«Εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε» αναφέρει στη CITY ο Νικόλας Τρύφων, θεωρώντας πως όλα πηγάζουν από την παιδεία. «Οποιοσδήποτε μπορεί να γεννηθεί γκέι».

Και επειδή ζούμε σε μια κοινωνία που κάποια πράγματα ενώ είναι αυτονόητα δεν αντιμετωπίζονται ως τέτοια, ο Νικόλας εξηγεί στη CITY γιατί είναι σημαντικό να γίνεται η Πορεία Υπερηφάνειας (Pride), απαριθμεί τις άμεσες προτεραιότητες της Οργάνωσης (οι οποίες είναι και δικές του προτεραιότητες), μιλά με συγκεκριμένα παραδείγματα για τον χλευασμό και τις διακρίσεις στο εργασιακό περιβάλλον, ενώ δεν παραλείπει να σχολιάσει-αποκωδικοποιήσει την κλισέ ατάκα «δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι, φτάνει να μην προκαλούν».

Τέλος, δίνει και μια συμβουλή, τη δική του προσωπική συμβουλή, η οποία αφορά τα δικά του βιώματα: Κι εγώ πέρασα από διάφορες αμφισβητήσεις, όπως για παράδειγμα αν είμαι αρκετά καλός στη δουλειά μου. Και όλα αυτά προέρχονταν από τον φόβο μου να πω ότι είμαι γκέι. Δυστυχώς, όσο το κρύβεις μέσα σου, το μόνο που καταφέρνεις είναι να χτίζεις πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό σου.

Ο Νικόλας Τρύφων σε μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη, λίγο μετά την ανάληψη της προεδρίας της Accept - ΛΟΑΤ Κύπρου.

Ένας πατέρας που ασκεί βία πάνω στον γιο του για παράδειγμα και τον διώχνει από το σπίτι, πολλές φορές το κάνει γιατί νοιώθει πως φταίει ο ίδιος που το παιδί του είναι γκέι.

Είσαι αισιόδοξος;

Είμαι γενικά αισιόδοξος ως άνθρωπος. Αλλά και σε σχέση με τα θέματα που αφορούν τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα είμαι αισιόδοξος, διότι είδα μεγάλη αλλαγή, ειδικά μετά το πρώτο Pride που βοήθησε να σπάσουν κάποια ταμπού στην κοινωνία, ειδικά σε σχέση με το πώς το αντιμετώπιζε η πολιτική σκηνή. Είδαμε εν τέλει ότι η κοινωνία ήταν πολύ ανοικτή. Εκεί που περιμέναμε 100 άτομα, ήρθαν 5000 άτομα, οικογένειες με παιδιά, στρέιτ και γκέι, που υποστηρίζουν τα ίσα δικαιώματα. Είναι τόσο απλό. Μιλάμε για ίσα δικαιώματα, για συνανθρώπους μας με τους οποίους δουλεύουμε, είμαστε φίλοι, για κάποιους από αυτούς μπορεί να μην το ξέρουμε καν. Βλέπω με ευχαρίστηση ότι αλλάζει σιγά-σιγά η αντιμετώπιση από τον κόσμο, ενώ για τους περισσότερους δεν είναι πλέον τόσο σοκαριστικό το θέαμα, ειδικά μέσα στις πόλεις. Μετά το πρώτο Pride είδαμε μέσα σε μόλις τρία χρόνια να γίνονται πράγματα τα οποία σε άλλες χώρες μπορεί να χρειάστηκαν και 30 χρόνια για να γίνουν. Είναι επίσης σημαντικό κάποια πράγματα να πηγαίνουν παράλληλα, δηλαδή ένα κοινωνικό θέμα να είναι ταυτόχρονα πολιτικό και νομικό, να υπάρχει ο νόμος. Τι να το κάνεις αν η κοινωνία είναι πολύ μπροστά αλλά δεν υπάρχει ο νόμος; Οπότε, χρειάζεται και μια υπομονή αφού αυτά τα πράγματα πρέπει να πηγαίνουν παράλληλα.

 

Το ότι κερδήθηκαν τόσα πολλά πράγματα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα είναι και μια απάντηση στο γιατί πρέπει να υπάρχει το Pride;

Ναι, αν ήταν όλα ωραία και ρόδινα δεν θα έπρεπε καν να υπάρχουμε ως Οργάνωση. Η Πορεία Υπερηφάνειας γίνεται ακριβώς για να μπορεί ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο να νιώθει πως μπορεί να βγει από την αφάνεια και να είναι περήφανο για αυτό που είναι, χωρίς τις ντροπές που άλλοι του έχουν επιβάλει από τότε που γεννήθηκε. Και αυτό το λέω για κάθε άνθρωπο, κάθε άτομο στην κοινωνία. Τα «πιστεύω» του καθενός είναι σεβαστά, χωρίς να είναι ανάγκη να τα επιβάλλουμε ο ένας στον άλλο.

 

Η Πορεία Υπερηφάνειας γίνεται ακριβώς για να μπορεί ένα ΛΟΑΤΚΙ άτομο να νιώθει πως μπορεί να βγει από την αφάνεια και να είναι περήφανο για αυτό που είναι, χωρίς τις ντροπές που άλλοι του έχουν επιβάλει από τότε που γεννήθηκε.

Σε βάθος χρόνου τι θα ήθελες να πετύχεις μέσω αυτής σου της ιδιότητας;

Η νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου είναι το No1, όπως και οι οικογένειες ΛΟΑΤΚΙ ατόμων, ενώ και η τεκνοθεσία είναι ένα ακόμα σοβαρό θέμα. Προσωπικά, θεωρώ ότι όλα πηγάζουν από την παιδεία. Οπότε, θα ήθελα να δω τούτη την ενεργοποίηση των καθηγητών, αλλά και την εκπαίδευσή τους. Όπως ξέρουμε όλοι, τα παιδιά δεν γεννιούνται με μίσος και δεν καταλαβαίνουν από διακρίσεις. Οπότε, εκεί πρέπει να επικεντρωθούμε. Στη νεολαία, στα σχολεία, ενώ με ενδιαφέρει να ξέρω και τι θα ήθελε η νεολαία να δει περισσότερο από εμάς ως οργάνωση. Είμαστε ανοικτοί σε όλους, αν θέλουν να βοηθήσουν, να αναμειχτούν, να μοιραστούν ιδέες. Δεν θεωρώ εγώ ότι γνωρίζω καλύτερα τι χρειάζεται ένας έφηβος, απ’ ότι ο ίδιος. Είναι άλλα τα ζητήματά του απ’ ότι όταν ήμουν εγώ 15 χρονών, είναι άλλα τα προβλήματα, οπότε, αν με ρωτάς προσωπικά, θέλω να επικεντρωθώ σε αυτό το κομμάτι.

 

Ποιο είναι το βασικό αίτημα για τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα σήμερα; Πάνω σε ποιο πράγμα θεωρείς πως πρέπει να επικεντρωθείς αρχικά αναλαμβάνοντας καθήκοντα προέδρου;

Από το 2011 που δραστηριοποιείται επίσημα η Accept, είδαμε πρόοδο σε ό,τι αφορά τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα στην Κύπρο, αν και είναι γεγονός πως ο πήχης ήταν εξαιρετικά χαμηλός. Μην ξεχνάτε πως μέχρι πολύ πρόσφατα η Κύπρος κατατασσόταν τελευταία εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα νομικά δικαιώματα που απολαμβάνουν οι ΛΟΑΤΚΙ στις χώρες τους, ενώ ακόμη και σήμερα είναι από τις τελευταίες στη λίστα, αρκετά κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο. Εκδηλώσεις όπως η Πορεία Υπερηφάνειας έδωσαν ορατότητα στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινότητα, ενώ βοήθησαν και στην ψήφιση του νόμου Πολιτικής Συμβίωσης και την ποινικοποίηση της ομοφοβικής και τρανσφοβικής ρητορικής.

Παρά την πρόοδο, δυστυχώς υπάρχουν ακόμη πολλά θέματα νομικής αλλά και κοινωνικής φύσεως που καλούμαστε καθημερινά να επιλύσουμε. Ανάμεσα σε άλλα, μας απασχολούν έντονα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στην καθημερινότητά τους, όπως ο φόβος για το πώς θα αντιμετωπιστούν όποτε πρέπει να δώσουν επίσημα έγγραφά τους για να γίνει μια ταυτοποίηση, π.χ. στην τράπεζα, στο ταχυδρομείο, στο αεροδρόμιο, στο πανεπιστήμιο αλλά και σε χώρους όπου οι πλείστοι Κύπριοι δεν κάνουν καν δεύτερη σκέψη όταν δίνουν τα στοιχεία τους.

Βασικός στόχος, λοιπόν, είναι να κλείσει αυτό το θέμα, με έναν σωστό νόμο, ο οποίος θα δίνει τη δυνατότητα στα άτομα αυτά να αυτοπροσδιορίζονται στο φύλο το οποίο τα ίδια νιώθουν πως ανήκουν, χωρίς την επιβολή ιατρικών επεμβάσεων ή εξευτελιστικών και χρονοβόρων διαδικασιών. Ο νόμος θα πρέπει να βοηθά ταυτόχρονα να εξαλειφθούν προβλήματα που αφορούν και στα ίντερσεξ άτομα, ανεξάρτητα από τα χαρακτηριστικά φύλου τους.

Είναι κάποια πράγματα τα οποία προσωπικά τα θεωρώ και λίγο προσβλητικά προς τη νοημοσύνη μας. Ο καθένας μας θεωρεί ότι ζει μια σωστή ζωή, οπότε οτιδήποτε εκτός απ’ αυτό που ξέρουμε εμείς έχουμε το δικαίωμα να το κρίνουμε και να το αποβάλλουμε από την κοινωνία;

Πόσο κοντά είμαστε στο να το πετύχουμε;

Η συζήτηση σχετικά με την ανάγκη ψήφισης ενός νέου νόμου δεν είναι καινούρια στην Κύπρο. Ως οργάνωση εργαζόμαστε επιστάμενα πάνω στο συγκεκριμένο θέμα εδώ και δύο χρόνια, και προχωρώντας σε ενημερώσεις όπου πιστεύουμε πως είναι αναγκαίο, είτε με τον κόσμο είτε με πολιτικούς. Με τη βοήθεια του Συμβουλίου της Ευρώπης έχει συσταθεί μια ομάδα από διεθνείς και Κύπριους εμπειρογνώμονες οι οποίοι εργάστηκαν για τη δημιουργία ενός προσχεδίου νομοσχεδίου για την Ταυτότητα Φύλου, την Έκφραση Φύλου και τα Χαρακτηριστικά Φύλου το οποίο μελέτησε το Υπουργείο Δικαιοσύνης και το οποίο ήδη έχει σταλεί από την Κυβέρνηση στη Νομική Υπηρεσία για νομοτεχνικό έλεγχο.

Πιστεύουμε πως είναι εφικτό για το νομοσχέδιο να φτάσει στη Βουλή μέχρι τον Απρίλιο, όπου και αναμένεται πως θα γίνει μια δημόσια συζήτηση μαζί με τα κόμματα. Χαιρόμαστε πως ήδη τα πλείστα κόμματα έχουν ταχθεί υπέρ της ανάγκης επίλυσης του θέματος και έχουν συμφωνήσει με το προσχέδιο του νομοσχεδίου.

 

Είναι εις γνώση της Accept όλες οι περιπτώσεις στις οποίες άτομα είναι σε διαδικασία για επαναπροσδιορισμό του φύλου τους;

Φυσικά όχι. Η οργάνωση, και ειδικά η Ομάδα Τρανς της Accept, αποτελεί το δημόσιο πρόσωπο της τρανς κοινότητας στην Κύπρο σήμερα, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως όλα τα τρανς άτομα νιώθουν έτοιμα να μιλήσουν για αυτό που περνούν με ένα οργανωμένο σύνολο. Είναι και πρέπει να είναι μια ιδιωτική υπόθεση, την οποία το κάθε άτομο χειρίζεται όπως νιώθει πιο άνετα. Θέλω να πιστεύω πάντως πως τα περισσότερα τρανς άτομα πλέον νιώθουν έτοιμα να επικοινωνήσουν μαζί μας για οποιαδήποτε απορία σε σχέση με την όλη διαδικασία και κυρίως με το κόστος που είναι αρκετά ψηλό.

Έχουμε περιπτώσεις όπου άτομα στη Δημόσια Υπηρεσία ζήτησαν μετάθεσή τους όταν έτυχαν καθημερινού χλευασμού μόλις έγινε γνωστό ότι είναι γκέι, αλλά αυτή τη μετάθεσή τους την αρνήθηκαν, αφήνοντάς τους σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά τοξικό. Κυρίως είναι το θέμα της εμπιστευτικότητας. Να ξέρεις δηλαδή ότι θα μιλήσεις με κάποιον και αυτός θα το χειριστεί σωστά και διακριτικά, αντί να σου πει «ok, σου έκαναν αστείο, μπορείς να πας πίσω στο γραφείο σου».

Ποια από τις ομάδες θεωρείς πως έχει τα πιο πολλά προβλήματα ή θέματα;

Κοιτάξτε, νοουμένου πως οι γκέι, οι λεσβίες και τα αμφιφυλόφιλα πρόσωπα έχουν πολλές φορές την ευχέρεια να κρύψουν τη διαφορετικότητά τους, πιστεύω πως οι τρανς και οι ίντερσεξ, συλλεκτικά, αντιμετωπίζουν πιο πολλά προβλήματα στην καθημερινότητα τους. Το λέω αυτό, χωρίς να μειώνω πως ένα γκέι πρόσωπο μπορεί να νιώθει εξίσου καταπιεσμένο.

Τα προβλήματα των τρανς και των ίντερσεξ είναι και πολύ διαφορετικά, γενικότερα μέσα στην κοινωνία. Ως επί το πλείστον, θα έλεγα δυστυχώς πως ο κόσμος νομίζει πως πρόκειται για έναν άντρα που ντύνεται γυναίκα. Και αυτό είναι πολύ λάθος και εργαζόμαστε σκληρά εδώ και χρόνια για να κατανοήσει η κοινωνία την πραγματική ζωή των τρανς προσώπων.

Τα τρανς άτομα πρέπει να είναι, αλλά και να νιώθουν, ίσοι πολίτες. Είναι προσβολή προς την κοινωνία μας οτιδήποτε λιγότερο.

 

Δες επίσης: «Ουσιαστικά, δεν υπάρχουμε» [Τρία τολμηρά τρανς αγόρια μιλούν στην κάμερα της CITY για να σπάσουν προκαταλήψεις και να καταρρίψουν στερεότυπα]

Μετά το πρώτο Pride είδαμε μέσα σε μόλις τρία χρόνια να γίνονται πράγματα τα οποία σε άλλες χώρες μπορεί να χρειάστηκαν και 30 χρόνια για να γίνουν.

Και ποια άλλα ζητήματα είναι ψηλά στην ατζέντα;

Μας ανησυχούν πολύ οι διακρίσεις στον χώρο εργασίας, όπου είναι ένα μεγάλο θέμα για την καθημερινότητα των ΛΟΑΤΙ, αφού είναι χιλιάδες τα άτομα στην Κύπρο που αντιμετωπίζουν εκφοβισμό, χλευασμό και διακρίσεις στον χώρο εργασίας τους.

 

Καμιά φορά, κάποιοι λένε «ένα αστείο έκανα», αλλά δυστυχώς δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όσο ίσως νομίζουμε. Υπάρχουν ΛΟΑΤΙ άτομα που είναι πραγματικά απομονωμένοι στον χώρο εργασίας τους. Έχουμε περιπτώσεις όπου άτομα στη Δημόσια Υπηρεσία ζήτησαν μετάθεσή τους όταν έτυχαν καθημερινού χλευασμού μόλις έγινε γνωστό ότι είναι γκέι, αλλά αυτή τη μετάθεσή τους την αρνήθηκαν, αφήνοντάς τους σε ένα περιβάλλον εξαιρετικά τοξικό. Πώς μπορεί ένα άτομο να δουλέψει πραγματικά και να είναι παραγωγικό κάτω από τέτοιες συνθήκες;

Επειδή υπάρχει ο νόμος εναντίον της διάκρισης λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, οι συντεχνίες θεωρούν πως όταν υπάρξει πρόβλημα ο καθένας θα πάει να μιλήσει γι’ αυτό. Και πάλι, όμως, δεν είναι απλά τα πράγματα. Κυρίως είναι το θέμα της εμπιστευτικότητας. Να ξέρεις δηλαδή (ότι) θα μιλήσεις με κάποιον και αυτός θα το χειριστεί σωστά και διακριτικά, αντί να σου πει «ok, σου έκαναν αστείο, μπορείς να πας πίσω στο γραφείο σου». Είναι οδυνηρό να ξέρεις ότι δεν σε παίρνουν στα σοβαρά για ένα τέτοιο θέμα. Χαιρόμαστε πάντως που έχει αρχίσει ένας διάλογος με το Υπουργείο Εργασίας γύρω από αυτό το θέμα και ελπίζουμε ότι σύντομα θα μπορέσουν να υπάρξουν και οι κατάλληλες δράσεις για προστασία των ΛΟΑΤΚΙ αλλά και για ενημέρωση όλου του εργατικού προσωπικού σε τέτοια θέματα.

Άλλα θέματα που μας απασχολούν είναι ο σχολικός εκφοβισμός και η ομοφοβική και τρανσφοβική ρητορική.

Σε σχέση με τον σχολικό εκφοβισμό, αρχίσαμε ένα ευρωπαϊκό πρόγραμμα πέρσι, όπου στόχο έχουμε να εκπαιδευτούν 225 εκπαιδευτικοί για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζονται ομοφοβικά και τρανσφοβικά κρούσματα.

 

Εσύ προσωπικά, είχες ποτέ «θέματα» στη δουλειά σου λόγω του σεξουαλικού σου προσανατολισμού;

Όχι, αλλά τι πρέπει να πω; Ότι απλώς υπήρξα τυχερός. Δηλαδή, ο άλλος που είναι εκ φύσεως θηλυπρεπής πρέπει να κρυφτεί. Αφού έτσι εκδηλώνεται. Για χρόνια εγώ δεν το έλεγα και όλοι υπέθεταν ότι θα παντρευτώ. Άσε που, πιο μικρός, είχα και φιλενάδες. Πέρασα κι εγώ από φάση να αμφισβητώ τον εαυτό μου. Πάντα κάτι με προβλημάτιζε, από μικρός, αλλά δεν ήξερα γιατί ή τι ήταν αυτό. Ok, μεταγενέστερα είδα ότι μου άρεσε περισσότερο να κάνω παρέα με άντρες, χωρίς να έχω κάποια σχέση, ενώ προσπαθούσα συνεχώς να αντιληφθώ τι είμαι. Βασικά, μετά την πρώτη μου εμπειρία, η οποία ήρθε σε φάση που ένοιωθα ότι υπήρχε έλξη και το άφησα να γίνει, εκεί αντιλήφθηκα ότι με ελκύουν άντρες, όπως ένοιωθα ήδη. Όσον αφορά στο ερώτημά σου, για να επιστρέψω, καθαρά από τύχη δεν «έφαγα» bullying, αφού αν είχα πιο θηλυπρεπές παρουσιαστικό και στυλ, ενδεχομένως να το «έτρωγα». Πολλά άτομα που ξέρω, τόσο στην Accept όσο και άλλος κόσμος σε Κύπρο αλλά και εξωτερικό, έφαγαν bullying. Δούλευα στον κατασκευαστικό τομέα, ανάμεσα σε οικοδόμους. Δεν ξέρω τι αντιμετώπιση θα είχα αν είχα πιο θηλυπρεπή χαρακτηριστικά.

 

Ξέρω ότι και η ρητορική μίσους είναι ένα από τα θέματα που σας απασχολούν…

Ναι, γιατί δεν πήραμε ποτέ απάντηση από τον Γενικό Εισαγγελέα μετά το κρούσμα ρητορικής μίσους από τον Αρχιεπίσκοπο, το οποίο ήταν το πρώτο μετά που τέθηκε ο νόμος σε ισχύ. Λόγω αυτής της ανικανότητας του Γενικού Εισαγγελέα να προστατεύσει τους ΛΟΑΤΚΙ συμπολίτες μας, ίσως από τον φόβο για την αντιμετώπισή του αργότερα από την εκκλησία, θα θέλαμε να υπάρξει μια αλλαγή στον υφιστάμενο νόμο που να προστατεύει σωστά τους ΛΟΑΤΚΙ.

Τα προβλήματα των τρανς και των ίντερσεξ είναι και πολύ διαφορετικά, γενικότερα μέσα στην κοινωνία. Ως επί το πλείστον, θα έλεγα δυστυχώς πως ο κόσμος νομίζει πως πρόκειται για έναν άντρα που ντύνεται γυναίκα.

Ποια ή ποιες από τις κατακτήσεις της Οργάνωσης θεωρείς ως πιο σημαντικές;

Αρχικά, θα πρέπει σίγουρα να αναφερθούμε στον Αλέκο Μοδινό, ο οποίος ζούσε σε μια περίοδο που η ομοφυλοφιλία ήταν ποινικό αδίκημα. Οπότε, τον θεωρώ και ήρωα για όσα κατάφερε να κάνει έτσι ώστε να είμαστε όλοι εδώ σήμερα. Όλοι όσοι είχαν ανάμειξη στην Accept, από την αρχή της, πρόσφεραν τα μέγιστα για να φτάσουμε εδώ που είμαστε σήμερα. Εγώ μπήκα στην Οργάνωση τα τελευταία δύο χρόνια, αφού έλειπα κιόλας στο εξωτερικό, οπότε μόνο με τον Κώστα Γαβριηλίδη δούλεψα. Το ότι πέρασαν κάποιοι νόμοι, όπως και ο νόμος για την πολιτική συμβίωση, ήταν κάτι που έγινε χάρη στις προσπάθειες και την επιμονή του Κώστα. Ο ίδιος δεν θεωρεί πως είναι δική του κατάκτηση και σίγουρα δεν θα του αρέσει όταν διαβάσει ότι μίλησα γι’ αυτόν, σε πρακτικό επίπεδο όμως ο Κώστας έκανε μεγάλη προσπάθεια για να φτάσουμε ως εδώ.

Το ωραίο με την Accept είναι ότι κάθε άτομο έχει άλλα πράγματα να προσφέρει. Εγώ είμαι πολύ ευγνώμων που και φέτος μπήκαν άτομα στην οργάνωση με πολλή ενέργεια, πολλή γνώση, και προσπαθούμε ο καθένας να δουλεύουμε πάνω σε πράγματα που μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα. Εγώ, για παράδειγμα, τα τελευταία δύο χρόνια δούλευα στα events αφού είναι και η δουλειά μου.

 

Αντιπρόεδρος της Accept εκλέγηκε η Τατιάνα (διάβασε σχετική συνέντευξη εδώ: https://goo.gl/J848qR), μια γυναίκα που δεν ανήκει στην ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Γενικά, στην Accept υπάρχουν άτομα που δεν είναι ΛΟΑΤΚΙ;

Ναι, πιο παλιά είχαμε μια άλλη κοπέλα, την Ιωάννα Κωνσταντίνου. Όσο για την Τατιάνα, έχει δημιουργήσει μια πολύ στενή σχέση με τα τρανς άτομα, οπότε θεωρώ πως φέτος θα έχει έναν πολύ σημαντικό έργο να επιτελέσει. Ο καθένας αναλαμβάνει διάφορα θέματα, καθότι αυτά είναι πάρα πολλά. Εδώ να πω πως ελπίζουμε ότι και η κυβέρνηση θα μας βοηθήσει με μια χορηγία για να μπορούμε να βρούμε ένα οίκημα, να έχουμε ένα γραφείο για τις συναντήσεις μας, να ξέρει ο κόσμος πού να αποταθεί για να βρει ενημερωτικό υλικό και ό,τι άλλο θέλει, να κάνουμε εκπαιδεύσεις…

 

Εκτός από τα άτομα που προσφέρουν, υπάρχουν γενικά ΛΟΑΤΚΙ άτομα είτε στην οργάνωση είτε γενικότερα που σας δημιουργούν προβλήματα;

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχουν άτομα που μας δημιουργούν προβλήματα. Θέλω να πιστεύω ότι όλοι δουλεύουμε για τον ίδιο σκοπό, ως ακτιβιστές. Μπορεί να μη συμφωνούμε σε όλα, αλλά αυτό είναι ok. Το θέμα είναι να γίνεται διάλογος και να βρίσκουμε λύσεις. Μπορεί η Accept να μην εκφράζει τους πάντες, αλλά αυτό είναι που έχουμε.

Καθαρά από τύχη δεν «έφαγα» bullying, αφού αν είχα πιο γυναικείο παρουσιαστικό και στυλ, ενδεχομένως να το «έτρωγα». Δούλευα στον κατασκευαστικό τομέα, ανάμεσα σε οικοδόμους. Δεν ξέρω τι αντιμετώπιση θα είχα αν είχα πιο γυναικεία χαρακτηριστικά.

Φωτογραφίες: Θεοδώρα Ιακώβου

 

Μια από τις πιο ταλαιπωρημένες ατάκες που ξεστομίζουν διάφοροι είναι αυτό το «δεν έχω πρόβλημα, φτάνει να μην προκαλούν». Πάντα υπάρχει ένα αλλά… Τι μπορεί να εννοούν όσοι λένε αυτή την ατάκα;

Καμιά φορά είναι η εξοικείωση ενός ατόμου, οι προκαταλήψεις, ενώ και το «αλλά» αφορά στο ότι «εγώ μεγάλωσα σε μια κοινωνία που αυτό με έμαθαν», οπότε οτιδήποτε ξεφεύγει από αυτή τη γραμμή έχω το δικαίωμα να το κρίνω. Σίγουρα, δεν μπορούμε όλοι να συμβαδίζουμε με τα ίδια «πιστεύω». Θεωρώ, πάντως, ότι όλα πηγάζουν από «τον φόβο του διαφορετικού από κάτι που ξέρω». Όσο για το «φτάνει να μην προκαλούν», βλέπω πάρα πολλά που γίνονται στην κοινωνία, σε διάφορα επίπεδα. Αυτά δεν μας ενοχλούν, αλλά θα μας ενοχλήσει το παιδί που θα περπατήσει με έναν τρόπο που δεν μας αρέσει; Πάντως, για άλλα πράγματα που επεμβαίνουν στη ζωή μας δεν βλέπω κόσμο να ενοχλείται. Είναι κάποια πράγματα τα οποία προσωπικά τα θεωρώ και λίγο προσβλητικά προς τη νοημοσύνη μας. Ο καθένας μας θεωρεί ότι ζει μια σωστή ζωή, οπότε οτιδήποτε εκτός απ’ αυτό που ξέρουμε εμείς έχουμε το δικαίωμα να το κρίνουμε και να το αποβάλλουμε από την κοινωνία;

 

Ένοιωσες ποτέ ότι στην προσπάθεια να αποενοχοποιήσουμε οτιδήποτε έχει να κάνει με την κοινότητα, μπορεί να υπήρξαν συμπεριφορές που ήταν όντως προκλητικές από κάποιους; Π.χ. στο πλαίσιο του Pride ή κάτω από την ομπρέλα της Accept, μπορεί κάποιοι (όχι μόνο ΛΟΑΤΚΙ άτομα) να ήταν όντως προκλητικοί;

Σίγουρα δεν είμαστε αλάνθαστοι. Δεν μπορούμε όμως να κρίνουμε μια ολόκληρη κοινότητα, μια χώρα, μια ομάδα, βάσει κάποιων ατόμων. Όπως σου είπα και πιο πριν, εγώ ως γκέι άντρας μπορεί να μη συμμερίζομαι τους τρόπους που ένας άλλος γκέι άντρας εκδηλώνεται, αλλά δεν έχω κανένα δικαίωμα να τον κρίνω, από τη στιγμή μάλιστα που δεν επηρεάζει εμένα. Τούτο που συζητούμε τώρα, νομίζω πως όλοι το αντιλαμβανόμαστε, απλώς όταν έρθει η στιγμή να το εφαρμόσουμε το ξεχνάμε και το παίρνουμε σε ένα πολύ προσωπικό επίπεδο λέγοντας «εμένα δεν μου αρέσει αυτό, εγώ δεν θέλω το άλλο…».

Δεν θεωρώ εγώ ότι γνωρίζω καλύτερα τι χρειάζεται ένας έφηβος, απ’ ότι ο ίδιος.

Θα μπορούσες να δώσεις μια συμβουλή στην κοινότητα, κάτι τι οποίο μπορεί για παράδειγμα να είναι και δικό σου motto;

Να είσαι περήφανος για αυτό που είσαι! Και αυτό το λέω γενικότερα. Είναι πολύ σημαντικό να μην αφήνουμε τον οποιονδήποτε να μας υποβιβάζει ως άτομα, είτε λόγω της θρησκείας μας, είτε λόγω του σεξουαλικού προσανατολισμού, είτε επειδή είμαστε γυναίκες και ζούμε ακόμα σε μια πατριαρχική κοινωνία… Κι εγώ πέρασα από διάφορες αμφισβητήσεις, όπως για παράδειγμα αν είμαι αρκετά καλός στη δουλειά μου. Και όλα αυτά προέρχονταν από τον φόβο μου να πω ότι είμαι γκέι. Δυστυχώς, όσο το κρύβεις μέσα σου, το μόνο που καταφέρνεις είναι ότι χτίζεις πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό σου. Θεωρώντας ότι οι άλλοι θα σε κατακρίνουν αμέσως. Από εκεί πηγάζει και ο μεγαλύτερος σου φόβος να το πεις στους γονείς σου… Ειδικά αν έχεις στενή σχέση μαζί με τους γονείς σου, σου δημιουργείται τρόμος ξέροντας ότι από τη μια σε αγαπάνε και σε θέλουν να παντρευτείς και μπορεί να καταλαβαίνουν κιόλας ότι είσαι γκέι αλλά ελπίζουν κάτι. Φοβάσαι ότι αν τους το πεις μπορεί να αναποδογυρίσεις τη ζωή τους, θα σε αποκληρώσουν κλπ.

 

Καμιά φορά και οι γονείς έχουν αμφιβολίες τύπου «μήπως εγώ φταίω;» ή «έπαιζε πιο πολύ με τις ξαδέρφες του;» με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένα ενοχικό σύνδρομο…

Καμιά φορά, ένας πατέρας που ασκεί βία για παράδειγμα πάνω στον γιο του και τον διώχνει από το σπίτι, πολλές φορές το κάνει γιατί νοιώθει πως φταίει ο ίδιος που το παιδί του είναι γκέι. Δυστυχώς, δεν μπορούμε να ελέγξουμε αυτά τα πράγματα, αφού είναι εκ φύσεως (γέλια). Οποιοσδήποτε μπορεί να γεννηθεί γκέι.

Κι εγώ πέρασα από διάφορες αμφισβητήσεις, όπως για παράδειγμα αν είμαι αρκετά καλός στη δουλειά μου. Και όλα αυτά προέρχονταν από τον φόβο μου να πω ότι είμαι γκέι.

Επαγγελματικά με τι ασχολείσαι; Ποια ακριβώς είναι η ιδιότητά σου;

Σπούδασα αρχιτεκτονική, δούλεψα ως σκηνογράφος αλλά και ως art director στο Χόλυγουντ για κάποια χρόνια, και μετά μεταπήδησα πίσω στην αρχιτεκτονική. Έπειτα, με την κρίση της Αμερικής που άρχισε το 2007-08, και ενώ είχα φτάσει στο peak της καριέρας μου, η κρίση ήταν η αφορμή να αναθεωρήσω λίγο το μέλλον μου. Το 2009 ήρθα πίσω στην Κύπρο, μπήκα σε μια εταιρία όπου ασχολούμουν με projects στην Ιορδανία και τη Λιβύη, και αφού αποφάσισα ότι δεν πάει άλλο, πως αυτό το πράγμα δεν είναι για μένα αφού δεν δούλευα με μια ομάδα, αποφάσισα ξανά να αλλάξω πλεύση. Πλέον, ευτυχώς βρήκα ξανά την ομάδα μου εδώ, είμαι στο κομμάτι των events. Από κάποια φάση και έπειτα ανάλαβα το management της Παλιάς Ηλεκτρικής για κάποια χρόνια και μπήκα για καλά μέσα στις υπηρεσίες, το φαγητό κλπ.

 

Δυστυχώς, όσο το κρύβεις μέσα σου, το μόνο που καταφέρνεις είναι ότι χτίζεις πολλές αμφιβολίες για τον εαυτό σου. Θεωρώντας ότι οι άλλοι θα σε κατακρίνουν αμέσως. Από εκεί πηγάζει και ο μεγαλύτερος σου φόβος να το πεις στους γονείς σου…

Η σχέση σου με το λευκωσιάτικο nightlife ποια είναι;

Μαζί με τον συνέταιρό μου, Claudio Saghbini, κάνουμε το «Nostalgia Party», από το 2013-14, και είμαστε πολύ ευχαριστημένοι. Για μένα, η γλύκα αυτού του event είναι τα διάφορα concepts που στήνουμε αλλά και το experience. Είναι εδώ που μπαίνει μέσα η αρχιτεκτονική. Δημιουργώ καινούργια experiences, οπότε το απολαμβάνω πολύ. Επίσης, είναι και η συνεργασία με την πιο εναλλακτική ηλεκτρονική σκηνή, η οποία δυναμώνει σταδιακά, σοβαρά και πολύ σωστά. Αλλά και η πολύ υγιής σχέση που έχω με το «Afro Banana». Καλοί φίλοι και καλές συνεργασίες, έχουν ως αποτέλεσμα καλά projects.

 

Θεωρείς ότι έχουν λόγο ύπαρξης τα gay friendly clubs και γιατί; Τι διαφορετικό θα βρει κάποιος σε ένα τέτοιο μαγαζί;

Πιστεύω πως για κάποιους υπάρχει ανάγκη για την ύπαρξη τέτοιων μαγαζιών, ναι. Για να νοιώθουν οικεία κάπου. Παρόλο που εγώ προσωπικά θεωρώ πως είναι πιο ενδιαφέρουσα η μίξη ανθρώπων σε έναν τέτοιο χώρο, εντούτοις είναι ωραίο να ξέρω ότι έχω και την επιλογή να πάω σε ένα γκέι μπαρ όπου ως επί το πλείστον θα βρίσκονται γκέι άτομα αλλά, γνωρίζοντας παράλληλα πως η καλύτερη dance μουσική βγήκε από τη γκέι σκηνή στην Ευρώπη! Επειδή μου αρέσει να χορεύω, ενίοτε γυρεύω ωραίες καταστάσεις με ωραία μουσική και καλό ήχο. Γενικά ομιλούντες, κατά πόσο πρέπει να υπάρχουν γκέι μπαρ και γκέι club, πιστεύω πως στην Κύπρο πρέπει να υπάρχουν, ναι. Ενώ σε άλλες χώρες μπορεί να ξεπεράστηκε λίγο από το γκέι community, ακόμα υπάρχει αυτή η επιλογή. Αλλά δεν σημαίνει κιόλας ότι όλη η κοινότητα πάει εκεί μόνο… Όπως και να ‘χει, καλό είναι να έχεις την επιλογή.

 

Γενικά, πόσο άνετα νιώθουν τα γκέι ζευγάρια να εκφραστούν στην Κύπρο;

Δημόσια όχι, σε παρεΐστικο ή οικογενειακό περιβάλλον, όμως, ναι. Σίγουρα υπάρχουν και άτομα που είναι άνετοι παντού.

 

Έχουμε καθόλου στοιχεία πόσα είναι τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας στην Κύπρο;

Στατιστικά, είναι το 10%.