Τα θαλάσσια αγγούρια, με την επιστημονική ονομασία ολοθούρια, είναι οι καθαριστές του ωκεανού, που «σκουπίζουν» τον βυθό και επιστρέφουν θρεπτικά συστατικά πίσω στο νερό. Αλλά αυτά τα ταπεινά ασπόνδυλα θα μπορούσαν επίσης να κρατά το κλειδί για την αναχαίτιση της εξάπλωσης του καρκίνου.
Ένας σακχαρίτης που βρίσκεται στα θαλάσσια αγγούρια, και συγκεκριμένα στο είδος Holothuria floridana, μπορεί να εμποδίσει αποτελεσματικά το Sulf-2, ένα ένζυμο που παίζει σημαντικό ρόλο στην ανάπτυξη του καρκίνου, σύμφωνα με μια μελέτη που διεξήχθη από το Πανεπιστήμιο του Μισισιπή και δημοσιεύθηκε στο περιοδικό Glycobiology.
«Η θαλάσσια ζωή παράγει ενώσεις με μοναδικές δομές που είναι συχνά σπάνιες ή δεν βρίσκονται σε χερσαία σπονδυλωτά», δήλωσε η κύρια συγγραφέας της μελέτης, Marwa Farrag, υποψήφια διδάκτορας στο Τμήμα Βιομοριακών Επιστημών του Πανεπιστημίου του Μισισιπή.
Τα ανθρώπινα κύτταρα, όπως και τα κύτταρα των περισσότερων θηλαστικών, καλύπτονται από μικροσκοπικές σακχαρούχες δομές που ονομάζονται γλυκάνες και βοηθούν στην επικοινωνία των κυττάρων, στις ανοσολογικές αντιδράσεις και στην αναγνώριση απειλών, όπως τα παθογόνα. Τα καρκινικά κύτταρα μεταβάλλουν την έκφραση ορισμένων ενζύμων, συμπεριλαμβανομένου του Sulf-2, το οποίο με τη σειρά του τροποποιεί τη δομή των γλυκανών. Αυτή η τροποποίηση βοηθά στην εξάπλωση του καρκίνου.
Μια πολλά υποσχόμενη ανακάλυψη
Χρησιμοποιώντας τόσο υπολογιστικά μοντέλα όσο και εργαστηριακές δοκιμές, η ερευνητική ομάδα ανακάλυψε ότι ο σακχαρίτης από το Holothuria floridana – που ονομάζεται φουκοσυλιωμένη θειική χονδροϊτίνη– μπορεί να αναστέλλει αποτελεσματικά το Sulf-2, σημειώνεται στην ανακοίνωση του Πανεπιστημίου του Μισισιπή.
Ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος σακχαρίτης δεν φαίνεται να παρεμβαίνει στην πήξη του αίματος, σε αντίθεση με άλλες ενώσεις που αναστέλλουν το Sulf-2 και ενδέχεται να προκαλέσουν σοβαρές παρενέργειες όπως ανεξέλεγκτη αιμορραγία. «Το ότι δεν επηρεάζει την πήξη καθιστά αυτό το μόριο πολλά υποσχόμενο για κλινική χρήση», δήλωσε ο Joshua Sharp, αναπληρωτής καθηγητής φαρμακολογίας στο ίδιο πανεπιστήμιο.
Ένα ακόμη πλεονέκτημα του θαλάσσιου σακχαρίτη είναι ότι προέρχεται από φυσική πηγή, μειώνοντας το κόστος παραγωγής και τους κινδύνους μετάδοσης ασθενειών, οι οποίοι συνδέονται συχνά με την εξαγωγή φαρμακευτικών ουσιών από θηλαστικά, όπως οι χοίροι.
Ωστόσο, η παραγωγή του σακχαρίτη σε μεγάλη κλίμακα δεν είναι εφικτή με βάση τους φυσικούς πληθυσμούς των θαλάσσιων αγγουριών (ορισμένες ποικιλίες των οποίων αποτελούν γαστρονομική λιχουδιά στην περιοχή του Ειρηνικού). «Δεν μπορούμε να βασιστούμε στην αλιεία για να εξασφαλίσουμε τις ποσότητες που απαιτούνται για τη φαρμακευτική χρήση», σημείωσε ο Vitor Pomin, αναπληρωτής καθηγητής φαρμακογνωσίας. «Το επόμενο στάδιο είναι να αναπτύξουμε μια χημική μέθοδο σύνθεσης της ένωσης, ώστε να μπορέσουμε να τη δοκιμάσουμε σε ζωικά μοντέλα».
Με πληροφορίες από CNN
