Αν σκοπός ενός καλλιτέχνη και δη ενός σκηνοθέτη είναι να προκαλεί τις μάζες και να αφυπνίζει τις συνειδήσεις ενός αποστειρωμένου πλήθους, τότε ο Romeo Castellucci με την παράστασή του Julius Caesar («Socìetas - Ιούλιος Καίσαρ. Σπαράγματα»), που ανέβηκε στην Κύπρο στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ «Κύπρια», πέτυχε όχι μόνο να κάνει γνωστό το όνομα και τη δουλειά του στο νησί μας, αλλά να ανοίξει και πάλι ένα δημόσιο διάλογο περί ακτιβισμού, κακοποίησης των ζώων και ορίων στην τέχνη.

Η απόφασή του, να ανεβάσει επί σκηνής ένα ζωντανό άλογο για τις ανάγκες τις παράστασής του προκάλεσε αναστάτωση, αρχικά σε έναν από τους παρευρισκόμενους -ο οποίος αντέδρασε με φωνές στη θέα του αλόγου επί σκηνής-, με τη συνέχεια να περιλαμβάνει καταγγελίες στην Αστυνομία, ακτιβιστές να οργανώνουν -διαδικτυακά- εκδήλωση διαμαρτυρίας έξω από το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών και εν τέλει το Υπουργείο Παιδείας να ακυρώνει τις εναπομείνασες παραστάσεις για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις και να αποφύγει τις τυχών εντάσεις.

Κάποιοι (καλλιτέχνες) που γνωρίζουν το παγκοσμίου εμβέλειας έργο του Castellucci, αναφέρουν πως όλο αυτό που δημιουργήθηκε στην Κύπρο θεωρείται επίτευγμα για τον σκηνοθέτη, καθώς οι επιλογές των στοιχείων που τοποθετεί επί σκηνής επιδιώκουν να προκαλέσουν και να στηλιτεύσουν την υποκρισία μας και την επιλεκτική μας ευαισθησία.

«Η παρουσία του ζώου επί σκηνής είναι μια αγνή και καθαρή φωνή. Δεν μιλάει τη γλώσσα μας, αλλά έχει γλώσσα. Σε αντίθεση με τις έντονες χειρονομίες των ηθοποιών, τα ζώα που ανεβαίνουν στη σκηνή δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να υπάρχουν. Παράλληλα, όμως, προτείνουν μία προ-γλωσσική κατοχή της σκηνής, με την παρουσία τους να είναι αντι-θεατρική μεν, αλλά την ικανότητά τους να παραμένουν εκτός του πλαισίου αναφοράς και την έλλειψη τεχνικής τους να δημιουργεί ένα ενδιαφέρον θεατρικό καμβά», ανέφερε ο Romeo Castellucci σε παλαιότερη συνέντευξή του. Ενώ συνεχίζει λέγοντας πως το ζώο πάνω στη σκηνή νιώθει άνετα μέσα στην αυτοπεποίθηση του σώματός του, ενώ την ίδια ώρα νιώθει άβολα από τον περίγυρό του.

Ο γεννημένος το 1960 στην πόλη Cesena της Ιταλίας Romeo Castellucci, αφού αποφοίτησε από την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Μπολόνια, δημιούργησε μαζί με τις Claudia Castellucci και Chiara Guidi την ομάδα Socìetas Raffaello Sanzio, μέσα από την οποία ανέβασε δεκάδες θεατρικές παραγωγές είτε ως συγγραφέας, είτε ως σκηνοθέτης, είτε ως δημιουργός.

Οι ακραίες θεατρικές αναφορές του, με έμφαση στην τραγικότητα της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και η σκηνοθετική ιδιαιτερότητα των έργων του, τον έκανε γνωστό σε όλο τον κόσμο με τα έργα του να έχουν παρουσιαστεί έως σήμερα σε περισσότερες από 50 διαφορετικές χώρες, και σε μερικά από τα πιο γνωστά θέατρα και φεστιβάλ, υψηλού κύρους.

Ο Castellucci δεν χαρίζεται στον θεατή, δίνοντάς του ωμά τη δική του αλήθεια. Ωστόσο, εν αντιθέσει με το προφανές, ο Castellucci θέτει όρια, υπόγεια, άγρια, σκληρά… αλλά όρια.

Έργα του όπως ο Julius Caesar, η Orestea, το Tragedia Endogonidia, το BN# 05 Bergen, το L#09, το Inferno και το Moses und Aron, αποτελούν ηχηρά δείγματα του έργου του.



Έργα στα οποία χρησιμοποιεί ογκώδη και όχι μόνο ζώα επί σκηνής -στο Inferno η επίθεση που δέχεται ο ηθοποιός από αγριεμένα λυκόσκυλα μπροστά στα μάτια των θεατών, δημιουργεί μία έντονη συγκρουσιακή εσωτερική πάλη και αποστροφή- αλλά και ανήλικα παιδιά με ηλικίες που φτάνουν έως και 2 ετών.




1. Orestea

2. Tragedia Endogonidia

3. BN# 05 Bergen

4. L.#09

5. Inferno

6. Moses und Aron

7. Giulio Cesare