«Ποιος μου το παραλάλησε ότι θα έβλεπα τη θάλασσα του Μόρφου όλμοστ έβρι ντέι!». Η λεζάντα αυτή με την οποία συνόδευε η Νατάσα μια φωτογραφία στον προσωπικό λογαριασμό της στο Facebook (βλέπε παρακάτω), με έκανε να αναρωτηθώ. Όταν μου ανάφερε πως είναι δασκάλα στο σχολείο του Κάμπου Τσακκίστρας, σχεδόν αμέσως της ζήτησα να μιλήσουμε για την εμπειρία του να είσαι δάσκαλος στο πιο απομακρυσμένο (από όλες τις πόλεις) χωριό της Κύπρου.

Μάλιστα, αμέσως είχα δημιουργήσει στο μυαλό μου μια παραμυθένια εικόνα σε σχέση με το στόρι της Νατάσας, τόσο χάρη στο εν λόγω post αλλά και γιατί γενικότερα παρακολουθώ τις φωτογραφίες που κατά καιρούς ανεβάζει στα social media και οι οποίες έχουν μια ρετρό αισθητική και μια νοσταλγική διάθεση. Χωρίς να γνωρίζω τίποτα, πίστευα ότι η Νατάσα περνάει υπέροχα στον Κάμπο, απολαμβάνει τη δουλειά της -ή καλύτερα το λειτούργημά της- και πως από την κουβέντα μας θα έβγαινε μια ιστορία σαν από ταινία εποχής.

Δεν έπεσα και πολύ έξω. Η Νατάσα περνά καλά στον Κάμπο της Τσακίστρας, απολαμβάνει την εκεί εμπειρία της, λατρεύει τα παιδιά, αλλά… όμως υπάρχει και ένα αλλά.

Τι ακούς στο αυτοκίνητο στον δρόμο για τον Κάμπο;

Ακούω ραδιόφωνο, αλλά επειδή ποτέ δεν ρύθμισα τους σταθμούς στο αυτοκίνητο και λόγω του ότι στον δρόμο Κάμπου - Ορκόντα δεν «πιάνει» πολλούς κυπριακούς σταθμούς, συνήθως άκουγα και μουσική από σταθμούς των κατεχομένων. Άκουγα που κλασσική μουσική μέχρι και το Χότζια. Μάλιστα, έφτιαξα και μια μεγάλη λίστα στο Shazam με μουσική που άκουγα στη διαδρομή, απ’ την αρχή της χρονιάς. Μερικές φορές, πάλι, δεν άκουγα τίποτε, οπότε το ταξίδι ήταν για μένα χρόνος χαλάρωσης, απόλαυσης της διαδρομής. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού είχα συνήθως και τις καλύτερες ιδέες δραστηριοτήτων που κάναμε με τα παιδιά.

Έλεγα «δεν υπάρχει περίπτωση, φεύγω». Παρόλο που έκανα και 5 χρόνια στην Παλαιστίνη, εντούτοις αυτό ήταν πιο δύσκολο για μένα. Στο τέλος όμως η χρονιά βγήκε και μάλιστα όμορφα!

Ποιο είναι το κονδύλι για τη βενζίνη κάθε μήνα;

70-80 ευρώ τη βδομάδα, αλλά για τις περιπτώσεις που έμενα τουλάχιστον 2 μέρες στον Κάμπο.

Υπάρχει κάποια επιχορήγηση από το κράτος, είτε για τη βενζίνη είτε για διαμονή;

Δεν δίδεται κανένα ποσό από το Υπουργείο για τα μεταφορικά. Διαμονή μού δόθηκε από το χωριό. Μέσα στο σχολείο υπάρχουν κάποια λυόμενα κτήρια για κατασκήνωση και έμενα κάποιες μέρες στο αρχηγείο. Ήταν πολύ όμορφα να ξυπνάω στην αυλή του σχολείου.

 

Η φωτογραφία με τη θέα της Μόρφου η οποία αποτέλεσε μια από τις αφορμές για τη συνέντευξη

Την πρώτη μέρα που πήγαινα στο χωριό, νόμιζα ότι ήμουν στον δρόμο για τον παράδεισο. Νόμιζα ότι πέθανα (γέλια). Ταξίδευα στο χωριό και μαζί μου, γύρω από το αυτοκίνητό μου, ταξίδευαν περδίκια καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής.

Ποια εικόνα στον δρόμο προς τον Κάμπο μπορούσε να σε κάνει να σταματήσεις το αυτοκίνητο;

Κοντά στο Φράγμα Καφίζης είναι μια πολύ όμορφη περιοχή η οποία κάθε εποχή φαίνεται διαφορετική, ενώ είναι και πολλά σημεία από τα οποία φαίνεται η Μόρφου. Σε ένα από αυτά, μάλιστα, κάθε φορά που φτάνω εκεί, πραγματικά πιάνεται η ανάσα μου. Μπορεί να σταματήσω σε πολλά σημεία, ανάλογα με τα ζώα που θα δω. Και πίστεψέ με, βλέπω πάρα πολλά ζώα και πάρα πολλά πουλιά. Πραγματικά είναι μαγικά! Στην αρχή, συχνά έβλεπα αγρινά. Ήταν τότε που έλεγα «σήμερα θα φύγω, σήμερα φεύγω» και πάντα, όποτε το έλεγα, στην επιστροφή ο δρόμος ήταν γεμάτος με αγρινά. Επίσης, μου αρέσει η περιοχή Κουρβούλα, η οποία γεμίζει ανεμώνες την άνοιξη. Αυτή η εικόνα με επηρέασε θετικά. Γενικά, η φύση ήταν ένας παράγοντας που με βοήθησε πολύ στο να πιέσω τον εαυτό μου να κάνω όπως έπρεπε τη δουλειά μου.

Άρα δυσκολεύτηκες στην αρχή;

Πάρα πολύ. Έλεγα «δεν υπάρχει περίπτωση, φεύγω». Παρόλο που έκανα και 5 χρόνια στην Παλαιστίνη, εντούτοις αυτό ήταν πιο δύσκολο για μένα. Στο τέλος όμως η χρονιά βγήκε και μάλιστα όμορφα!

Οι μαθητές μου είναι από τα πιο υπέροχα μικρά πλάσματα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Είναι άτομα βγαλμένα από παραμύθια.

Όταν είσαι στο χωριό τι κάνεις, πώς γεμίζεις τον χρόνο σου;

Δεν ξέρω αν ακουστεί βαρετό αυτό που θα πω, αλλά δεν έκανα αυτά που νόμιζα ίσως αρχικά ότι θα κάνω: να γυρνάω στο χωριό, να γνωρίζω τους κατοίκους, να μπαίνω μέσα στα σπίτια τους, να μαθαίνω για αυτούς. Στην αρχή, το μόνο που έκανα όταν έμενα πάνω ήταν να διαβάζω. Από την τάξη έφευγα κατά τις 9 το βράδυ. Αυτό γινόταν στην αρχή αφού ήταν μεγάλος ο προγραμματισμός μου. Στη συνέχεια, έρχονταν οι χωριανοί στο σχολείο να μου φέρουν πράγματα, με καλούσαν στο σπίτι τους… Επίσης, πήγαινα στο καφενείο τη νύχτα στο οποίο πήγαιναν όλοι, άντρες και γυναίκες, οπότε ήταν cool. Εκεί κάναμε παρέα με τον πάτερ Χαράλαμπο που λειτουργεί στο Μιλικούρι, την κυρία Κούλλα που έχει το καφενείο, τον κύριο Ανδρέα που ερχόταν κάθε πρωί και μας έβαζε ροδοπέταλα στον δρόμο καθώς φτάναμε στο σχολείο, τη Ζωή τη δασονόμο, την Πραξούλα, τον Ευριπίδη, τον Χρίστο και τον Αβράμη… Γενικά, ο Κάμπος είναι μια κοινότητα που ο κόσμος λειτουργεί ομαδικά, με τον ένα να βοηθάει τον άλλο. Εκεί που είχα δυσκολία, πάντα ερχόταν σαν από μηχανής θεός κάποιος να παρέχει τη βοήθεια, χωρίς καν να τη ζητήσω.

 

Τι ήταν αυτό που σε έπεισε να πας στον Κάμπο;

Η σχολική χρονιά στο δημοτικό σχολείο του Κάμπου ξεκίνησε χωρίς δάσκαλο. Πολλοί φίλοι μου μού έστειλαν μήνυμα να κάνω αίτηση για τη θέση, επειδή ξέρουν ότι αγαπώ την ύπαιθρο. Περισσότερο, στον Κάμπο πήγα για την εμπειρία.

Ο σύζυγος τι άποψη είχε για αυτή σου την απόφαση;

Ο σύζυγος μου ήταν σύμφωνος, μάλιστα μου είχε πει «να πας και να μένεις στον Κύκκο, στο Μοναστήρι» (γέλια).

 

Στην αρχή πώς αντιδρούσε ο κόσμος ή οι φίλοι όταν τους έλεγες ότι είσαι στον Κάμπο;

Πολλοί μου έλεγαν «εσύ μπορείς να τα καταφέρεις», επειδή είχα και την εμπειρία με την Παλαιστίνη και θεωρούσαν ίσως ότι μπορώ να δουλέψω όπου κι αν με βάλουν. Οι περισσότεροι όμως με λυπούνταν για την απόσταση. Η γιαγιά μου ακόμα «νεκαλιέται». Στο τέλος όμως όλοι το χώνεψαν πιστεύω.

Δεν θα μπορούσα να κάνω ξανά αυτή τη δουλειά με το ίδιο καθεστώς. Δούλευα ως αντικαταστάτρια σε ένα σχολείο που δεν αντικαθιστούσα κανέναν. Αυτό δεν είναι παράλογο, πώς το καταλαβαίνεις εσύ;

Πες μου λίγο και για την Παλαιστίνη…

Στην Παλαιστίνη επίσης πήγα μέσω του Υπουργείου. Δίδασκα ελληνικά για 5 χρόνια  σε σχολείο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων το οποίο βρίσκεται στη Ραμάλα. Αρχικά, δεν γνώριζα πολλά για το πολιτικό πρόβλημα εκεί. Ο κόσμος ήταν τόσο παρόμοιος με εμάς που ένοιωσα ότι είμαι σε οικείο περιβάλλον. Στη Ραμάλα ένοιωσα ότι είμαι στο χωριό μου, τον Φαρμακά. Στο σχολείο δίδασκα ελληνικά σε μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου και είχαμε αναπτύξει πολύ καλή σχέση με τους καθηγητές και τα παιδιά. Ήταν μεν λίγο δύσκολο στην αρχή, αφού δεν μιλούσα τη γλώσσα, στην πορεία όμως δέθηκα με τον κόσμο, γνώρισα και τον σύζυγό μου, ενώ έμαθα πολλά για τη πολιτική κατάσταση της χώρας.

Νατάσα, θα είσαι και για δεύτερη συνεχή χρονιά στον Κάμπο;

Δεν θα μπορούσα να κάνω ξανά αυτή τη δουλειά με το ίδιο καθεστώς. Δούλευα ως αντικαταστάτρια σε ένα σχολείο που δεν αντικαθιστούσα κανέναν. Αυτό δεν είναι παράλογο, πώς το καταλαβαίνεις εσύ; Το ότι δέχτηκα στην αρχή να δουλέψω υπό αυτούς τους όρους δε σημαίνει πως παύουν να είναι άδικοι. Πολλές φορές ένιωθα αδικημένη.

(σημείωση συντάκτη: Στο σχολείο του Κάμπου, λόγω απόστασης -αφού απέχει 1,5 ώρα τουλάχιστον από όλες τις πόλεις του νησιού- αλλά και λόγω της ιδιαιτερότητάς του, ο δάσκαλος που πηγαίνει ως εκεί θα έπρεπε ίσως (λέω εγώ) να είναι με σύμβαση και όχι ως αντικαταστάτης. Το σχολείο θα έπρεπε ίσως να λειτουργεί με το στάτους του σχολείου στο Ριζοκάρπασο. Θα έπρεπε και εδώ να προκηρύσσεται η θέση, έτσι ώστε ο δάσκαλος να έχει κίνητρο να πάει ως εκεί. Ένας αντικαταστάτης, ούτε οδοιπορικά παίρνει, ούτε λεφτά για διαμονή, Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι δεν πληρώνεται, ενώ δεν δικαιούται άδεια μητρότητας και ασθενείας όπως ο διορισμένος δάσκαλος ή ο συμβασιούχος. Ωφελήματα μηδέν με λίγα λόγια. Ούτε καν μονάδες μπορεί να μαζέψει, έστω κι αν κάθε μέρα ταξιδεύει ως το πιο απομακρυσμένο σημείο του νησιού. Αφού ο αντικαταστάτης κινείται ως επί το πλείστο στην πόλη του, ενώ για τον συμβασιούχο υπάρχει έστω και άτυπα ο κανόνας ότι θα βγει εκτός πιο πόλης, γιατί το σχολείο του Κάμπου να αποτελεί εξαίρεση; Κι αν η Νατάσα το έκανε συνειδητά, κυρίως για την εμπειρία, όπως η ίδια λέι, και αφού πέρσι (σχολική χρονιά 2016-17) η Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας και το Επαρχιακό Γραφείο Λευκωσίας του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού δυσκολεύτηκαν να βρουν δάσκαλο για να πληρώσει την θέση στον Κάμπο, γιατί δεν βλέπουν πιο ζεστά το θέμα έστω και σήμερα; Ας μην συζητήσουμε για το γεγονός πως η Νατάσα και άλλοι 300-400 αδιόριστοι δάσκαλοι που αποφοίτησαν από το 2007 μέχρι σήμερα βρίσκονται σε εκείνο τον κατάλογο με τους αδικημένους που με βάση το νέο σύστημα και λόγω του ότι δουλεύουν κυρίως ως αντικαταστάτες και άρα δεν έχουν πολλές μονάδες, στο τέλος θα μείνουν ίσως στα αζήτητα).

 

Περισσότερο, στον Κάμπο πήγα για την εμπειρία.

Αυτός είναι ο λόγος που πέρσι δεν ήθελε κανείς να πάει στον Κάμπο; Το καθεστώς έπαιξε ρόλο;

Ναι, και η απόσταση επίσης.

Απολάμβανες γενικότερα την εμπειρία ή ενίοτε μουρμουρούσες κιόλας;

Μουρμουρούσα στην αρχή. Μετά όχι. Άμα σταματήσει η μουρμούρα, τα πράγματα πάνε όπως πρέπει να πάνε.

Τι δεν θα άλλαζες με τίποτε από την εμπειρία σου στο σχολείο του Κάμπου;

Τους μαθητές μου. Είναι από τα πιο υπέροχα μικρά πλάσματα που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου. Είναι άτομα βγαλμένα από παραμύθια.

 

Γελούσαμε και συγκινούμασταν καθημερινά. Θυμούμαι τις πρώτες πρωτασούλες που έγραψαν τα πρωτάκια μου και εξέφραζαν τα συναισθήματα τους. Τα γράμματα από τις μεγαλύτερες μαθήτριές μου. Σε όλες τις δυσκολίες σκεφτόμουν την τόσο ανιδιοτελή και γνήσια αγάπη των μαθητών μου, που με βοηθούσε κάθε φορά.

Ένοιωσες ποτέ ότι μπορεί να μοιάζεις ηρωίδα στα μάτια των παιδιών ή των γονιών τους;

Στα μωρά ίσως όχι, οι γονείς όμως στο τέλος έλεγαν σε εμένα και στη νηπιαγωγό «είσαστε ηρωίδες, είσαστε ηρωίδες». Για τους γονείς είναι μεγάλη ανακούφιση το ότι το σχολείο παραμένει ανοιχτό. Αποτελεί μεγάλο άγχος η σκέψη το ότι τα παιδιά θα πρέπει να σηκώνονται από τις 5:30 για να ταξιδεύουν στο κοντινότερο δημοτικό σχολείο. Για μένα, όμως, οι πραγματικοί ήρωες είναι αυτοί που μένουν μόνιμα στον Κάμπο και παλεύουν με τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν λόγω της δυσμενής θέσης του χωριού. Τα παιδιά δε νομίζω να με έβλεπαν σαν ηρωίδα. Ήμασταν όλοι μια ομάδα που ο καθένας είχε τη δική του προσωπικότητα. Υπήρχε απόλυτος σεβασμός από όλα τα μέλη της ομάδας!

 

Εκτός από δασκάλα, ποιους άλλους ρόλους ενσάρκωνες στο χωριό, είτε από καλή θέληση δική σου είτε και άτυπα τελοσπάντων;

Ήμασταν φυσιολάτρες και κάποιες φορές κάναμε μικρούς περιπάτους στο δάσος. Κάποιες φορές είχαμε και ξενάγηση από δασονόμους του χωριού… Γενικά, επειδή τα μωρά ήταν απομονωμένα, προσπαθούσα να φέρνω τον έξω κόσμο στο χωριό, μουσική, καινούργια ακούσματα, θέατρο, performances κλπ.

Εκτός από εσένα, υπάρχει και μια νηπιαγωγός, σωστά;

Ναι, μια νηπιαγωγός για τα 5 μωρά και επίσης μια βοηθός στο νηπιαγωγείο.

Διευθυντής υπάρχει;

Ήμουν επίσης η διευθύνουσα του σχολείου.

Ιδανικός δάσκαλος είναι αυτός που έχει ειλικρινέστατη αγάπη προς τα μωρά. Πρέπει να παλέψεις να αγαπήσεις τα μωρά. Αυτό είναι το παιχνίδι που πρέπει να παίξει ο δάσκαλος.

Θυμάσαι κάποια συγκεκριμένη ατάκα που σου είπε κάποιο μωρό και την οποία κρατάς ως φυλακτό; Κάτι που σε συγκίνησε ή σε έκανε να γελάσεις;

Πάρα πολλά πράγματα. Ο άντρας μου μάλιστα που έλεγε ότι πρέπει να κρατώ ημερολόγιο, αφού συνέβαιναν πάρα πολλά πράγματα στο σχολείο, αλλά δυστυχώς δεν κράτησα. Γελούσαμε και συγκινούμασταν καθημερινά. Θυμούμαι τις πρώτες πρωτασούλες που έγραψαν τα πρωτάκια μου και εξέφραζαν τα συναισθήματα τους. Τα γράμματα από τις μεγαλύτερες μαθήτριές μου. Σε όλες τις δυσκολίες σκεφτόμουν την τόσο ανιδιοτελή και γνήσια αγάπη των μαθητών μου, που με βοηθούσε κάθε φορά.

Υπάρχουν πολλοί ξένοι κάτοικοι στον Κάμπο;

Λόγω του ότι υπάρχει η βιομηχανία με τα ξύλα, στον Κάμπο υπάρχουν κυρίως αρκετοί από τη Ρουμανία που έρχονται για να δουλέψουν. Οι μαθητές μου ήταν διαφορετικών εθνικοτήτων.

Θυμάσαι κάποια μέρα έντονα; Ίσως την πρώτη μέρα;

Την πρώτη μέρα που πήγαινα στο χωριό, νόμιζα ότι ήμουν στον δρόμο για τον παράδεισο. Νόμιζα ότι πέθανα (γέλια). Ταξίδευα στο χωριό και μαζί μου, γύρω από το αυτοκίνητό μου, ταξίδευαν περδίκια καθ’ όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Μουρμούριζα «τι είναι αυτό, δεν γίνεται!». Η διαδρομή και η φύση, εκτός από τα ίδια τα μωρά, ήταν κι αυτά πάντα ένας καλός λόγος για να σηκώνομαι το πρωί και να βλέπω το ταξίδι μου ως μια περιπέτεια.

Ξεκινούσατε κανονικά, στις 7.45; Και τι ώρα ξεκινούσες από σπίτι;

Ναι, 8 παρά τέταρτο αρχίζαμε. Στις 6 έφευγα από σπίτι, από το Καλό Χωριό Ορεινής που μένω, και ταξίδευα για 1,5 ώρα.

Ποιος μου το παραλάλησε ότι θα έβλεπα τη θάλασσα του Μόρφου όλμοστ έβρι ντέι!

Τι θα ήθελες να αλλάξεις αν μπορούσες από όλα όσα έζησες;

Θα ήθελα ιδανικά να έχω περισσότερο χρόνο για κάνω έναν πιο καλό προγραμματισμό της διδασκαλίας μου, προκειμένου να κάνω κι άλλα πράγματα που -λόγω χρόνου- δεν κατάφερα να τα κάνω. Να πω εδώ πως ήρωας ήταν και ο σύζυγός μου, αφού έδειξε μεγάλη υπομονή. Επίσης, κάτι άλλο που θα άλλαζα, είναι αυτή η αμφιβολία που είχα στην αρχή κατά πόσο θα τα κατάφερνα. Όποιες δυσκολίες κι αν βρίσκεις στον δρόμο σου στην αρχή, είναι μέρος του παιχνιδιού και πρέπει να τις ξεπεράσεις. Δεν τίθεται θέμα, θα τα καταφέρεις!

Πώς θα περίγραφες τον ιδανικό δάσκαλο; Ποια προσόντα πρέπει να έχει;

Ιδανικός δάσκαλος είναι αυτός που έχει ειλικρινέστατη αγάπη προς τα μωρά. Πρέπει να παλέψεις να αγαπήσεις τα μωρά. Αυτό είναι το παιχνίδι που πρέπει να παίξει ο δάσκαλος. Αν δεν υπάρχει η απόλυτη και ειλικρινής αγάπη δεν μπορείς να είσαι σωστός και καλός δάσκαλος. Αυτό είναι το κριτήριο για μένα, τίποτα άλλο.

Υπάρχουν τέτοιοι δάσκαλοι;

Υπάρχουν πάρα πολλοί, ναι! Και μάλιστα, πολλοί από αυτούς δεν έχουν καν κατοχυρωμένα τα δικαιώματά τους.

 

Γεννήθηκες και μεγάλωσες στον Φαρμακά. Θυμάσαι τους δασκάλους σου, ήταν όπως τους περιγράφεις;

Οι δάσκαλοί μου! Ήταν τρομεροί όλοι τους! Αυτό που είμαι τώρα το οφείλω σε ένα βαθμό σε αυτούς. Ήταν πάντοτε με το αστείο, κάποιες φορές δεν ακολουθούσαν τα αναλυτικά και μας έβγαζαν στη φύση για να σκάψουμε και να φυτέψουμε πράγματα, να καλλιεργήσουμε τον κήπο, να πάμε εκκλησία. 

Πάντα ήθελες να γίνεις δασκάλα;

Ναι, από τον καιρό του δημοτικού. Πάντα έπαιζα δασκάλες, όλοι θέλαμε να παίζουμε αυτό το παιχνίδι. Να πω εδώ επίσης, πως η εμπειρία με τον Κάμπο, εκτός των άλλων, με «πήρε» πίσω στον παρελθόν, αφού στους μαθητές μου έβλεπα τον εαυτό μου όταν ήμουν μικρή.

Η εμπειρία με τον Κάμπο, εκτός των άλλων, με «πήρε» πίσω στον παρελθόν, αφού στους μαθητές μου έβλεπα τον εαυτό μου στο χωριό όταν ήμουν μικρή.

Γενικά, τι αγαπάς στην Κύπρο και τι απεχθάνεσαι;

Αγαπώ τα πάντα και τους πάντες. Δεν υπάρχει κάτι που απεχθάνομαι, πλην όμως σίγουρα υπάρχουν περιθώρια βελτίωσης. Σίγουρα πάντως πρέπει να σταματήσουμε την κριτική που κάνουμε συνεχώς αλλά και να διώξουμε τη μιζιέρα. Άμα καταλάβουμε την αξία μας ως λαός, ποιοι είμαστε και από πού ερχόμαστε και πιαστούμε από αυτό το κομμάτι, σίγουρα θα βελτιωθούμε. Αντί να προσπαθούμε να δούμε τι κάνει ο άλλος για να τον κριτικάρουμε, καλύτερα είναι να καταλάβουμε ποιοι είμαστε εμείς και τι κάνουμε έτσι ώστε να βελτιωθούμε.

 

Ο σύζυγός σου (σ.σ. είναι Αυστραλός) τι αγαπά στην Κύπρο;

Αγαπά πολύ τη φύση. Επίσης, ότι μέσα στο χωριό υπάρχει αυτή η αίσθηση της κοινότητας όπου ο ένας βοηθάει τον άλλο. Μπορεί τα πράγματα να μην έχουν την απόλυτη οργάνωση, είναι όμως σημαντικό που στην τελική γίνονται πράγματα. 

Η φωτογραφία, που ενδεχομένως να αποτέλεσε και την αφορμή για αυτή τη συνέντευξη, τι ρόλο έχει στη ζωή σου;

Βλέπω πράγματα τριγύρω μου και νοιώθω ότι πρέπει να τα αποτυπώσω φωτογραφικά. Η ομορφιά πρέπει να μοιράζεται.

*Όλες οι φωτογραφίες που δημοσιεύονται στο παρόν άρθρο παραχωρήθηκαν στη CITY από τη δασκάλα, ενώ για όλα τα παιδιά που φαίνονται η ίδια εξασφάλισε γραπτώς τη συγκατάθεση των γονιών.