Της Ιλιάνας Κουλαφέτη
Προσπάθησα πολλές φορές να εξηγήσω γιατί οι εκπαιδευτικοί δεν είναι «τεμπέληδες που κάθονται 3 μήνες το καλοκαίρι» και βρήκα μπροστά μου τοίχους.
Δεν θα μιλήσω για τον εξορθολογισμό και για τους καθηγητές που είναι κακά αγκάθια σε ένα σύστημα. Αλλά για την υποτίμηση που ξεχειλώθηκε αυτές τις μέρες, και μηδένισε αυτούς που μας δίδαξαν να κρίνουμε.
Γιατί η κριτική έρχεται μέσα από την «αδικία» που βιώνει ο καθένας για όσα εποφθαλμιεί. Γιατί έτσι μάθαμε. Διδαχθήκαμε στα θρανία από αυτούς που σήμερα κατηγορούμε να έχουμε κριτική σκέψη κι εμείς διώξαμε τη σκέψη και κρατήσαμε την κριτική.
Δεν είμαι εκπαιδευτικός. Δεν διορίστηκα και δεν ξέρω αν θα διοριστώ ποτέ. Ζώντας όμως στο σπίτι μίας εκπαιδευτικού, είδα. Είδα πώς ίδρωνε εκτός ωραρίου πάνω από τη νέα και την παλιά ύλη.
Πώς έχανε τα απογεύματά της για να δημιουργήσει νέο εκπαιδευτικό υλικό για την επόμενη μέρα.
Πώς σχόλαγε δήθεν στις 13:35 και ίδρωνε ξανά μέχρι το βράδυ, να διορθώνει, να γράφει, να ετοιμάζει.
Πώς για την ίδια ποτέ δε νοήθηκε 8ωρο.
Πώς ίδρωνε στα 50 της να μάθει κατιτίς από τεχνολογία, για να μπορεί να επικοινωνήσει με τις τάξεις της.
Και έτρεχε πάνω κάτω σε σεμινάρια, τεχνολογίας, ψυχολογίας, νέων εκπαιδευτικών τάσεων και μεθόδων.
Και πώς δεν έφτανε η προετοιμασία του μαθήματος, αλλά έπρεπε να στήσει το περιοδικό, να γράψει ομιλίες, να διδάξει θέατρο, να μιλήσει σε μαθητές, να λύσει οικογενειακά προβλήματα, να στηρίξει όνειρα, να σπρώξει εμάς να γίνουμε άνθρωποι και σήμερα να κρίνουμε.
Πώς κάθε φορά που έβγαζε λόγο σε σχολική γιορτή, οι πάντες δάκρυζαν, θυμίζοντας πώς οι εκπαιδευτικοί εκπνέουν συναισθήματα και ήθος. Παράγουν Έργο.
Και θυμάμαι πώς ένιωθα όταν με πλησίαζαν συνομήλικοι για να μου πουν «αγάπησα τα αρχαία με τη μάνα σου, αγάπησα την τάξη».
Είδα πώς είναι ένας εκπαιδευτικός να αφιερώνει τη ζωή του στη διδασκαλία. Στη διαπαιδαγώγηση. Στη Μόρφωση. Πώς ανησυχούσε για τα 20-25 παιδιά που στρίμωχνε το Υπουργείο Παιδείας στο τμήμα της κάθε χρόνο και πώς κάθε φορά γινόταν εκ νέου μάνα, ξανά και ξανά. Για 30 χρόνια. Χωρίς διακρίσεις, χωρίς γκρίνια.
Και, όχι η μητέρα μου δεν είναι η εξαίρεση του κανόνα.
Απλά ακόμη κι εδώ μάθαμε να κοιτάμε τα στραβά. Γιατί αυτό συνηθίσαμε να κάνουμε. Να αποσιωποιούμε τις επιτυχίες. Να κάνουμε βούκινο τις αποτυχίες.
Στους δρόμους λοιπόν. Μαζί τους. Για να αναστήσουμε τη Δημόσια Παιδεία. Αυτή που έδωσε σε έμενα, σε εσένα, σε όλους όσοι δεν είχαν τα μέσα, το δικαίωμα στη Μόρφωση και στην κριτική. Για όλους αυτούς τους εκπαιδευτικούς, που απολύονται Ιούνιο και προσλαμβάνονται ξανά Σεπτέμβρη. Που δεν κάθονται 3 μήνες, αλλά ιδρώνουν να μάθουν σε ποια γωνιά της Κύπρου θα διοριστούν. Που κάδρωσαν τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τις γλώσσες, για πολύ λιγότερα από αυτά που φημολογείται πως παίρνουν. Και για τον όποιο εξορθολογισμό, μαζί τους πάλι. Για να υπάρχει και αύριο Δημόσιο Σχολείο για να «εξορθολογίσουμε».
Σαν ακόμη μία «εξαίρεση» ο Σόλων Αντάρτης τα ‘πε όλα, στο παρακάτω άρθρο: http://m.city.sigmalive.com/article/28093/i-apologia-enos-kyprioy-daskaloy
Και τα δίδαξε.
«Τα όσα έκαμα με την Δασκαλιτζιήν μαζί σας και με τα παιδιά μας με διαμόρφωσαν στον άνθρωπο που είμαι σήμερα.
Έκαμεν με παίκτη, προπονητή, συγγραφέα, ηθοποιό, σκηνοθέτη, πατέρα, μάνα, παππού, θείο, φίλο, γείτονα, χωρκανό, αγωνιστή, δικηγόρο. Έκαμεν με Δάσκαλο. Για τις ώρες που εδούλεψα, τα πράματα που έκαμα, τα αισθήματα που ένιωσα, δεν απολογούμαι σε κανέναν».
