Από την Άντρια Γεωργίου

 

Μια ολόκληρη άνοιξη και μετά ξεκαλοκαιριάσαμε αναμένοντας. Όλα τα υπόλοιπα συναυλιακά events αναπόφευκτα ήταν στη σκιά της εν λόγω συναυλίας. Και, ευτυχώς, δεν μας απογοήτευσε. Ήταν αυτό που αναμέναμε και, ίσως, κάτι παραπάνω. Όμορφη νύχτα, μπίρες, καλοί φίλοι –βασικό συστατικό επιτυχίας– και δύο ερμηνευτές επί σκηνής τόσο ιδιαίτεροι, εναλλακτικοί και αξιόλογοι.

Η ατμόσφαιρα στη συναυλία ήταν όμορφη. Είχε και φωτοβολίδες. Πολλές φωτοβολίδες. Οι οποίες χρωμάτισαν τη νύχτα και ενόχλησαν λίγο τον Θανάση που το πήρε στο αστείο και είπε κάποια στιγμή: «Παιδιά, αυτοί οι πυρσοί που ανάβετε, επειδή φυσάει, έρχεται όλος ο καπνός πάνω στη σκηνή και δυσκολεύομαι να τραγουδήσω. Οπότε να σας παρακαλέσω να τους ανάβετε την ώρα που θα είναι στη σκηνή ο Σωκράτης». Γελάσαμε, προφανώς. Άλλωστε, ο Θανάσης είναι τόσο ευγενική παρουσία που δεν θα μπορούσε να το θέσει αλλιώς. Την επόμενη μέρα ένας φίλος μού έδειξε το χέρι του. Μου είπε ότι μια από αυτές τις «όμορφες» φωτοβολίδες ήρθε και τον βρήκε –ευτυχώς στο χέρι, «φαντάζεσαι να ήταν στο πρόσωπο;»– και τον τραυμάτισε. Προβληματίστηκα. Και για την άλογη στάση κάποιων και για το τι εν τέλει «πυροδοτεί» το άναμμα φωτοβολίδων στις συναυλίες του Θανάση.

Καταρχάς να ξεκαθαρίσω πως δεν έχω κάτι με τις φωτοβολίδες. Αντιθέτως. Έχω και φίλους φωτοβολίδες. Ως παιδί, άλλωστε, των γηπέδων, δεν θα γινόταν αλλιώς. Φτάνει να μην προκαλούν και να μην τραυματίζουν. Εννοώ ότι δεν χρειάζεται να τις πετά κανείς, αφού τελειώσει η χρήση τους. Επίσης, δεν γίνεται, καλέ μου φίλε, να τις ανάβεις μπροστά στη σκηνή, μες στα μούτρα του καλλιτέχνη. Άναψέ τις πιο πίσω. Έτσι κάνεις και το κέφι σου και είσαι και κύριος. Δύο σε ένα, που λέμε. Και, ναι, έχω απαιτήσεις από εσένα, κοινό του Θανάση. Γιατί, για να ακούς τα τραγούδια αυτού του ανθρώπου σημαίνει ότι έχεις ένα ήθος, είσαι συνειδητοποιημένος και εξίσου αξιόλογος. Οπότε μην πετάς τις φωτοβολίδες, σαν να πετάς γαρύφαλλα – άλλωστε, αν ήθελες να πετάξεις γαρύφαλλα, θα ήσουν, εικάζω, αλλού εκείνη τη νύχτα!

Ο Θανάσης δεν θέλει τα τραγούδια που γράφει να ανάβουν αναπτήρες. Φωτοβολίδες, όμως; Ένας φίλος μού είπε κάτι για έναν κόμπο στον λαιμό που με κάποιο τρόπο πρέπει να βρει διέξοδο. Ένας άλλος για ένα περίεργο αποτύπωμα που αφήνουν στην ψυχή και βρίσκει διέξοδο μέσω της «φωτιάς». Ένας τρίτος –που ακούει metal– για τη ροκιά του Θανάση, τόσο έντεχνα συνδυασμένη με την παράδοση και για ήχους τόσο όμορφους και περίεργους. «Ε, πώς να μη θέλεις μετά να ανάψεις όλες τις φωτοβολίδες του κόσμου;», μού πέταξε.  

Οι συναυλίες του Θανάση είναι, άλλωστε, κάτι σαν ιεροτελεστία. Και για να μυηθείς στο σύμπαν του χρειάζεται μια τελετουργία, να γίνεις μύστης και Ιεροφάντης. Στα αρχαία Ελευσίνια Μυστήρια υπήρχε ο Δαδούχος – την πέμπτη ημέρα των Μυστηρίων, που αποκαλούνταν η των λαμπάδων ημέρα, οι μύστες με επικεφαλής τον δαδούχο κατευθύνονταν με πυρσούς στον ναό της Δήμητρας στην Ελευσίνα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στο σύμπαν του Θανάση, με πιο σύγχρονη ίσως ονομασία - Φωτοβολιδούχοι!