Όπως αναφέρει σε κάποιο σημείο της ανάρτησής της, μπορεί ακόμη να ζει σε άθλιες συνθήκες, η αγάπη και η στήριξη που έλαβε από τον κόσμο μετά την έκκλησή της για βοήθεια, τις έδωσαν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από λίγο φαγητό και μερικά ρούχα. Της έδωσαν ελπίδα και δύναμη να συνεχίσει να παλεύει για να ζήσει αξιοπρεπώς αυτή και το παιδί της.
*Για ευνόητους λόγους δεν αποκαλύπτουμε ονόματα και καταστάσεις
Διαβάστε αυτούσια την ανάρτηση, όπως δημοσιεύθηκε το Σάββατο 23 Φεβρουαρίου, σε διαδικτυακό γκρουπ:
Καλημέρα, επειδή μου λένε πως ρωτάνε όλοι τι απέγινα, θέλω πάρα πολύ να εκφράσω τη συγκίνηση και την ευγνωμοσύνη μου σε όλους εσάς.
Ήμουν και είμαι ακόμη σε μία πολύ περίπλοκη κατάσταση. Γι’ αυτό και τότε είχα γράψει ένα μήνυμα απόγνωσης στην ομάδα «Αγκαλιάζω με αγάπη», ζητώντας μία πρωινή δουλειά. Είμαι μία γυναίκα 43 ετών, μονογονιός και έχω ένα μωράκι 13 μηνών, χωρίς δουλειά, χωρίς εισοδήματα, χωρίς τίποτα. Ήθελα και θέλω μία πρωινή δουλειά για να μπορέσω να ζήσω αξιοπρεπώς με το μωράκι μου.
Μετά την ανάρτηση, η οποία ούτε ξέρω πού κοινοποιήθηκε, με προσέγγισε κόσμος, μου μίλησε, προσπάθησε να με βοηθήσει όπως μπορούσε. Πραγματικά ήταν συγκινητικό.
Πρώτος, ο κύριος Γ.Κ, ιδιοκτήτης ψαροταβέρνας, ο οποίος επικοινώνησε μαζί μου σχεδόν αμέσως μετά την ανάρτηση, προσφέροντάς μου δουλειά σε μορφή ημιαπασχόλησης στην ταβέρνα του για να παίρνω έστω λίγα χρήματα. Δεν είχε ανάγκη από επιπλέον υπαλλήλους, το είχα καταλάβει, ωστόσο που πρότεινε δουλειά. Πήγα, γνώρισα αυτόν και την υπέροχη οικογένειά του, έφαγα μαζί τους, τους πιο νόστιμους ψαρομεζέδες της ζωής μου και έφυγα με γεμάτη καρδιά από αγάπη, αισιοδοξία και πίστη στον κόσμο. Έστω κι αν δεν μπορούσα να δεχτώ τη θέση λόγω της φύσης της, μου θύμισαν ότι ακόμη υπάρχει ανθρωπιά εκεί έξω.
Χθες, βράδυ Κυριακής, ήρθε στο σπίτι ένας κύριος, επιχειρηματίας απ’ ότι μου είπε, για να δει πώς ζούμε. Δεν μίλαγε πολύ, αλλά το βλέμμα του τα έλεγε όλα. Μας άφησε λεφτά για το ενοίκιο και υποσχέθηκε να μας φέρει λάμπες, αφού οι δικές μου είχαν καεί και δεν είχα χρήματα να αγοράσω καινούργιες και ένα κρεβάτι, αφού εγώ με το μωρό μου κοιμόμαστε σε έναν μικρό και άβολο καναπέ όλο αυτό το διάστημα. Το πιο συγκλονιστικό ήταν ότι ο κύριος αυτός ήρθε από Λάρνακα στην Πάφο που μένω, για να μας δει και να μας βοηθήσει όπως μπορεί.
Όλο αυτό το διάστημα που βιώνω αυτή την κατάσταση, γνώρισα πολύ αξιόλογους ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω ότι δεν είμαι μόνη σε αυτό τον κόσμο. Ακόμη και οι άγνωστοι που μου στέλνουν πακέτα με ρούχα και πάνες από όλοι την Κύπρο, μου στέλνουν μαζί και άπειρη αγάπη.
Όταν έγραφα τότε το μήνυμα στο Facebook, δεν ήμουν καλά ψυχολογικά. Έγραφα και τα μάτια μου ήταν γεμάτα δάκρυα. Η ζωή μου εμένα και του παιδιού μου κρεμόταν από μία πρωινή δουλειά, την οποία ακόμη αδυνατώ να βρω, παρότι μιλάω 4 γλώσσες.
Ακόμη έχω απλήρωτα ενοίκια και ακόμη δεν είμαι σίγουρη εάν θα με προσλάβουν στη δουλειά που είχα μιλήσει προ καιρού. Ακόμη στο ψυγείο μου έχω μόνο λεμόνια και ψωμί. Όμως, όλο αυτό το διάστημα πήρα από τον κόσμο τα πιο σημαντικά στοιχεία για να συνεχίσω, αισιοδοξία, πίστη και ελπίδα.
Ευχαριστώ, δεν έχω άλλα λόγια. Εύχομαι να έχετε όλα τα καλά του κόσμου. Με γυρίσατε πίσω στη ζωή και μου δώσατε δύναμη να συνεχίσω να παλεύω για την επιβίωσή μου.
