Πιο κάτω η εμπειρία της όπως την περιγράφει η ίδια:

Παιδική ηλικία σε… διατροφική μετάφραση σημαίνει σοκολάτες, γλειφιτζούρια, γαριδάκια, κοτομπουκιές, τηγανιτές πατατούλες...

Στην εφηβεία, όλα αυτά εμπλουτίζονται ποσοτικά με περισσότερες σοκολάτες, περισσότερα γαριδάκια, περισσότερο έτοιμο φαγητό, συν τα αναψυκτικά, τις πίτσες κι άλλα πολλά!

Φοιτητές; Τα πάντα όλα. Έτοιμο φαγητό, σοκολάτες, πίτσα, αναψυκτικά, ποτό… Και ενώ στο μεταξύ «παλιώνουμε» αυξάνεται ο χρόνος που προτιμάμε να κάνουμε ακριβώς… «τίποτα», άρα πληθαίνουν οι καθιστικές μας συνήθειες.

Όλα αυτά, λοιπόν, πολλές φορές μεταφράζονται με μια λέξη. Παχυσαρκία. Σκληρή λέξη; Αληθινή!

Μέσα από προσωπική εμπειρία πιστεύω πως η παχυσαρκία είναι ένα ύπουλο τέρας το οποίο, αν μπλέξεις, θα σε βασανίζει σχεδόν για μια ζωή! Και θα εξηγήσω παρακάτω τι εννοώ.

Μέχρι τα 12 μου χρόνια είχα ως χόμπι και ως καθημερινή άσκηση την κολύμβηση, κάτι που μου έδινε την ευχέρεια (λανθασμένα) να τρώω ότι θέλω χωρίς να αντιλαμβάνομαι (ζητώ άφεση, ήμουν παιδί) την έννοια και τη σημασία του υγιεινού τρόπου ζωής. Πιστή σοκολατομανής, ερωτευμένη με τις τηγανητές πατάτες, κολλητή φίλη με την πίτσα, το ψωμί, τα μακαρόνια…

Μετά τα 12, λοιπόν, όταν σταμάτησα πλέον τα μαθήματα κολύμβησης, κατάλαβα με τον χειρότερο (ειδικά για ένα παιδί) τρόπο τις επιπτώσεις της κακής διατροφής στη ζωή μας και στο σώμα μας. Στα 13 μου ήμουν υπέρβαρη, μέχρι τα 15 μου ήμουν παχύσαρκη...

Με θυμάμαι να προσπαθώ από τότε να με αποδεχτούν, να μην με κοροϊδεύουν, να με κάνουν παρέα και να αρέσω στα αγόρια (ε, δεν με έλεγες και ελκυστική, με σχεδόν 20 κιλά περισσότερα ως έφηβη). Το να αλλάξω διατροφικές συνήθειες ήταν ένα σκουλήκι που μου έτρωγε από τότε το μυαλό, αλλά δεν μπορούσα. Πώς να πεις σε ένα παιδί να σταματήσει να τρώει γλυκά όταν έχει μάθει να το κάνει αυτό σχεδόν από κούνια; Ο πατέρας μου και η μητέρα μου, λάτρεις κι αυτοί των γλυκών και του ανθυγιεινού φαγητού, τα αδέλφια μου, παχύσαρκα κι αυτά, μάλλον σε χειρότερη κατάσταση κι από εμένα.

Η πρώτη μας (οικογενειακή) προσπάθεια ήρθε στα 17 μου, ενώ κουβαλούσα ήδη σχεδόν 30 κιλά περισσότερα από αυτά που έπρεπε.  Η προσπάθεια μπορεί να εξελιχθεί με δύο τρόπους... Επιτυχία ή αποτυχία. Εγώ λοιπόν απέτυχα. Ενώ είχα χάσει περίπου 10 κιλά προσπαθώντας σκληρά, με πολλές στερήσεις και πολύ κόπο, δεν άντεξα άλλο την στέρηση κι έπεσα ξανά με τα μούτρα στο φαγητό και τη ζάχαρη, βάζοντας ξανά πίσω όσα κιλά είχα χάσει κι ακόμα περισσότερα. 20 χρονών, λοιπόν, ύψος 1,69, 97 ολόκληρα κιλάκια! Ολόδικά μου!

Το καθένα από αυτά κουβαλούσε και το δικό του ψυχολογικό τραύμα. Το αίσθημα της ανικανότητας ήταν πλέον μόνιμα το πρώτο συναίσθημα που ένιωθα όταν ξυπνούσα και το τελευταίο πριν κοιμηθώ.

Μέχρι που μια μέρα (ήμουν περίπου 20 ή 21, Σεπτέμβριος), αδιαμφισβήτητα σημαδιακή για μένα, έφευγα από το γήπεδο όπου είχα πάει για να παρακολουθήσω την αγαπημένη μου ομάδα, κι ενώ διασταύρωνα ένα κεντρικό δρόμο, περνούσε από δίπλα μου ένα ωραίο αμάξι με μια παρέα νεαρών (3 ή 4 άτομα) που με έβλεπαν από μακριά και γελούσαν (και όχι, δεν ήμουν ντυμένη κλόουν ούτε μπομπ σφουγγαράκης). Όταν πλησίασαν αρκετά, ούτως ώστε να είναι βέβαιοι πως θα τους ακούσω, ένας εξ αυτών μου φώναξε χαιρέκακα: «Χοντρή! Δεν θα χάσεις ποτέ τα κιλά σου».

Κι αυτή ήταν η φράση που αρχικά με γκρέμισε, με έκανε να κλάψω, αλλά για πρώτη φορά με πείσμωσε τόσο πολύ. Πού ήξερε ένας ξένος αν θα χάσω εγώ τα περιττά μου κιλά ή όχι και στο κάτω κάτω σε τι ακριβώς τον βοηθούσε το να μου εκφράσει την γνώμη του; Γιατί μέσα από τόσα εκατομμύρια λέξεις αυτή με την οποία αποφάσισε να με χαρακτηρίσει ήταν η λέξη «χοντρή»;

Ξέρεις, φίλε, εκτός από αυτό ήμουν κι ευαίσθητη και ψηλή και καστανή και πολλά άλλα. Είπες, όμως, τη μόνη από τις εκατομμύρια ελληνικές λέξεις που μπορούσε να με πληγώσει.

Την επόμενη μέρα ξεκίνησα διατροφή. Από τότε δεν σταμάτησα να χάνω κιλά και δεν ξανάβαλα ούτε γραμμάριο. Ξέρεις, αγαπημένε άγνωστε, τα έχασα τα κιλά μου, είχες άδικο! Και στην αρχή ήθελα τόσο να σου το τρίψω στη μούρη αλλά τελικά κατάλαβα πως στη δική μου (και μόνο) μούρη έπρεπε και άξιζε να το τρίψω. Ναι, ήθελα να δει αυτός και πολλοί άλλοι που πέρασαν από τη ζωή μου από τα τρυφερά 12 μου χρόνια μέχρι τότε πως μπορώ να τα καταφέρω! Πως και οι 3 μας μπορούσαμε. Εγώ και τα αδέλφια μου. Και το είδαν! Αλλά, όσο ψέμα κι αν ακούγεται, τελικά δεν μας γέμισε ποτέ αυτό. Το σημαντικό ήταν που το είδαμε και το καταλάβαμε εμείς οι ίδιοι. Μπορέσαμε τελικά. Δεν είμαι χοντρή πια, άγνωστε. Έπρεπε να με προσδιορίσεις με ένα χαρακτηρισμό που δεν θα μπορούσε να αλλάξει. Ας με έλεγες άνθρωπο. Ας με έλεγες γυναίκα.

P.S.: Και μη νομίζετε πως τα ψυχολογικά φεύγουν με τα κιλά! Ιφ γιου φιλ δεμ ουάνς, γιου γουίλ φιλ δεμ φορέβερ! Ας προσέχουμε από μικροί τι τρώμε, ας προσέχουμε και τη διατροφή των παιδιών μας από νωρίς.  Διότι, όπως είπα, αν μπλέξεις με την παχυσαρκία, με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο, θα σε ταλαιπωρεί μια ζωή.