Φωτογραφία: Unsplash/ Avel Chuklanov


Μες τις γιορτές τζαι τις αργίες, σ’ εκείνα τα περιβόητα οικογενειακά τραπέζια, κάποιοι ανέχονται συγγενείς, γονείς, παππούδες, να βρίζουν και να κατηγορούν άλλες κοινωνικές ομάδες, την ίδια ώρα που κι εκείνοι μπορεί να περιλαμβάνονται μέσα σε αυτές.

Οι γιορτές και οι αργίες, τα οικογενειακά τραπέζια και οι μαζώξεις, δεν έχουν πάντα θετικό πρόσημο και δεν καταλήγουν πάντα με ευχάριστα αποτελέσματα. Μπορεί να γίνουν τοξικές και άρρωστες, μπορεί να δημιουργήσουν τραύματα και άσχημες καταστάσεις.

Μακριά από την, για πολλούς, υποχρεωτική αγάπη και ανοχή των ημερών, μια γυναίκα γράφει για την άλλη όψη των γιορτών και των αργιών που οι περισσότεροι από εμάς έχουν βιώσει ή μπορεί ακόμη να βιώνουν.

Γράφει η ΑνΚο

Μες στις γιορτές τζαι τις αργίες, εν κάποιοι που κάθονται στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι τζαι τρων τζαι πίνουν με τον παπά τους, που επαναλαμβάνει πως εν θέλει τους μετανάστες ούτε τις πρόσφυγες τζαι επικροτεί τον φρουρό ασφαλείας που προχτές έπιασε που τον λαιμό μια Σομαλή γυναίκα πρόσφυγα μέσα στο Γραφείο Ευημερίας. Με τη μάμα τους, που επαναλαμβάνει πως εν θέλει ανάπηρα παιδιά στα σχολεία με τα δικά της. Με τον θείο τους που μισεί τους γκέι. Με τον παππού τους που παρενοχλεί σεξουαλικά την οικιακή του εργάτρια. Με τον ξάδελφο που σχολιάζει τα σώματα γυναικών τζαι κοριτσιών που φωτογραφίες τους στο ίνσταγκραμ, βαθμολογώντας τις σαν κομμάθκια κρέας. Με την θεία τους που εν άφηκε την οικιακή εργάτρια να πιάσει την αργία της, για να βοηθήσει στο τραπέζι στο οποίο εν δικαιούται ούτε να κάτσει να φάει.

Ακούν μισογυνιστικά, ρατσιστικά, ομοφοβικά σχόλια, ατάκες μίσους τζαι σαχλά αστεία. Κάποιοι, μάλιστα, γελούν μ’ αυτά. Κάποιοι υπερθεματίζουν ή σούζουν την κκελέ τους συγκαταβατικά. Κάποιοι δυσανασχετούν, κάποιοι εν οι ίδιοι γκέι ή γυναίκες ή μετανάστες ή ανάπηροι, αλλά σιωπούν, κρατούν που μέσα τους τη δυσανασχέτηση τους.

Εν αναγκασμένοι να περνούν τούντες οικογενειακές στιγμές ή έτσι νομίζουν. Κάποιοι αντιμιλούν, τσακώνονται, αλλά άκρη εν φκάλλουν. Κάποιοι επιστρέφουν σπίτι τους τζαι εν τους χωρεί ο τόπος ή βυθίζονται σε θλίψη τζαι απελπισία.

Μες στις γιορτές τζαι τις αργίες, εν κάποιοι που εν κάθονται στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι. Κάποιοι, που η «αγία οικογένεια» αποκλήρωσέ τους επειδή τολμούν να ζουν την αλήθεια τους. Κάποιοι που εταπελλωθήκαν ως «προβληματικοί» τζαι εφάαν πόρτα που την οικογένεια.

Ανάπηροι, άτομα με ψυχιατρικό ιστορικό, κατάδικοι που η οικογένεια κρατά κρυμμένους σε δωμάτια. Γυναίκες που αποφάσισαν να χωρίσουν ή να κάμουν παιδί εκτός γάμου τζαι εχάσαν μ’ ένα εισιτήριο, δύο οικογένειες. Γκέι, λεσβίες, τρανς άτομα που εφκήκαν που την ντουλάπα τζαι επιάσαν αυτόματα τζαι αναγκαστική έξοδο που ούλλο το σπίτι.

Άνθρωποι που ετολμήσαν να αγαπήσουν μετανάστη ή Τουρκοκύπριο, τζαι εδείξαν τους την πόρτα οι γονείς τους. Κάποιοι που απέρριψαν οι ίδιοι τις οικογένειές τους, μη μπορώντας να κάτσουν ξανά στο ίδιο τραπέζι με ρατσιστές, μισογύνηδες, ομοφοβικούς, τρανσφοβικούς, αναπηροφοβικούς. Που αποφάσισαν πως δεν θέλουν να ανέχονται τόση τοξικότητα.

Μες στις γιορτές τζαι τις αργίες εν κάποιοι που εν κάθονται στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι επειδή εν εγνωρίσαν ποττέ μεγάλη οικογένεια. Τζαι κάποιους τρώει τους τούτο, δεν μπορούν να διαχειριστούν την απόρριψη, αποζητούν το φαντασιακό της ζεστής αγκαλιάς μιας μεγάλης οικογένειας αγνοώντας την τοξικότητα που έρχεται μαζί της.

Πάντα ενόμιζα πως το χειρότερο που ούλλα εν το πρώτο. Σίουρα θα ήταν το πιο δύσκολο για εμένα προσωπικά. Πλέον αναγνωρίζω πως εν ούλλα δύσκολα, ανάλογα τζαι με τη θέση του κάθε ανθρώπου, τι έζησε και τι δεν έζησε. Η αλληλεγγύη παραμένει το πιο δυνατό εφόδιο των «απόκληρων». Τα μεγάλα τραπέζια έννεν αναγκαστικά προνόμιο των αγίων οικογενειών. Τα (μεγάλα) τραπέζια εννέν ο μόνος τρόπος. Ας τα κάμουμε επιλογή μας ή και όχι.