Κεντρική φωτογραφία: Yucel Moran


Τι έγινε παίδες, φτου και βγαίνουμε, ξεγλιστρήσαμε; Τότε μπράβο μας! Όχι μπράβο μας! Μείναμε σπίτι, έγιναν τεστ, κόντρα τεστ και δώσαμε ανάσα στις ιατρικές υπηρεσίες του κράτους, ώστε να ελέγξουν τον ιό. Μάχη κερδίσαμε, όχι πόλεμο, αλλά καλά το πάμε.

Η μικρή νίκη έχει και τις μικρές ανταμοιβές της. Πώς και πώς τον περιμένουμε τον πρόεδρο να μας ανακοινώσει (ταπεινά, στωικά και με μια υποβόσκουσα «χαμογελάρα» που θα φτάνει μέχρι τη Λεμεσό) τη χαλάρωση των μέτρων, την μεγαλύτερη ελευθερία μετακίνησης και την επιστροφή στην κανονικότητα… (σιωπή από μέσα μου, σα γράφω, καν’ το κι εσύ σα διαβάζεις).

Χμ. Κανονικότητα. Σα να λέμε back to normal, δηλαδή. Εσένα, τώρα, αυτό πώς σου ακούγεται; Για ποια κανονικότητα μιλάμε, «τι είναι κανονικότητα, πατέρα», που ρώταγε κι ο Γιάννης Πολίτης σε άρθρο του πριν κάτι χρόνια (και για εντελώς διαφορετικό θέμα). Για άλλη μια φορά, πάω να ξεσκονίσω λεξικό (μετάφραση: κάνω google «κανονικότητα ορισμός») και σοφότερος (#not) επιστρέφω για να σου επισημάνω πως κανονικότητα ίσον:

Κανονικότητα (θηλυκό): το να συμβαίνουν τα γεγονότα όπως συνήθως ή όπως έχει οριστεί.

Συνώνυμα: φυσιολογικότητα.

Όπως συνήθως; Φυσιολογικότητα; Συγχώρα με αν σου ακούγομαι κομματάκι ταραγμένος, αλλά σε ό,τι τουλάχιστον με αφορά αυτό δεν ήταν κανονικότητα. Η προτέρα κατάσταση σφαίρα προς το παράνοια με πήγαινε (και ναι, ήρθε η στιγμή που θα κάνω quote τον εαυτό μου, γι’ αυτό ζούσα αγαπημένη αρχισυνταξία):

«Μπορεί ο τρελός του χωριού να ‘μαι εγώ. Δεν προλαβαίνω. Ποτέ. Τουλάχιστον, σχεδόν ποτέ. Δε φτάνει ο χρόνος βλέπεις, ζούμε μια ζωή... fast food. Μια ζωή από την γρήγορη κατανάλωση στη γρήγορη παραγωγή. Και τούμπαλιν». Να, ΕΔΩ τα έχω γράψει). Πρώτο-πρώτο blog στην CITY, με τον Μιχάλη να μου τη λέει κιόλας πως «έκαψες μας ρε, θα νομίζει ο κόσμος πως έχει πρόβλημα το link» (έχεις κι εσύ τα δίκια σου, αλλά τα παράπονά σου στο μπλογκ σου, κύριος).

«Πατάω» λοιπόν στο «ο τρελός του χωριού να ‘μαι εγώ» (που μάλλον ισχύει αλλά για άλλους λόγους) και αναρωτιέμαι. Δεν πας να ρωτήσεις και άλλους 4-5, να δεις πώς την παλεύανε πριν κλειδωθούν; Πριν τη μεγάλη απόδραση;

Ρωτήσαμε λοιπόν 5 κανονικούς ανθρώπους να μας πουν πόσο κανονική ήταν γι’ αυτούς η κανονικότητα (τους). Και πήραμε τις εξής απαντήσεις:

Τζούλια, Στέλεχος Μάρκετινγκ, Λεμεσός (40)

«Κανονικότητα. Με άλλα λόγια κανόνας. Κανόνας να ξυπνήσεις το πρωί, να φύγεις τρέχοντας για τη δουλειά, να δουλέψεις τουλάχιστον 8 ώρες ασταμάτητα, να φύγεις τρέχοντας για να πας να βγάλεις το σαπισμένο δόντι που αμέλησες να σώσεις γιατί ακύρωσες όλα τα προηγούμενα ραντεβού στον οδοντίατρο επειδή είχες δουλειά, να προλάβεις στο τσακ το σούπερ μάρκετ, να γυρίσεις σπίτι να μαγειρέψεις, να συμμαζέψεις, να ετοιμαστείς για την επόμενη μέρα, να πεις ένα γεια στον σύντροφό σου, να μιλήσεις με τους δικούς σου, να φας, να πρηστείς, να δεις τα νέα για την κρίση που κάθε μέρα βαθαίνει όλο και περισσότερο, να προβληματιστείς για τους χιλιάδες μετανάστες και τον πόλεμο στη Συρία, να χαζέψεις στα social media την τέλεια ζωή των άλλων, να μιζεριάσεις που δεν μπορείς να βάλεις τη ζωή σου και τα κιλά σου σε ένα πρόγραμμα, να μην μπορείς να κοιμηθείς το βράδυ γιατί σκέφτεσαι τη δουλειά που άφησες στο γραφείο για να πας στον οδοντίατρο, να ακούς χαλαρωτικούς ήχους για να σε πάρει ο ύπνος, και ξαφνικά να ξυπνάς και να είναι το επόμενο πρωί. Ακόμα μια κανονικότητα. Ακόμα μια «κανονική» μέρα.Τα «είπα» νεράκι γιατί η ζωή «φεύγει» σαν το νεράκι και τίποτα δεν μένει. Το μόνο που μένει είναι να συνειδητοποιήσουμε το πραγματικό νόημα της: ότι η ζωή, δεν χωράει σε κανόνες».

Νατάσα με ένα σ, Account Manager, Λευκωσία (29;)

«Η «κανονικότητα» είναι μια έννοια που πολλές φορές μπερδεύεται με άλλες (όπως φυσιολογικό ή αναμενόμενο), δεν είναι ξεκάθαρη σε όλους. Έτσι, σε πολλές περιπτώσεις το δικό μας «κανονικό» μοιάζει διαφορετικό από το «κανονικό» κάποιων άλλων -«πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος», είπε ο Πρωταγόρας. Γι’ αυτό και θα σου πω τις σκέψεις μου λίγο πιο γενικά. Μετά από μήνες περιορισμού, φόβου, πένθους (ναι), αβεβαιότητας και όλων όσων έφερε μαζί της η πανδημία, ο περισσότερος κόσμος και ιδιαίτερα αυτοί που ευνοούνταν από το σύστημα, επιθυμεί να επιστρέψει στην κανονικότητά του το συντομότερο, ό,τι και να σημαίνει αυτό. Το παράδοξο είναι ότι η παλιά κανονικότητα που τόσο νοσταλγούμε, είναι ένας κόσμος στον οποίο κανονικό σήμαινε να μην έχουμε ένα σύστημα υγείας έτοιμο να αντιμετωπίσει μια πιθανή πανδημία, να γίνονται αποκοπές από την παιδεία, την υγεία και την επιστήμη και να επενδύουμε π.χ. σε όπλα. Είναι τουλάχιστον παράδοξο πως η «κανονικότητα» για την οποία θα δουλέψουμε συλλογικά για να επανέλθουμε, είναι ένα σύστημα ενός κόσμου που εν τέλει κατέληξε… να νοσεί. Το αύριο θα είναι διαφορετικό. Ίσως να μην νιώσουμε ποτέ ξανά ασφαλείς και τα 2 μέτρα απόσταση γίνουν σιγά-σιγά, «κανονικά». Ελπίζω όμως πως επιστρέφοντας στις ζωές μας, θα έχουμε λίγο πολύ πιο ξεκάθαρη τη μεγάλη εικόνα. Ας είναι το νέο κανονικό μια κοινωνία ανθρωποκεντρική, με σεβασμό στη φύση και όλα της τα πλάσματα, όπου η αγάπη και αλληλεγγύη θα θριαμβεύουν».

Νίκη, HR Director και μάνα, Λευκωσία (32 μισό).

«Με δύο παιδιά, ένα στην προδημοτική κι ένα… άρτι αφιχθές, μια διευθυντική θέση στην εταιρεία μου, έναν γάμο, από έρωτα δε λέω, που πρέπει όμως να τον φροντίσεις κι αυτόν αλλιώς αποχαιρέτα την σπίθα της αγάπης, δυο χέρια, μια πεθερά που σε κοιτά με μισό μάτι, μια κοινωνική ζωή που θες να διατηρήσεις -όπως και τη σιλουέτα σου, άρα βάλε κι ένα γυμναστήριο κυρ Στέφανε- και 21-22 ώρες (θα κοιμηθείς και 4-5 αν είσαι τυχερή) στη μέρα, εσύ τι λες; Προλάβαινα; Με βλέπεις να πεθαίνω να επιστρέψω σε αυτήν την κανονικότητα; Τώρα που μαζί με τον πλανήτη πήραμε κι εμείς μια ανάσα, ευκαιρία να αλλάξουμε και τους κανόνες. Ιδού η Ρόδος, πάμε για το πήδημα».

Πάρης, Σκηνοθέτης, Λευκωσία (30 στα 31).

«Το #ΜένουμεΣπίτι μας έκανε καλό. Καταλάβαμε τι σημαίνει να είσαι λίγο πιο ήρεμος απ’ ότι συνήθως, να βλέπεις ανενόχλητος Netflix 24/7 και να βρίσκεσαι στην κουζίνα σου κάθε τρεις και λιγάκι ζώντας το όνειρο του επόμενου Masterchef. Εντάξει… δεν το λες και τελείως νορμάλ αλλά φαντάζει μια πραγματικότητα καλύτερη από την προηγούμενη. Θυμάσαι; Όταν η ρουτίνα και το στρες είχε δημιουργήσει ανθρώπους-ρομπότ; Όταν οι ρυθμοί της καθημερινότητας ήταν ανεξέλεγκτοι και «θόλωναν» τις εικόνες γύρω μας; Όταν το τσάι βαλεριάνας και οι αργές αναπνοές δεν ήταν αρκετά αποτελεσματικά για να μας χαλαρώσουν; Κι ενώ ο καθένας τραβούσε τον δικό του… «γολγοθά», σε αυτόν θέλουμε διακαώς να επιστρέψουμε, αυτά τα πράγματα ήταν τα… κανονικά. Το λες κι ειρωνεία. Σοφό είναι λοιπόν, ν’ αφήσουμε το δράμα για τα κινηματογραφικά σενάρια και να θυμηθούμε αυτά που μας ταλαιπωρούσαν επί εποχής π.Κ (προ Κορωνοϊού), γιατί στο κάτω κάτω δεν ήταν όλα ρόδινα, η ζωή μας δεν ήταν γεμάτη ανθηρές περιπέτειες και σίγουρα, δεν τρέχαμε σαν παιδιά στις αλάνες. Τρέχαμε, απλά για να προλάβουμε τον χρόνο».

Αντώνης, Διευθυντής Πωλήσεων, Λάρνακα (36).

«Γεγονός πως η καθημερινότητα μας έχει αλλάξει άρδην μετά τα περιοριστικά μέτρα. Κι ίσως ακόμη, λόγω των συνθηκών, να μην βλέπουμε καθαρά αλλά αλήθεια… πόσο θέλουμε επιστρέψουμε στην «κανονικότητα» που βιώναμε πριν την πανδημία; Σε ρυθμούς υπερβολικά έντονους και γρήγορους, ξεχνοντας ότι η ομορφιά και το πραγματικό νόημα της ζωής βρίσκονται στα απλά; Το τελευταίο διάστημα μας «χαρίστηκε» ελεύθερος χρόνος που όλοι λίγο-πολύ στερούμασταν. Ξυπνούσαμε χωρίς ξυπνητήρι, ξεκινήσαμε κάποιο νέο χόμπι, κάναμε περισσότερη γυμναστική, περπατήσαμε επιτέλους στη γειτονιά, χαιρετηθηκαμε από τα μπαλκόνια, μαγειρεψαμε τα αγαπημένα μας φαγητά, ακούσαμε μουσική, συναντήθηκε διαδικτυακά με φίλους από κάθε μεριά του κόσμου που είχαμε καιρό να τα πούμε… και τόσα άλλα! Και ρωτώ: Μήπως η κανονικότητα που ζούσαμε πριν ήταν μια… καραντίνα χειρότερου είδους; Δεν είμασταν κάπως «εγκλωβισμένοι» στις φιλοδοξίες, στη ματαιοδοξία μας με μοναδικό σκοπό το χρήμα και το φενεσθαι; Δεν είναι πιο… κανονικό αυτό που ζούμε, χωρίς την πανδημία στον παρονομαστή. Νομίζω πως συμφωνείς μαζί μου, η απάντηση είναι «ναι».

Έχει κι άλλους τρελούς, λοιπόν, αυτό το χωριό. Κι αυτοί έτοιμοι να πάμε στην επόμενη μέρα, μια μέρα που έτσι κι αλλιώς μουδιασμένη θα’ ναι. Ας φροντίσουμε όμως η μεθεπόμενη ημέρα να είναι… κάπως αλλιώς. Κι αυτό το «κάπως αλλιώς» να μη μας κρατήσει μια βδομάδα. Να φτιάξουμε μια νέα, καλύτερη κανονικότητα βρε αδερφέ. Να φτιάξουμε την άνοιξη που δεν βρήκαμε ποτέ. Αφού την φάγαμε τη σφαλιάρα μας, πάμε, έχουμε έναν κόσμο να αλλάξουμε.