Γράφει η Άντρια Γεωργίου



Ζητούμενο 1: Είμαι ένας αριθμός.

Είμαι ένας αριθμός. Ή, μάλλον, είμαι διάφοροι αριθμοί. Είμαι ένας αριθμός, όταν περιμένω στην ουρά στον φούρνο, για να πάρω φαγητό. Με φωνάζουν μ’ αυτόν. «Το νούμερο 92». Και απαντώ. «Ναι, εγώ είμαι. Μία μερίδα φακές, παρακαλώ». Είμαι ένας αριθμός, όταν περιμένω να κάνω εγγραφή στον γιατρό στο δημόσιο νοσοκομείο. «Ο αριθμός 348». «Παρών». Απαντώ, βλέπετε, στο αρσενικό. Έχω ήδη χάσει την ανθρώπινή μου υπόσταση και είμαι απλώς ο Αριθμός. Είμαι ένας αριθμός στη λίστα για διορισμό. Και εν τοιαύτη περιπτώσει, είμαι ένας καταδικασμένος αριθμός, αφού δεν θα έρθει ποτέ η σειρά του. Είμαι ένας αριθμός, όταν με ρωτούν την ηλικία μου. Τώρα είμαι ο αριθμός 29. Και ανύπαντρη. Συμφορά μεγάλη. Είμαι και ο αριθμός των συντρόφων, με τους οποίους πηδήχτηκα ή δεν πηδήχτηκα. Είμαι –άκουσον άκουσον!– ο αριθμός που μου βάζουν τ’ αρσενικά, όταν περπατώ στον δρόμο. Εδώ δεν είμαι ένας σταθερός αριθμός. Αν πέσω σε αυστηρό κριτή, ίσα που πιάνω τη βάση. Τι δυστυχία! Αν πάλι είναι πιο επιεικής, μπορεί να είμαι και οκταράκι. Τι ευτυχία! Είμαι ένας αριθμός με διάφορα σύμβολα παρά τω πλευρώ του. Για παράδειγμα, είμαι μερικά ευρώ. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) σε αυτήν την κλίμακα είμαι πολύ μικρός αριθμός (σε αντίθεση με την ηλικία μου). Οπότε θα μπορούσα να πω ότι είμαι πενταροδεκάρες. Πλέμπα, λαουτζίκος, μηδενικό. Άστα να πάνε, χαμένη υπόθεση. Είμαι, επίσης, ένας αριθμός με το σύμβολο των kg δίπλα του. Άλλη πονεμένη ιστορία. Αέναη μάχη από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. «Πάχυνες, κάνε λίγο κράτει» ή «Ω! Έχασες κιλά. Μπράβο, μπράβο! Σού πάει. Οι γυναίκες πρέπει να προσέχουμε τη σιλουέτα μας. Γιατί οι άντρες τα προσέχουν αυτά». Εγώ προσέχω, εσύ προσέχεις, αυτός (μάς) προσέχει. Ή μήπως όχι; Σε αυτό το σημείο και στο άκουσα τέτοιων φράσεων, έχω ήδη υποστεί δύο εγκεφαλικά και έχω κάψει αρκετά εγκεφαλικά κύτταρα. Ένας αριθμός λιγότερος.

Ζητούμενο 2: Δεν είμαι ένας αριθμός.

Τι γίνεται, όμως, όταν τρέφεις μια απέχθεια για τους αριθμούς; Τι γίνεται, όταν ανάμεσα στους αριθμούς και στα σύμβολα, βλέπεις να ξεπηδούν λέξεις; Εντάξει, λοιπόν. Τώρα, θα παίξουμε αλλιώς το παιχνίδι. Δεν είμαι ένας αριθμός. Αφού, όμως, δεν είμαι ένας αριθμός, θα πρέπει να ορισθώ αλλιώς. Θα πρέπει να αναζητήσω αλλού και αλλιώς την ταυτότητά μου. «Λέξεις με δέρμα και μαλλιά, γραμματικές για την αφή». Αυτός ο ορισμός μού αρέσει καλύτερα. Είμαι λέξεις, δέρμα, μαλλιά. Είμαι σώμα, μύες, λίπος. Είμαι ψυχή και καρδιά. Είμαι νερό και αλκοόλ. Είμαι γέλια, χαμόγελα, δάκρυα, λυγμοί. Είμαι χαρά και λύπη. Είμαι έρωτας και ξενέρωμα. Είμαι οι φίλοι μου, τα ταξίδια μου, οι εμπειρίες μου. Είμαι ο σκύλος μου. Είμαι η οικογένειά μου. Γιατί, αγαπητέ φίλε –ναι, εσύ, που βλέπεις τους άλλους ανθρώπους ως αριθμούς–, στη ζωή και στον έρωτα 1+1 δεν ισούται ποτέ με 2. Στο παιχνίδι αυτό ένα κι ένα κάνουν ένα(ν). Στο παιχνίδι της ζωής ένα κι ένα ισούται με αγάπη και σεβασμό. Και όσο και να προσπαθήσεις να «αριθμοποιήσεις» τις έννοιες αυτές, θα βγαίνεις πάντα μείον. Είδες που μιλώ τη γλώσσα σου. Για να καταλαβαινόμαστε.

Ζητούμενο 3: Είσαι ο αριθμός δεκατρία.

Θα πρέπει να ορίσω, όμως, και το αντίπαλο δέος. Εσύ είσαι ο αριθμός δεκατρία. Δεκατρία, όχι 13. Δεν ξέρω γιατί είσαι ο Δεκατρία. Από μικρή τρέφω μια ιδιαίτερη αντιπάθεια για τον εν λόγω αριθμό, μεγαλύτερη απ’ αυτήν που τρέφω για τους υπόλοιπους. Παιδικά τραύματα, μάλλον. Αγαπητέ, Δεκατρία, λοιπόν, δεν σε μισώ. Και μην πάρεις προσωπικά την τοποθέτησή μου. Περισσότερο σε λυπάμαι. Γιατί παίζοντας με αριθμούς, χάνεις το πραγματικό παιχνίδι. Αυτό που συντελείται στους δρόμους, στις αλάνες, στα βουνά, στις θάλασσες και στα ιδρωμένα σεντόνια. Χάνεις το πραγματικό νόημα. Τώρα πώς να μιλήσω στη γλώσσα σου σου που δεν την κατέχω κιόλας; Να, ας πούμε, σκέψου το άπειρο. Μπορείς να πεις έχω 3 μήλα, 5 κολοκύθια και 15 αγελάδες. Αλλά το άπειρο πώς να το ορίσεις παρά μ’ εκείνο το σύμβολο ∞; Πάντα θα σου ξεφεύγει. Μη βιαστείς να με κρίνεις αν το παράδειγμά μου είναι άστοχο. Δείξε επιείκεια σε έναν αριθμητικά αναλφάβητο άνθρωπο. Τα ανώτερα Μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της Ζωής. «Πόσο επί Μηδέν κάνει Ένα; Δέκα, εκατό, χίλια, ένα εκατομμύριο; Νομίζω πως Μηδέν επί Άπειρο κάνει Μηδέν». Πάντα.

Υ.Γ. (1): Απανταχού Δεκατρία, σταματήστε να βλέπετε τους άλλους ανθρώπους ως αριθμούς. Σας εκλιπαρώ. Μπουχτίσαμε από αριθμούς. Είναι κι αυτό το δημόσιο χρέος, είναι κι αυτά τα Μη Εξυπηρετούμενα Δάνεια, είναι κι αυτά τα 150 ευρώ που πρέπει να καταθέσω και με παίρνουν συνέχεια τηλέφωνο απ’ την τράπεζα κι από πείσμα δεν τα βάζω.

Υ.Γ. (2): ΠΡΟΣΘΕΣΙΣ

Αν ευτυχής ή δυστυχής είμαι δεν εξετάζω.

Πλην ένα πράγμα με χαράν στον νου μου πάντα βάζω —

που στην μεγάλη πρόσθεσι (την πρόσθεσί των που μισώ)

που έχει τόσους αριθμούς, δεν είμ’ εγώ εκεί

απ’ τες πολλές μονάδες μια. Μες στ’ ολικό ποσό

δεν αριθμήθηκα. Κι αυτή η χαρά μ’ αρκεί.

Κ. Π. Καβάφης




Φωτογραφία: 🇨🇭 Claudio Schwarz | @purzlbaum / Unsplash