Στη κεντρική φωτογραφία απεικονίζεται ο Γιώργος Καλλής στην ηλικία των 18 ετών, στο ΚΕΝ Λαρνακος. 

Ήταν 20 χρόνων, τότε, 15 Ιουλίου 1974 ημέρα Δευτέρα. Ο Γεώργιος Καλλής, επιλοχίας του 1ου Λόχου 226ΤΠ περιφερόταν στο στρατόπεδο ωσάν τουρίστας αφού του έμεναν μόλις 5 ημέρες για να απολυθεί, στις 20 Ιουλίου 1974. Τότε, άκουσαν από το τρανζίστορ ότι έγινε πραξικόπημα και σκότωσαν τον Μακάριο. 44 χρόνια μετά, περιγράφει με ανάρτησή του, όλα όσα έζησε εκείνες τις ημέρες.

«Με ειδοποίησαν ότι ήρθε σήμα να καταλάβουμε τον αστυνομικό σταθμό Λάρνακας. Δεν το πράξαμε ποτέ. Δεν σκοτώσαμε αδελφούς, δεν πυροβολήσαμε ποτέ κανέναν».

Διαβάστε αυτούσια την ανάρτηση του Γιώργου Καλλή:  

15 Ιουλίου 1974 (ημέρα Δευτέρα)

Γεώργιος Καλλής του Καλλή και της Λεοντίνης. Επιλοχίας 1ου Λόχου 226ΤΠ [σημειώστε ότι ο Καλλής και η Λεοντίνη (οι γονείς μου) ήταν και οι δύο μέλη της ΕΟΚΑ 1955-59] (Ο δε παππούς μου από την μεριά της μητέρας μου, ο Ιωάννης Σταύρου πολέμησε με τους Άγγλους ως λοχίας στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και πιάστηκε αιχμάλωτος από τους Γερμανούς, δραπέτευσε στη μεγάλη απόδραση και πήγε Ελβετία μέχρι το τέλος του παγκοσμίου πολέμου.) Έχω προϊστορία.

*Εγώ γεννήθηκα το 1954 (Ήμουν 20χρονών το 1974)

Στις 15 Ιουλίου το 1974 περπατούσα αμέριμνος στο στρατόπεδο, σαν τουρίστας, αναμένοντας να περάσουν οι επόμενες πέντε μέρες μέχρι την αποστράτευση μου. (Θα αποστρατευόμουν το Σάββατο 20 Ιουλίου το 1974.)

Ξαφνικά ακούσαμε από τα τρανζίστορ ότι έγινε πραξικόπημα και ότι σκότωσαν τον Μακάριο. Το στρατόπεδο μας (απέναντι από εκεί που είναι σήμερα τα δικαστήρια παρά την αλυκή) ήταν σε πλήρη σύγχυση. Κάποιοι χάρηκαν και πανηγύριζαν, κάποιοι άλλοι έμειναν ανέκφραστοι, κάποιοι λυπήθηκαν στο άκουσμα των μαντάτων.

Ξαφνικά άκουσα φωνές να με καλούν στο γραφείο διοίκησης. Με ήθελε ο Λοχαγός.

Το σήμα απλό και ψυχρό έλεγε: «ΘΕΣΕΤΕ ΥΠΟ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΟ ΣΑΣ ΤΟΝ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΟ ΣΤΑΘΜΟ ΛΑΡΝΑΚΑΣ».

Δε έλεγε από που προερχόταν, ποιος το έστειλε, δεν είχε υπογραφή δεν είχε καθόλου διακριτικά.

Τι κάνουμε; Τι πρέπει να κάνουμε; Τι γίνεται; Τι έγινε; Ο Λοχαγός (Ελλαδίτης) παντελώς χαμένος και υπό σύγχυση. Δεν ξέραμε από που ήρθε η διαταγή, αλλά ούτε ποιος την έστειλε.

Η πρώτη απόφαση ήταν να επικοινωνήσουμε με το Τάγμα. Καλέσαμε το Τάγμα και ο Λοχαγός μίλησε με τον Ταγματάρχη Γεωργίτση. Δεν είχε ιδέα, η διαταγή δεν ήταν από το Τάγμα.

Η απάντηση ήταν, «τι νομίζετε ότι πρέπει να κάνετε;» με σύντομες συνομιλίες και αφού στην ουσία δεν είχαμε διαταγή τάγματος αποφασίσαμε να μη βγούμε από το στρατόπεδο. Η απόφαση μας επικυρώθηκε από τον Γεωργίτση και δεν βγήκαμε.

Μείναμε στο στρατόπεδο, σε κατάσταση επιφυλακής. Για σκοπούς ιστορίας, σας καταθέτω ότι ο 1ος Λόχος 226 ΤΠ όπου εγώ ήμουν ο Επιλοχίας δεν έλαβε μέρος στο ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑ. 

Δεν σηκώσαμε όπλα σε αδελφούς, δεν πυροβολήσαμε δεν σκοτώσαμε κανένα. Δείξαμε την ανδρεία μας εναντίων των Τούρκων λίγες μέρες μετά. Εκεί δείξαμε και ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να κάνουμε. Εδώ είναι η μεγάλη διαφορά. Δεν κερδίσαμε καμία καρέκλα σε κανένα υπουργείο. Μας πρόσφεραν φυσικά €5 τον μήνα αλλά τους τα χαρίσαμε. Δεν καταδεχτήκαμε καν να τα πάρουμε.

(Το ερώτημα όμως παραμένει αναπάντητο μέχρι σήμερα. ΠΟΙΟΣ ΕΣΤΕΙΛΕ ΤΟ ΣΗΜΑ;)

*[σε παρόμοιο περιστατικό με παρόμοια δεδομένα άλλη ήταν η απόφαση μας στις 20 Ιουλίου 1974 αλλά θα αναφερθώ σε αυτήν σε λίγες μέρες με λεπτομέρειες]. (Στις 20 Ιουλίου 1974 το σήμα έλεγε ΜΗΝ ΚΤΥΠΗΣΕΤΕ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ) [μετά που μας κτύπησαν πρώτοι τους κτυπήσαμε και τους καταλάβαμε] αλλά όπως είπα θα αναφερθώ σε αυτό σε λίγες μέρες.

Τρεις ημερομηνίες σημάδευαν την ζωή μου: 15 Ιουλίου 1974, 20 Ιουλίου 1974 και 14 Αυγούστου 1974. Όλες σημαδιακές, αλλά οι δυο τελευταίες ημερομηνίες άφησαν τραγικές μνήμες και εμπειρίες.

Κάποιοι διερωτούνται γιατί δεν τους φοβάμαι. (Όταν στα είκοσι μου δεν φοβόμουν, ούτε τώρα στα 64 μου δεν φοβάμαι). ΤΙ ΕΙΠΑΤΕ ΟΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ;