Επιμέλεια: Ανδρέας Κάτσιης

Από το 2017, όταν έκλεισε διά παντός η βαριά σιδερένια πύλη του στρατοπέδου (που φιλοξενούσε δύο Μοίρες), πέρασαν μόλις 4 χρόνια. Κι όμως, από την είσοδο ακόμη μπορεί κάποιος να καταλάβει το μέγεθος της εγκατάλειψης, με τη φύση να έχει κυριεύσει κυριολεκτικά τα πάντα.

Ένα τεράστιο φιλέτο γης, το οποίο πριν από μερικά χρόνια έγινε μήλον της έριδος ανάμεσα στο κράτος και την τοπική αρχή της κοινότητας, η οποία απέρριψε κατηγορηματικά την πιθανότητα μετατροπής του σε Κέντρο Ασυνόδευτων Παιδιών Προσφύγων.

Άλλωστε, από το 2017, λίγο μετά το κλείσιμο του στρατοπέδου, το Κοινοτικό Συμβούλιο Ζυγίου είχε υποβάλει σχετικό αίτημα για μετατροπή του στρατοπέδου σε κατασκηνωτικό και αθλητικό κέντρο, ενώ μετά τον ντόρο που δημιούργησε η απόφαση για μετατροπή του σε κέντρο ασυνόδευτων, είχε κυκλοφορήσει η φήμη πως προορίζεται για ανάπτυξη οικιστικών και άλλου είδους συγκροτημάτων.

Ωστόσο, έως και σήμερα, καμία επένδυση δεν έχει υλοποιηθεί ούτε κάποιου είδους ανάπτυξη, με το πολλών τετραγωνικών μέτρων φιλέτο γης, που βρίσκεται στο κέντρο της κοινότητας, να παραμένει ανεκμετάλλευτο με την άγρια βλάστηση να καταβάλλει κάθε του γωνιά.

Κοιτώνες στρατιωτών, στίβος μάχης, ΚΨΜ, εστιατόρια, μπάνια, γραφεία, αποθήκες, τουαλέτες... όλα πλέον θυμίζουν σκηνικό πεδίου μάχης, με μόνη εξαίρεση τα χαραγμένα ονόματα από πρώην στρατιώτες στον τοίχο της πύλης εισόδου και μερικές αφίσες και επιγραφές με οδηγίες, που παραμένουν κολλημένες σε τοίχους και πλακάκια.

Τις φωτογραφίες έστειλε στη CITY αναγνώστης, με την επιθυμία να παραμείνει ανώνυμος