Οι αμέτρητες φωνές για βοήθεια των αθώων παιδιών και γυναικών, παγιδευμένων στα ερείπια των ανεξέλεγκτων βομβαρδισμών του ισραηλινού στρατού που καταλήγουν συχνά στο θάνατο αθώων παιδιών και γυναικών, είναι κάτι που ο κινηματογράφος δεν μπορούσε να αγνοήσει.

Μια τέτοια, σπαρακτική φωνή τράβηξε την υποψήφια για Όσκαρ («Τέσσερις κόρες») Τυνήσια σκηνοθέτιδα Καουτέρ Μπεν Χάνια να γυρίσει τη συγκλονιστική ταινία της, «Η φωνή της Χιντ Ρασάντ», που είδαμε στο διαγωνιστικό τμήμα του 82ου φεστιβάλ της Βενετίας.

Βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία που συνέβη πρόσφατα στη Γάζα, η ταινία αφηγείται τις απεγνωσμένες προσπάθειες μιας ομάδας μελών της Ερυθράς Ημισελήνου (ο Παλαιστινιακός Ερυθρός Σταυρός) να σώσουν τη Χιντ Ρασάντ, ένα εξάχρονο κοριτσάκι, παγιδευμένο μαζί με έξι νεκρά μέλη της οικογένειάς της, σε ένα αυτοκίνητο στο οποίο είχε επιτεθεί ο ισραηλινός στρατός στη Βόρειο Γάζα.

Η κάμερα της Μπεν Χάνια παρακολουθεί την πορεία των προσπαθειών διάσωσης της εξάχρονης Χιντ μέσα από τα μάτια των ακούραστων εργατών της Ερυθράς Ημισελήνου, συνδυάζοντας με δεξιοτρεχνία και έλεγχο το αρχειακό με το σύγχρονο υλικό μέσα από ένα καθαρά ντοκιμαντεριστικό στιλ.

Το αυθεντικό υλικό από τις κραυγές του εξάχρονου κοριτσιού, υλικό πραγματικά σπαρακτικό, συγκλονιστικό, που μάζεψε η Μπεν Χάνια απευθείας από την πηγή, ακούνε κάθε τόσο, ανάμεσα στο δικό τους διάλογο, οι ηθοποιοί (όλοι Παλαιστίνιοι) που ερμηνεύουν τους εργάτες της Ημισελήνου. Ένα υλικό που η Μπεν Χάνια μάζεψε απευθείας από την πηγή.

Όπως ανάφερε η ίδια, «στην αρχή άκουσα ένα σύντομο audio clip της Χιντ Ρασάντ να καλεί βοήθεια. Η μικρή φωνή της, που απλά ζητούσε να μην την εγκαταλείψουμε, έσπαζε το χάος. Εκείνη τη στιγμή για μένα, η φωνή της Χιντ έγινε κάτι περισσότερο από μια απελπισμένη έκκληση. Έμοιαζε με την ίδια τη φωνή της Γάζας, που ζητούσε βοήθεια στο κενό, αντιμετωπίζοντας την αδιαφορία, αντιμετωπίζοντας τη σιωπή. Ήταν ένα είδος μεταφοράς που γινόταν οδυνηρά πραγματική: μια κραυγή για σωτηρία που μπορούσε ν’ ακούσει ο κόσμος, αλλά στην οποία κανένας δεν φαινόταν πρόθυμος, ή στην οποία δεν μπορούσε, να απαντήσει. Γι’ αυτό απευθύνθηκα στην Εταιρία της Ερυθράς Ημισελήνου για να μπορές ν’ ακούσω την πλήρη ηχογράφηση».

Όλη η ιστορία δίνεται μέσα στα γραφεία των εθελοντών εργατών της Ημισελήνου στη Δυτική ‘Οχθη, με τις διάφορες επίμονες, συχνά απελπιστικές, προσπάθειές τους να πείσουν τα δικά τους μέλη, εθελοντές, γιατρούς, βοηθούς και οδηγούς των πρώτων βοηθειών, να εξασφαλίσουν το «πράσινο φως» για να σώσουν τη μικρή Χιντ.

Ιστορία που η σκηνοθέτρια καταγράφει με αμεσότητα, δύναμη και θάρρος, με βασική ομάδα τη Ράνια, τον Ομέρ, τον Μαχντί και τη Νισρίν, να επιμένουν, να απελπίζονται, να κουράζονται, να εξοργίζονται, ακόμη και να τσακώνονται, αλλά και να ξαναβρίσκουν τις δυνάμεις τους, για να περιορίσουν το χρόνο, ώστε το αυτοκίνητο να φτάσει στον προορισμό του - μέσα στα 8 μόνο λεπτά από εκεί που βρίσκονται και που οι γραφειοκρατικές καθυστερήσεις αυξάνουν σε ώρες). Παρά τις προσπάθειες διάσωσης, τόσο η ίδια όσο και οι διασώστες που την αναζητούσαν σκοτώθηκαν.

Μια ταινία που μας αφηγείται το ανθρώπινο αυτό δράμα και την απαράδεκτη βία με στόχο αθώες γυναίκες και αθώα παιδιά, δράμα στο οποίο ο διεθνής παράγοντας δείχνει να σιωπά και στο οποίο όλοι μας έχουμε συλλογική ευθύνη.

Μια ταινία πολιτικά επίκαιρη και κινηματογραφικά εξαιρετική που σίγουρα θα είναι ανάμεσα στα φαβορί για το Χρυσό Λιοντάρι του φετινού φεστιβάλ.

Η αίθουσα σηκώθηκε όρθια για 23 λεπτά συνεχόμενα χειροκροτήματα

Στο τέλος της πρώτης πρωινής δημοσιογραφικής προβολής, οι θεατές χειροκροτούσαν τους τίτλους τέλους για ώρα, σα να ήταν οι συντελεστές εκεί. Κόσμος περπατούσε σα να είχε χτυπηθεί από οδοστρωτήρα. Σε μια βουβή ουρά για καφέ μετά την προβολή, συνάδελφος με κοιτάζει και λέει «ας μη μιλήσουμε για αυτό που είδαμε γιατί δε θα το αντέξω».

Το βράδυ, στην επίσημη πρεμιέρα, την προβολή ακολούθησε ένα 23λεπτο(!) standing ovation κατά τη διάρκεια του οποίου η Sala Grande ήταν γεμάτη παλαιστινιακές σημαίες και συνθήματα Free Palestine. Το σπορ της χρονομέτρησης των παλαμακίων είναι βλακώδες και δε σημαίνει τίποτα, εκτός από όταν σημαίνει: 23 λεπτά παλαμάκια όχι απλά δεν έχει ξαναγίνει, αλλά πρακτικά σημαίνει πως η αίθουσα είχε μετατραπεί πρακτικά σε συγκέντρωση – σαν αυτή την άλλη μεγαλειώδη, που έγινε το περασμένο Σάββατο στο Λίντο συγκεντρώνοντας χιλιάδες κόσμο που διέσχισε το νησί.

Νωρίτερα μες στη μέρα, στη συνέντευξη τύπου για την ταινία, η Μπεν Χανιά δέχθηκε μια ερώτηση σχετικά με την ηθική του φιλμ, για το γεγονός δηλαδή πως χρησιμοποιεί τη φωνή και φωτογραφίες ενός παιδιού που δεν είχε τρόπο να συμφωνήσει σε αυτό.

«Έχω ακούσει αυτό το επιχείρημα. Είναι βασικό θέμα συζήτησης», απάντησε η σκηνοθέτρια. «Όταν ενισχύεις τις φωνές των Παλαιστινίων, σε κατηγορούν ότι τους εκμεταλλεύεσαι – είναι ένας άλλος τρόπος για να σε σιωπήσουν. Δεν έχω τίποτα να απαντήσω σε αυτό».

Στη συνέχεια, η (εξαιρετική) πρωταγωνίστρια της ταινίας Σάζα Κιλάνι διάβασε μια κοινή δήλωσε εκ μέρους των ηθοποιών: «Εκ μέρους όλων μας των ηθοποιών: Δεν είναι αρκετά; Αρκετά με τις μαζικές δολοφονίες, την πείνα, την απάνθρωπη μεταχείριση, την καταστροφή, τη συνεχιζόμενη κατοχή. Η φωνή της Χιντ είναι μία από τις δεκάδες χιλιάδες φωνές παιδιών που σκοτώθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια. Είναι η φωνή κάθε κόρης και κάθε γιου που έχει το δικαίωμα να ζει, να ονειρεύεται, να υπάρχει με αξιοπρέπεια, και όλα αυτά του έχουν στερηθεί μπροστά στα μάτια μας».

Με πληροφορίες από ΚΥΠΕ