Η Εύρη, η κολλητή μου, που ήδη μετρούσε δύο χρόνια στην «πόλη που δεν κοιμάται», με κατάλαβε, μου χαμογέλασε και μου είπε: «Έτσι κουνιέται! Θα το συνηθίσεις». Και όντως το συνήθισα, περνώντας αρκετές ώρες της ζωής μου μέσα σε αυτό. Η καθημερινή διαδρομή για το σχολείο και το γεγονός ότι ήθελα να πάρω όλες τις γραμμές και να ανακαλύψω όσο περισσότερα μπορούσα για την πόλη που πάντα αγαπούσα, με έκαναν να αγαπήσω κατά κάποιο τρόπο το μετρό! Φυσικά, οι εικόνες τότε, αποθηκεύονταν στην μνήμη μου, αφού η εύκολη φωτογραφία του κινητού ήταν απλώς άγνωστη. Εξάλλου, δεν είχα καν κινητό!

Αυτό που απολάμβανα στο μετρό της ΝΥ και που ακόμα απολαμβάνω, ήταν να παρατηρώ τον κόσμο και να φαντάζομαι τις ιστορίες τους. Κοίταζα τα πάντα. Τον τρόπο που στέκονταν, κάθονταν, τα ρούχα τους, τα παπούτσια τους, τις κινήσεις τους. Απολάμβανα τις συζητήσεις τους. Ήθελα τόσο πολύ να ήμουν Νεοϋορκέζα. Οι Νεοϋορκέζοι στο μετρό, τότε, εκτός από μουσική διάβαζαν πολύ. Ήταν όλοι χαμένοι μέσα σε ένα βιβλίο! Τι και αν στο βαγόνι ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο, αυτοί πάντα έβρισκαν τον τρόπο. Με αυτό τον τρόπο ανακάλυψα και αρκετούς συγγραφείς και τι ήταν της μόδας να διαβάζεις στην πόλη. Εννοείται ακολουθούσα τους ρυθμούς τους. Φυσικά, το σκηνικό αυτό έχει αλλάξει. Όταν πήγα για πρώτη φορά, πριν 3 χρόνια, και μετά από τότε που τελείωσα τις σπουδές μου, στο μετρό ήταν όλοι με το κινητό στο χέρι... Υπήρχαν φυσικά ακόμα οι λάτρεις του βιβλίου, αλλά όχι όπως τότε.

Στο μετρό αγάπησα επίσης το χάσιμο ανάμεσα σε αγνώστους, τις κρυφές ματιές, την ανάλυση, την αναμονή, την βαρεμάρα, τις στάσεις, τον έρωτα των πέντε λεπτών. Δεν αγάπησα ποτέ τις μυρωδιές, αλλά πλέον αυτό με αφήνει αδιάφορη! Πόσες φορές έχασα το μετρό γιατί απλά το μυαλό μου κάπου ταξίδευε ή χάζευα μια μπάντα που έπαιζε μουσική ή απλώς περίμενα να δω σε ποια γραμμή θα μπει το παιδί δίπλα μου (ναι, ναι κάτι τέτοια τα έκανα). Όπως επίσης μερικές φορές έπαιρνα το μετρό χωρίς λόγο, μέχρι την τελευταία στάση, απλώς και μόνο για να νοιώσω την ενέργεια της Νέας Υόρκης και του κόσμου της που πάντα κάπου πήγαινε! Ένα καλοκαίρι πήρα το μετρό για Coney Island. Κατέβηκα για παγωτό και βόλτα και όταν πήγα να πάρω το μετρό για επιστροφή, βγαίνουν παρέες και παρέες ντυμένοι όλοι στα λευκά. Εννοείται τους ακολούθησα! Και ανακάλυψα μουσικό κρυφό πάρτι! Όπως επίσης ανακάλυψα τη Mermaid Parade από συνομιλία στο μετρό! Αμέτρητα, αξέχαστα περιστατικά και εμπειρίες στο μετρό της ΝΥ.

Έκτοτε, όποτε ταξιδεύω, θα πάρω το μετρό κάθε πόλης. Είναι ένας τρόπος να ανακαλύψεις τους ντόπιους και να ταυτιστείς μαζί τους κατά κάποιο τρόπο.

Στην Αθήνα δεν είχα πάρει ποτέ το μετρό! Ξεκίνησα να το χρησιμοποιώ όταν μετακόμισα πέρσι. Την πρώτη μέρα που πήρα το μετρό για να πάω δουλειά ένοιωσα ότι ήμουν μέρος της Αθήνας. Ζούσα πλέον στην πόλη αυτή.

Εξακολουθώ να παρατηρώ τον κόσμο με το ίδιο πάθος όπως παλιά! Και η Αθήνα μέσα από το μετρό μού φαίνεται τόσο μα τόσο διαφορετική. Προ Covid, τις ώρες αιχμής, ήμασταν κολλημένοι ο ένας με τον άλλο. Κόσμος διάβαζε, άκουγε μουσική, κοιμόντουσαν όρθιοι ή απλώς δεν έκαναν τίποτα (παρατηρούσαν και αυτοί όπως και εγώ). Έπειτα, αυτό άλλαξε πάρα πολύ! Λίγος κόσμος χρησιμοποιεί το μετρό λόγω των μέτρων και τα πρόσωπα είναι λίγο χαμένα. Εξακολουθώ να το χρησιμοποιώ, όχι γιατί δεν φοβάμαι, αλλά για να μου θυμίζει την επιλογή που έκανα, να ζήσω Αθήνα! Στο μετρό ακούω μουσική και χάνομαι ολοκληρωτικά σε αυτήν. Το πρωί συνήθως ακούω τους laternative γιατί απλά αγαπώ τον τρόπο που σχολιάζουν. Το απόγευμα τη δική μου μουσική! Αναλόγως διάθεσης. Μια φορά απλά άκουγα το ίδιο τραγούδι σε επανάληψη σε όλη τη διαδρομή των 35 λεπτών!

Σήμερα, έβαλα τα ακουστικά μου και μπήκα σε ένα από τα μεσαία βαγόνια. Δεν είχε πολύ κόσμο. Σε μια στάση, μπαίνει μια κοπέλα με ακουστικά και ξεκινά να κτυπά με ρυθμό το πόδι, να κουνά το κεφάλι της και να ψιλοχορεύει, απολαμβάνοντας τη μουσική της. Στην Ομονοια, όπου αλλάζω γραμμή, μπαίνει ένα παιδί με ακουστικά, και περπατώντας δίπλα μου για να πάρουμε την ίδια γραμμή, σηκώνει τα χέρια του και ξεκινά να τραγουδά τους στοίχους του τραγουδιού που άκουγε. Στη στάση Ακρόπολη, μια παρέα, χορευτές μάλλον, με προσπερνούν και περπατούσαν και χόρευαν ταυτόχρονα. Οι σκηνές αυτές στα μάτια μου ήταν στιγμές πάθους, αγάπης, εκτόνωσης, έκφρασης, ελευθερίας. Τις κράτησα στο μυαλό μου και για αυτό τις μοιράζομαι. Κατηφορίζοντας τη Βεΐκου για το σπίτι μου, στα ακουστικά έπαιζε τους αγαπημένους μου LCD Soundsystem, και στο κομμάτι «Dance yrself clean», στην αλλαγή στο 3.06', ένοιωσα τα πόδια μου και τα χέρια μου να υψώνονται λες και ήμουν στη «the long goodbye» τους στην madison square garden. Ήμουν εγώ και μόνο εγώ! Η στιγμή αυτή έμεινε στη μνήμη μου για τα άσχετα αισθήματα που μου ξύπνησε!