Στο παρελθόν, όταν κάποιος μου έλεγε ότι τα πιο σπουδαία πράγματα κρύβονται στις απλές, καθημερινές απολαύσεις, ομολογώ πως δυσκολευόμουν λίγο να κατανοήσω τι ήθελε να πει. Ίσως να έφταιγε η ορμή της πρώτης νεότητας που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο, ίσως η ανάγκη να γευτείς και να νιώσεις το ‘πολύ’, ίσως και όλα μαζί.

Πρόσφατα βρεθήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Λεμεσού, για να επισκεφθούμε τον Πολιτιστικό Όμιλο «Το Στέκι», που βρίσκεται επί της οδού Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ένα πετρόχτιστο οίκημα, που χρονολογείται και που παρόλο που βρίσκεται σε κεντρικό σημείο της περιοχής, ταυτόχρονα δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό αν δεν το γνωρίζεις από πριν.

Επί της υποδοχής ο Νικόλας, που μας υποδέχτηκε με ένα θερμό καλωσόρισμα και ένα τσίπουρο, για το καλό! Ένα καλό προμήνυμα για το τι θα ακολουθούσε. Ο χώρος στο εσωτερικό του, ντυμένος με μία νοσταλγική διάθεση: χάρτινα τραπεζομάντηλα, ένα παλιό πιάνο -που λειτουργεί- μια κινηματογραφική κάμερα του περασμένου αιώνα, ένα παλιό ραδιόφωνο και διάφορα άλλα στοιχεία που σε ταξιδεύουν σε εποχές πιο αγνές, πιο αυθεντικές.

Η έκπληξη όμως ήρθε λίγο αργότερα, όταν ο Νικόλας (σ.σ. ο υπεύθυνος του ομίλου) μας προσκάλεσε να βγούμε έξω στην εσωτερική αυλή, η οποία παρότι ακόμη δεν έχει ετοιμαστεί πλήρως για φέτος, αποτελεί ίσως από τις πιο όμορφες αυλές που έχω δει το τελευταίο διάστημα. Με το που βγεις έξω, η μυρωδιά από τις ανθισμένες λεμονιές σε μεθάει, ενώ το πάλκο που το καλοκαίρι γεμίζει με λαϊκούς και ρεμπέτες μουσικούς, σε παρασέρνει σε αντίστοιχες αυλές στο αθηναϊκό Θησείο και στην Πλάκα. Η διαρρύθμιση απλή, λίγα μεταλλικά τραπεζάκια, το πάλκο, οι λεμονιές, διακριτικός φωτισμός και στο βάθος ένα γκράφιτι της παλιάς πόλης.

Πολύ μιλήσαμε ωστόσο και οι μεζέδες είχαν ήδη αρχίσει να φτάνουν στο τραπέζι, χωριάτικη σαλάτα, λουκάνικο και παστουρμάς, κυπριακές αλοιφές (με την πίκλα σε πρώτο πλάνο εννοείται) και έπειτα το χαλούμι με την λούντζα στη σχάρα, μια πλούσια πιατέλα με διάφορα λαχανικά σχάρας και το γεμιστό μανιτάρι, στο οποίο θα κάνω μία ιδιαίτερη αναφορά καθώς αποτελεί ένα από τα πιο special πιάτα ολόκληρου του μεζέ: γεμιστό με φέτα, μπούκοβο, ρίγανη και ελαιόλαδο και ψημένο στα κάρβουνα, είναι ίσως από τα πιο γευστικά που έχω δοκιμάσει εδώ και χρόνια.

Από κρέατα στο τραπέζι μας έφτασε σουβλάκι χοιρινό, αρνίσια και χοιρινά παϊδάκια, φρέσκες τηγανιτές πατάτες, σιεφταλιές (ελαφριές και καλοψημένες) και σουβλάκι κοτόπουλο (επίσης εξαιρετικό, ένεκα της μαρινάδας του). Και όσο στο τραπέζι μας διαδραματίζονταν όλα τα πιο πάνω, στα ηχεία να παίζει Μπέλου, Νταλάρας, Μητροπάνος, Καζαντζίδης και Πουλόπουλος.

Όπως, μάλιστα, μας είπε ο Νικόλας, όταν τον ρωτήσαμε, δύο με τρείς φορές τον μήνα φροντίζει να φιλοξενεί μουσικούς για λαϊκές βραδιές -συνήθως τις Παρασκευές- με το μαγαζί να γεμίζει από κόσμο, ενώ τώρα που ανοίγει ο καιρός και θα λειτουργήσει και πάλι η αυλή, τα live θα γίνονται σε μία πιο τακτική βάση.

Φεύγοντας από εκεί, 5 ώρες μετά, συνειδητοποίησα πως όντως οι όμορφες στιγμές που σου μένουν, όντως κρύβονται στα πολύ απλά πράγματα: λίγοι καλοί φίλοι, τίμιο φαγητό, καλή μουσική και η μυρωδιά από τις ανθισμένες λεμονιές…