«Πάντα εκλήσσομαι όταν βλέπω τα σχέδιά μου στο φως της μέρας» λέει η ίδια. Το διαμέρισμά της είναι γεμάτο από αυτοπροσωπογραφίες. Κάθε ένα από τα περίπου 1.000 δημιουργήματά της είναι εντελώς διαφορετικά. «Η γυναίκα που με κοιτάζει φορώντας το νυχτικό μου μέσα στο διαμέρισμά μου, πρέπει να είμαι εγώ» σκέφτεται κάθε φορά που εντοπίζει τη μορφή της στον καθρέφτη. Παρότι αναγνωρίζει τα μαλλιά της, το τι συμβαίνει κάτω από τις γκρι αυτές κυματιστές τρίχες, παραμένει ένα μυστήριο.

Η Καρλότα είναι ανήμπορη να αναγνωρίσει πρόσωπα, άλλων ή ακόμα και το δικό της. Η πάθησή της ονομάζεται προσωπαγνωσία και, αν και έχει σημαντικές επιπτώσεις στη ζωή της, τη μύησε στην τέχνη όπου βρήκε σκοπό ζωής να δημιουργεί αυτοπροσωπογραφίες ενός προσώπου που κάθε φορά τής φαίνεται άγνωστο.

Η προσωπαγνωσία -σπάνια διαταραχή κατά την οποία οι πάσχοντες δυσκολεύονται ή αδυνατούν να αναγνωρίσουν πρόσωπα, ακόμα και οικεία ή την ίδια τους τη μορφή- άρχισε να της προκαλεί προβλήματα ακόμα σε μικρή ηλικία. Στην αρχή κανείς δεν το πρόσεξε ενώ και η ίδια θεωρούσε τη δική της κατάσταση φυσιολογική και τη δυνατότητα άλλων ανθρώπων να αναγνωρίζουν πρόσωπα ιδιαίτερη. «Όταν πηγαίναμε για ψώνια με τη
μητέρα μου, συναντούσαμε ανθρώπους τους οποίους η μαμά μου ξεκάθαρα αναγνώριζε, αλλά εγώ δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν. Ήμουν κατάπληκτη που μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Νόμιζα πως ήταν ένα εκπληκτικό χάρισμα που είχε, το να αναγνωρίζει άλλους ανθρώπους».

Πολύ συχνά, η Carlotta περίμενε με το σκύλο της τη μαμά της έξω από τα καταστήματα και ακολουθούσε λάθος ανθρώπους για την επιστροφή στο σπίτι, διαπιστώνοντας το σφάλμα όταν έστριβε σε άγνωστο δρόμο. Στο σχολείο οι δάσκαλοί της νόμιζαν πως είχε μαθησιακές δυσκολίες και πρότειναν στους γονείς της να την μεταφέρουν σε ειδικό σχολείο - συστάσεις που εκείνοι αγνόησαν.

Αργότερα, κατά την ενηλικίωσή της, έκανε διάφορες δουλειές μέχρι που στα μέσα των 20 αποφάσισε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα για απόλυτη απομόνωση από τα εγκόσμια. Αγόρασε ένα σκάφος και περιπλανήθηκε με αυτό για ένα χρόνο γύρω από τις ακτές της Αυστραλίας, διαβάζοντας βιβλία και ψαρεύοντας το κάθε γεύμα τής ημέρας. Είχε περάσει τα 40, είχε επιστρέψει ξανά στο Μόναχο, όταν η Καρλότα διαπίστωσε τυχαία, όταν σε ένα φαρμακείο τής έδωσαν ένα δωρεάν περιοδικό υγείας- πως πάσχει από τη συγκεκριμένη πάθηση.

«Ξεφύλλιζα το περιοδικό και αυτή η λέξη, η ‘προσωπαγνωσία’ ξεχώριζε. Μου αρέσουν οι ασυνήθιστες λέξεις οπότε άρχισα να διαβάζω την περιγραφή της πάθησης που περιγραφόταν ως τύφλωση σε πρόσωπα. Ήταν η πιο εκπληκτική στιγμή γιατί με λύτρωσε από κάθε βάρος. Επιτέλους είχα ένα όνομα για την κατάστασή μου. Διαπίστωνα πως δεν ήμουν χαζή, πως έχω πρόβλημα συγκέντρωσης, αλλά μια γενετική διαταραχή για την οποία δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Σ’ εκείνη τη χρονική στιγμή, οι γονείς της Καρλότα που την είχαν υιοθετήσει όταν ήταν μωρό, είχαν πεθάνει. Όπως λέει, θα ήθελε να μπορούσε να μοιραστεί μαζί τους το σπουδαίο αυτό νέο που εξηγούσε τα προβλήματα μιας ζωής.

Τα πορτρέτα της έχουν εκτεθεί σε γκαλερί όλης της Γερμανίας και κάποια στιγμή προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του Βαλεντίν Ριντλ, ενός εξειδικευμένου στον εγκέφαλο γιατρού που αποφάσισε να κάνει μια ταινία για την Καρλότα.



Με πληροφορίες από BBC/LIFO