Illustration: Άννα Μιλτιάδους (BrainFKR), Ερμίνα Εμμανουήλ, Δημήτρης Σωτηρίου (Rock The Dog) και Φίλιππος Βασιλειάδης





Διαφορετικοί από την πλειοψηφία, απ’ αυτό που προστάζει και αποδέχεται η κοινωνία και αυτό είναι αρκετό…

Η Αγγελική και ο Νικόλας είναι από την Κύπρο, 28 και 23 ετών, αντίστοιχα. Μιλώντας μαζί τους μπορείς να καταλάβεις πως, παρά το νεαρό της ηλικίας τους, είναι άνθρωποι που βρήκαν αρκετά εμπόδια στην πορεία τους απλώς γιατί τόλμησαν να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν αυτό που ήθελαν και αυτό που τους ανήκει.

Όταν ο Νικόλας δεν κατάφερε να εξασφαλίσει θέση στο πανεπιστήμιο που ήθελε, όλοι γύρω του έμοιαζαν να τον λυπούνται και να τον θεωρούν ανάξιο. «Είχα κλειστεί στον εαυτό μου για μέρες, δεν ήθελα να μιλώ και να ακούω κανέναν. Όλοι με κοιτούσαν με οίκτο και άκουγα συνέχεια ‘μάνα μου ρε, εν πειράζει, εν θα χαθείς’. Ξέρετε κάτι; Όντως δεν χάθηκα. Όσο και αν με εκνεύριζε αυτή η φράση, είχε μια δόση αλήθειας», λέει με ικανοποίηση ο Νικόλας. «Το είχα πάρει απόφαση πως δεν θα σπουδάσω, δεν είχα καμία διάθεση να το προσπαθήσω ξανά. Κι όμως, εκεί που αποφάσισα να εγκαταλείψω ήρθε στη ζωή μου η Ιωάννα. Δεν χρειάζεται να πω το πώς και το γιατί, αλλά αυτός ο άνθρωπος με έκανε να πιστέψω ξανά στον εαυτό μου και να προσπαθήσω ξανά για να πετύχω τον στόχο μου. Και αν αναρωτιέστε αν τα κατάφερα, τώρα που σας γράφω, ήδη βρίσκομαι στο δεύτερο έτος των σπουδών μου στην ιατρική».

Μία κοινωνία που δεν αποδέχεται εύκολα την αποτυχία, δεν αποδέχεται ούτε και τη διαφορετικότητα.

«Δεν ήταν εύκολο να πω στους γονείς και στο περιβάλλον μου πως μου αρέσουν οι γυναίκες», θυμάται η Αγγελική, η οποία από πολύ νεαρή ηλικία υποστήριζε ενεργά την ελευθερία του καθενός να αγαπά όποιον θέλει και να κάνει αυτό που γουστάρει. «Δεν θα μπορούσα να κρύβω το ποια είμαι και να παίζω έναν ρόλο, την ίδια στιγμή που έλεγα στους γύρω μου να είναι ο εαυτός τους. Όταν κατάλαβα ποια είμαι δεν είχα κανένα λόγο να το κρύψω, έστω κι αν ήξερα πως θα ήταν δύσκολο να με δεχτούν. Κι όμως, στο τέλος το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Η αποδοχή και η ελευθερία που βίωσα και βιώνω είναι ένα από τα μεγαλύτερα δώρα στη ζωή μου», καταλήγει η Αγγελική.

Σε μία δύσκολη και επίπονη κατάσταση, σημασία δεν έχει μόνο να υποστηρίζεις τα «θέλω» και τις ανάγκες σου, αλλά και την ύπαρξη των άλλων. Πόσες φορές έτυχε να βρεθείς μπροστά σε περιστατικό βίας ή ρατσισμού και δεν μίλησες; Πόσες φορές φοβήθηκες να αντιδράσεις σε ένα σχόλιο ακραίο ή σεξιστικό, ενώ μέσα σου ήξερες πως είναι λάθος και άδικο; Και πόσο όμορφα ένιωσες όταν στάθηκες στο ύψος των περιστάσεων και μπήκες μπροστά για να προστατεύσεις κάποιον πιο αδύναμο από εσένα;

Ο Muhammad (20 ετών) από την Ινδία βρέθηκε στην Κύπρο για να σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων και παράλληλα δούλευε σε ένα συνοικιακό μπακάλικο. «Σχεδόν από την αρχή που έπιασα δουλειά στο ταμείο, μία κυρία από τη γειτονιά ερχόταν έξω από το μαγαζί και μιλούσε άσχημα τόσο σε εμένα όσο και στον ιδιοκτήτη επειδή απλώς προσέλαβε κάποιον ξένο... ενώ έχει τόσους άνεργους. Δημιουργούσε συνεχώς προβλήματα, σε σημείο που έδιωχνε πελάτες για να κλείσει η επιχείρηση. Σε αρκετά από αυτά τα περιστατικά ήταν μάρτυρας μία κοπέλα νεαρή που έμενε επίσης στη γειτονιά. Την έβλεπα που παρακολουθούσε τι γινόταν από το μπαλκόνι της, αλλά δεν έλεγε τίποτα. Μια μέρα, που η κυρία ήταν πάλι έξω από το μαγαζί, η κοπέλα άφησε το μπαλκόνι και κατέβηκε κάτω στο δρόμο και άρχισε να συζητάει με την κυρία που φώναζε. Την ρωτούσε ποιο είναι το πρόβλημά της και γιατί κάνει φασαρία καθημερινά. Αν της έκανα κάτι ή απλώς φωνάζει για να φωνάζει. Μιλούσαν για αρκετή ώρα, μέχρι που η κυρία έφυγε και δεν ξαναήρθε ποτέ από τότε. Βγήκα έξω και ευχαρίστησα την κοπέλα, την Άντρια, και την κάλεσα να την κεράσω ένα αναψυκτικό. Εκεί μου εξήγησε πως ήθελε καιρό να το κάνει αυτό, αλλά φοβόταν τις αντιδράσεις, μη στιγματιστεί. Από αυτό το περιστατικό κέρδισα και μία σπουδαία φίλη που έγινε παράδειγμα και για τη δική μου ζωή».

Οι πιο πάνω ιστορίες που μόλις διάβασες μπορεί να μοιάζουν και να φαίνονται 100% αληθινές. Είναι, ωστόσο, αποκυήματα της φαντασίας μας. Πόσο, όμως, απέχει η φαντασία από την πραγματικότητα; Πόσο εύκολο είναι να περάσεις αυτή τη λεπτή γραμμή και να βρεθείς στη θέση του θύματος, γιατί έτυχε να είσαι ξένος, gay ή απλώς διαφορετικός;

Αν δεν θες να πρωταγωνιστήσεις σε μία από τις πιο πάνω ιστορίες ή χιλιάδες άλλες παρόμοιες που καθημερινά εκτυλίσσονται γύρω μας, τόλμησε να είσαι ο εαυτός σου και να μη φοβάσαι να το λες.

Τόλμησε να βγεις μπροστά με σθένος και να διεκδικήσεις αυτό που σου ανήκει.

Τόλμησε να θέσεις τα όριά σου μπλοκάροντας όλα όσα σε χαλάνε.

Τόλμησε να μιλήσεις για τα προβλήματά σου και να ζητήσεις βοήθεια από άτομα που ξέρουν και μπορούν να σε βοηθήσουν.

Τόλμησε να πέσεις και να σταθείς ξανά στα πόδια σου πιο δυνατός.

Τόλμησε να είσαι εσύ.

Η Absolut τολμά!

Μέσω της νέας της καμπάνιας, η Absolut μάς δίνει το έναυσμα να τολμήσουμε, με το slogan «Dare». Με ένα διαφορετικό και πιο δυναμικό ύφος, επιχειρεί να μιλήσει στους νέους και να τους προκαλέσει να τολμήσουν να είναι διαφορετικοί, να αγαπήσουν αυτόν που θέλουν, να είναι ο εαυτός τους.

Προτρέπει τους νέους της Κύπρου να ζήσουν τη ζωή τους στο έπακρο, να μη φοβούνται να είναι ο εαυτός τους. Μ’ αυτό τον τρόπο ο κόσμος μας θα είναι πιο αυθεντικός. Η Absolut πιστεύει ότι κάθε άνθρωπος έχει τη δυνατότητα να αλλάξει προς το καλύτερο την κοινωνία στην οποία ζούμε. Φέρνει στο προσκήνιο ζητήματα διαφορετικότητας, αξίες που έπρεπε να θεωρούνται δεδομένες, όπως ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι από οπουδήποτε και εάν προέρχονται. Ακόμη, προτρέπει τους νέους να μη φοβούνται να κάνουν λάθη και να συνεχίζουν να προσπαθούν μέχρι να πετύχουν αυτό που θέλουν.

Είναι οξύμωρο, πάντως, αν αναλογιστούμε ότι αυτό συμβαίνει ακόμα και σήμερα, με τη γενιά των millennials, που έστω κι αν ζουν σε μια πιο «ανοιχτή» κοινωνία σε σύγκριση με το παρελθόν, εξακολουθούν παρόλα αυτά να βιώνουν κοινωνικό αποκλεισμό λόγω της διαφορετικότητάς τους. Πολλές φορές κάνουν λάθη και νιώθουν πως δεν είναι εύκολο να εκφραστούν, να πουν πραγματικά αυτό που νιώθουν ή ακόμα και να είναι ο εαυτός τους. Η κοινωνία τούς λέει ποιον/ποια να αγαπήσουν ή ότι αγαπάνε τα λάθος άτομα. Νιώθουν ότι δεν είναι ελεύθεροι να εκφράσουν τα συναισθήματά τους, την αγάπη τους γιατί «δεν είναι σωστό» ή αυτός/αυτή «δεν κάνει γι’ αυτούς». Ξεχωρίζουν από το πλήθος, και για αυτό το λόγο είναι δακτυλοδεικτούμενοι.

Οπότε, ας (το) τολμήσουμε όλοι!

Μάθετε περισσότερα στην ιστοσελίδα που δημιουργήθηκε ειδικά για αυτόν ακριβώς τον λόγο.

DARE to click