Τα «ασυνόδευτα» έχουν όνομα, έχουν ιστορίες και συνήθως… δεν έχουν γονείς. Και αυτό που θα διαβάσεις παρακάτω είναι μια αληθινή ιστορία, η ιστορία του Samir, ενός παιδιού που έφτασε στην Κύπρο ασυνόδευτο.

Είναι 15. Και του λείπει η μαμά του. Η οποία μαμά του δεν ζει. Είχε αρρωστήσει… και δυστυχώς δεν τα κατάφερε. Όπως και ο πατέρας του. Άλλα αδέλφια δεν έχει. Και είναι ανήλικος, κατακρίβειαν 14 όταν αποφάσισε να φύγει από τη χώρα του.

Στην Κύπρο έφτασε με βάρκα. Αφού προηγουμένως είχε φύγει από το χωριό του, στην Κάμπια, με λεωφορείο. Μάζεψε κάποια λεφτά και μπήκε σε μια βάρκα, μη γνωρίζοντας πού θα (τον) πάει. Ένας ανήλικος σε μια βάρκα, μόνος.

Δεν θυμάται για πόσο ταξίδευε, αφού όσο ήταν στο λεωφορείο έκαναν συχνές στάσεις, ενώ στη βάρκα του είχαν πει οι διακινητές να κοιμάται. Ήξερε πως θα πήγαινε στη Λιβύη, ήθελε να πάει Λιβύη και απ’ εκεί ενδεχομένως στην Ιταλία.

Από τη χώρα του έφυγε γιατί ο κόσμος πεινά, αφού υπάρχει ένα καθεστώς δικτατορίας. Κυρίως, όμως, έφυγε για να κυνηγήσει το όνειρό του. Θέλει να γίνει ποδοσφαιριστής. Από μικρός αυτό ήθελε. Εξ ου και αποφάσισε να πάει στην Ιταλία.

Μάζεψε κάποια χρήματα και μπήκε σε μια βάρκα, μη γνωρίζοντας πού θα τον πάει. Ένας ανήλικος σε μια βάρκα, μόνος. Για να κυνηγήσει το όνειρό του.

Και έφτασε στην Κύπρο τελικά, μη γνωρίζοντας ότι έφτασε εδώ. Έφτασε σε μια μικρή χώρα, όπου αρκετός κόσμος αναλώνεται στο να συζητά και να κάνει αναρτήσεις χωρίς να γνωρίζει ούτε μια λέξη από τις ιστορίες που κουβαλούν τα «ασυνόδευτα παιδιά».

Χωρίς να ξέρει ότι έχουν όνειρα, χωρίς να αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για παιδιά που συχνά κλαίνε γιατί… τους λείπει η μαμά τους.

«Του λείπει η μάμα του». Αυτό με ταρακούνησε περισσότερο από τα όσα μου είπε ένας από τους ανθρώπους που είναι κοντά στον Samir.

Το αν πρέπει να γίνει στο Ζύγι το κέντρο φιλοξενίας ή στο κάθε Ζύγι, τον αν 50 ή 100 παιδιά θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας, το αν υπάρχει ο κίνδυνος να γίνει γκέτο η περιοχή, το αν το σχολείο είναι μικρό και δεν «χωρά» παιδιά όπως ο Samir, τις ιστορίες και τα όνειρά τους, το αν εγώ κι εσύ και τα δικά μου βιώματα και οι δικές μου πεποιθήσεις είναι κριτήριο για να αποφασίσουμε ή έστω να εκφέρουμε άποψη για το θέμα, μόνο τα ίδια τα «ασυνόδευτα παιδιά» μπορούν να το πουν.

Ή έστω όσοι είναι υπεύθυνοι για αυτά, όσοι περνούν ώρες μαζί τους, όσοι γνωρίζουν τις ιστορίες τους, όσοι στεναχωριούνται όσο και αυτά… γιατί τους λείπει η μαμά τους, όσοι κυνηγούν μαζί τους τα όνειρά τους.

Και ευτυχώς, υπάρχει κόσμος που είναι δίπλα του, δίπλα στο καθένα από αυτά τα παιδιά, κάνοντας σπουδαία δουλειά. Γνωρίζοντας την ιστορία του Samir είμαι σίγουρος πως και πάλι θα βρει τον δρόμο του. Οι υπόλοιποι, είμαστε απλά γραφικοί, όσα (και καλά) επιχειρήματα κι αν προβάλουμε στα δακρύβρεχτα post μας.

Μια μέρα ο Samir θα βγει να πει την ιστορία του και θα ευγνωμονεί όσους ανθρώπους (στην Κύπρο) τον βοήθησαν ουσιαστικά, αυτούς που ήταν δίπλα του, που ήταν μαζί του, σαν οικογένεια. Ως σπουδαίος αθλητής, πλέον, και ως συνειδητοποιημένος άνθρωπος που ανέκαθεν ήταν, θα έχει τη δυνατότητα να πει μια ιστορία για να (μας) εμπνεύσει.

Θα διηγηθεί μια ιστορία της οποίας εσύ, εγώ, ο άλλος με το G3, οι άλλοι με το διπλοκάμπινο, η παραδίπλα με τις ασυνάρτητες γεμάτες αρλούμπες αναλύσεις, ο άλλος με τις φτηνές δικαιολογίες, οι υπεύθυνοι (του κράτους) που ολιγωρούν διαρκώς, θα νοιώσουμε για ακόμα μια φορά ντροπή. Πολύ απλά γιατί θα «βρούμε» τον εαυτό μας μέσα στην ιστορία που θα ακούμε, θα είμαστε μέρος της ιστορίας αυτής και συγκεκριμένα του πιο ντροπιαστικού κομματιού της. Ντροπή μας!

 

* Για ευνόητους λόγους το όνομα Samir δεν είναι το πραγματικό όνομα του 15χρονου σήμερα παιδιού. Η ιστορία του όμως είναι μια 100% αληθινή ιστορία ενός παιδιού που έφτασε στην Κύπρο ασυνόδευτο, έτσι όπως μου τη διηγήθηκαν οι άνθρωποι που τον έχουν αγκαλιάσει από την πρώτη στιγμή. Οι άνθρωποι που στο πρόσωπό του βλέπουν ένα 15χρονο παιδί που του λείπει η μαμά του, ένα παιδί που ψάχνει γη και οικογένεια, ένα παιδί που έχει όνειρα, και τίποτα περισσότερο.