσια έκθεση και προβολή. Όχι γιατί ντρέπονται ή φοβούνται, αλλά επειδή θεωρούν ότι δεν υπάρχει λόγος για να κάνουν κάτι τέτοιο. Ότι αυτό που είναι αφορά μόνο αυτούς και τα δικά τους άτομα.

Ο Νικόλας, είναι μία τέτοια περίπτωση ατόμου, που ενώ μίλησε από νωρίς στους δικούς του δεν επιλέγει να μην λέει δημόσια το τι είναι και μας εξηγεί τους λόγους που ακολουθεί αυτό το δρόμο.

Νικόλας Δ.

Για ευνόητους λόγους είθισται με τους πατεράδες το coming out ενός γκέι γιου να είναι δυσκολότερο συγκριτικά με τις μαμάδες.

Προσωπικά δεν αντιμετώπισα τέτοιο θέμα μιας και ο πατέρας μου απεβίωσε όταν ήμουν πολύ μικρός οπότε δεν χρειάστηκε να τον αντιμετωπίσω. Η μητέρα μου εκτός από γυναίκα, είναι ένας πολύ κουλ και ανοιχτόμυαλος άνθρωπος. Ήξερε για μένα πριν καλά-καλά το καταλάβω εγώ. Όποτε η αντίδραση της όταν της μίλησα ήταν απλώς «πρόσεχε από stds». Γιατί ξέρει πως η γκέι κοινότητα είναι λίγο πιο ευάλωτη. Ίσως, όχι και τόσο πια, αλλά παλαιότερα ίσχυε.

Ο λόγος που δεν εμφανίζομαι, τώρα, δημόσια είναι επειδή δεν νιώθω καμία ανάγκη για ακτιβισμό.

Καταλαβαίνω τη σημασία της επωνυμίας, αλλά προσωπικά δεν θέλω, δεν έχω αυτή την ανάγκη. Νιώθω το κλισέ με την ταμπέλα. Δεν θέλω να ταμπελωθώ ως γκέι πόσω μάλλον ως ακτιβιστής. Ίσως να είναι κι αυτό κατάλοιπο εσωτερικευμένης δίκης μου ομοφοβίας, αλλά δεν θέλω, ούτε με ενδιαφέρει.

Ζω για τη μέρα που τα pride θα είναι μόνο πάρτι, xωρίς ακτιβιστικό λόγο ύπαρξης και που δεν θα είναι απαραίτητη ανάγκη να δηλώνεις κάτι.

Που απλώς θα λες «σήμερα, θα βγω έξω με τον άντρα μου», χωρίς δεύτερες σκέψεις…».