Φωτογραφίες: Χριστίνα Μανώλη

Δεν σταματούν, όσα και χρόνια και αν περάσουν ποτέ δεν θα σταματήσουν να ξετυλίγονται ιστορίες από τότε, από χθες, από σήμερα. Ιστορίες που πονούν και πληγώνουν και άλλες που σε κάνουν να χαμογελάς και να νοσταλγείς ή ακόμη και να ελπίζεις.

Όπως η ιστορία που διηγήθηκε μέσω της σελίδας της στο Facebook η κυρία Χριστίνα Μανώλη από τα Λύμπια, η οποία για χρόνια έβλεπε το χωριό Λουρουτζίνα και άκουγε ιστορίες γι’ αυτό, αλλά ποτέ δεν το επισκέφθηκε κι ας απέχει μόλις λίγα χιλιόμετρα από το δικό της.

Η πρόσφατη γνωριμία της με έναν Τ/κ κάτοικο Λουρουτζίνας, ήταν η αφορμή για να περάσει το οδόφραγμα και να γνωρίσει επιτέλους τους γείτονες. Και τότε ήταν που κατάλαβε…

 

Το να βλέπεις το σπίτι σου από την απέναντι πλευρά αλλά να χρειάζεσαι 1,5 ώρα για να πας είναι δύσκολο, το να βλέπεις ανθρώπους στην απομόνωση οι οποίοι μας ζητούν να κάνουμε κάτι, επίσης δύσκολο.

«Κατάγομαι από τα Λύμπια όπου δίπλα μας υπάρχει πράσινη γραμμή και αμέσως μετά το χωριό Λουρουτζίνα. Το χωριό αυτό λόγω του ότι είναι τόσο κοντά από εμάς, πάντα υπάρχει στην κουβέντα των κατοίκων των Λυμπιών.

Είτε γιατί έζησαν πριν τον πόλεμο και ξέρουν πως είναι η περιοχή δίπλα μας, είτε επειδή απλά το ξέρουν ονομαστικά, είτε επειδή στην ουσία πλανιέται μεταξύ μας ως «φάντασμα». Φυσικά εμένα η Λουρουτζίνα μου καρφώθηκε έντονα στο νου ως αστείο όταν ο παππούς μου σε μεγάλη ηλικία υπέφερε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και συχνά όλα τα γνωστά του άτομα μάς έλεγε «Λουρουτζιάτες» δηλαδή ως κατοίκους-φίλους που μας γνωρίζει, αλλά δεν μπορεί να θυμηθεί ποιοι ακριβώς είμαστε. Αστείο αλλά έντονο.

 

Ακόμη και όταν τα οδοφράγματα άνοιξαν λίγοι γνώρισαν το χωριό δίπλα μας καθώς για να φτάσεις εκεί πρέπει στην ουσία να κάνεις το γύρο της πράσινης γραμμής (1 ώρα +) για να πας κάπου που αν μπορούσαμε να πάμε από τα Λύμπια θα ήταν 3-4 λεπτά. Επίσης για πολλούς, μάλλον, ήταν και ως ακατοίκητο πλέον χωριό.

Παρόλα αυτά, πριν λίγα χρόνια είχα την χαρά να γνωρίσω ένα Τ/κ νεαρό φίλο τον Ibrahim Cufoglu, που παρά το νεαρό της ηλικίας του μιλά Ελληνικά. Όχι πολύ καλά αλλά μιλά. Του τα έμαθε ο παππούς του... είπε περήφανος ‘αχ αυτοί οι παππούδες’.

 

Tο πιο δύσκολο είναι που αφήσαμε μια ολόκληρη ζωή μοιρασμένη από μια γραμμή. Τα ανύπαρκτα τείχη, τα έθνη, το «εσείς» και «εμείς» ότι πιο σιχαμένο για την ανθρώπινη φυλή.

Όταν τον ρώτησα από που είναι, μου είπε από τη Λουρουτζίνα. Σταματώ λίγο. Το ρωτώ αν μένει εκεί ή απλά μόνο κατάγεται. Μου εξηγεί ότι μένει εκεί και ασχολείται με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Στην πορεία τον είδα αρκετές φορές και πάντα με ρωτούσε πότε θα πάω. Του εξηγώ ότι δεν έχω πάει ποτέ και τον γνωρίζω στους γονείς μου, και κάπως έτσι μετά από καιρό αποφασίζουμε να πάμε στο χωρίο που είναι δίπλα μας αλλά παράλληλα και μακριά μας.

Φεύγουμε από τα Λύμπια πάμε στο οδόφραγμα του ΑΓ. Δομετίου και ξανά πίσω στα Λύμπια αλλά αυτή τη φορά από την μεριά της Λουρουτζίνας.

 

Η πρώτη αίσθηση μόλις φτάσαμε ήταν ότι βρισκόμασταν στην Κύπρο του 1970. Λίγα πράγματα θυμίζουν το 2018. Τα μισά σπίτια ακατοίκητα γιατί πολλοί Τ/κ έφυγαν, όπως μας εξηγούν, όταν ο Ντεκτάς τους έδωσε σπίτια στην Λύση. Οι υπόλοιποι έμειναν γιατί δεν μπορούσαν να αφήσουν τη γη τους. Όσο προχωρούσαμε τόσο περισσότεροι κάτοικοι, νέοι ή μη, ξεκινάνε και μας μιλάνε ελληνικά, άλλοι απταίστως, άλλοι σπαστά. Αλλά οι 8 στους 9 άτομα μιλάνε ελληνικά και όταν τους λέμε ότι είμαστε από τα Λύμπια, μας μιλάνε σαν να μας ξέρουν από τα παλιά... Για εμένα η όλη εμπειρία σοκαριστική. Η Λουρουτζίνα δεν είναι πλέον φάντασμα, υπάρχει δίπλα μας όντως..

 

Το να βλέπεις το σπίτι σου από την απέναντι πλευρά αλλά να χρειάζεσαι 1,5 ώρα για να πας είναι δύσκολο, το να βλέπεις ανθρώπους στην απομόνωση οι οποίοι μας ζητούν να κάνουμε κάτι, επίσης δύσκολο.

Αλλά το πιο δύσκολο είναι που αφήσαμε μια ολόκληρη ζωή μοιρασμένη από μια γραμμή. Τα ανύπαρκτα τείχη, τα έθνη, το «εσείς» και «εμείς» ότι πιο σιχαμένο για την ανθρώπινη φυλή. Η μόνη θετική σκέψη είναι ότι αν ζούσαμε ελεύθερα Λύμπια - Λουρουτζίνα θα ήταν ένα».