Δεν θα το σκεφτόμουν αυτό σε άλλη περίπτωση, κι όμως, σε αυτήν το σκέφτηκα. Παρόλο που με τον Καμίλ γνωριζόμαστε χρόνια και έχουμε κάνει κατά καιρούς διάφορες συζητήσεις, μέσα μου είχα αυτό το κράτημα, ενώ ήξερα πολύ καλά πως όλοι αυτοί οι φόβοι μου ήταν αδικαιολόγητοι.

Ο Καμίλ Γκουνγκόρ είναι ένα άτομο πάνω σε ένα βαρύ ηλεκτροκίνητο αναπηρικό αμαξίδιο, με το οποίο κάνει όλες του τις μετακινήσεις. Ο Καμίλ, εκτός από άτομο που κινείται με αναπηρικό αμαξίδιο, είναι και δημοσιογράφος, travel blogger και ακτιβιστής.

Ο Καμίλ, στα 30 του, έχει δημιουργήσει το The Trawheeler, το μοναδικό στο είδος του blog στην Ελλάδα, και έχει ήδη ταξιδέψει σε 19 χώρες του κόσμου με τον χάρτη του να έχει ακόμη, πολλούς ανεξερεύνητους προορισμούς.

Ο Καμίλ εργάζεται για το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Ανεξάρτητης Διαβίωσης από την Ελλάδα, ενώ είναι συνιδρυτής σε δύο οργανισμούς, τον i-living και τον ΠΡΩΤΑ.12.

Ο Καμίλ Γκουνγκόρ είναι ένας πολύ ενδιαφέρον άνθρωπος που αξίζει να γνωρίσεις.

Έχεις ήδη ταξιδέψει σε 19 διαφορετικές χώρες έως σήμερα, πόσο διαφορετική ήταν η αντιμετώπιση του κόσμου στο δρόμο απ’ ότι στην Ελλάδα.

Προφανώς στις ανεπτυγμένες χώρες που υπάρχουν υποδομές και τα άτομα με αναπηρία έχουν ίσα δικαιώματα με όλους, κυκλοφορούν έξω και συμμετέχουν στα κοινά, αντιμετωπίζονται ως ισότιμοι πολίτες. Στις χώρες που αυτά δεν υπάρχουν, όπως η Ελλάδα και εξ όσων γνωρίζω και η Κύπρος, ο κόσμος δεν βλέπει ανάπηρους στην καθημερινότητά του με αποτέλεσμα η αντιμετώπιση να είναι διαφορετική εκ των πραγμάτων. Η Ελλάδα είναι κάπου στην μέση θα έλεγα. Πιστεύω είναι θέμα παιδείας και σεβασμού της διαφορετικότητας. Στην Ελλάδα έχουμε θέμα με αυτό και δεν αφορά μόνο τους ανάπηρους, αλλά και τους ξένους, τους ΛΟΑΤΚΙΑ, τους αλλόθρησκους κλπ.

Σκέφτηκες ποτέ να μείνεις μόνιμα σε μία χώρα του εξωτερικού όπου η κοινωνία θα σε αντιμετωπίζει ισάξια;

Εννοείται αυτό και ακόμη το σκέφτομαι. Είναι ένας από τους μεγάλους μου στόχους. Έχω ζήσει 6 μήνες στο Βέλγιο (στην πανέμορφη Γάνδη – όπου έκανα European Voluntary Service) και ήταν ίσως η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου. Και όπως πολύ σωστά λες, είναι πως σε αντιμετωπίζει η κοινωνία, πως σέβεται όλους τους πολίτες κλπ. Δεν είναι μόνο η προσβασιμότητα, αλλά ένα ευρύτερο πλαίσιο που αρχίζει από το να τηρείς τους νόμους έως τον απλό κόσμο και την παιδεία του.

Η βάση σου είναι στην Ελλάδα, μια χώρα όχι ιδιαίτερα φιλική σε άτομα με αναπηρίες, πώς είναι η καθημερινότητα σου;

Όντως, έτσι είναι, όχι μόνο για τους ανθρώπους με αμαξίδιο, αλλά και για αυτούς με άλλες αναπηρίες. Η κατάσταση βέβαια βελτιώνεται σιγά σιγά (όπως σε όλον τον κόσμο), αλλά έχει ακόμα πολύ δρόμο. Αναγκαστικά το συνηθίζεις αυτό και προσαρμόζεσαι, αν και δεν είναι πάντα εύκολο.

Στους φίλους μου από το εξωτερικό λέω, πάντως, πως αν είναι διατεθειμένοι για λίγη περιπέτεια τότε μπορούν να έρθουν και να περάσουν και ωραία στην Ελλάδα. Εγώ όμως, ενώ στο εξωτερικό πηγαίνω σχεδόν κάθε μήνα, εκτός Αθηνών, στην υπόλοιπη Ελλάδα, έχω να βγω χρόνια. Είναι πιο δύσκολο και πιο ακριβό.

Και το The Trawheeler, πώς προέκυψε;

Έφτιαξα το The Trawheeler πριν από δύο χρόνια περίπου, αλλά στο μυαλό μου το σκεφτόμουν πολύ καιρό πριν. Έχω το προνόμιο να ταξιδεύω συχνά και ήθελα όλες αυτές τις εμπειρίες να τις μοιραστώ και με άλλους.

Το κάνω πιο πολύ σαν ημερολόγιο για εμένα, αλλά και για να ενθαρρύνω τον κόσμο (ανάπηρους και μη) να ταξιδέψει και να γνωρίσει τις ομορφιές του πλανήτη, τις κουλτούρες, τις γεύσεις και τις εικόνες. Δεν είναι ταξιδιωτικός οδηγός για άτομα με αναπηρία, όπως πολλοί νομίζουν (αν και που και που δίνω μερικές πληροφορίες προσβασιμότητας).

Τις χώρες που επισκέπτεσαι τις επιλέγεις βάσει προσβασιμότητας;

Ταξιδεύω πάντα με το ηλεκτροκίνητό μου αμαξίδιο, το οποίο είναι βαρύ και δεν ανεβαίνει σκαλιά ούτε σηκώνεται. Θέλοντας και μη λοιπόν, όταν ταξιδεύω χρειάζεται να ελέγχω την προσβασιμότητα, τουλάχιστον των μέσων (μαζικής) μεταφοράς στην πόλη που θα βρεθώ, και του ξενοδοχείου. Αν δεν είναι ταξίδι δουλειάς (συνήθως ταξιδεύω για δουλειά – ακτιβισμό), ελέγχω και την προσβασιμότητα των βασικών αξιοθέατων.

Δεν διαλέγω τις πιο προσβάσιμες χώρες απαραίτητα, αλλά αυτές που ξέρω ότι έστω και με λίγη περιπέτεια θα τα καταφέρω να τις απολαύσω. Φυσικά παίζει ρόλο και το οικονομικό. Πολλές φορές η απόλυτη προσβασιμότητα κοστίζει πολλά λεφτά και εγώ είμαι budget traveler. Κάπως έτσι έχω προτιμήσει π.χ. την πρόκληση της Κωνσταντινούπολης και της Πράγας, παρά ας πούμε τη σιγουριά της Κοπεγχάγης ή του Λονδίνου. Δεν το τολμούν πολλοί ανάπηροι ταξιδιώτες αυτό, αλλά αξίζει!

Έχω βρεθεί και σε «δύσκολες» χώρες, αλλά ήταν doable. Δεν υπάρχει πλήρως προσβάσιμη χώρα. Από πόλη σε πόλη διαφέρει το επίπεδο προσβασιμότητας και ακόμη και στις «καλές» πάντα θα υπάρχουν σημεία απροσπέλαστα, φτιαγμένα είτε από τον άνθρωπο (π.χ. παλιοί πύργοι, καμπαναριά, υπόγεια κλπ), είτε από τη φύση (μερικές σπηλιές, πυκνές ζούγκλες, απότομα βουνά κλπ).

Ωστόσο, υπάρχει κάποια απ’ αυτές που θα χαρακτήριζες ως «η πιο φιλική σε άτομα με αναπηρίες»;

Αρκετές χώρες είναι σε πολύ καλό επίπεδο, αλλά καμία δεν μπορεί να συναγωνιστεί την Ιαπωνία! Πολύ καλή προσβασιμότητα για ανθρώπους με διαφορετικού είδους αναπηρίες, σχεδόν σε κάθε επίπεδο! Και δεν μιλάω μόνο για το μεγάλο και διάσημο Τόκιο, αλλά και για μικρότερες και πιο άγνωστες σ’ εμάς πόλεις. Πραγματικά την λάτρεψα! Η Ισπανία τα πάει πολύ καλά επίσης (δεν ξέρω ανάπηρο ταξιδιώτη που να μην λατρεύει την Βαρκελώνη), καθώς και οι χώρες της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης.

Πριν καιρό σε ρώτησα εάν η Κύπρος είναι στα σχέδια σου και μου απάντησες ότι το θέλεις πολύ. Το έψαξες καθόλου;

Πράγματι το είπα και ακόμη το λέω όταν με ρωτούν. Το έψαξα λίγο πάντως, και απ’ όσα βρήκα κατέληξα στο ότι μπορείς να πας, αλλά όχι υπό τις ιδανικότερες συνθήκες, μιας και φαίνεται πως τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν είναι ιδιαίτερα προσβάσιμα, και η ειδική μεταφορά κοστίζει αρκετά. Κατά τα άλλα, δεν εντοπίζω άλλο σημαντικό ζήτημα!

Παράλληλα, είσαι και ενεργός ακτιβιστής

Πράγματι ασχολούμαι ενεργά με τον ακτιβισμό, τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη. Με ενδιαφέρει κυρίως η Ανεξάρτητη Διαβίωση των ανθρώπων με αναπηρία (για εμένα αυτή θα έπρεπε να είναι η μεγαλύτερη διεκδίκησή μας) και τα ανθρώπινα δικαιώματα γενικότερα.

Εργάζομαι τον ENIL, όπως ήδη ανέφερα, είμαι συνιδρυτής σε δύο οργανισμούς (τον i-living και τον ΠΡΩΤΑ.12), καθώς και πρόεδρος της νεολαίας του Ευρωπαϊκού Φόρουμ Αναπηρίας (EDF), του μεγαλύτερου αναπηρικού φορέα της Ευρώπης. Αρκετά πράγματα όπως βλέπεις!

Μπορείτε να ακολουθήσετε το blog του Καμίλ στα Facebook, Twitter και Instagram