«Σήμερα ένιωσα κάτι που δεν μπορώ πραγματικά να εξηγήσω. Σήμερα ήταν η πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή, στα είκοσι χρόνια ύπαρξης μου που ένιωσα αυτή την "αύρα", τον πραγματικό ορισμό της λέξης, τον ανταγωνισμό. Όχι οποιοδήποτε είδος ανταγωνισμού όμως, αυτό ήταν διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη στιγμή, οποιαδήποτε άλλη μάχη, οποιαδήποτε άλλη στιγμή στο γήπεδο του τένις. Υπάρχει κάτι στη σημερινή μέρα που δεν θα μπορώ να εξηγήσω. Είναι ένα συναίσθημα που με κάνει να εκτιμώ το άθλημα που επέλεξα να κυνηγήσω στη ζωή μου ως καριέρα. Η πικρή γεύση αυτής της απώλειας είναι κάτι ανεξήγητο. Ο Σταν Βαβρίνκα κάνει το άθλημα μας αληθινό και ρεαλιστικό.
Είναι κάτι που είναι σπάνιο να βρεις στον κόσμο που είμαστε. Είναι κάτι μοναδικό. Υπάρχει γοητεία και χάρισμα σε αυτό. Και οι δύο παλέψαμε, και οι δύο πήγαμε πέρα από τα όρια μας, και οι δύο βιώσαμε τύχη και το πεπρωμένο μας τράβηξε σε αυτό το παριζιάνικο κορτ μετά από πέντε ώρες σωματικής και ψυχικής ταλαιπωρίας. Πραγματικά δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω αυτή τη στιγμή είναι θετικό ή αρνητικό. Δεν υπάρχει διπολική επίδραση σε αυτό.
Σήμερα έμαθα κάτι που κανένα σχολείο, καμία τάξη, κανένας δάσκαλος δεν θα μπορούσε να διδάξει. Λέγεται να ζεις τη ζωή!».