Του Ανδρέα Κάτσιη
Ανήμερα της εθνικής επετείου της 28ης Οκτωβρίου, ανάμεσα σε μπόλικες διαδικτυακές αναρτήσεις για τη μεγαλειότητα του έθνους, τις περήφανες παρελάσεις και τις ρατσιστικές διαθέσεις δασκάλων εναντίον παιδιών με «προβλήματα», πέρασε από το timeline του Facebook ένα βίντεο με τις πρόβες μαθητών λυκείου, οι οποίοι προετοιμάζονταν για την παρέλαση της Κυριακής. «Μόνο περηφάνεια μπορεί να νιώσει κανείς γ’ αυτά τα νιάτα. Παιδιά νέα με αξίες που έχουν μέσα τους Χριστό και πατρίδα. Κόντρα στη μόδα και στη παγκοσμιοποίηση! Με τέτοια παλληκάρια αυτός ο τόπος έχει ελπίδα. Μπράβο σε αυτά τα παιδιά», ήταν η λεζάντα που συνόδευε το βίντεο.
Και κάπου εκεί το ένιωσα ξανά. Τα σφίξιμο στο στομάχι. Το ίδιο, όπως τότε, 12 χρόνια πριν, όταν ως νεοσύλλεκτος στο ΚΕΝ στεκόμουν στη σειρά και εκτελούσα παραγγέλματα φωνάζοντας πατριωτικά συνθήματα προς αναπτέρωση του εθνικού φρονήματος.
Έστω κι αν όλα όσα ακούγαμε φάνταζαν ξένα και μακριά από εμάς, τα εκτελούσαμε μηχανικά, γιατί έτσι έπρεπε, ενώ ως 18χρονια, όλο αυτό το macho της στιγμής μας έκανε να νιώθουμε ώριμοι και δυνατοί άντρες, έτοιμοι να κατασπαράξουμε όποιον τολμήσει να μπει μπροστά μας.
Το σφίξιμο στο στομάχι, όμως, δεν έλεγε να φύγει. Έστω κι αν δεν μπορούσα να κατανοήσω το γιατί. Δεν ήταν φόβος, δεν ήταν δέος, ήταν κάτι άλλο.
Σ’ ένα σχολείο στην Κύπρο πριν μερικές ημέρες ένας εκπαιδευτικός, κλήθηκε να προετοιμάσει μια ομάδα από ‘επίλεκτους’ μαθητές για τη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου. Αντ’ αυτού παρακολουθώντας το βίντεο βίωσα ένα δυνατό déjà vu, 12 χρόνια πριν στο ΚΕΝ, όταν μαζί με δεκάδες άλλους φωνάζαμε «Έχω μια αδελφή, κουκλίτσα αληθινή, τη λένε Βόρεια Κύπρο την αγαπώ πολύ», χτυπώντας με σθένος τις αρβύλες μας κατάχαμα.
Το ένιωσα πάλι το σφίξιμο και αυτή τη φορά ήξερα το γιατί. Ήξερα, πλέον, πως όλα όσα βλέπουμε να εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα στην ευρύτερη παιδεία δεν είναι άσχετα μεταξύ τους. Ούτε τα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη που μοιράζεται ο Υπουργός Παιδείας με το ΕΛΑΜ είναι άσχετα με όλο αυτό. Ούτε η εκπαιδευτικός που χθες στην Αθηαίνου, διάβασε μέσα στην εκκλησία (καθόλου τυχαίος ο συμβολισμός) μπροστά από δεκάδες κόσμου, ένα εθνικιστικό λογύδριο βάζοντας στην εξίσωση ομοφυλόφιλους, βουδιστές, μουσουλμάνος και οτιδήποτε δεν περιλαμβάνεται στον ελληνορθόδοξο πολιτισμό για να το χαρακτηρίσει ως μίασμα και έκκληση των ηθών. Ούτε καν η συμπεριφορά του σχολείου απέναντι σε μαθήτρια με σύνδρομο Down, με τον ίδιο τον πρόεδρο της ΠΟΕΔ να δηλώνει πως νιώθει περήφανος που το σχολείο επέτρεψε σε αυτό το παιδί να συμμετάσχει στη γιορτή και ότι τα υπόλοιπα πρέπει να εξεταστούν εάν έγιναν έτσι όπως παρουσιάζονται.
«Μπράβο Λεβέντες. Αυτή είναι η νεολαία που θα μας πάει μπροστά και θα ξανακάνει μεγάλο τον ελληνισμό όπως του αξίζει», ήταν ένα από τα διάφορα σχόλια που γράφτηκαν κάτω από την ανάρτηση, επιβεβαιώνοντας ότι κάποιοι νιώθουν εθνικά υπερήφανοι που εκπαιδευτικά ιδρύματα, χώροι που οφείλουν να καλλιεργούν το πνεύμα, το ήθος και την κριτική σκέψη, μετατρέπονται σε military campus για νεανίες πολωμένους και πορωμένους, που δεν γνωρίζουν ούτε καν το λόγο που τους συμβαίνει αυτό.
Το ένιωσα ξανά το σφίξιμο, το νιώθω ακόμα και ξέρω πολύ καλά το γιατί.
Το κείμενο αφορά αποκλειστικά την άποψη του συντάκτη και δεν υιοθετείται ούτε εκπροσωπεί την ιστοσελίδα city.com.cy.
