Το χθεσινό περιστατικό με το θάνατο των δύο 11 κοριτσιών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, επειδή δεν φορούσαν ζώνη, προκάλεσε το συγκλονισμό όλων μας, ίσως να ήταν το χαστούκι που χρειαζόμασταν για να μας ταρακουνήσει και να μας βγάλει από το συννεφάκι, ότι σ’ εμάς δεν πρόκειται να συμβεί.

Η Μαρία Λατζιά, νοσηλεύτρια στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, περιγράφει το πώς αυτή και κάθε νοσηλευτής νιώθει και βιώνει κάθε φορά που ένα νέο περιστατικό οδικής απερισκεψίας εισέρχεται στη ΜΕΘ. Πώς το βιώνουν όλοι όσοι μένουν πίσω και αγωνιούν για τον δικό τους άνθρωπο, για το παιδί τους, τον εγγονό τους. Και πώς αυτοί που μένουν πίσω περιμένουν να γίνει καλά, να του δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσει φυσιολογικά, όπως και πριν.

Είναι μικρός για να πεθάνει, είναι μικρός για να μείνει ζωντανός νεκρός, είναι μικρός για να μείνει στο αναπηρικό καροτσάκι. 

Διαβάστε αυτούσια την ανάρτηση: 

Πονά η ψυχή μας να γνωρίζουμε ανθρώπους στη χειρότερη τους κατάσταση, άψυχους χωρίς να έχουν να σου δώσουν οτιδήποτε άλλο, εκτός από το κενό τους βλέμμα. Πολλές φορές ούτε καν εκείνο το κενό βλέμμα. Μάτια ερμητικά κλειστά, κίνηση καμιά. Αυτοί, όμως, συνηθίζουν στη νέα τους κατάσταση αναπόφευκτα ή τουλάχιστον αυτό δείχνουν.

Εκείνοι που πονάνε περισσότερο είναι αυτοί που μένουν πίσω, αυτοί που μένουν να κρατήσουν όλο αυτό το βάρος. Είναι οι άνθρωποι αυτοί που με δάκρυα στα μάτια σε εκλιπαρούν κάθε φορά που περνάνε την πόρτα της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας να κάνεις τα πάντα, να δώσεις ζωή στο παιδί τους, αυτή τη ζωή που με τόση αγάπη του έδωσαν και αυτός με τόση απερισκεψία πέταξε για να μιλήσει στο κινητό, για να μη βάλει κράνος, για να μη βάλει ζώνη ασφαλείας, για να πιεί και να οδηγήσει, για να τρέξει με ταχύτητα, για να, για να... γιατί απλούστατα δεν θα συμβεί σε αυτόν. Η λίστα είναι μεγάλη δυστυχώς.

Οι γονείς, όμως,  συγχωρούν και θέλουν να του δώσουν μια δεύτερη ευκαιρία. Είναι μικρός για να πεθάνει, είναι μικρός για να μείνει ζωντανός νεκρός, είναι μικρός για να μείνει στο αναπηρικό καροτσάκι. Υπάρχουν όμως δεύτερες ευκαιρίες; Πολύ λίγες και αυτές έχουν το τίμημα τους.

Είσαι νοσηλευτής, λένε, έχεις συνηθίσει να βλέπεις τον πόνο και το θάνατο. Αν ποτέ συνηθίσεις τον πόνο και το θάνατο νεαρών ή όχι, ατόμων, τότε δεν θα είσαι νοσηλευτής αλλά ούτε και άνθρωπος. Διότι για να είσαι νοσηλευτής, προϋποθέτει να είσαι άνθρωπος. Πραγματικά δεν συνηθίζεται ο πόνος των ανθρώπων, ούτε τα δάκρυα και οι ικεσίες για να σώσεις έναν άνθρωπο.