Η δημοσιογράφος του Al Jazeera, Μαράμ Χουμάιντ, έγραψε ένα γράμμα από τη Λωρίδα της Γάζας, το μέρος που οι ηγέτες από όλο τον κόσμο δείχνουν συνειδητά να έχουν ξεχάσει.

Το Ισραήλ και το Ιράν μετά από τον πόλεμο των 12 ημερών με εκατέρωθεν βομβαρδισμούς κήρυξαν κατάπαυση του πυρός έπειτα και από τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ στις πυρηνικές εγκαταστάσεις της Τεχεράνης. Τον περασμένο μήνα, η Ινδία και το Πακιστάν επιτέθηκαν η μία στην άλλη και ο κόσμος φοβήθηκε το ξέσπασμα ενός ολοκληρωτικού πολέμου μεταξύ των δύο πυρηνικών δυνάμεων. Αλλά μετά από τέσσερις ημέρες, σταμάτησαν.

Αντίθετα όπως σημειώνει στο γράμμα της, η δημοσιογράφος του Al Jazeera, «στη Γάζα, δεν ήμασταν τόσο τυχεροί. Η λέξη “κατάπαυση του πυρός” δεν ισχύει για εμάς – ακόμη και μετά από 20 μήνες σφαγής, θανάτου και πείνας. Αντίθετα, καθώς οι πόλεμοι ξεσπούν και τελειώνουν αλλού, η Γάζα παραμελείται, ξεπέφτει στην ατζέντα των ειδήσεων και αποσυνδέεται από το διαδίκτυο για μέρες».

Όπως σημειώνει όμως χαρακτηριστικά: «οι παγκόσμιοι ηγέτες που μπορούν να τερματίσουν αποφασιστικά τους πολέμους δεν μπορούν να παραδώσουν φάρμακα στη Γάζα, δεν μπορούν να φέρουν επισιτιστική βοήθεια χωρίς καθημερινή αιματοχυσία. Αυτή η ανεπάρκεια έχει αφήσει εμάς τους Παλαιστίνιους στη Γάζα απομονωμένους και εγκαταλελειμμένους Νιώθουμε άχρηστοι, ταπεινωμένοι και υποβαθμισμένοι, σαν να έχει σβηστεί η αξιοπρέπειά μας».

«Ελπίζαμε ότι το τέλος του πολέμου μεταξύ του Ισραήλ και του Ιράν θα βοηθούσε ίσως να τερματιστεί ο πόλεμος που διεξάγεται εναντίον μας, αλλά κάναμε λάθος. Ακόμα και όταν οι πύραυλοι του Ιράν έπεφταν βροχή στο Τελ Αβίβ, το Ισραήλ δεν σταμάτησε ποτέ να μας βομβαρδίζει. Τα τανκ του συνέχισαν να προωθούνται, οι εντολές εκκένωσης δεν σταμάτησαν ποτέ και η καθημερινή παρωδία της “ανθρωπιστικής βοήθειας” συνέχισε να σκοτώνει πεινασμένους Παλαιστίνιους καθώς περίμεναν στην ουρά στους χώρους διανομής», προσθέτει.

«Καθώς οι βόμβες του Ισραήλ συνέχιζαν να πέφτουν πάνω μας, όπως κάνουν από τον Οκτώβριο του 2023, παρακολουθούσαμε τους Ισραηλινούς να κλαίνε για τα δικά τους βομβαρδισμένα νοσοκομεία, τις κατεστραμμένες πόλεις και τις αναστατωμένες ζωές. “Τι κάναμε; Γιατί μας βομβαρδίζουν;” ρωτούσαν, την ίδια στιγμή που το Ισραήλ συνέχιζε να επιτίθεται στα νοσοκομεία της Γάζας, να σκοτώνει τα παιδιά της Γάζας και να δολοφονεί όσους προσπαθούσαν να βρουν τρόφιμα», συνεχίζει στο γράμμα της που ραγίζει καρδιές η Μαράμ Χουμάιντ.

Μισώντας το φαγητό

Περιγράφοντας τη ζοφερή πραγματικότητα που επικρατεί στον παλαιστινιακό θύλακα, υπογραμμίζει πως αυτή αποτυπώνεται σε τρεις λέξεις «βομβαρδισμός, θάνατος και πείνα».

«Στη Γάζα, δεν έχουμε πια ευχές. Δεν τολμώ να ονειρεύομαι την επιβίωση – η καρδιά μου δεν αντέχει πια τη θλίψη της ύπαρξης σε αυτόν τον κόσμο, την απουσία οποιουδήποτε μέλλοντος. Είμαστε εξαντλημένοι από το να είμαστε ιστορίες που διαβάζουν οι άνθρωποι, βίντεο που βλέπουν. Κάθε λεπτό: βομβαρδισμός, θάνατος και πείνα. Ειδικά η πείνα», γράφει χαρακτηριστικά.

«Κατά τη διάρκεια τριών μηνών πολιορκίας και πείνας, το Ισραήλ αρχικά αρνήθηκε σταθερά να επιτρέψει την είσοδο τροφίμων και στη συνέχεια επέτρεψε τη διανομή μόνο μέσω μιας σκοτεινής και στρατιωτικοποιημένης οργάνωσης, με τις ισραηλινές δυνάμεις να πυροβολούν», προσθέτει και σημειώνει πως: «η κατάσταση αυτή με έκανε να μισήσω το φαγητό. Η σχέση μου με αυτό άλλαξε για πάντα και μετατράπηκε σε δυσαρέσκεια και πικρία. Λαχταρώ τα πάντα. Αναρωτιέμαι: “Τι θα φάμε; Τι έχουμε στη διάθεσή μας;”. Φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ένα τραπέζι γεμάτο λιχουδιές, να πετάω τα πάντα στο έδαφος σε ένδειξη διαμαρτυρίας, να ουρλιάζω και να κλαίω όχι από πείνα, αλλά για την πληγωμένη αξιοπρέπειά μου. Αυτή η πείνα και το βασικό ανθρώπινο ένστικτο της επιβίωσης είναι που οδηγεί δεκάδες χιλιάδες πεινασμένους άνδρες, γυναίκες και παιδιά στην καθημερινή σφαγή που είναι οι χώροι διανομής τροφίμων», προσθέτει.

«Η πείνα σε κάνει να ρισκάρεις τα πάντα για μια σακούλα αλεύρι ή μια σακούλα φακές»

«Η πείνα αμβλύνει κάθε άλλη αίσθηση. Ένα άδειο στομάχι σημαίνει ένα άδειο μυαλό, ένα αποτυχημένο σώμα. Σε κάνει να κάνεις πράγματα που ο εγκέφαλός σου λέει να μην κάνεις, να ρισκάρεις τα πάντα για μια σακούλα αλεύρι ή μια σακούλα φακές. Και όλα αυτά – η πείνα 2 εκατομμυρίων ανθρώπων – συμβαίνουν στην εποχή της παγκόσμιας αφθονίας τροφίμων… Για τον υπόλοιπο κόσμο, το φαγητό βρίσκεται ένα τηλεφώνημα μακριά, ενώ εμάς, μας κοροϊδεύει, θυμίζοντάς μας τη συμφορά μας», συμπληρώνει.

Το τάμπλετ

Συνεχίζοντας την περιγραφή της αναφέρεται στην 9χρονη κόρη της. «Κάθε φορά που ανοίγω το τηλέφωνό μου για να δω φωτογραφίες, συνταγές και τα πιο δημοφιλή επιδόρπια, αισθάνομαι έναν πόνο στην καρδιά μου που μου θυμίζει ότι δεν ζούμε στον ίδιο κόσμο. Η εννιάχρονη κόρη μου Μπανιά παρακολουθεί μαζί μου τα ριλ του Instagram και μου λέει: “Μαμά, κάθε σεφ λέει ότι τα υλικά είναι εύκολα και βρίσκονται σε κάθε σπίτι … αλλά όχι στο δικό μας”. Τα λόγια της με διαπερνούν. Τα λέει με θλίψη, όχι με παράπονο. Η Μπανιά δεν παραπονιέται ποτέ. Δέχεται τα ζυμαρικά ή τις φακές που της προσφέρω. Αλλά ο πόνος είναι εκεί».

«Τα παιδιά μου παρακολουθούν παιδικές εκπομπές σε μια συσκευή που αγόρασα με μεγάλο κόστος, με εφεδρική μπαταρία για να αντισταθμίσω το διετές μπλακ-άουτ στο ρεύμα. Το έκανα για να έχουν λίγη χαρά, κάποια διέξοδο. Αλλά δεν σκέφτηκα τι θα τους έδειχνε αυτή η οθόνη. Όλη μέρα παίζουν ακούγοντας τραγούδια και βλέποντας βίντεο για τα μήλα, τις μπανάνες, τις φράουλες, το καρπούζι, τα σταφύλια, το γάλα, τα αυγά, την πίτσα, το κοτόπουλο, το παγωτό. Όλα αυτά που δεν μπορώ να τους δώσω. Η συσκευή άρχισε να παίζει ένα τραγούδι: “Πεινάς;” Η καρδιά μου δεν το αντέχει. Τι κάνει αυτή η καταραμένη οθόνη; Βγήκα βιαστικά από την κουζίνα, όπου μόλις είχα τελειώσει το μαγείρεμα των ίδιων ζυμαρικών με σάλτσα κονσέρβας – ίσως για 50ή φορά. Κοίταξα τα παιδιά μου στα μάτια. Ο Ιγιάς, που κλείνει τα δύο του χρόνια αυτόν τον μήνα, δεν έχει δοκιμάσει ποτέ κανένα από αυτά τα φρούτα ή τρόφιμα. Η Μπανιά παρακολουθεί και λέει αδιάφορα ενώ τρώει τα ζυμαρικά της: “Βλέπεις, μαμά; Ακόμα και οι κούκλες τρώνε φρούτα και σταφύλια και νόστιμα πράγματα”. Κάθε στιγμή εδώ μου θυμίζει ότι ο κόσμος ζει σε μια πραγματικότητα και εμείς ζούμε σε μια άλλη. Ακόμα και τα παιδικά τραγούδια δεν είναι πια φτιαγμένα για εμάς. Έχουμε γίνει μια εξαίρεση στη ζωή. Μια εξαίρεση στη χαρά», προσθέτει ακόμα στην ανατριχιαστική περιγραφή της.

Ο φόβος για το τι θα ακολουθήσει

Κλείνοντας, το συγκλονιστικό της γράμμα, η Μαράμ Χουμάιντ σημειώνει ότι η ίδια και η οικογένειά της «εξακολουθούμε να είμαστε από τους “τυχερούς”, γιατί άλλοι έχουν ξεμείνει εντελώς από τρόφιμα».

«Ένιωσα αυτόν τον αυξανόμενο φόβο την περασμένη εβδομάδα, όταν άνοιξα το τελευταίο κιλό ρύζι. Ο φόβος και η απελπισία με κατέκλυσαν. Στη συνέχεια, ήταν η τελευταία κουταλιά γάλα, μετά φακές, ρεβίθια, κορν φλάουρ, χαλβάς, σάλτσα ντομάτας, οι τελευταίες κονσέρβες φασόλια, αρακάς, πλιγούρι. Τα αποθέματά μας εξαφανίζονται. Δεν υπάρχουν άλλα να τα αντικαταστήσουν. Κάθε άδειο ράφι μοιάζει με χτύπημα στην ψυχή. Αν αυτή η πείνα συνεχιστεί, τι θα επακολουθήσει;», διερωτάται.

«Είναι σαν να περπατάς βήμα-βήμα προς τον θάνατο. Κάθε μέρα χωρίς λύση μας φέρνει πιο κοντά σε μια βαθύτερη μαζική πείνα. Κάθε βόλτα στην αγορά που τελειώνει με άδεια χέρια μοιάζει με μαχαίρι στην καρδιά. Και αυτός είναι μόνο ο αγώνας για το φαγητό. Τι θα λέγατε αν σας έλεγα για το μαγείρεμα με καυσόξυλα; Να φέρνετε νερό από μακρινούς σταθμούς αφαλάτωσης, οι περισσότεροι από τους οποίους έχουν κλείσει; Να περπατάτε για ώρες χωρίς μεταφορικό μέσο; Την έλλειψη μετρητών; Την εκτόξευση των τελών και των τιμών; Όλα αυτά, υπό τη σκιά των συνεχών ισραηλινών αεροπορικών επιδρομών. Εξαφανιστήκαμε από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, αλλά τα βάσανά μας παραμένουν σε πολλά διαφορετικά επίπεδα, τα οποία επιδεινώνονται μέρα με τη μέρα», προσθέτει.

«Τι έκανε η Γάζα για να αξίζει αυτή τη διαγραφή, αυτήν την ανελέητη γενοκτονία; Οι πόλεμοι τελειώνουν παντού, οι εκεχειρίες είναι δυνατές παντού, αλλά για τη Γάζα, χρειαζόμαστε ένα θαύμα για να σταματήσει ο πόλεμος. Η Γάζα δεν θα συγχωρήσει τον κόσμο. Το αίμα των παιδιών μας και οι πεινασμένες κοιλιές τους δεν θα ξεχάσουν. Γράφουμε για να καταγράψουμε τι συμβαίνει, όχι για να παρακαλέσουμε κανέναν. Η Γάζα, η χώρα της αξιοπρέπειας και της γενναιοδωρίας, ζει καθημερινά μια φρίκη για να επιβιώσει. Και όλα αυτά ενώ ο κόσμος παρακολουθεί», καταλήγει.

Πηγή: ΕΡΤ (μέσω Al Jazeera)