Να μας πουν πού χωράνε μέσα στο πρόγραμμά τους οιγογένεια, παιδιά, υποχρεώσεις, καριέρα, φίλοι, απογευματινά τρεξίματα, μαγείρεμα, χρόνος για τον εαυτό τους, ξεκούραση, διασκέδαση… Τα πάντα.

Και το κάναμε όχι για να τις αναδείξουμε ως ηρωΐδες, αλλά για να πούμε ότι τις θαυμάζουμε γιατί είναι αυτές που είναι!

«Η δική μου καθημερινή ιστορία δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο, νομίζω, μοιάζει πολύ με αυτή πολλών γυναικών στις δυτικές κοινωνίες. Ούτε η Μέρα της Γυναίκας έχει κάτι ιδιαίτερο, νομίζω. Ως υπενθύμιση της ισότητας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης, του σεβασμού και της αναγνώρισης ναι, έχει αξία. Όμως για τα αυτονόητα χρειαζόμαστε μια Μέρα να μας τα θυμίζει; Ακόμη, στον 21ο αιώνα; Γυναίκα ή Άντρας, ο Άνθρωπος, θα πρέπει να έχει ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη και να αγωνίζεται για ένα καλύτερο συλλογικό μέλλον, χωρίς βία, πόνο και εκμετάλλευση», αναφέρει εύλογα στην περιγραφή της η μία από τις 6 γυναίκες πιο κάτω.

MELISSA HEKKERS

Ελεύθερη Επαγγελματίας

Ως ελεύθερη επαγγελματίας, η αλήθεια είναι πως καμία ημέρα δεν μπορεί να είναι ίδια με την προηγούμενη, ωστόσο μια κάποια ρουτίνα υπάρχει και στη δική μου ζωή και είναι απαραίτητη. Ξυπνάω νωρίς, στις 06:04 ακριβώς, μισώ τους στρογγυλούς αριθμούς. Παίρνω το αγαπημένο μου γεύμα της ημέρας, το πρωινό μου, ετοιμάζω το μεσημεριανό που θα πάρει η κόρη μου στο σχολείο και παράλληλα οργανώνω την ημέρα μου. Λατρεύω την ησυχία που επικρατεί εκείνες τις ώρες στο σπίτι και στη γειτονιά.

Με ένα τσάι ανά χείρας, φεύγω από το σπίτι με την κόρη μου, στην 6:45. Δεν λέμε πολλά εκείνη την ώρα, αλλά ακούμε μουσική καθ’ οδόν για το σχολείο και αυτό είναι δικό μας. Μόλις την αφήσω στο σχολείο, πάω για περπάτημα στο πάρκο για μία ώρα. Κάποιες φορές με παρέα και άλλες, παρέα με τη μουσική μου. Αυτή η ώρα, είναι πραγματικά η στιγμή που καθαρίζει το μυαλό μου και επαναδιοργανώνεται.

Ο πρώτος καφές της ημέρας, είναι συνήθως σκέτος και τον πίνω γύρω στις 8:00, με φίλους (ξέρουν ποιοι είναι), οι οποίοι επίσης ξυπνούν πολύ νωρίς, προφανώς γιατί και οι ίδιοι είναι γονείς.

Έπειτα, ανάλογα με τις υποχρεώσεις που έχω, εργάζομαι μέχρι τις 14:00 είτε σε κάποιο γραφείο είτε κάπου αλλού που με εμπνέει όπου και κάνω τις έρευνές μου, το διάβασμά μου και τα διάφορα meeting μου.

Προσπαθώ να έχω ολοκληρώσει όλες τις υποχρεώσεις μου, μέχρι την ώρα που θα σχολάσει η κόρη μου από το σχολείο, γύρω στις 14:30, κάτι που προσπαθώ να μεταδώσω και στην κόρη μου, να ολοκληρώνει τα μαθήματα της με το που φτάσουμε στο σπίτι, για να μπορεί να κάνει ότι θέλει μετά.

Συνήθως τα απογεύματα είμαι stand by για διάφορες δουλειές. Κάνω τα τηλεφωνήματά μου και απαντώ emails, ωστόσο η πιο παραγωγική ώρα μου, είναι το πρωί, εξ ου και προσπαθώ να κάνω το μεγαλύτερο όγκο των εργασιών μου τις πρωινές ώρες, ιδίως το δημιουργικό κομμάτι.

Τα απογεύματα και τα βράδια τα αφιερώνω αποκλειστικά στην οικογένεια και στους φίλους μου, μαγειρεύοντας και τρώγοντας όλοι μαζί παρέα. Ειδικά φέτος τον χειμώνα, απολαύσαμε ιδιαίτερα το τζάκι, αφού μαζευόμασταν εκεί και λέγαμε τα νέα της ημέρας μας.

Έπειτα, είναι οι αργίες και τα σαββατοκύριακα, τα οποία προτιμώ να τα περνώ κάνοντας εκδρομές εκτός πόλης, κοντά στη φύση.

ΧΡΥΣΤΑΛΛΑ ΔΑΝΙΗΛ

Νηπιαγωγός / Υπεύθυνη παραστάσεων και επικοινωνίας Δημήτρη Φανή

Aν έπρεπε να χαρακτηρίσω την καθημερινότητά μου θα διάλεγα το επίθετο «ενδιαφέρουσα»...

Ξυπνώ αρκετά νωρίς, ώστε να απολαύσω έναν καλό καφέ και να προγραμματίσω τη μέρα μου! Στη συνέχεια ετοιμάζω πρόγευμα και απολαμβάνω κάποιες στιγμές με τον γιο μου πριν τον πάω στο σχολείο. Ακολούθως, ξεκινώ ένα όμορφο και ξεχωριστό ταξίδι με τα παιδιά του νηπιαγωγείου μου. Όταν εργάζεσαι με παιδιά και ειδικά με νήπια, που βρίσκονται σε μια απίστευτα όμορφη και τρυφερή ηλικία, κάθε σου μέρα είναι διαφορετική. Στο σχολείο εκτός από την επαφή μου με τα παιδιά, έχω και την ευθύνη του προγραμματισμού του νηπιαγωγείου, τον συντονισμό του προσωπικού και την καθημερινή επαφή με τους γονείς. Το πρωινό είναι γεμάτο και κάπου στις τρεις αποδεσμεύομαι από το σχολείο για να αφιερώσω χρόνο στον γιο μου. Μεριμνώ να τον παραλαμβάνω κάθε μέρα από το σχολείο, γιατί όπως λέω αυτές οι στιγμές στο αυτοκίνητο είναι ανεκτίμητες! Μαθαίνεις τα νέα της ημέρας «φρέσκα» και από πρώτο χέρι. Επίσης, αναλαμβάνω να κάνω όλες τις διαδρομές στα φροντιστήρια και στις άλλες του δραστηριότητες!

Κάπου εδώ ξεκινά μια άλλη όμορφη «περιπέτεια»... Η συνεργασία μου με τον καταξιωμένο καλλιτέχνη Δημήτρη Φανή ως υπεύθυνη των παραστάσεών του απαιτεί συντονισμένο προγραμματισμό, αρκετές συναντήσεις, πολλά τηλεφωνήματα και συχνό γράψιμο. Κάθε παράσταση και μια νέα πρόκληση, ένα νέο ταξίδι. Ο πολιτισμός και η προώθησή του ήταν κάτι που με ενδιέφερε πάντα και μέσα από αυτή τη συνεργασία νιώθω ότι ο ρόλος μου είναι πλέον ουσιαστικός.

Παρά το βαρυφορτωμένο πρόγραμμά μου, πάντα έχω χρόνο για ένα καφέ με τους γονείς μου, τα αδέλφια και τους φίλους μου. Είναι χωρίς αμφιβολία η κινητήριος δύναμη μου!

Γύρω στις 10 το βράδυ, το τηλέφωνο σταματά να δέχεται και να πραγματοποιεί κλήσεις. Την τιμητική του έχει ο υπολογιστής. Ως διαχειρίστρια των επαγγελματικών σελίδων του Δημήτρη Φανή και του νηπιαγωγείου μου, επεξεργάζομαι, ρυθμίζω τις αναρτήσεις και απαντώ σε σχόλια και μηνύματα.

Η μέρα τελειώνει εποικοδομητικά και όμορφα γύρω στις 12 τα μεσάνυχτα!

ΞΕΝΙΑ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

Office Manager - Business Development Department - Thanos Hotels

6.30 κτυπά το ξυπνητήρι με τραγούδια που βάζει κατά καιρούς ο σύζυγός μου (τύπου Azukita που ακούγοντάς τα νομίζω πως θα πάθω καρδιακή προσβολή καμία μέρα), πατάω snooze για ακόμα 5 λεπτά, αλλά δυστυχώς πρέπει να σηκωθώ.

Πάω αμέσως στην κουζίνα, ετοιμάζω καφέ για τον σύζυγό μου και γάλα και δημητριακά για τα μωρά. Φτιάχνω τα σάντουιτς μας, νερά και φρούτα για τα μωρά, τις βαλίτσες με τα ρούχα ή τα βιβλία για τις απογευματινές δραστηριότητες.

Τρέχω αμέσως να τους ξυπνήσω και να τους βοηθήσω να ντυθούν. Αφού βεβαιωθώ ότι ντυθήκαν, χτενίστηκαν, βούρτσισαν δόντια, στρώνω κρεβάτια και αρχίζω να ετοιμάζομαι.

7.35 είμαστε στο αυτοκίνητο και 2 λεπτά πριν κτυπήσει το κουδούνι φτάνουμε αισίως στο σχολείο. Ναι, το παραδέχομαι είμαι από τις μαμάδες που μόλις και προλαβαίνουν το κουδούνι…

8.00 βρίσκομαι στη δουλεία μου, 12.45 το ξυπνητήρι κτυπά ξανά, αυτή τι φορά όχι για να ξυπνήσω αλλά για να μην ξεχάσω τα μωρά στο σχολείο. Τρέχω να πάρω το αυτοκίνητο και να στηθώ έξω από το σχολείο μέχρι να κτυπήσει το κουδούνι. Αφού κυνηγήσω τον μικρό στην αυλή του σχολείου μπαίνουμε στο αυτοκίνητο για τη γιαγιά και μόλις τους κατεβάσω, επιστρέφω στη δουλεία μου μέχρι τις 5.00.

5.15 είμαι στο σπίτι (εκτός Τρίτη και Παρασκευή που έχω Pilates και τότε πάω σπίτι στις 18.00). Ο μπαμπάς μόλις τους έφερε από τις απογευματινές τους δραστηριότητες και πρέπει να διαβάσουμε, να βάλω πλυντήριο, να μαγειρέψω κάτι για το βράδυ (κάτι απλό μην φανταστείτε, μιας και δεν είμαι και η καλύτερη μαγείρισσα).

Μετά το διάβασμα, τρώμε και αφού τσακωθούμε για το ποιος έχει σειρά να κάνει μπάνιο πρώτος αρχίζουμε. Βάζουμε πιτζάμες, στεγνώνω μαλλιά και στις 9.00 πάμε για δόντια, ύπνο και φυσικά δεν ξεχνάμε ποτέ το παραμύθι μας.

Όταν επιτέλους κοιμηθούν, πλένω πιάτα, συγυρίζω λίγο το σπίτι, σιδερώνω τα αναγκαία κι αν είμαι τυχερή στις 10.30 θα έχω ξεραθεί στον καναπέ να δω λίγο τηλεόραση… Φυσικά, στα 10 λεπτά κοιμάμαι.

ΑΓΓΕΛΑ Χ”ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Επιχειρηματίας

Προσπαθώ να ξεκινώ τη μέρα μου όσο πιο νωρίς και όσο πιο θετικά γίνεται, για να μπορώ να ανταπεξέρχομαι στις δύσκολες και πολλές υποχρεώσεις που έχω καθημερινά. Σε αυτό με βοηθά το πρωινό περπάτημα, παρέα με φίλους και έπειτα επιστρέφω στη βάση μου για να οργανώσω τη μέρα μου, βάσει των υποχρεώσεων που έχω. Συνήθως κοιτάω τα ραντεβού της μέρας, εκτυπώνω παρουσιάσεις και προετοιμάζομαι για οποιεσδήποτε παρουσιάσεις και ραντεβού.

Οι γρήγοροι επαγγελματικοί ρυθμοί με αντιπροσωπεύουν ως άνθρωπο και ως προσωπικότητα και δεν θα τους άλλαζα με τίποτα. Ευχαριστώ τον Θεό για την υγεία μου και είμαι ευγνώμων για όλα όσα μου παρέχει. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να καλημερίσω τα παιδιά μου, αφού και τα δύο ζουν εκτός Κύπρου. Έτσι φροντίζω να μιλάω με την κόρη μου κάθε πρωί, μέσω βιντεοκλίσης.

Να αναφέρω ότι η κόρη μου έχει δική της μπάντα στην Αμερική και εγώ φροντίζω την προώθηση του συγκροτήματος στην Κύπρο, άρα η σχέση μας έχει και επαγγελματική πλευρά.

Έπειτα ξεκινώ να βλέπω τα ραντεβού μου, τα οποία μπορεί να είναι είτε στη Λάρνακα, που διαμένω, είτε σε άλλες πόλεις, άρα το μεγαλύτερο μέρος της μέρας το περνώ στο δρόμο. Αν το απόγευμα μου είναι χαλαρό, φροντίζω να βολτάρω στην παραλία της Λάρνακας. Με βοηθά να ανασυγκροτηθώ και να γεμίσω μπαταρίες.

Αυτή την περίοδο ασχολούμαι με τον τουρισμό, όπου υποδέχομαι τουρίστες στη Λάρνακα, από 40 διαφορετικές χώρες και τους δείχνω την τοπική φιλοξενία της πόλης και της χώρας μας.

Το βράδυ, με βρίσκει στο σπίτι για δείπνο και meditation, το οποίο μου δίνει δύναμη και την απαραίτητη γαλήνη για το υπόλοιπο της νύχτας μου.

ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Δημοσιογράφος - Ιδιοκτήτρια ιστοσελίδας PafosPress.com.

Όχι δεν είμαι ηρωίδα. Είμαι μια γυναίκα σαν όλες τις άλλες. Μια 38χρονη γυναίκα που πάνω από όλα είμαι μητέρα. Μια γυναίκα που αγαπά τη δουλειά της και που καθημερινά εργάζεται με αγάπη και ζήλο για αυτή. Είμαι όμως και μια γυναίκα που αγαπά και νοιάζεται -όπως πρέπει να νοιάζονται όλες οι γυναίκες- για τον εαυτό της, την εμφάνιση και την υγεία της. Μια γυναίκα που μετά από 20 χρόνια εξακολουθεί να είναι ερωτευμένη όσο ποτέ άλλοτε με τον σύζυγό της.

Μια συνηθισμένη μέρα για μένα ξεκινά γύρω στις 6:00 - 6:30 το πρωί που ως μάχιμη δημοσιογράφος εδώ και 18 χρόνια μαθαίνω για την επικαιρότητα και καταγράφω τα γεγονότα στο PafosPress.com.

Ακολούθως, ετοιμάζω το κολατσιό του παιδιού για το σχολείο και ετοιμαζόμαστε για αυτό! Ένας διπλός κυπριακός γλυκός καφές είναι απαραίτητος πριν συνεχίσω τη μέρα μου. Αφού πάμε στο σχολείο μαζί με την κόρη μου, επόμενος σταθμός είναι το γραφείο για να συνεχίσω τη δουλειά με τηλέφωνα και τη συλλογή πληροφοριών για τα ρεπορτάζ της ημέρας.

Δεν ξεχνάω σε καμία περίπτωση το άλλο μου μισό φτιάχνοντας του επίσης τον καφέ και αν προλαβαίνουμε και πρόγευμα. Δίπλα - δίπλα από έναν υπολογιστή ο καθένας μας, μιας και οι δυο μας ασχολούμαστε με το ίδιο επάγγελμα, δουλεύουμε ασταμάτητα μέχρι το μεσημέρι που σχολνάει το παιδί μας και κάνουμε διάλειμμα για φαγητό.

Και μετά… ξεκινάμε τις κούρσες για τα φροντιστήρια τα οποία κρατάνε τις πλείστες φορές μέχρι και τις 8 το βράδυ… Παρόλα αυτά, ως λάτρεις του αθλητισμού και συγκεκριμένα της πετόσφαιρας με την οποία ασχολείται η κόρη μας, φροντίζουμε οικογενειακώς να παρακολουθούμε τους περισσότερους αγώνες των ομάδων της Πάφου, είτε ανδρών είτε γυναικών.

Φτάνοντας στο σπίτι αργά το απόγευμα προς βράδυ ρίχνω άλλη μια ματιά στην επικαιρότητα και ενημερώνω το site.

Το βραδάκι φτιάχνουμε ένα σνακ ή ένα ελαφρύ φαγητό, αν δεν παραγγείλουμε κάτι απ’ έξω ή αν δεν βγούμε με καμιά φιλική οικογένεια για φαγητό ή για κανένα καφέ και κουβεντούλα. Αν μείνουμε στο σπίτι καθόμαστε στην τηλεόραση παρεούλα οι πέντε μας, εννοώντας και τα δύο μας σκυλιά, τον Ρόμεο που είναι μαζί μας εδώ και 18 χρόνια και τη Λούνα που είναι τώρα στα 4,5 χρόνια και βεβαίως αποτελούν μέρος της οικογένειάς μας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΑΜΠΡΟΥ

Σύμβουλος Επικοινωνίας Α’, Προϊσταμένη Γρ. Τύπου και Επικοινωνίας - Πρεσβεία της Ελλάδας στην Κύπρο / aiklamprou@gmail.com

Ζήτω η Μέρα της Γυναίκας! Ή όχι; Καθημερινό εγερτήριο στις 5:30. Πλην Σαββατοκύριακων στις 7:30, πραγματική απόλαυση… Αφού ετοιμαστεί κολατσιό, η τσάντα με φαγητό, ρούχα, παιχνίδια, κουβερτούλες κλπ διδύμων, και ξυπνήσουν με καλημέρες και τραγουδάκια, ώστε ως τις 6:30 να αναχωρήσει η πρώτη ομάδα, σειρά παίρνει ο Αρκάς, που θα πρέπει κι αυτός να χαϊδευτεί, καθαριστεί, ταϊστεί και αν υπάρχει χρόνος να πάει και την πρωϊνή του βόλτα.

Μετά, παίρνω σειρά εγώ. Κάθιδρη και αγχωμένη, ντύνομαι, βάφομαι και αρπάζω κλειδιά, μπλοκ σημειώσεων, έντυπα (από βιβλία μέχρι εφημερίδες και περιοδικά), για να ξεκινήσω για το γραφείο. Υπάρχουν φορές που φοράω ακόμη παντόφλες πατώντας το γκάζι του αυτοκινήτου ή θυμάμαι μετά από 20’ που πλησιάζω στη λεωφόρο Βύρωνος ότι δεν έχω πάρει μαζί μου το i-phone… Δεν ξαναγυρνώ σπίτι.

Άφιξη, λίγο πριν - λίγο μετά τις 8, στο γραφείο, άνοιγμα όλων των παραθύρων να εισβάλει το φρέσκο αεράκι και ο ήλιος μέσα στο πέτρινο, ψηλοτάβανο, υπέροχο κτήριο μιας άλλης εποχής, γρήγορη ετοιμασία διπλού ελληνικού/κυπριακού καφέ και άνοιγμα Η/Υ. Η καθημερινή ματιά στα ελληνοκυπριακά και τουρκοκυπριακά ΜΜΕ, με τη συνοδεία πρωϊνών ενημερωτικών εκπομπών στο ραδιόφωνο, επιβάλλεται.

Ακολουθούν τηλεφωνικές συνεννοήσεις και προγραμματισμοί για επόμενες διμερείς ή τριμερείς και άλλες πολυμερείς συναντήσεις κυβερνητικών αξιωματούχων στην Κύπρο, που θα πρέπει να υποστηριχθούν επικοινωνιακά και συνεχείς επαφές με ποικίλους φίλους και γνωστούς για επικείμενες εκδηλώσεις-σεμινάρια-συνέδρια. Οι επαφές, είτε ηλεκτρονικές είτε φυσικές, με μία κούπα καφέ ή ένα γρήγορο γεύμα, δεν έχουν ωράριο, συνεχίζονται όλη μέρα, για μία ποικιλία θεμάτων και με ένα διαφορετικό συνομιλητή, από συναδέλφους Επικοινωνίας, πολιτιστικούς λειτουργούς και δημοσιογράφους μέχρι καλλιτέχνες, επιμελητές εκθέσεων κ.ά.

Not bad at all… Χωρίς να θέλω να φανώ ότι ευλογώ τα γένια μου, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που εργάζομαι σε έναν πανέμορφο, ιστορικό χώρο, μέσα σε φοίνικες και νεραντζιές, στην καρδιά της Λευκωσίας, ακούγοντας παιδικές φωνές και τραγούδια από τις αυλές του ρωσικού σχολείου στη Γλάδστωνος και της Αμερικάνικης Ακαδημίας παραδίπλα, και επικοινωνώντας σχεδόν καθημερινά με μία νέα σε ήθος και γνώσεις ηγεσία και συναδέλφους με ευγένεια και προσφορά στο Υπουργείο μου, που όλοι με στηρίζουν σε κάθε βήμα μου εδώ, για να αναπτύσσονται πρωτοβουλίες και συνέργειες. Δεν είναι λίγο να γνωρίζω και να συνεργάζομαι με χαρισματικούς, καταπληκτικούς ανθρώπους που αγωνίζονται με πάθος είτε για την είδηση της ημέρας είτε για την υλοποίηση μίας δημιουργικής ιδέας τους.

Το ημερήσιο πρόγραμμα συνεχίζεται κατά τις 4-5 το απόγευμα στο σπίτι, με γεύμα και συζήτηση εφ’ όλης της ύλης με το έτερον ήμισυ, παιχνίδια, βραδινό, μπάνιο και νάνι παιδιών. Νάνι και για τους γονείς -που επωμίζονται από κοινού τα βάρη, πρέπει να τονίσω- γύρω στις 9:30-10:00.

Αν υπάρχουν στιγμές κόπωσης, έντασης, γκρίνιας, αυτοκριτικής ως σύντροφος και ως μητέρα; Πολλές και συχνές, όπως τόσες γυναίκες σε όλο τον κόσμο. Αν νιώθω ότι πρέπει να αποδεικνύω καθημερινά με τη δουλειά μου ποια είμαι σε έναν ακόμη εν πολλοίς συντηρητικό, ανδροκρατούμενο σε θέσεις ευθύνης κόσμο; Όπως η καθεμιά μας στο χώρο της, ναι.

Από την άλλη όμως, βλέπω καθημερινά και πόσες άλλες γυναίκες -και άντρες- τρέχουν και αγωνίζονται να επιβιώσουν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους σε πολύ πιο σκληρά επαγγέλματα, ή χάνουν τις δουλειές τους, ή αρρωσταίνουν ξαφνικά ή βυθίζονται στο πένθος με την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Και για να πάω λίγο πιο μακριά, σκέφτομαι συχνά τους μετανάστες που μπαίνουν σε σκοτεινά νερά για να φθάσουν με κίνδυνο της ζωής τους στις ακτές της σωτηρίας. Ή τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα που πρέπει να μάθουν να ζουν χωρίς τη φυσική οικογένεια. Ή ακόμα πιο πέρα, τα παιδιά στην Υεμένη ή το Σουδάν που λιμοκτονούν καθημερινά, αλλά δεν βλέπουμε πλέον συχνά να περνούν την πύλη της είδησης στα μέσα. Οι εικόνες των σκελετωμένων παιδιών σε ρημαγμένες γωνιές του πλανήτη που πρόλαβε να αποτυπώσει ο Γιάννης Μπεχράκης φαίνονται να ενοχλούν σήμερα το μικρόκοσμό μας στην άνεση του καναπέ και το savoir-vivre του facebook…

Η δική μου καθημερινή ιστορία δεν έχει τίποτα ιδιαίτερο, νομίζω, μοιάζει πολύ με αυτή πολλών γυναικών στις δυτικές κοινωνίες. Ούτε η Μέρα της Γυναίκας έχει κάτι ιδιαίτερο, νομίζω. Ως υπενθύμιση της ισότητας, της ισονομίας, της δικαιοσύνης, του σεβασμού και της αναγνώρισης ναι, έχει αξία. Όμως για τα αυτονόητα χρειαζόμαστε μια Μέρα να μας τα θυμίζει; Ακόμη, στον 21ο αιώνα; Γυναίκα ή Άντρας, ο Άνθρωπος, θα πρέπει να έχει ενσυναίσθηση και αλληλεγγύη και να αγωνίζεται για ένα καλύτερο συλλογικό μέλλον, χωρίς βία, πόνο και εκμετάλλευση.