Ακροβατούμε συνεχώς μεταξύ του πολιτικά ορθού και της υποκειμενικότητας. Ή καλύτερα αυτής της κατάστασης που ενώ ξέρεις ότι μπορεί να είναι προσβλητική για κάποιον, ίσως και επίπονη, εξακολουθούμε να την προκαλούμε συνειδητά ή ασυνείδητα, γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να υπερνικήσουμε τη αδύναμη, ανθρώπινη φύση μας.

Όπως όταν χαρακτηρίζουμε κάποιον όμορφο ή άσχημο, βάσει της εξωτερικής του εμφάνισης. Κάτι που αυτομάτως προσδιορίζει και πολλά άλλα στοιχεία του χαρακτήρα του και δημιουργεί μια πλήρη εικόνα για το ποιος είναι, πριν καν τον γνωρίσουμε.

Όσο δύσκολο κι αν είναι να το παραδεχτούμε, όλοι έχουμε μπει σε κάποια φάση της ζωής μας σε αυτό το λούκι, απλώς κάποιοι κατάφεραν να το δαμάσουν και άλλοι το άφησαν ανεξέλεγκτο να αλωνίζει.

Όταν πριν μερικούς μήνες δημοσιεύαμε άρθρο με 4 πραγματικά όμορφους ανθρώπους, οι οποίοι μας μιλούσαν για την καθημερινότητά τους και για το πώς είναι να ζεις με τόση ομορφιά σε έναν κόσμο άσχημο που θεοποιεί το κάλλος, δεχτήκαμε –κυρίως- αρνητική κριτική από αναγνώστες που μας χαρακτήρισαν με διάφορα κοσμητικά επίθετα, όχι τόσο για το περιεχόμενο του άρθρου όσο για την επιλογή των ατόμων τους οποίους δεν θεωρούσαν και τόσο όμορφους. Μπορεί και να μην ήταν, αλλά αυτό είναι πάντα υποκειμενικό.

Ωστόσο, καιρό μετά, διαβάσαμε ένα άρθρο του Guardian το οποίο δημοσίευε την επιστολή μίας κοπέλας η οποία χαρακτήριζε τον εαυτό της άσχημο εξωτερικά και περιέγραφε το πώς είναι να ζεις με αυτό, να το αποδέχεσαι και τελικά να ζεις μία όμορφη ζωή. 

 

‘Δεν είσαι όμορφη. Οπότε θα πρέπει να προσπαθείς πιο σκληρά σε ό,τι κάνεις. Οκέι;’.

Η Leigh Peele είναι συγγραφέας και αρθρογράφος στον Guardian και έχει αποφοιτήσει από τη γυμναστική ακαδημία. Γνωρίζει από δίαιτες και δίνει συμβουλές μέσω του site της για διάφορα μικρά και μεγάλα προβλήματα του σύγχρονου κόσμου, προειδοποιώντας πάντα με χιούμορ ότι ούτε ειδικός είναι ούτε δίπλωμα έχει για όλα αυτά. Γράφει ιδιαίτερα, έξυπνα και προσεγγίζει θέματα που δύσκολα ομολογεί κανείς ότι τον απασχολούν.

Όπως για παράδειγμα το άρθρο της, στο οποίο περιγράφει το πώς διαχειρίζεται το γεγονός ότι είναι άσχημη. 

Πολύ απλά, απερίφραστα, σχεδόν αστεία, η Peele κάνει μια μικρή αναδρομή στην παιδική της ηλικία, όταν ενημερώθηκε γι' αυτό το «προσόν» της, και φτάνει μέχρι την ενήλικη ζωή της, όπου πλέον συνειδητοποιεί ότι τελικά δεν είναι και τόσο μεγάλη ατυχία να είναι κανείς άσχημος. 

«Ζω τη ζωή που θέλω να ζήσω, ακόμη κι αν δεν κέρδισα το λαχείο της ομορφιάς», είναι ο εύγλωττος τίτλος του άρθρου της.

«Ελκυστικό είναι αυτό που εμείς ορίζουμε ότι είναι. Ζήστε τη ζωή που θέλετε να ζήσετε ακόμη κι αν δεν είστε οι νικητές της γενετικής λοταρίας. Δεν είσαι όμορφη. Οπότε θα πρέπει να προσπαθείς πιο σκληρά».

«Ο αδερφός μου ήταν μαυρισμένος, δυνατός και είχε αυτή την άνεση που βρίσκεις μόνο σε όσους είναι πλούσιοι και όμορφοι. Χαμογελούσα κάθε φορά που μου τοποθετούσε σωστά το σακίδιο στην πλάτη. Το να κάνω κάτι σωστά ή να καταφέρνω να τον κάνω περήφανο ήταν μια από τις λίγες χαρές της παιδικής μου ηλικίας. Μέχρι τη μέρα που μου είπε: ‘Δεν είσαι όμορφη. Οπότε θα πρέπει να προσπαθείς πιο σκληρά σε ό,τι κάνεις. Οκέι;’. Έμεινα μ’ ένα παγωμένο χαμόγελο γιατί ακόμη κι όταν είσαι μικρός αντιλαμβάνεσαι πόσο σημαντικό είναι να υποδύεσαι ότι δεν σε επηρεάζουν αυτά που ακούς. Στο οικογενειακό περιβάλλον μου αυτό ήταν προϋπόθεση επιβίωσης. Αλλά η αλήθεια είναι ότι αυτό που μου είπε εκείνη τη μέρα ο αδερφός μου με συνέτριψε. Πολύ σύντομα άρχισα να σταχυολογώ τα σημάδια που εισέπραττε κάποιος που δεν ήταν όμορφος. Αυτό ήταν ακόμη πιο περίπλοκο, γιατί μέχρι τότε γνώριζα πολλούς ανθρώπους και είχα αρκετούς φίλους, που η αλήθεια είναι ότι με συμπαθούσαν. Επίσης, είχα ταλέντο στη μουσική, ήμουν καλή στα σπορ και μέχρι να καταρρεύσει τελείως η ζωή μας στο σπίτι ήμουν καλή μαθήτρια.

Ακόμη, ήμουν γεννημένη αγωνίστρια, οπότε οι άλλοι πολύ δύσκολα θα έκαναν ανοιχτά πλάκα μαζί μου για την εμφάνισή μου, τουλάχιστον όχι πριν από την εφηβεία, όπου η ανάπτυξή μου θα έβαζε το χέρι της ώστε να δημιουργηθεί τέτοιου είδους κλίμα», γράφει η Peele. Και συνεχίζει: «Πολλές φορές βρισκόμουν σε κάποιο χώρο με φίλες μου και άκουγα τα κομπλιμέντα που δέχονταν. Όλες τους εκτός από μένα. Δεν είναι ότι οι άνθρωποι σε κοιτούν και λένε: ‘Ωχ, Θεέ μου, πόσο άσχημη είσαι! Γιατί δεν αυτοκτονείς;’. Φυσικά και όχι.

Είναι το πώς αντέχεις να σταθείς δίπλα σε έναν ελκυστικό άνθρωπο και ο κόσμος τριγύρω, ακόμη και εκείνοι που αντικειμενικά λογίζονται για άσχημοι, να λένε: ‘Ουάου, η φίλη σου είναι όμορφη! Μα, κοίταξε τη, έχεις ξαναδεί τόσο όμορφο κορίτσι;’. Ήμουν αρκετά παρατηρητική και έντιμη για να διακρίνω ότι δεν ανήκα σ' αυτή την κατηγορία ανθρώπων. Παρατηρούσα τις φωτογραφίες –των φίλων μου και τις δικές μου– και καταλάβαινα ότι κάτι δεν πήγαινε καθόλου καλά... Όμως, δεν είμαι μόνη μου σ' αυτό. Στην πραγματικότητα, πολλοί από σας έχετε μια ιδέα για το τι ακριβώς λέω – αν και το ότι υπάρχουν κι άλλοι σαν εμάς ποτέ δεν μας κάνει να νιώθουμε λιγότερο μόνοι».

Τι κάνουμε όσοι δεν ανήκουμε στην κατηγορία των ωραίων; Τι προτείνει η Peele; «Το ότι δεν είμαι ελκυστική δεν με εμπόδισε να ζω όπως θέλω, για την ακρίβεια να ζω όπως αν ήμουν ελκυστική. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν πώς να προσανατολιστούν στον κόσμο όπου ζω εγώ.

Απλώς θα σας πω ότι απέρριψα τους κανόνες των όμορφων και έμαθα να τους θέτω στην υπηρεσία μου. Αποφάσισα να αποσκιρτήσω από το κλαμπ στο οποίο ανήκα, να περάσω το όριο, να κάνω φίλους και να βγαίνω ραντεβού με ανθρώπους που κανονικά δεν θα μου επιτρεπόταν.

Ήθελα να περιβάλλομαι μόνο από πιο μορφωμένους, πιο όμορφους ή πιο έξυπνους από μένα, ακόμη κι αν ο κόσμος θεωρούσε ότι η σύγκριση θα με αδικούσε. Επί της ουσίας, λοιπόν, μπορεί να μην είμαι ο πιο έξυπνος ή ο πιο όμορφος άνθρωπος, αλλά συναναστρέφομαι εκείνους που είναι. Και κάπως έτσι γίνομαι κι εγώ, έστω και λίγο, έστω κι από καραμπόλα ή σύμπτωση, όμορφη.

Πάω κόντρα στο σύστημα». Όπως αναφέρει η Peele, μπήκε στη διαδικασία να μοιραστεί την ιστορία της για να ενθαρρύνει κι άλλους να μιλήσουν ανοιχτά για ένα θέμα που καταστρέφει την ψυχή και την καθημερινότητα πολλών ανθρώπων. Συνήθως, προτιμούν να κρύβουν όλο αυτόν τον πόνο πίσω μια μάσκα αδιαφορίας, να παριστάνουν ότι δεν τους ενδιαφέρει, σαν να κλείνουν μάτια κι αυτιά σε όλα τα πικρόχολα σχόλια, αλλά τελικά τα κουβαλάνε μαζί τους.   

«Ελκυστικό είναι αυτό που εμείς ορίζουμε ότι είναι. Ζήστε τη ζωή που θέλετε να ζήσετε ακόμη κι αν δεν είστε οι νικητές της γενετικής λοταρίας», καταλήγει η Peele. 

 

Με στοιχεία από τον Guardian και Lifo