Επιτροπή Θεσμών: Το πιο σύντομο ανέκδοτο στην ιστορία αυτού του σαθρού κράτους.
Ο εξανδραποδισμός μας στην εγκληματικά ανεύθυνη και αναίσχυντη στάση των εκλεκτών μας πολιτικών αντιπροσώπων, δεν θα πάψει ποτέ να με συνθλίβει. Δεν χρειάστηκαν παρά μόνο μερικές ώρες για να αποδειχθεί ότι η λίστα με τις εκροές κατά τις μέρες του κουρέματος ήταν άλλο ένα φιάσκο των επαιόντων -πυροτέχνημα που ήρθε κι έσκασε στα μάτια μου μπροστά.
Αρκετές εταιρείες βγήκαν άμεσα να διαψεύσουν τις πομπώδεις ανοησίες της Επιτροπής Θεσμών για το Τις Πταίει, αλλά ποιος νοιάζεται; Σίγουρα κανείς από τους αμετροεπείς βουλευτίσκους μας, αυτό το σπάνιο είδος ερπετού που επιβιώνει σε ξηρά κλίματα, τηλεοπτικά πλατώ και τριτοκοσμικές δημοκρατίες. Τι κι αν σε ένα σοβαρό κράτος, το μορφωτικό επίπεδο και οι περιορισμένες τους δυνατότητες δεν θα επέτρεπαν παρά μόνο μια αντιστοίχως ταπεινή επαγγελματική εξέλιξη; Σε τούτο το βασίλειο της μετριότητας και της αμφίβολης ηθικής, όσοι αυτοχρίζονται πολιτικοί καταλαμβάνουν τα υψηλότερα αξιώματα, αποφασίζουν και διατάζουν, σπέρνουν άνεμους και θερίζουν τσουνάμι.
Από υπουργοί Παιδείας εύκολα μετατρέπονται σε διπλωματικά πρόσωπα (ονόματα δεν λέμε, Κενεβέζους δεν θίγουμε), γιατί πάνω από όλα πρόκειται για ευέλικτα ερπετά. Σ’ αυτό το παιχνίδι μουσικών καρεκλών, ακόμα και όταν σταματάει η μουσική, όλοι θα βρουν κάπου να καθίσουν. Τι καλά. Μετά τον όλεθρο της προηγούμενης κυβέρνησης, η τωρινή κυβέρνηση δεν έχει κάνει ακόμα τίποτα για να ανυψώσει τον πήχη. Ένας Γενικός Εισαγγελέας που θα είχε μεγαλύτερη χρησιμότητα σαν διακοσμητικό χώρου, ένας Πρόεδρος που μας υποσχέθηκε το σύμπαν και μας χάρισε μηδέν επί το άπειρο (ok και κάτι μετοχές). Στην αντίπερα όχθη πια, μια ασόβαρη αριστερά επιλέγει να βρίσκεται σε κατάσταση μόνιμης αμνησιακής αφασίας. Τι καλά. Ζουν ανάμεσά μας, τους ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα, τους ξεπουλάμε τις ψήφους μας. Το φως στην άκρη του τούνελ είναι το τρένο που έρχεται καταπάνω μας, ο κύκλος είναι φαύλος, το έδαφος χαμένο και η λογική αγνοείται. Το ίδιο και η ελπίδα. «Αυτές οι φλόγες δεν εκπέμπουν φως αλλά ένα ορατό σκότος», γράφει κι ο Πεσσόα.
Ανήκω στη γενιά που έκανε σπουδές, επί σπουδών -ποιος ξέρει γιατί. Κάποιοι ίσως για να γίνουν τα καθ᾽ εικόνα και ομοίωση πρότυπα των υψηλόβαθμων κυβερνητικών γονέων τους και άλλοι γιατί ονειρεύτηκαν ότι μπορούν να αλλάξουν το μέλλον, όχι με παρωχημένες ανοησίες και κούφια λόγια αλλά με γενναίες ιδέες και καλύτερα πρότυπα. Ανήκω σε μια γενιά που δεν είναι το ίδιο οπορτουνιστική με την προηγούμενη επειδή ξέρει ότι δεν αρκεί να είσαι εσύ καλά όταν ο διπλανός σου δεν είναι. Στην εποχή της κατάργησης κάθε βεβαιότητας, ανήκω σε μια γενιά πολύ κυνική για να πιστεύει ακόμα ότι μπορεί να σώσει την ανθρωπότητα, αλλά και αρκετά έξυπνη ώστε να ελπίζω ότι δεν θα συνεχίσει να ανέχεται αυτή την κατάντια, ή τα μοχθηρά ερπετά που την συντηρούν για καιρό.
Ανήκω σε μια γενιά που κάνει ότι μπορεί.
