Είναι από τις περιπτώσεις που τα λόγια και οι πομπώδεις εκφράσεις μοιάζουν αστεία και ανούσια. Η μητέρα του παιδιού που έχασε τη ζωή του πριν μερικές ημέρες στο νοσοκομείο Λεμεσού, εξ αιτίας λάθους διάγνωσης, αποχαιρετά το παιδί της λίγο μετά την κηδεία του, με μία μακροσκελή ανάρτηση στο Facebook, ελπίζοντας πως έτσι θα βοηθήσει και άλλους που βιώνουν παρόμοιες καταστάσεις.
Διαβάστε την ανάρτηση:
Κακά τα ψέματα. Το μωρό μας δεν είναι στην αγκαλιά των αγγέλων. Έσβησε, δεν υπάρχει. Η κουρασμένη του ψυχούλα έφυγε χθες, έπειτα από τρεις ανακοπές. Άφησε μας απλώς το ταλαιπωρημένο κορμάκι του, που εναποθέσαμε σήμερα, μαζί με ένα κάρο ενοχές, να ξεκουραστεί για πάντα κάτω από μία μεγάλη βελανιδιά στο κοιμητήριο του χωριού μας. Εκεί που ξεκουράζεται ο παππούς και η γιαγιά του.
Ήρθε στη ζωή ήσυχα και έζησε συνεσταλμένα, όπως όλα τα μωράς που μάθαμε να αποκαλούμε «με ειδικές ανάγκες» και που τα έχουμε να ζουν στο περιθώριο για να μην μας χαλούν τη γυαλιστερή εικόνα της ζωής μας.
Μωρά που θυμούμαστε μια φορά τον χρόνο στον Ραδιομαραθώνιο, ρίχνουμε ένα 10εύρω στο κουτί στα φανάρια και μετρά συνεχίζουμε να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν.
Μωρά που αν τύχουν στην τάξη των παιδιών μας, δυσανασχετούμε μπας και δυσκολέψουν τη μάθησή τους. Βρήκαμε την εύκολη λύση, τα ιδρύματα, οπού τα παρκάρουμε κάθε πρωί στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη τα αφήνουμε εκεί για πάντα. Να μη μας δυσκολεύουν την γκλαμουράτη ζωή μας, τα ταξίδια μας, τις εξόδους μας. Η εκπαίδευση τους, από ελάχιστη έως ανύπαρκτη. Τα υπουργεία μας δεν προλαβαίνουν τους αρτιμελείς, πόσο μάλλον τους άλλους. Τα νοσοκομεία μας σκοτώνουν αβέρτα ανθρώπους παραγωγικούς, που θα μπορούσαν να προσφέρουν στην κοινωνία. Σιγά που θα κώλωναν στους «προβληματικούς».
Σκοτώσαμε ένα αθώο μωρό, όχι γιατί χρειαζόταν κάποια εξειδικευμένη αγωγή, απλώς επειδή αποτύχαμε να κάνουμε έγκαιρα μια απλή ανάλυση των 40 ευρώ που θα έδειχνε ότι χρειάζεται να του χορηγηθεί ένα κοινό φάρμακο των 20 ευρώ, η θυροξίνη, για να μπορέσει να λειτουργήσει ο οργανισμός του.
Οργανισμό τον οποίο ταλαιπωρήσαμε και βγάλαμε νοκ-αουτ ζωτικά όργανα διότι αντί να θεραπεύσουμε, απλά κτυπούσαμε ανελέητα τα συμπτώματα, τις επιληπτικές κρίσεις με τοξικά βαρβιτουρικά, αντί να μελετήσουμε τι γίνεται στον υπόλοιπο πλανήτη. Τα μεγαλύτερα αδέλφια του μωρού μου, παιδιά με ανοιχτές αντένες, με προειδοποιούσαν ότι στο εξωτερικό η επιληψία μειώνεται δραστικά με τη χορηγία κανναβέλαιου, και ότι τα πανάκριβα βαρβιτουρικά που μου συνταγογραφούν οι νευρολόγοι σκοτώνουν το μωρόν μας. Αλλά πώς μπορεί ένας γονιός χωρίς να έχει στήριξη από τους γιατρούς να πάρει μια τέτοια απόφαση;
Πώς να ρισκάρει να μειώσει τα τοξικά βαρβιτουρικά για να χορηγήσει ένα αμφίβολου αποτελεσματικότητας σκεύασμα στο παιδί του; Όταν μάλιστα ο ίδιος ο γιατρός το αποτρέπει; Έτσι φτάσαμε να έχουμε καταστρέψει ζωτικά όργανα του μωρού. Απ’ εκεί κι έπειτα ήταν απλώς θέμα χρόνου πότε θα ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση.
Συγχωρά με μωρό μου. Εμπιστεύτηκα λάθος ανθρώπους. Ίσως υπάρχουν και στον τόπο μας σωστοί επαγγελματίες υγείας, απλώς δεν τους βρήκα παρόλο που ξέρεις πολύ καλά πόσο το ψάξαμε.
Ας ελπίσουμε πως αυτό, που κάναμε τον πόνο μας παντιέρα, θα βοηθήσει άλλους ανθρώπους που βρίσκονται σε παρόμοια αδιέξοδα, να αμφισβητήσουν τους «ειδικούς» και να ψάξουν λίγο καλύτερα απ’ ότι εμείς.
