Η εν λόγω γυναίκα, εκτός του ότι όπως αποδείχτηκε στην πορεία δεν έκανε για αυτή τη δουλειά (fair enough), σε κάποια φάση εξαφανίστηκε χωρίς καμιά προειδοποίηση, αφήνοντάς μας εκτεθειμένους.

Το μόνο που μας είχε πει σε κάποια φάση είναι πως στο εγγύς μέλλον είχε σκοπό να ταξιδέψει στο εξωτερικό για έναν γάμο.

Αμέσως, με το που «χάθηκε», κάναμε καταγγελία στην Αστυνομία και σε λίγο καιρό μας ενημέρωσαν ότι τη βρήκαν στην Κύπρο.

Μετά από αυτήν, έχουμε εργοδοτήσει μέχρι στιγμής άλλες τρεις γυναίκες, όλες άψογες στα καθήκοντά τους. Η μία καλύτερη από την άλλη, σε βαθμό που κάθε φορά που έπρεπε να φύγουν για οποιοδήποτε λόγο, μεριμνούσαν οι ίδιες να βρουν την αντικαταστάτριά τους.

Ενώ, λοιπόν, στην αρχή πέσαμε πάνω στην περίπτωση, και θα μπορούσαμε να γίνουμε καχύποπτοι και επιφυλακτικοί (αφού αυτή ήταν η πρώτη εμπειρία που είχαμε), στην πορεία συνειδητοποιήσαμε απλώς πως αυτή ήταν μια άτυχη στιγμή και πως θα ήταν άδικο αν προκαταλαμβάναμε την πορεία των επόμενων που ήρθαν για να φροντίζουν τη γιαγιά.

Προφανώς και υπάρχουν άτομα ανίκανα, πονηρά, ενίοτε και επικίνδυνα. Προφανώς και υπάρχουν εργάτες/εργάτριες και φροντιστές που μπορούν να μας ξεγελάσουν ή έστω να μας εκθέσουν. Μήπως αυτό όμως δεν ισχύει και για τη δική μας «πολιτισμένη» κοινωνία; Προσωπικά, γνωρίζω άτομο σε εταιρία στην Κύπρο που κάθε μερικούς μήνες αντικαθιστά τους υπαλλήλους του, είτε γιατί είναι τεμπέληδες, είτε γιατί είναι ανίκανοι κλπ κλπ. Και μαντέψτε τι; Όλοι όσοι πάνε κι έρχονται (ή καλύτερα, όσοι δεν ξανάρχονται) είναι Κύπριοι.

Αυτό, όπως και πολλά άλλα στο κομμάτι της εργοδότησης, δεν έχει να κάνει με εθνικότητες ή άλλα τέτοια χαρακτηριστικά, οπότε οι προκαταλήψεις και τα ταμπού άδικα εμφανίζονται όπου εμφανίζονται. Λαχείο θα 'ναι αν καταφέρεις να εργοδοτήσεις τα σωστά άτομα στις σωστές θέσεις.

Το να είναι μια γυναίκα δηλωμένη ως ελλείπον πρόσωπο, όμως, για έναν χρόνο, μαζί με το 6χρονο κοριτσάκι της και να τη βρίσκουμε τελικά σε ένα εγκαταλελειμμένο μεταλλείο, μετά που τη ξέβρασε το φρεάτιο, αφού εντελώς τυχαία φέτος έβρεξε πολύ, αυτό είναι τουλάχιστον τραγικό.

Όπως τραγικό είναι να ακούς κόσμο να λέει «μα αφού έτσι εν τούτες», με την πρόφαση ότι είναι φυσιολογικό να εξαφανίζονται και να μην τις ψάχνει κανείς, ότι συνήθως διαφεύγουν στα Κατεχόμενα και άρα πού θα τις βρούμε... Κι όταν λέμε κανείς, εννούμε κανείς. Ούτε καν η Αστυνομία, ενώ έχουν δηλωθεί ως ελλείποντα πρόσωπα.

Και ξαφνικά, με το που βρίσκουμε το βίαια δολοφονημένο άψυχο σώμα της και με το που συγκλονίζεται η κοινωνία μας, σε χρόνο ρεκόρ εντοπίζουμε επίσης τα διαβατήρια και φτάνουμε αισίως στον φερόμενο ως δολοφόνο.

«Σας παρακαλώ σεβαστείτε τη σοβαρότητα της υπόθεσης», είχε πει μεταξύ άλλων στους δημοσιογράφους, χθες, ο εκπρόσωπος της Αστυνομίας, σε δηλώσεις του. Τόσο σοβαρή είναι, αναρωτιέται κάποιος, που μας πήρε ένα χρόνο να ασχοληθούμε μαζί της, έχοντας υπόψη -λογικά- πως… «έτσι εν τούτες».

Μήπως, ως Αστυνομία και ως Κοινωνία γενικότερα θα έπρεπε να έρθουμε στο σήμερα, να σταματήσουμε να ζούμε σε προηγούμενους αιώνες και να ξεκινήσουμε να βλέπουμε κάθε περίπτωση με τη σοβαρότητα που της αξίζει και όχι «φιλτράροντάς» την και αξιολογώντας την κατά το δοκούν;

Θα ήταν κλισέ -αλλά πολύ περισσότερο άδικο- αν ρωτούσαμε τι θα γινόταν, αν αντί για τη Marry Rose και την 6χρονη κόρη της δηλώνονταν ως ελλείποντα πρόσωπα μια Κύπρια και η κόρη της... Αλήθεια, όμως, τι θα γινόταν;

Μ.Ξ.