Είναι κάποιες αλήθειες που είναι πιο καλά να μην λέγονται ποτέ. Να μένουν εκεί, καλά κρυμμένες, αφήνοντας τον μύθο που έχει εξελιχθεί γύρω τους, ανέπαφο. Πώς κάνουν τόσες δεκαετίες στο σχολείο με το Κρυφό Σχολειό για παράδειγμα και τον Παλαιών Πατρών Γερμανό;
Αλλά όχι, κάποιοι θέλησαν να μας καταστρέψουν ό,τι έχει απομείνει αγνό και ανέπαφο από την παιδική μας ηλικία. Αν είσαι παιδί των 90s, σίγουρα έχει παρακολουθήσει πολύ κινούμενο σχέδιο τα πρωινά του Σαββάτου και κάθε ημέρα στις διακοπές. Και σίγουρα ένα από τα αγαπημένα σου κινούμε σχέδια ήταν και το γιαπωνέζικο animation που αγαπήθηκε φανατικά σε Κύπρο και Ελλάδα -κυρίως εξ αιτίας της επικής του μεταγλώττισης, το Igano Kabamaru, ο κατά κόσμον Καπαμάρου.
Η σειρά ακολουθεί έναν νεαρό νίντζα μεγαλωμένο στα βουνά ο οποίος καταλήγει σε αυστηρό ιδιωτικό σχολείο του Τόκιο και συνδυάζει όλα εκείνα τα στοιχεία που ήθελε τότε ένα παιδί για να κολλήσει: δράση, σχολικά καβγαδάκια, παρεξηγήσεις και φυσικά πολύ φαγητό!
Στην Ιαπωνία, ο Καπαμαρού ήταν απλώς ένας αδέξιος αλλά ταλαντούχος νίντζα που προσπαθεί να προσαρμοστεί στην καθημερινή ζωή. Στην Κύπρο και στην Ελλάδα όμως, έγινε ένας θρύλος εξ αιτίας κυρίως της μεταγλώττισης, η οποία δεν έχει απευθείας από τα ιαπωνικά, αλλά μέσω αγγλικής μετάφρασης εξ ου και είχαμε αυτό το φαντασμαγορικό αποτέλεσμα: τα yakisoba μεταφράστηκαν ως «μακαρόνια», το μπαστούνι του μπέιζμπολ ονομάστηκε «νυχτερίδα», και τα σούρικεν μετατράπηκαν σε «μαχαίρια». Οι ηθοποιοί μιλούσαν συχνά μονότονα ή με αδιάφορη φωνή, με φωνές που δεν είχαν καμία σχέση με τις εκφράσεις των χαρακτήρων, ενώ συχνά ο ίδιος ηθοποιός έκανε πολλούς ρόλους στην ίδια σκηνή χωρίς να αλλάζει φωνή. Κι όμως, αυτές οι αστοχίες έγιναν λόγος λατρείας.
