Η ζωγράφος Bianca Raffaella και οι πίνακές της αποτελούν έμπνευση και προάγγελο μιας πιο συμπεριληπτικής τέχνης.

Η Βρετανίδα καλλιτέχνις ολοκληρώνει τα έργα τέχνης της χωρίς να την εμποδίζει το πρόβλημα που έχει με την όρασή της. Αντιθέτως, εκείνο είναι που την ενέπνευσε να αναπτύξει την απτική στη ζωγραφική και να αποκτήσει τη δική της προσωπική σφραγίδα στη ζωγραφική.

«Οι πίνακές της χορεύουν και τρεμοπαίζουν» γράφει η Έμιλι Στιρ για artsy.net.

Οι καμβάδες της Bianca Raffaella επικοινωνούν τον κόσμο, όπως τον βλέπει και τον αισθάνεται εκείνη, μέσα από το «νυσταγμένο μάτι» της και τη μερική όρασή της.

«Το έργο μου δείχνει, πώς κάποιος με πολύ μικρή όραση από απόσταση μπορεί να αλληλεπιδράσει με το χρώμα μέσω μιας εντελώς απτικής διαδικασίας», δήλωσε η Rafaella σε συνέντευξή της ενόψει της έκθεσης «Faint Memories», της πρώτης μεγάλης ατομικής της έκθεσης, η οποία παρουσιάζεται έως τις 15 Μαρτίου στη γκαλερί Flowers στο Λονδίνο.

«Οι πίνακές μου δείχνουν λουλούδια, αλλά έρχονται από το πουθενά», συνέχισε.

Η καλλιτέχνις δεν έχει περιφερική όραση, πράγμα που σημαίνει ότι τα αντικείμενα στον κόσμο γύρω της συχνά φαίνονται απομονωμένα.

«Αν δεν έχεις πλήρη όραση, δεν είσαι προσγειωμένος- περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ζωής σου χαμένος. Η όραση είναι επίσης πεπερασμένη και συχνά δεν εκτιμούμε τα διαφορετικά επίπεδα της όρασης. Το έργο μου είναι μια συνομιλία μεταξύ αυτών των δύο σημαντικών θεμάτων» σχολιάζει για όσα πρεσβεύουν οι πίνακές της.

Η σχέση της με την Τέχνη υπήρχε ανέκαθεν, αλλά ενισχύθηκε το 2020, κατά τη διάρκεια της πανδημίας, όταν άρχισε να εκφράζει τα συναισθήματά της μέσω της ζωγραφικής.

«Φάνηκε να λειτουργεί για μένα, και έφερα αυτό το δημιουργικό εργαλείο στη δική μου πρακτική» θυμάται.

Δύο χρόνια αργότερα, υπέβαλε αίτηση για το πρόγραμμα διαμονής T.E.A.R. της Tracey Emin στο Margate. Το πρώτο πρότζεκτ στο πλαίσιο του residency απαιτούσε εντατική αυτοπροσωπογραφία μπροστά σε καθρέφτη. «Ο καθρέφτης ήταν ένα νέο εργαλείο επειδή είμαι τόσο απτική», είπε. Έκτοτε, άρχισε να δουλεύει με φωτογραφίες που την είχαν τραβήξει άλλοι άνθρωποι. Μόλις το 2023 ξεκίνησε τη σειρά των λουλουδένιων της πινάκων της. Την επόμενη χρονιά, η Emin την επέλεξε για την ετήσια έκθεση «Καλλιτέχνης της ημέρας» της Flowers- λίγο αργότερα υπέγραψε συμβόλαιο με τη γκαλερί.

Η εξοικείωση της Rafaella -ως χρόνια braillist- με τις υπόλοιπες αισθήσεις της, και ιδίως τη σωματική αφή, είναι βασικό στοιχείο της ζωγραφικής της.

Εφαρμόζει το χρώμα απευθείας με τα χέρια της στον καμβά. Οι μορφές των λουλουδιών καθοδηγούνται από το χειρισμό πραγματικών φυτών, γεγονός που προσδίδει στα έργα της μια ιδιόμορφη λεπτομέρεια. Αρχικά βουτάει τον καμβά στο χρώμα και στη συνέχεια δημιουργεί σχεδόν ανεπαίσθητα λεπτά στρώματα.

«Δουλεύω αρκετά γρήγορα. Είναι ακριβώς αυτή η στενή σύνδεση μεταξύ του αντικειμένου και του μυαλού μου» σημειώνει. «Μπορώ να χάσω γρήγορα το σημείο που βρίσκομαι στον καμβά. Αλλά υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε αυτό το απροσπέλαστο του να προσπαθώ να ψάξω κάτι και να επιστρέψω στο σημείο που βρισκόμουν», περιγράφει.

Για το «Faint Memories», εξερεύνησε τρόπους για να γίνει το έργο της προσβάσιμο και σε άλλους ανθρώπους με προβλήματα όρασης. Έχει γράψει συνοδευτικά κείμενα, τα οποία έχει ηχογραφήσει τον εαυτό της να διαβάζει δυνατά, τα οποία είναι διαθέσιμα μέσω ακουστικών. «Δεν είναι περιγραφικό, έχει να κάνει περισσότερο με το συναίσθημα πίσω από το έργο και την ιδέα του επίμονου οράματος» εξηγεί.

Με πληροφορίες από Lifo