Μια εξαιρετική πρωτοβουλία που ξεκίνησε από την ανάγκη κάποιων ανθρώπων –κυρίως εκπαιδευτικών- να προσφέρουν ανιδιοτελώς στα παιδιά και τους ενήλικες που βρίσκονται στο Κέντρο Φιλοξενίας της Κοφίνου, με μοναδικό σκοπό να τους βοηθήσουν να βελτιώσουν τη ζωή τους.
Μέλη της πρωτοβουλίας, έγραψαν ένα κείμενο για το πώς περνούν κάθε Κυριακή στο Κέντρο Φιλοξενίας της Κοφίνου προσκαλώντας μας παράλληλα να συμμετάσχουμε σε όλο αυτό το εγχείρημα.
«Στο Σχολείο μας θα συναντήσεις εθελοντές εκπαιδευτικούς και όχι μόνο. Μια νεαρή μανούλα έρχεται με την κορούλα της πολύ ταχτικά, εκείνη βοηθάει στις δραστηριότητες και το κοριτσάκι της παίζει με τα παιδάκια που διαμένουν στο κέντρο. Μόλις τα παιδιά μάς δούνε να μπαίνουμε στο κέντρο, τρέχουνε και φωνάζουνε τα υπόλοιπα και τότε ξεκινάμε.
Το πρωί διδάσκουμε ελληνικά μέσα από δραστηριότητες. Το απόγευμα είναι ελεύθερο, οι εθελοντές δεν είναι όλοι εκπαιδευτικοί, αντίθετα. Τα παιδιά παίζουν, ζωγραφίζουν, χορεύουν, γελάνε, χαμογελάνε.
Ταυτόχρονα, όμως, το απόγευμα διδάσκουμε ελληνικά στους γονείς. Οι γονείς, παιδιά κι αυτοί, ζητούν επίμονα να μάθουν την γλώσσα μας. «Πώς θα ζήσουμε κι εμείς και τα παιδιά μας χωρίς να ξέρουμε να σάς μιλάμε;»
Πόσο δίκιο έχουν. Πώς θα επιβιώσουν χωρίς να γνωρίζουν την γλώσσα μας; Και μακάρι να μην υπήρχε αυτό το «μας» και «σας», να μην υπήρχε η γλώσσα μας και η δική τους γλώσσα, να μην υπήρχε το γλωσσικό εμπόδιο, να μην υπήρχε κανένα διαχωριστικό εμπόδιο, να είμαστε όλοι εμείς για εμάς. Δεν είναι, όμως, ο κόσμος μας κόσμος ισότητας. «Οι πρόσφυγες είναι ξένοι, άλλοι, δεν μάς αφορούν, θα μάς αλλοιώσουν!» Την αλλοίωση πολεμάμε κι εμείς, την αλλοίωση των ηθών μας, των αρχών μας, των αξιών μας. Ήμασταν πάντα περήφανοι για την φιλοξενία μας, μας επαινούσαν κι εμείς ανταποδίδαμε τον έπαινο με ταπεινό χαμόγελο, ήμασταν ταπεινοί οι ίδιοι.
Θέλουν τόσο πολύ να μάθουν ελληνικά οι γονείς των παιδιών, τόσο πολύ που ευχόμαστε να υπήρχε ευχέρεια να πηγαίνουμε καθημερινά. Σκεφτόμαστε να προτείνουμε την λειτουργία του Σχολείου μας ακόμη μια μέρα, Σάββατο ή Τετάρτη.
Χρειαζόμαστε, όμως, κι άλλους εθελοντές, 3 ώρες τον μήνα αρκούν. 3 ώρες τον μήνα για να μην νιώθουν μόνοι οι συνάνθρωποί μας που τους έδιωξε η πατρίδα τους, για να μην νιώθουν απομονωμένοι οι συνάνθρωποί μας που μπήκαν σε ένα φουσκωτό και διέσχισαν την θάλασσα για να σωθούν διακινδυνεύοντας την ζωή τους και των μωρών τους.
Αυτή τη στιγμή το Σχολείο μας προσεγγίζει ασυνόδευτα παιδιά σε Λεμεσό κι ελπίζουμε, σύντομα, σε Λάρνακα. Ναι, όνειρό μας να γίνουμε παγκύπριο σχολείο. Ναι, ονειρευόμαστε να αγκαλιάσουμε όλα τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα, όλες τις οικογένειες προσφύγων. Ναι, είμαστε ονειροπόλοι. Ονειροπόλοι πρόσφυγες οι ίδιοι μας, δεν ξεχάσαμε στιγμή ούτε τον πόνο, ούτε τον φόβο, ούτε το κρύο, ούτε την πείνα. Ξέρουμε από προσφυγιά κι όσοι από μας δεν την βιώσαμε οι ίδιοι, την βίωσαν οι γονείς μας. Μεγαλώσαμε με τον πόνο των γονιών μας που ξέρανε από πόλεμο. Μάθαμε κι εμείς. Κι επειδή δεν ξεχνάμε, ζητάμε μόνο 3 ώρες 1 Κυριακή τον μήνα για να δείξουμε στον εαυτό μας πως δεν τον ξεχάσαμε, συνεχίζουμε να είμαστε φιλόξενοι, αλληλέγγυοι, ανθρωπιστές».
Εκ μέρους της Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών «Περί Ανθρωπιάς και Αλληλεγγύης το Ανάγνωσμα»
Βρες μας στο Facebook και στείλε μας μήνυμα
