Οι σκύλοι θεωρούνται η επιτομή της αφοσίωσης.
Έχουν χαρακτηριστεί ως οι καλύτεροι φίλοι του ανθρώπου και έχουμε δει να εξυμνείται η πίστη τους μέσα από βιβλία, ποιήματα, ταινίες και σειρές.
Από την άλλη πλευρά, οι γάτες θεωρούνται απόμακρες και ανεξάρτητες. Κάποιοι πιστεύουν ότι δεν μπορούν να δείξουν αγάπη, στοργή και αφοσίωση σε κανέναν άνθρωπο γιατί τους είναι πολύ δύσκολο να τον εμπιστευτούν και να δεθούν μαζί του.
Τι ισχύει όμως; Μπορούν οι γάτες να είναι τόσο πιστές και αφοσιωμένες όσο είναι οι σκύλοι;
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Οι γάτες μπορούν να αγαπήσουν. Όσοι έχουν υιοθετήσει μια φουντωτή κυρία μπορούν να μας πουν πολλές ιστορίες που το αγαπημένο τους κατοικίδιο δείχνει την αγάπη του με διάφορους τρόπους.
Μπορεί να τους γλείφει ενώ τη χαϊδεύουν, να τρίβεται στα πόδια τους, να γουργουρίζει όταν κάθεται δίπλα τους και άλλους τόσους τρόπους.
Οπότε, είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι γάτες μπορούν να αγαπήσουν τον κηδεμόνα τους ή γενικά άλλους ανθρώπους.
Ωστόσο, η αγάπη και η αφοσίωση είναι διαφορετικές έννοιες και δεν πρέπει να συγχέονται.
Για να διαπιστώσουν αν οι γάτες μπορούν να είναι πιστές και αφοσιωμένες στους κηδεμόνες τους, μια ομάδα ερευνητών του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Όρεγκον, διεξήγαγε σχετική έρευνα.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι γάτες μπορεί να είναι εξίσου πιστές στους ανθρώπους τους όσο και οι σκύλοι.
Ίσως μέχρι τώρα το «προνόμιο» της αφοσίωσης να το κατείχαν επάξια τα αγαπημένα μας κουτάβια και όλοι οι σκυλόφιλοι να περηφανεύονταν γι’ αυτό, αλλά ήρθε η ώρα των γατόφιλων να «πάρουν το αίμα τους πίσω».
Σίγουρα, οι γάτες έχουν αποκτήσει τη φήμη ότι είναι κάπως ιδιότροπες και περιστασιακά απόμακρες, αλλά οι ειδικοί λένε ότι αυτά τα αιλουροειδή πλάσματα εξακολουθούν να κάνουν τα πάντα για τους δίποδους φίλους τους.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τους ερευνητές του Πολιτειακού Πανεπιστημίου του Όρεγκον, οι γάτες, όπως και οι σκύλοι και τα παιδιά, είναι σε θέση να σχηματίσουν δεσμό ασφαλούς προσκόλλησης – αυτός είναι ο όρος στην ψυχολογία και υποδηλώνει την υγιή διαδικασία συναισθηματικού δεσμού μητέρας με παιδί- με τους ανθρώπους που τις κάνουν να νιώθουν ηρεμία και ασφάλεια.
Για τη μελέτη, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν κάποια τεστ που σχεδιάστηκαν τη δεκαετία του 1970 για να διερευνήσουν το δεσμό μεταξύ γονέων και βρεφών.
Στη συνέχεια, διερεύνησαν τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν σε 70 γατάκια, 30 ενήλικες γάτες και τους κηδεμόνες τους.
Τα αποτελέσματα, τα οποία δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Current Biology, αποκάλυψαν ότι η πλειονότητα των γατών ανταποκρίθηκαν, με τον ίδιο τρόπο που ανταποκρίθηκαν οι σκύλοι και τα παιδιά, όταν έμειναν απροσδόκητα μόνα τους.
Από τις 70 γάτες που πέρασαν δύο λεπτά σε ένα άγνωστο δωμάτιο μαζί με τους κηδεμόνες τους πριν αφεθούν μόνες τους για δύο λεπτά, το 64,3% των γατών έδειξε σημάδια ασφαλούς προσκόλλησης, ενώ χαλάρωσαν και έγιναν περισσότερο πρόθυμες να εξερευνήσουν το περιβάλλον τους μόλις επέστρεψαν οι κηδεμόνες τους.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σε παρόμοιες έρευνες που έγιναν σε μικρά παιδιά και κουτάβια, είχαν την ίδια συμπεριφορά με τις γάτες το 65% των πρώτων και το 58% των δεύτερων.
Οι υπόλοιπες γάτες είτε απέφευγαν εντελώς τους κηδεμόνες τους, είτε παρουσίαζαν ακραία προσκόλληση μετά τη σύντομη περίοδο απομόνωσης, συμπεριφορά που οι επιστήμονες περιγράφουν ως “ανασφαλή προσκόλληση”.
Ποιο είναι το συμπέρασμα;
Το συμπέρασμα, λοιπόν, είναι ότι οι γάτες μπορούν να είναι τόσο πιστές και αφοσιωμένες στους ανθρώπους τους όσο είναι και οι σκύλοι. Μάλιστα, οι γάτες, σύμφωνα με την έρευνα τείνουν να βασίζονται στους κηδεμόνες τους για να νιώσουν ασφάλεια όταν βιώνουν μια περίοδο άγχους. Οπότε, μπορεί να έχουν τον τίτλο των απόμακρων κυριών, αλλά στην πραγματικότητα μπορούν να αγαπήσουν και να μείνουν πιστές για πάντα, αλλά με το δικό τους, ξεχωριστό τρόπο.