Ένα (άτεχνα) σκηνοθετημένο προεδρικό διάγγελμα και ένα (εντέχνως) στημένο κυνήγι αλλοδαπών εμπρηστών

Όσα βιώσαμε, ακούσαμε και (δεν) είδαμε τις τελευταίες ημέρες.

Article featured image
Article featured image

Παρακολουθήσαμε χθες το διάγγελμα του προέδρου για τη φονική πυρκαγιά στη Λεμεσό. Ένα διάγγελμα, που κατά τη γνώμη μας, περιείχε ελάχιστη ουσία και πολύ θεαθήναι· ωστόσο, το κυριότερο που θα μπορούσαμε να επισημάνουμε είναι ότι ουδεμία ουσιαστική ευθύνη αποδόθηκε, αφού δεν υπήρξε καμία παραίτηση – εν αναμονή εκθέσεων και επιπλέον διερεύνησης.

«Παραιτήσεις γιατί;», «απόδοση ευθυνών σε ποιους;», θα μπορούσε εύλογα να διερωτηθεί κανείς. Γιατί, θα μπορούσε να αντιτείνει κάποιος, παρά την κοινή αποδεκτά θέση πως υπήρξαν παραλείψεις, έλλειψη ετοιμότητας και επαρκούς επιχειρησιακού πλάνου –παραδοχή που έγινε ακόμη και από τον ίδιο τον πρόεδρο Χριστοδουλίδη– αρμόδιοι παραμένουν στις θέσεις τους. Ουδείς δεν θα μετακινηθεί, παρά το γεγονός ότι βιώσαμε τη μεγαλύτερη πυρκαγιά στη σύγχρονη ιστορία του τόπου μας με έναν, εξίσου, τραγικό απολογισμό.


Δηλώσεις επί (κενών) δηλώσεων


Τις προηγούμενες μέρες και ενώ η Κύπρος καιγόταν ακούσαμε τον υπουργό Δικαιοσύνης της χώρας μας να χαρακτηρίζει «ατυχές περιστατικό» τον θάνατο των δύο συμπολιτών μας που κάηκαν ζωντανοί εντός του οχήματός τους, ενώ προσπαθούσαν να διαφύγουν. Η δε, υπουργός Γεωργίας, Μαρία Παναγιώτου, σε παρέμβασή της στο κρατικό κανάλι μάς είπε πως «ο μόνος τρόπος να προλαβαίναμε αυτήν την πυρκαγιά ήταν να μην ξεσπάσει».

Επιπρόσθετα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωνε, μετά παρρησίας, στις 3 Ιουνίου, ότι η Κυπριακή Δημοκρατία είναι πιο έτοιμη από ποτέ για να αντιμετωπίσει οποιανδήποτε πυρκαγιά.





Κυνήγι μαγισσών (και εμπρηστών)


Μέσα σε όλο αυτό το θέατρο του παραλόγου, αντί να αποδίδονται ευθύνες, παρακολουθούμε να στήνεται ένα «κυνήγι μαγισσών» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με τη δημοσίευση φωτογραφιών ύποπτων εμπρηστών. Βολικότατο δε, οι ύποπτοι πυρομανείς να είναι αλλοδαποί, μετανάστες, ξένοι, πυροδοτώντας τα ρατσιστικά αντανακλαστικά της κοινωνίας που μέσα στην τραγωδία αναζητεί αποδιοπομπαίους τράγους.

Η λύση των εξιλαστήριων θυμάτων βολεύει προφανώς. Περισσότερο συμφέρουσα θα ήταν όμως η πραγματική απόδοση ευθυνών, ώστε να μην ξαναβρεθούμε στο ίδιο έργο θεατές.


ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ