Μηνύματα σε μπουκάλι που έγραψαν δύο Αυστραλοί στρατιώτες λίγες μέρες μετά την αναχώρησή τους για τη Γαλλία, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρέθηκαν περισσότερο από έναν αιώνα αργότερα στις ακτές της Αυστραλίας.

Η οικογένεια Μπράουν βρήκε το μπουκάλι Schweppes πάνω στο νερό στην παραλία Wharton, κοντά στο Esperance, στη Δυτική Αυστραλία, στις 9 Οκτωβρίου. Ο Πίτερ και η κόρη του Φελίσιτι ανακάλυψαν το μπουκάλι κατά τη διάρκεια μιας από τις συχνές εξορμήσεις με τετράτροχα, με σκοπό τον καθαρισμό της παραλίας από σκουπίδια. «Κάνουμε πολλή καθαριότητα στις παραλίες μας, οπότε ποτέ δεν προσπερνούμε ένα κομμάτι σκουπιδιού. Έτσι αυτό το μικρό μπουκάλι περίμενε να το πάρουμε,» δήλωσε η Ντεμπ Μπράουν.

Μέσα στο διαυγές, χοντρό γυαλί υπήρχαν ευδιάκριτες επιστολές, γραμμένες με μολύβι από τους στρατιώτες Μάλκολμ Νέβιλ (27) και Γουίλιαμ Χάρλεϊ (37), με ημερομηνία 15 Αυγούστου 1916. Το πλοίο των στρατευμάτων HMAT A70 Ballarat είχε αναχωρήσει από την Αδελαΐδα στις 12 Αυγούστου, ξεκινώντας το μακρύ ταξίδι για να ενισχύσει το 48ο Τάγμα Πεζικού της Αυστραλίας στη δυτική Ευρώπη.

Ο Νέβιλ σκοτώθηκε στη μάχη έναν χρόνο αργότερα. Ο Χάρλεϊ τραυματίστηκε δύο φορές, αλλά επιβίωσε και πέθανε στην Αδελαΐδα το 1934 από καρκίνο, ο οποίος σύμφωνα με την οικογένειά του οφειλόταν στη δηλητηρίαση με αέριο από τους Γερμανούς στα χαρακώματα. Ο Νέβιλ ζήτησε από τον ευρόντα να παραδώσει την επιστολή του στη μητέρα του, Ρομπερτίνα Νέβιλ, στο Wilkawatt, που σήμερα είναι σχεδόν πόλη φάντασμα στη Νότια Αυστραλία. Ο Harley, του οποίου η μητέρα είχε πεθάνει μέχρι το 1916, ήταν ευτυχής αν ο ευρήτης κρατούσε το σημείωμά του.

Ο Χάρλεϊ έγραψε: «Εύχομαι ο ευρών να είναι τόσο καλά όσο εμείς τώρα».

Ο Νέβιλ έγραψε στη μητέρα του πως περνούσε πολύ ωραία, το φαγητό ήταν καλό «εκτός από ένα γεύμα που θάψαμε στη θάλασσα». Το πλοίο «κουνιόταν και έπλεε», αλλά ήταν «ευτυχισμένοι σαν τον Larry», χρησιμοποιώντας μια αυστραλιανή έκφραση που σημαίνει ιδιαίτερα ευτυχισμένος. Ο Νέβιλ σημείωσε πως βρισκόταν «Κάπου στη Θάλασσα» ενώ ο Χάρλεϊ ότι ήταν «Κάπου στον Αμβρακικό», αναφερόμενος στον μεγάλο ανοιχτό κόλπο που ξεκινά ανατολικά της Αδελαΐδας και φτάνει ως το Esperance.

Η Ντεμπ Μπράουν πιστεύει πως το μπουκάλι δεν ταξίδεψε μακριά, αλλά μάλλον έμεινε θαμμένο στους αμμόλοφους για πάνω από έναν αιώνα. Η εκτεταμένη διάβρωση των αμμόλοφων εξαιτίας των φουσκωμένων κυμάτων τον τελευταίο καιρό, πιθανόν να το ξεθάψανε. Το χαρτί ήταν υγρό, αλλά το γραπτό παρέμεινε ευανάγνωστο. Έτσι η Ντεμπ Μπράουν μπόρεσε να ενημερώσει τους συγγενείς των δύο στρατιωτών για το εύρημα. Το μπουκάλι «είναι σε άριστη κατάσταση. Δεν έχει κάποιο ξεθώριασμα ή προσκόλληση θαλάσσιων οργανισμών. Πιστεύω πως αν είχε βρεθεί στη θάλασσα ή είχε εκτεθεί για τόσο καιρό, το χαρτί θα είχε διαλυθεί από τον ήλιο. Δεν θα μπορούσαμε να το διαβάσουμε,» ανέφερε.

Η εγγονή του Χαρλεϊ, Αν Τέρνερ, δήλωσε πως η οικογένεια έμεινε «απολύτως άναυδη» από το εύρημα. «Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Νιώθουμε πραγματικά σαν ο παππούς μας να μας έστειλε μήνυμα από τον τάφο,» είπε η Τέρνερ.

Ο ανιψιός του Νέβιλ, Χέρμπι, ανέφερε πως η οικογένεια ήρθε πιο κοντά από το «απίστευτο» εύρημα. «Ακούγεται πως ήταν πολύ χαρούμενος που πήγαινε στον πόλεμο. Είναι πολύ λυπηρό αυτό που συνέβη. Είναι κρίμα που έχασε τη ζωή του,» πρόσθεσε. «Τι άντρας που ήταν,» δήλωσε περήφανα.

Η ανακάλυψη αυτών των επιστολών σε μπουκάλι αποτελεί συγκινητική γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος και του παρόντος. Μέσα από τα γραπτά των στρατιωτών, διαφαίνεται η ελπίδα, το χιούμορ και η ανθρώπινη ανάγκη για σύνδεση, ακόμα και μπροστά στη φρίκη και την αβεβαιότητα του πολέμου. Η ιστορία αυτή είναι υπενθύμιση της ανθεκτικότητας της ανθρώπινης σκέψης και του δεσμού της οικογένειας, αλλά και του πώς οι μικρές πράξεις μπορούν να ενώνουν γενιές. Κλείνοντας το χρονικό κύκλο, οι οικογένειες των Neville και Harley βίωσαν μια συναισθηματική ένωση με τους προγόνους τους, καθώς εντόπισαν κομμάτια της ιστορίας που επανασυνδέθηκαν εκατό χρόνια μετά.

Η περιπέτεια ενός μικρού μπουκαλιού που εναπόθεσε μηνύματα ελπίδας, χιούμορ και ανθεκτικότητας στις αυστραλιανές ακτές, γίνεται μια ιστορία που δεν αφορά μόνο τους συγγενείς, αλλά όλους όσους αναζητούν την ανθρώπινη αλληλεπίδραση και τη διατήρηση της μνήμης, ακόμη και από τη φουρτούνα της Ιστορίας.

Πηγή