Μπορεί η μητέρα να είναι το άλφα και το ωμέγα της ύπαρξής μας, ωστόσο η ύπαρξη του πατέρα δεν είναι λιγότερο σημαντική, έστω κι αν η επαφή του μαζί μας, γίνεται μετά από τους 9 μήνες.

Στοργικός, τρυφερός και αγαπησιάρης ή αυστηρός, σκληρός και άτεγκτος, ο πατέρας μας είναι ένα σημαντικό ορόσημο στη ζωή του καθενός, που μας καθορίζει για το υπόλοιπο της ζωής μας. Για τα πλείστα κορίτσια είναι ο βασιλιάς και ο ήρωάς τους, ενώ για τα πλείστα αγόρια το πρότυπό τους. Και αυτό κανείς δεν μπορεί να το μειώσει ή να το αλλοιώσει. 

Η 21η Ιουνίου έχει οριστεί ως η Γιορτή του Πατέρα, και μπορεί να μην είναι το ίδιο διάσημη με την αντίστοιχη της Μητέρας, έχει παρόλα αυτά την ίδια αξία και σημασία. Αυτός ακριβώς είναι και ο λόγος που ζητήσαμε από 13 άτομα να θυμηθούν όμορφες, συγκινητικές ή αστείες ιστορίες που έζησαν με τους μπαμπάδες τους και να τις μοιραστούν μαζί μας.

 

Κωνσταντίνος Παντζόγλου

Ήταν τέτοιες μέρες, πριν τέσσερα χρόνια, όταν ο μπαμπάς έφυγε ξαφνικά και ομολογουμένως πολύ νέος! Δε μίλησα ποτέ δημόσια για την απώλεια αυτή. Και σήμερα, που είναι ακόμη μία γιορτή του πατέρα σκέφτηκα πως ο δικός μου ήρωας είναι ο πατέρας μου και θέλησα να του το πω και φυσικά να το μοιραστώ, γιατί μεγαλώνοντας και βλέποντας πιο καθαρά ποιος ήταν ο μπαμπάς μου, κατανοώ πόσο σπανίζουν αυτοί οι άνθρωποι με ήθος. Και κάθε στιγμή που καταφέρνεις να ζήσεις μαζί τους γίνεται ανάμνηση. Κι ύστερα δεν μπορείς να ξεχωρίσεις καμία. Υπάρχουν όμως κάποιες που σε σημαδεύουν, όπως αυτό που μου είπε λίγο πριν φύγει. «Να προσέχεις τη μαμά και την αδερφή σου». Θα μπορούσα να μιλάω ατέλειωτες ώρες για τον πατέρα μου. Για την καλοσύνη του. Κι έπειτα θυμάμαι πόσο λείπει.

 

Νικόλ Κρασέ

Η αλήθεια είναι δύσκολο να ξεχωρίσω, είναι πολλά. Δεν θα σου πω για κάποια αστεία φάση, αφού πρέπει να είναι παρών κάποιος για να καταλάβει. Θυμάμαι όμως την πιο συγκινητική στιγμή. Ήταν στα γενέθλια του, όταν γινόταν 50 -λίγα χρόνια πριν φύγει- και του ετοιμάσαμε ένα μεγάλο πάρτι σε ταβέρνα. Του φέραμε belly dancer, ήρθε η αδελφή μου έκπληξη από τις σπουδές της και του παραγγείλαμε και μία τεράστια τούρτα 3D σε σχήμα βιβλίου. Ήταν συγκινητικό, γιατί όντως δεν περίμενε τίποτα απ' όλα αυτά και παρατηρώντας τα μάτια του μπορούσες να διακρίνεις την ικανοποίηση, τη χαρά και τη συγκίνηση που μας είχε όλους κοντά του. Ειδικά δε, όταν είδε την αδελφή μου, δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει. Ήταν μια υπέροχη  βραδιά. Χορέψαμε, τραγουδήσαμε, περάσαμε τέλεια.

 

Κωνσταντίνος Ψυλλίδης

Εκείνο που θαύμαζα στον πατέρα μου ήταν το χιούμορ. Όταν ήμασταν μικροί, ο αδελφός μου έπαιζε με το λυκόσκυλό μας, όταν σε κάποια στιγμή φωνάζει ο πατέρας μου θυμωμένα «Σταμάτα ρε να παίζεις με το χτηνό». Τότε αποκρίνεται ο αδελφός μου και του λέει: «Εκείνος άρχισε δεν φταίω», για να του ανταπαντήσει ο πατέρας μου: «Ποιος σου μίλησε ρε εσένα;».

 

Γιάννα Στυλιανού

Παρότι τον έχασα σχετικά νωρίς, θυμάμαι έντονα τις αστείες στιγμές που ζήσαμε μαζί και αυτές νομίζω θέλω να κρατάω μέσα μου. Ήταν ένας άνθρωπος με εξαιρετικό χιούμορ και απίστευτο πειραχτήρι. Αυτό που θυμάμαι έντονα, ήταν όταν μία φορά έσπασα κατά λάθος ένα κρυστάλλινο μπιμπελό της μαμάς μου/ Αυτή θύμωσε και άρχισε να φωνάζει. Μόλις ο πατέρας μου επέστρεψε στο σπίτι από τη δουλειά, του είπα φυσικά τι έγινε. Ήμουν η μοναχοκόρη του και μου είχε τρελή αδυναμία και δεν θα το άφηνε να περάσει έτσι. Για να πάρει το αίμα μου πίσω λοιπόν, άρχισε να σπάει και τα άλλα κρύσταλλα που είχε στο ράφι ούτως ώστε να μην υπάρχει πλέον ελλιπής συλλογή, αλλά καθόλου συλλογή.

 

Λευτέρης Μοσχοβίας

Μια έντονη ανάμνηση που έχω από τον πατέρα μου, αφορά τις διδαχές τους. Οι αρχές που μου δίδαξε, οι τρόποι και το να είμαι καλός άνθρωπος με τους καλούς. Μια συγκινητική εμπειρία από τον υπέροχο άνθρωπο, μουσικό μου είδωλο και φυσαρμονικίστα πατέρα μου, ήταν στην ηλικία των 6 ετών όταν μου έκανε δώρο μια φυσαρμόνικα και έπαιξα το πρώτο τραγούδι. Με ακούει και μου λέει «είσαι χαλιά μουσικός». Αυτό εξακολούθησε να το λέει και αφού αποφοίτησα από το Πανεπιστήμιο, αλλά και όταν έκανα μαθήματα με μουσικές ιδιοφυΐες. Λίγο πριν φύγει, μου ψιθύρισε στο αυτί, δακρυσμένος «Δεν ξαναείδα τόσο όμορφο μουσικό. Μπράβο γιε μου». Του λέω, «δεν το χρειάζομαι όμως τώρα. Γιατί τώρα;», και αυτός χαμογέλασε. Μετά κατάλαβα πόσο σημαντικό ήταν αυτό που βίωσα.

 

Μερόπη Κυριάκου

Μπορώ να θυμηθώ αμέτρητες αναμνήσεις από τα παιδικά μου χρόνια, αλλά τελευταία στέκουν πιο έντονα δίπλα μου όσες μοιράστηκα με τον μπαμπά μου 7 χρόνια πριν, όταν διαγνώστηκα με καρκίνο. Πέραν του ότι φρόντισε τα πάντα για μένα έγινε η σκιά μου, η παρέα μου. Μια όμορφη ανάμνηση που έχω από εκείνες τις μέρες στην Αμερική, όταν είχα υποβληθεί σε κάποια θεραπεία η οποία απαιτούσε να παραμείνω περιορισμένη σε ένα δωμάτιο για 48 ώρες, χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο. Στην προσπάθεια του να σταθεί δίπλα μου και εκείνη τη στιγμή, καθόταν στην πίσω αυλή κι εγώ από το μισόκλειστο παράθυρο του δωματίου μου στο δεύτερο όροφο κάναμε παρέα κουβεντιάζοντας...



 

Λένια Γεωργίου

Αξέχαστες στιγμές για μένα με τον πατέρα μου είναι οι συζητήσεις που κάνουμε το βράδυ πίνοντας ζιβανία και συζητώντας διάφορα. Είναι κάτι που κάνουμε πολύ συχνά και που είναι αποκλειστικά δικό μας.



 

Δήμητρα Γεωργίου

Ήταν η ημέρα των γενεθλίων μου. Αν θυμάμαι έκλεινα τα 7. Ο μπαμπάς φούσκωνε μπαλόνια στο στούντιο του φωτογραφείου και στο background έπαιζαν τα στρουμφάκια. Τον ρωτώ γιατί όλο αυτό το σκηνικό και μου απαντά πως ετοιμάζεται για μια παιδική φωτογράφηση. Το έχαψα και μπροστά στα μάτια μου ετοίμασε το πρώτο μου surprise party!

 

Σύλια Ιωαννίδου

Ο μπαμπάς μου είναι στρατιωτικός εν αποστρατεία. Ποδήλατο έμαθα στο στρατόπεδο μαζί του. Ήμασταν στη Μυτιλήνη, εγώ ήμουν 2α δημοτικού και ήταν Κυριακή όταν αποφάσισε ότι πρέπει να βγάλω τις βοηθητικές ρόδες. Θυμάμαι ακόμη  την ασφάλεια που αισθανόμουν όταν κρατούσε το ποδήλατο μέχρι να πάρω φορά και να φύγω. Και έφυγα, δυστυχώς παίρνοντας πολύ φορά. Με τον πατέρα μου είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση, ήμουν και θα είμαι πάντα ο ... τσακαλάκος και ο τσιπουράκος του. Αυτά ήταν τα παρατσούκλια του και μπορείτε να καταλάβετε γιατί.

 

Άννα Κούμα

Έφυγε το 2000, του Αποστόλου Ανδρέα, ακριβώς τη μέρα της ονομαστικής γιορτής της μητέρας μου. Η αλήθεια είναι ότι δεν τον αποχαιρέτισα ποτέ, δεν θυμάμαι αν κοίταξα καν μέσα στην κουζίνα που καθόταν. Έβρεχε πάρα πολύ εκείνο το βράδυ και για κάποιο λόγο, πες το κακό προαίσθημα, πες το ο καιρός, πες το ότι δεν ήμουν στα καλύτερα μου γιατί μόλις είχα χωρίσει, άνοιξα την πόρτα και έφυγα από το σπίτι τόσο βιαστικά που ούτε καν μπήκα στη διαδικασία να πω ότι φεύγω. Λες και ήθελα να απομακρυνθώ όσο πιο γρήγορα γινόταν από τη μοίρα μου.

Έφυγα χωρίς να τους πω ένα γεια, έφυγε χωρίς να του πω ένα γεια. Λίγη ώρα αργότερα μου τηλεφώνησε η μητέρα μου. Ο πατέρας σου λιποθύμησε! Μπήκα στο αυτοκίνητο. Οδηγούσα γρήγορα, αλλά δεν ήθελα να φτάσω ποτέ. Στη διαδρομή «συνάντησα» το ασθενοφόρο…. Ήταν ήδη αργά.

Ο πατέρας μου ήταν μια έντονη φυσιογνωμία στη ζωή μου, ήταν ένας άνθρωπος με απαντήσεις και απόψεις για όλα τα θέματα, δυναμικός και ευαίσθητός ταυτόχρονα, με αμέτρητες ιστορίες να διηγηθεί σε οποία παρέα και αν καθόταν και πάντα έτοιμος να βοηθήσει όποιον είχε ανάγκη. Ήταν δίπλα μου στον παιδίατρο, στο Λούνα Πάρκ, στις σχολικές μου γιορτές, ήταν εκεί ακόμη και για την κολλητή μου που είχε χάσει το ’74 το δικό της πατέρα.

Ήμουν σίγουρη πως ο πατέρας μου θα υπήρχε για πάντα στη ζωή μου και υπάρχει όντως... αλλά τώρα πια μέσα μου, στον τρόπο σκέψης μου, στον τρόπο που λειτουργώ. Σίγουρα δεν είμαι η κλωνοποίηση του, γιατί το πιο σημαντικό πράγμα που με δίδαξε είναι να έχω και να υπερασπίζομαι τη δική μου προσωπική άποψη έστω κι αν θα ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από τη δική του και αν ακόμη ζούσε θα τσακωνόμαστε σχεδόν κάθε μέρα… και ίσως γι αυτό η φυσική του απουσία έγινε τεράστια.

Ο πατέρας μου δυστυχώς έφυγε χωρίς να του πω όλα όσα θα ήθελα, χωρίς να του πω πόσο τον αγαπούσα, χωρίς να τον πάρω μια τελευταία αγκαλιά, να του δώσω ένα τελευταίο χάδι και ένα φιλί πριν φύγει.  Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μας προειδοποίησε και δεν μας προετοίμασε κανείς για το ταξίδι του. Όσο έντονη ήταν η ζωή του τόσο αθόρυβα έφυγε. Και εμείς το δεχτήκαμε και μάθαμε να ζούμε με αυτό. Και οι χαρές από τότε είναι λίγο πιο μικρές και οι λύπες λίγο πιο μεγάλες. Μην περιμένετε τη γιορτή του Πατέρα για να στείλετε τις ευχές σας, για να χαρίσετε τα δώρα σας, για να δώσετε την αγκαλιά σας. Κάντε το τώρα, κάντε το όσο πιο συχνά μπορείτε, κάντε το χωρίς λόγο και αιτία.

 

 

Χρίστος Παπαδημητρίου

Μπήκαμε στο κτήριο της Apple στο Λονδίνο για να πάρω κάτι που ήθελα. Τότε του ήρθε η επιφοίτηση να τους δείξει το δικό του κινητό για να τους ρωτήσει εάν επιδιορθώνεται το πλαστικό τού cover της οθόνης. Σημειώστε ότι το κινητό του είναι πιο παλιό και από το 3310, και ήταν μόλις είχε βγει το iPhone7. Αντιλαμβάνεστε ότι η πωλήτρια έπαθε μίνι εγκεφαλικό κι εγώ πέθανα στο γέλιο.

 

 

Ελένη Αναστασίου

Η δική μου ανάμνηση είναι σχετικά πρόσφατη, αλλά πολύ έντονη. Ήταν όταν πριν μερικά χρόνια, τελειώνοντας τις σπουδές μου στην Κύπρο αποφάσισα να πάω για δουλειά στο εξωτερικό αφού εδώ δεν έβρισκα. Όταν με πήγαν στο αεροδρόμιο, φεύγοντας, γύρισα πίσω και τον είδα να με χαιρετά με δακρυσμένα μάτια. Αφού ούτε εγώ ούτε κι εκείνος ξέραμε τι θα βρω εκεί που πήγαινα και ήταν και η πρώτη φορά που τους άφηνα.

 

 

Τάνια Νεοκλέους

Να του τη λέω που ξεχνάει τα πάντα, να κατηγορεί την ασπαρτάμη ότι του κλέβει τη μνήμη, να τσακωνόμαστε για τη θέση στο τραπέζι, να του λέω ότι θα του κόψω το χέρι αν αγγίξει τις πατάτες μου, να ξεκαρδίζομαι κάθε φορά -σαν την πρώτη- με το ίδιο αστείο, να τον κατηγορώ ότι φταίει που δεν σταύρωσα έναν έρωτα της προκοπής, να μου λέει «αφού είσαι προβληματική» και να το εννοεί, να μου στέλνει ηλεκτρονικές καρδούλες στο κινητό κάθε φορά που φεύγω από κοντά του και να είναι το πρώτο μήνυμα που στέλνω μόλις φτάσω στο δικό μου σπίτι. Όλα αυτά σε μια μέρα. Κάθε μέρα.