Γράφει για τις οικογένειες που παλεύουν μόνες τους αυτό τον «δαίμονα».

Γράφει για την βοήθεια που μπορούμε όλοι να προσφέρουμε, η οποία δεν είναι πάντα οικονομική.

Πιο κάτω αυτούσιο το κείμενο του Αρτέμη Αρτεμίου, που ανήρτησε χθες, 15 Φεβρουαρίου, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα κατά του Παιδικού Καρκίνου.

Ήμουν έτοιμος.

Είχα στο μυαλό μου, μέρες τώρα, όλα όσα ήθελα να γράψω για την Παγκόσμια Ημέρα Παιδικού Καρκίνου. Σκοπός μου ήταν να βάλω και εγώ ένα μικρό λιθαράκι στην παγκόσμια προσπάθεια που γίνεται για 1 καλύτερο αύριο.

Θα έγραφα για την ημέρα που έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, για την ημέρα που ο κόσμος μου άλλαξε, για την ημέρα που «είδα τον κόσμο αλλιώς».

Θα έγραφα για τον γιο μου, τις μάχες του, τις εγχειρίσεις του, τις προσπάθειές του, τις δυσκολίες του, τα κατορθώματά του και το πόσο περήφανος είμαι.

Θα έγραφα για την οικογένειά μου, για τους συγγενείς και φίλους, για τους συναδέλφους, για τους συνεργάτες και τους γνωστούς που με την αγάπη, την ενθάρρυνση και την υποστήριξή τους κατάφερε-κατάφερα-καταφέραμε το ακατόρθωτο.

Θα έγραφα για τις μέρες που κλαίω, που πεισμώνω, που τσακίζομαι, που σηκώνομαι και προχωρώ.

Θα έγραφα για το Ζαχαρία, τον Ιωάννη και τους άλλους μικρούς μου φίλους στην παιδοογκολογική κλινική.

Θα έγραφα για τους γιατρούς, τις προϊστάμενες, το παραϊατρικό προσωπικό, τους βοηθούς, τους κλητήρες και τους οδηγούς των ασθενοφόρων.

Θα έγραφα για τα νοσοκομεία, τις κλινικές, τα mri, τα pet scan, τις αναλύσεις.

Θα έγραφα για τα ταξίδια στο εξωτερικό, το McDonald Charity House, το πάρκο του Essen, τη λίμνη του Munster και τη δασκάλα του.

Θα έγραφα, τέλος, για το «εκπληκτικά νέα…είναι πλέον καθαρός».

Θα έγραφα για τον φόβο.

Ψες, όμως, ήλθαν όμως τα κακά νέα από τη Γερμανία και «ήλθαν πάλι τα πάνω κάτω». «Efige I aggelikoula prin ligo», έλεγε το μήνυμα και όλα όσα διαμόρφωνα, μέρες τώρα, στο μυαλό μου χάθηκαν.

Η Αγγελικούλα ήταν ένας κορίτσαρος που για λίγο καιρό ήταν συγκάτοικος του γιου μου. Μαθήτρια του δημοτικού που σε σκλάβωνε με τη συμπεριφορά της και την ευγένειά της.

Δεν ξέρω εάν η αγάπη και η αισιοδοξία βοηθά. Δυστυχώς, δεν βοήθησαν την Αγγελική. Είμαι σίγουρος ότι θα βοηθήσουν τώρα την οικογένειά της.

Ξέρω, από πρώτο χέρι, ότι η αγάπη, η αισιοδοξία, η ενθάρρυνση, η υποστήριξή, η βοήθεια και το γέλιο βοηθούν. Βοηθούν αφάνταστα. Βοηθούν τόσο στη θεραπεία όσο και στην ανακουφιστική φροντίδα. Βοηθούν και τα παιδιά και την οικογένεια. Ίσως, μερικές φορές, η οικογένεια το έχει περισσότερο ανάγκη.

Εγώ απόλαυσα όλα τα καλά. Εμείς ήμασταν στο χειρότερο σενάριο με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Είδα όμως και τι σημαίνει μια οικογένεια να παλεύει μόνη το κακό.

Γι’ αυτό φίλε, αν μπορείς, βοήθα κάποιον που το έχει ανάγκη. Και η ανάγκη που έχει δεν είναι πάντοτε οικονομική.