Μεταξύ άλλων, ο συνεντευξιαζόμενος είχε πει: «Ναι, είμαστε ένα νησί χωρίς νησιώτες. Δυστυχώς. Δες τα νησιά της Ελλάδας, τους γείτονές μας. Κάθε παραλία έχει την παραδοσιακή της ψαροταβέρνα, φυσικό τοπίο… Εδώ πάμε στην θάλασσα με το κοστούμι και την τουαλέτα. Θέλουμε ποτά και δυνατή μουσική παντού. Δεν γίνεται να είναι παντού έτσι. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μια χώρα όπου μέσα σε διάστημα 45 λεπτών μπορείς να βρεθείς απ’ το βουνό στην θάλασσα. Το πρωί να κάνεις snowboard και το απόγευμα windsurfing. Το έχω κάνει. Πρέπει να εκμεταλλευτούμε τα καλά που έχουμε, να τα αναδεικνύουμε και το κυριότερο, να τα σεβόμαστε».

Η εν λόγω συνέντευξη είχε διαβαστεί πάρα πολύ ενώ και τα θετικά reactions στο Facebook ήταν πάρα πολλά, προφανώς από κόσμο που ενστερνίζεται την άποψη του Στέλιου Σφηκουρή {διάβασε το σχετικό άρθρο εδώ: https://goo.gl/b9Ga6W}

Θέλοντας να ενισχύσουμε περαιτέρω την άποψη αυτή, ζητήσαμε από 12 συμπατριώτες μας, από διάφορα μέρη του νησιού, να μας γράψουν τις σκέψεις τους σχολιάζοντας το παρακάτω:

 

Όσο κι αν ακούγεται περίεργο, όσο κι αν το ξεχνάμε, όσο κι αν συχνά τίποτα δεν μας το θυμίζει, είμαστε νησιώτες. Ζούμε σε νησί! Τι θα έλεγες όμως πως δεν έχουμε ως νησί που είμαστε, τι μας λείπει, τι δεν κάνουμε καλά ή τι κάνουμε εντελώς λάθος;

 

12 νησιώτες λοιπόν γράφουν για το νησί που ονομάζεται Κύπρος.

Χρήστος Παπαδημητρίου / Αραδίππου / Ωκεανογράφος - Περιβαλλοντολόγος

Δεν τρώμε ψάρι. Δεν έχουμε ψάρι. Δεν αξιοποιούμε τη θάλασσα, υστερούμε στη νησιωτική κουλτούρα, είμαστε μια μίξη Ελληνό-Αραπό-Αφρικανό-Αιγυπτο-Κυπραίων και τελευταίο και κυριότερο, ιδιωτικοποιήσαμε όλες τις παραλίες και αντί να βλέπουμε φυσικό περιβάλλον, βλέπουμε ομπρέλες. Μας λείπει η περιβαλλοντική ευαισθησία σε θέματα θαλασσών και ακτών.

Θα ανέμενα από έναν λαό που έχει θέα το άπειρο της θάλασσας και του ορίζοντα να ήταν περισσότερο ολιγαρκής, με φαντασία και ελευθερία πνεύματος.

Έλενα Μαρκιτανή /  Λειτουργός Ανάπτυξης στον Πτηνολογικό Σύνδεσμο Κύπρου / Λευκωσία

Το πόσο νησιώτης νιώθει κάποιος ίσως να’ν αντιστρόφως ανάλογο της έκτασης του νησιού του, τζαι στην περίπτωση της μεγαλονήσου, τούτον δυσκολεύκει τα πράματα. Θα το αφήκω όμως τούτο στην πάντα, επειδή εν να ‘ρτεις να μου πεις «ε ναι, μα ούλλες οι πόλεις πλην της Λευκωσίας εν παραθαλάσσιες άρα εν πολλοστέκει τούτο που λαλείς». Παραθαλάσσιες μεν, τσιημεντοποιημένες δε. Δυστυχώς, εν μας έσιει μείνει ανέπαφη, φυσική ακτογραμμή, με ελάχιστες εξαιρέσεις που απειλούνται τζαι τούτες με αλόγιστη ανάπτυξη (π.χ. Ακάμας). Κανεί σιορ με τα ξενοδοχεία τζαι τα γκολφ. Ας ενδυναμώσουμε τις τοπικές κοινότητες, τα ψαροχώρκα, να αναδείξουμεν τον χαρακτήρα τους τζαι τις ομορφκιές τους. Τότε ίσως να νιώθουμεν παραπάνω που δαμαί, παραπάνω νησιώτες τζαι λιόττερον all-inclusive.

Κατερίνα Μηνά / Λεμεσός / Σοπράνο

Δεν έχουμε Λυρική Σκηνή Κύπρου και είναι άκρως απαραίτητη γιατί παράγουμε παρά πολύ καλούς τραγουδιστές όπερας που δεν έχουν τι να κάνουν στο όμορφο νησί μας. Γι’ αυτό και θέλω να καταφέρω να την ιδρύσω μέσα στα επόμενα χρόνια...

Μαρίνος Παναγιώτου / Πάφος / Οπτική Επικοινωνία

Η σχέση μας με τη θάλασσα, αυτό πιστεύω ότι είναι κάτι στο οποίο υστερούμε. Μάθαμε να τη χαζεύουμε και να τη χαιρόμαστε παρέα με ένα κοκτέιλ τα καλοκαίρια. Νομίζω πως λίγοι είναι αυτοί στο νησί που γνωρίζουν και μιλάνε με τη θάλασσα.

Ξέρεις τι άλλο δεν έχουμε και το ζηλεύω; Μικρά ταβερνάκια σε ανοργάνωτες παραλίες. Μας λείπει η απλότητα.

Πέτρος Κουμανταρής / Λάρνακα / Μεταπτυχιακός Φοιτητής στο Tourism and Heritage Management

Μου λείπει κυρίως η απουσία του νησιωτικού παραδοσιακού τουρισμού! Ωραία η νέα μαρίνα Λεμεσού, αλλά δεν υπάρχει πουθενά ένας ντόπιος ψαράς με το καΐκι και τα δίχτυα του να βγάζει φρέσκο ψάρι. Μου λείπουν αυτές οι μυρωδιές. Ξέρεις τι άλλο δεν έχουμε και το ζηλεύω; Μικρά ταβερνάκια σε ανοργάνωτες παραλίες. Μας λείπει η απλότητα.

Κατερίνα Πάρπα / Λευκωσία / Λειτουργός Επικοινωνίας σε ΜΚΟ

Αυτή τη συζήτηση την έκανα με έναν φίλο, ξένο, προχθές. Περνούσαμε από τον παραλιακό της Λεμεσού και είδαμε ένα τεράστιο κτίριο να κτίζεται πάνω στην παραλία κόβοντας την θέα για όσους ζουν απέναντι από τον παραλιακό δρόμο πάνω στους λόφους. Ο φίλος μου σχολίασε πως κάποτε νιώθει ότι οι Κύπριοι δεν αγαπούν την Κύπρο και δεν έχουν μακροχρόνιο όραμα. Προσπάθησα να μην το πάρω προσωπικά το σχόλιό του. Έχοντας επισκεφθεί νησιά όπως η Μάλτα κτλ, όπου τα παραλιακά κτήρια είναι τόσο όμορφα, γραφικά και με χαρακτήρα και ιστορία, νιώθω ότι αυτό που μας λείπει είναι εκτίμηση για τον χαρακτήρα του νησιού μας, τις παραλίες μας, μια αρχιτεκτονική ταυτότητα, και κάποια όρια για αυτούς που χτίζουν πάνω στις παραλίες. Παρόλα αυτά, νιώθω αισιοδοξία, όταν βλέπω ανθρώπους που εκτιμούν και επενδύουν για να χτίσουν ή να φτιάξουν έναν τόπο ή χώρο που τιμά και προσφέρει χαρακτήρα στο νησί μας.

Λεύκιος Σεργίδης / Λεμεσός / Εκτελεστικός Διευθυντής Ιδρύματος Terra Cypria

Ζούμε σε νησί και δεν βλέπουμε τη θάλασσα. Η θέα έχει κοπεί από τα ψηλά κτήρια και τις πολυκατοικίες, τουλάχιστον στη Λεμεσό που ζω εγώ. Επίσης, δεν μπορείς να καθίσεις σε ένα ωραίο στέκι δίπλα στη θάλασσα, να απολαύσεις μαρίδα και ουζάκι και να μην ακούς τη βαβούρα από τα αυτοκίνητα και τις μηχανές γενικότερα.

Μου λείπει περισσότερο η παιδεία των χωρών της βόρειας Ευρώπης παρά ο νησιωτικός χαρακτήρας που θα μπορούσαμε να έχουμε.

Μαριάννα Γαλίδη / Λευκωσία / Ραδιοφωνική Παραγωγός

Κάθε περίπτωση έχει την ιδιαιτερότητά της. Άλλη η νοοτροπία και η ψυχολογία του νησιώτη στη μεγάλη Βρετανία, του Κρητικού, του Κερκυραίου. Και πολύ μακριά από τον μεσογειακό νησιώτη ο Νορβηγός που ζει στα νησιά... Λοφούντεν! Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος τύπος για να χαρακτηρίσει την ιδιοσυγκρασία του νησιώτη. Ας μην ξεχνάμε ότι στη δική μας περίπτωση, τα πράγματα είναι ακόμη πιο ιδιαίτερα καθώς έχουμε απωλέσει ένα μεγάλο κομμάτι του νησιού μας μετά το 1974. Παρ όλα αυτά, θα τολμούσα να πω πως θα ανέμενα από έναν λαό που έχει θέα το άπειρο της θάλασσας και του ορίζοντα να ήταν περισσότερο ολιγαρκής, με φαντασία και ελευθερία πνεύματος.

Μιχάλης Μιχαηλίδης / Λευκωσία / Δημοσιογράφος

Τα πλείστα χωριά δεν έχουν χαρακτήρα, δεν έχουν όραμα και δεν προσπαθούν καν να δουλέψουν με συλλογικότητα -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Οι παραλιακοί Δήμοι δεν επενδύουν στον τοπικό χαρακτήρα, στις τοπικές γεύσεις, στα τοπικά έθιμα, που στην ουσία αυτά είναι που αναζητά ο μέσος τουρίστας, παρά μόνο σκέφτονται πως θα γεμίσουν τα ταμεία με όλους του λάθος τρόπους -ομπρέλες, άδειες για κακόγουστα μαγαζιά κλπ. Οι ωραίες, γραφικές παραλίες που δεν έχουν «οργανωθεί» είναι μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού, ενώ το φθηνό φρέσκο ψάρι, σε παραθαλάσσια στέκια, είναι ανύπαρκτο. Εν συντομία, το όραμα, η αισθητική και ο σεβασμός είναι λέξεις άγνωστες για πολύ κόσμο στο νησί.

Βαρβάρα Γεωργιάδου / Λευκωσία / Αρχισυντάκτρια Madame Figaro

Νησιώτες δεν μας λες στη νοοτροπία, αλλά (ευτυχώς) ζούμε σε νησί. Το νησάκι μας και όμορφο είναι και γεμάτο κρυμμένες ομορφιές, φτάνει να έχεις τη διάθεση να τις ανακαλύψεις. Για τις παραλίες μας δεν σηκώνω μύγα στο σπαθί μου. Μοναδικές. Ειδικά αυτές της ελεύθερης επαρχίας Αμμοχώστου, για να παινέψουμε και το σπίτι μας. Η ξανθή άμμος και τα καταγάλανα νερά… παράδεισος! Αυτό που δεν κατάλαβα ποτέ, όμως, είναι γιατί ενώ ζω σε νησί πρέπει να βλέπω την θάλασσα με τα κιάλια. Γιατί το μπετόν να κρύβει τη θέα; Τι πείραζε όλα αυτά τα κτίρια που βρίσκονται πάνω στην άμμο, να ήταν στην απέναντι πλευρά του δρόμου, όπως συμβαίνει στα περισσότερα ελληνικά νησιά; Καλά, για την αρχιτεκτονική μας δεν το συζητώ, μόνο νησί δεν θυμίζει, πόσω μάλλον στις παραλιακές πόλεις. Αμ το άλλο… Δεν αντέχω άλλη πλαστική καρέκλα σε παραλιακά μαγαζιά και ταμπέλες που θυμίζουν μαρκίζα μπουζουξίδικου του ογδόντα. Με την αισθητική, ένα θεματάκι το έχουμε… Αντί να αναδεικνύουμε όλη αυτή τη φυσική ομορφιά που μας δόθηκε, τη σκοτώνουμε. Λίγο να ανατρέξουμε στην ιστορία και την παράδοσή μας, θα βρούμε και τον εαυτό μας και την αισθητική μας. Άλλωστε, πλέον η αυθεντικότητα είναι αυτή που μετράει. Θα το συνειδητοποιήσουμε ποτέ; Dum spiro spero.

Ένας φίλος μου σχολίασε πως κάποτε νιώθει ότι οι Κύπριοι δεν αγαπούν την Κύπρο και δεν έχουν μακροχρόνιο όραμα.

Άννα Κούμα / Λευκωσία / Δημόσιες Σχέσεις Cyta

Δεν αγαπάμε τη θάλασσα όσο θα έπρεπε. Πιο πολύ αγαπάμε την παραλία και ό,τι μπορούμε να δείξουμε (ή να επιδείξουμε εκεί), όπως το μαγιό μας, το cocktail που πίνουμε κ.ο.κ. Αυτός είναι και ο λόγος που θεωρώ ότι μας στερεί την πραγματική αίσθηση του νησιού.

Μιχάλης Χριστοδούλου / Λευκωσία / Αρχισυντάκτης timeoutcyprus.com

Η Κύπρος, αν και νησί, δεν έχει την παράδοση σε καλό ψάρι που έχουν άλλα νησιά του κόσμου και αυτό οφείλεται στα νερά της περιοχής. Επίσης, δεν έχουμε τον νησιωτικό χαρακτήρα άλλων νησιών όπως εκείνα της Ελλάδας με τα μπλε παραθυρόφυλλα και τα λευκοβαμμένα σπίτια... Μου λείπει περισσότερο η παιδεία των χωρών της βόρειας Ευρώπης παρά ο νησιωτικός χαρακτήρας που θα μπορούσαμε να έχουμε.