Και ύστερα, ο Ζακ δεν έπρεπε να πεθάνει. Ο Ζακ ήταν ακτιβιστής, ήταν ομοφυλόφιλος, ήταν οροθετικός. Ο Ζακ ήταν, δεν είναι πια.

Νιώθω μικρός γιατί στο άκουσμα της είδησης είχα αμφιβολίες. Σκέφτηκα, «μπήκε να κλέψει, κρατούσε μαχαίρι. Ήταν νόμιμη άμυνα. Εγώ τι διαφορετικό θα έκανα σε αντίστοιχη περίπτωση»; Και ύστερα είδα το βίντεο.

Είδα έναν άνθρωπο στα τέσσερα, κομμένο και τραυματισμένο από τα θραύσματα να τον κτυπάνε στο κεφάλι και να τον σκοτώνουν. Χωρίς οίκτο, λες και αυτός έφταιγε για όλα τους τα κακά, για τα λεφτά που δεν έχουν, γιατί δεν κάνουν σεξ με τη γυναίκα τους, για παιδιά τους που τους έχουν χεσμένους. Για όλα ο Ζακ.

Ακόμη βουίζουν στ’ αυτιά μου οι τα ουρλιαχτά του στο βίντεο. Όχι, δεν είχε ήχο, αλλά οι φωνές του ηχούν ακόμη. Φώναζε, ούρλιαζε, σφάδαζε. Και όσοι δεν τον χτυπούσαν, απλώς κοιτούσαν. Σιωπή, (συν)ένοχη σιωπή. Μετά ένας άνθρωπος νεκρός. Δεν το ήθελαν, λένε, από λάθος, λένε άλλοι. Μόνος του τραυματίστηκε υποστηρίζουν κάποιοι.

Γκάλοπ: Έπρεπε να ξυλοκοπηθεί ο Ζακ; Ναι ή Όχι; Δώρο μια φριτέζα και ένα σαλόνι made in Italy.

Σκυλιά λυσσασμένα. Αυτό γίναμε. Σκυλιά που λυσσάνε για φρέσκια σάρκα ποτισμένη με αίμα.

Κι αν δεν έκλεψε; Αν ήταν άλλος ο λόγος που έτρεξε στο κατάστημα και κλείστηκε μέσα; Θα αποφανθεί η δικαιοσύνη. Ένας άνθρωπος πέθανε και τον σκότωσαν άλλοι (συν)άνθρωποι με τα γυμνά τους χέρια, χωρίς οίκτο, χωρίς απόσταση. Απευθείας με τα γυμνά τους χέρια.

Προχθές η Ελλάδα προσπάθησε να κάψει ζωντανά μια σκυλίτσα με τα νεογέννητά της σε ένα ξυλόφουρνο. Σήμερα σκότωσε έναν άνθρωπο χωρίς οίκτο, τον δολοφόνησε φτύνοντας πάνω στο νεκρό του σώμα.

Όχι, τέτοια Ελλάδα δεν τη συγχωρώ. Τέτοια ανθρωπότητα δεν μπορώ να τη συγχωρήσω...