Ο Abraham Twerski είναι Ραβίνος και καταξιωμένος ψυχίατρος στις Η.Π.Α., ηλικίας 87 ετών.

Σε ένα βίντεό του που κυκλοφόρησε σχετικά πρόσφατα, μας εξηγεί με ποιον τρόπο μπορούμε «δεν θα αγχωθούμε ποτέ ξανά», και ο Βασίλης Ζομπανάκης έκανε μια ελεύθερη μετάφραση των λεγόμενών του στα Μικροπράγματα.

Πιο κάτω η συμβουλή του Ραβίνου/ψυχίατρου:

 

Πώς να μην αγχωθείς ποτέ ξανά

Υπάρχει κάτι που θέλω να σας πω για το άγχος. Όπως καθόμουν στον οδοντίατρό μου, βλέπω ένα περιοδικό που είχε ένα άρθρο για το πώς μεγαλώνουν οι αστακοί. «Δεν με ενδιαφέρει το πώς μεγαλώνουν οι αστακοί» σκέφτηκα, αλλά ξεκινώντας το άρθρο, το θέμα με ιντρίγκαρε.

Απ’ ό,τι φαίνεται, οι αστακοί είναι μαλακοί και αδύνατοι και ζουν σε ένα μεγάλο κέλυφος. Αυτό το μεγάλο κέλυφος δεν είναι παντοτινό -αλλιώς πώς θα μπορούσε να μεγαλώσει ο αστακός; Όσο λοιπόν το σώμα του μεγαλώνει, το κέλυφος αρχίζει να τον στενεύει κι ο αστακός νιώθει στρεσαρισμένος: Είναι υπό πίεση και κινείται πολύ άβολα.

Τότε πάει κάτω από έναν βράχο (για να προστατέψει τον εαυτό του από θηρευτές-ψάρια) βγάζει το κέλυφος και δημιουργεί ένα καινούργιο, μεγαλύτερο.

Σε κάποια φάση και εκείνο το κέλυφος του γίνεται στενό, και ξαναπάει κάτω από ένα βράχο για να φτιάξει μεγαλύτερο κέλυφος. Στη διάρκεια της ζωής του, επαναλαμβάνει τη διαδικασία πολλές φορές.

Το ερέθισμα-κίνητρο για τον αστακό ώστε να αλλάξει το κέλυφός του και να μεγαλώσει είναι το ότι νιώθει άβολα, δηλαδή το άγχος.

Αν όμως οι αστακοί είχαν γιατρούς, δεν θα μεγάλωναν ποτέ. Κι αυτό γιατί όταν θα ένιωθαν άβολα, θα πήγαιναν στον γιατρό, θα έπαιρναν ένα valium ή όποιο άλλο φάρμακο, θα ένιωθαν εντάξει και δεν θα έβγαιναν ποτέ από το κέλυφός τους.

Νομίζω ότι πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως οι στιγμές που νιώθουμε αγχωμένοι και άβολα, είναι σημάδια για το ότι πρέπει να μεγαλώσουμε. Αν εκείνη τη στιγμή συνειδητοποιήσουμε τι μας λένε τα σημάδια, μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε αντιμετωπίζοντας σωστά το άγχος. Μπορούμε, με δυο λόγια, να αναπτυχθούμε.