Ως Ευελπίδης στους «Όρνιθες», την καλοκαιρινή παραγωγή του ΘΟΚ, αλλά και μέσω της συνέντευξης που κάναμε με αφορμή την περιοδεία στο νησί, ο Προκόπης Αγαθοκλέους μας πείθει περισσότερο από κάθε άλλη φορά ότι εκτός από υποκριτικό ταλέντο, διαθέτει επίσης τεράστια αποθέματα πνευματικής αλλά και σωματικής ενέργειας τα οποία είναι διατεθειμένος να σπαταλήσει στη σκηνή.

 

Φωτογραφίες: Μιχάλης Κυπριανού

Styling: Σοφία Ευσταθίου

Μαλλιά: Mohawk Hair Studio

Ρούχα: Dolce & Gabbana

 

Αυτή είναι η δεύτερη σου συμμετοχή στους «Όρνιθες». Ποια στοιχεία της πλοκής είναι που καθιστούν πάντοτε τόσο επίκαιρη την κωμωδία του Αριστοφάνη;

Το στοιχείο της ανθρώπινης απληστίας. Η διαχρονική αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει τον εαυτό του.

Ποιες θεωρείς ως τις πιο ευρηματικές σκηνές στην παράσταση έτσι όπως την εμπνεύστηκε ο Βαρνάβας Κυριαζής;

Γέλιο βγάζει σε πολλά σημεία η παράσταση. Το κείμενο του Αριστοφάνη που έχουμε εμείς μπροστά μας σήμερα, ειδικά στο δεύτερο μέρος της παράστασης, έχει μια επιθεωρησιακή πλοκή, από την άποψη ότι βγαίνουν με τη σειρά οι ηθοποιοί και κάνουν τα νουμεράκια τους. Με αυτό όμως το «μπαίνει ο ένας, βγαίνει ο άλλος, γελάσαμε», είναι λίγο επικίνδυνο να χάσεις το νόημα, το δυνατό νόημα, το επικίνδυνο νόημα που φέρει το έργο.

Ναι μεν είναι μια σπουδαία κωμωδία, με πολύ γέλιο, είναι όμως γεμάτη επικινδυνότητα. Αυτοί όλοι, τους οποίους, θεατή, βλέπεις και γελάς, είναι δίπλα σου και σε τρώνε. Είναι οι καρχαρίες που κολυμπάνε δίπλα σου και τρώνε τα μικρά ψάρια.

Δεν είναι καθόλου αστείο το γεγονός ότι ξυπνήσαμε ένα πρωί και μας είπαν δεν έχετε τράπεζες. Ο Βαρνάβας ο Κυριαζής το έθιξε, ακόμα και μέσω των Παραβάσεων.

 

Πως είναι η συνύπαρξη με τον Αντρέα Τσουρή (Πισθέταιρος) με τον οποίο συμπρωταγωνιστείς;

Κάναμε σκληρή δουλειά με τον Αντρέα Τσουρή στο να επικοινωνήσουμε. Ήταν μια δύσκολη αλλά εποικοδομητική προσπάθεια και από τους δυο μας, διότι αναπόφευκτα πιστεύω πως υπάρχει ένα μικρό χάσμα μεταξύ των γενεών. Πολύ μικρό, το οποίο, η συνεργασία μου με τον Αντρέα αποδεικνύει ότι μπορεί να γεφυρωθεί.

Θεωρείς ότι και ο Τσουρής πήρε κάτι από σένα;

Με χαρά λέω ότι όντως μου είπε πως πήρε κάτι από μένα. Και αυτό τον τιμά. Δεν είναι εύκολο ένας ηθοποιός, με 30 χρόνια πείρα, να σου λέει «μου έδωσες».Ουσιαστικά, για μένα, το θέατρο θέλει την παραδοχή ότι ποτέ δεν ξέρω τίποτα και ότι πάντα έχω να πάρω κάτι καινούργιο.

Δεν θα ‘ταν όμορφο να φτιάξεις ένα θίασο, με 5-6 ανθρώπους και να γυρίζεις σε χωριά του νησιού να παίζεις σε καφενέδες;

Ποιο απ’ όλα τα σχόλια που σου έκαναν αναφορικά με την παράσταση σε ξάφνιασε περισσότερο;

Κάποιος ο οποίος βρέθηκε σε μια γενική πρόβα, ο οποίος δε μιλούσε και δεν καταλάβαινε καθόλου ελληνικά μου είπε ότι σωματικά και ενεργειακά μπορούσα να του μεταδώσω αυτό που με τον λόγο ήταν αδύνατο να συμβεί.

 

Πώς είναι το αίσθημα να περιοδεύεις με έναν θίασο. Ξέρω πως ένας από τους προπάππους σου γύρναγε στα πανηγύρια και έπαιζε μουσική. Νοιώθεις ότι κάνεις κάτι αντίστοιχα όμορφο;

Όντως, είχα έναν προπάππο που ήταν λαουτάρης σε πανηγύρια. Θα ήθελα να το κάνω ακριβώς όπως και αυτός. Δεν θα ‘ταν όμορφο να φτιάξεις ένα θίασο, με 5-6 ανθρώπους και να γυρίζεις σε χωριά του νησιού να παίζεις σε καφενέδες; Το είχε επιχειρήσει πιο παλιά ο Μάριος Ιωάννου παρουσιάζοντας ένα μονόλογό του. Να γίνει ένα μπουλούκι, έτσι όπως λειτουργούσαν οι θίασοι στην Ελλάδα το ‘40 και το ’50 και να παίζεις στις πλατείες, τους καφενέδες… Είναι όμορφο πράγμα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να φέρεις τον μέσο Κύπριο κοντά στην τέχνη, ο οποίος έχει δικαίωμα σ' αυτήν. Για μένα προσωπικά, αυτό το πράγμα είναι ένας στόχος ζωής στην τέχνη. Όπως είχε πει και ο Σαίξπηρ στον «Άμλετ», η τέχνη απευθύνεται στον καθένα ξεχωριστά, ούτε στους λίγους ούτε στους πολλούς. Βλέποντας κάτι, βλέποντας μια παράσταση, ο καθένας το εκλαμβάνει και διαφορετικά, οπότε αν εμείς θέλουμε να περάσουμε κάτι και δεν το καταφέρνουμε, νομίζω θα πρέπει να το ξανασκεφτούμε εμείς και όχι ο θεατής.

Μέσα σε μόλις 4 χρόνια, έχεις παίξει «Αντιγόνη», δυο φορές στους «Όρνιθες» εκ των οποίων η μια σε κύριο ρόλο, συνεργάστηκες με τον Λιγνάδη, τον Παπαϊωάννου, τον Κακλέα, τον Ρήγο, τον Εύη Γαβριηλίδη… Ας πούμε ότι είσαι άνθρωπος που θέτει στόχους. Ποιος είναι ο επόμενος;

Να προχωρήσω αυτό που κάνω. Να μάθω πράγματα από το θέατρο.

Τι πιστεύεις πως σε βοήθησε να ανελιχτείς τόσο γρήγορα;

Καταρχήν, χαίρομαι πολύ όταν κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν σε μένα, όπως στην προκειμένη περίπτωση ο Βαρνάβας Κυριαζής που μου εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Ευελπίδη και τον ευχαριστώ γι’ αυτό. Προσπαθώ, δουλεύω, θέλω να είμαι εργατικός και να δίνω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Έχω μια αγωνία να τρυπώνω στο μυαλό του σκηνοθέτη ή του οποιουδήποτε συνεργάτη είναι δίπλα μου. Για να γίνονται τα πράγματα λίγο πιο εύκολα. «Ναι, ναι, κατάλαβα». Αυτό το «κατάλαβα» είναι πολύ σημαντικό στο θέατρο, όσο και στη ζωή.

 

Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να έχει κάποιος έτσι ώστε να μείνει στα αζήτητα;

Να πάσχει από έλλειψη επικοινωνίας με τους γύρω του, να είναι αντικοινωνικός, να φέρει αρνητική ενέργεια στις πρόβες ή στη δουλειά και να φέρει χαμηλά επίπεδα ενέργειας, πνευματικής ή σωματικής. Αν κάνει ακριβώς τα αντίθετα, είναι τέλειος.

Ποια είναι τα θετικά και ποια τα αρνητικά του να είναι κανείς στον ΘΟΚ;

Οι ηθοποιοί στον ΘΟΚ σιγά-σιγά ξεβολεύονται, αν υποθέσεις ότι πλέον τα συμβόλαια είναι χρονιαία, ότι οι ηθοποιοί είναι μόνο 27 και ότι του χρόνου μπορεί να μην είσαι εδώ αφού θα γίνουν και πάλι auditions. Είναι καλό που υπάρχει αυτός ο υγιής ανταγωνισμός. Φυσικά, υπάρχουν ακόμα μη αξιοκρατικές καταστάσεις, και λυπούμε που το αναφέρω, αλλά από την άλλη χαίρομαι αφού γίνεται μια προσπάθεια τόσο από τους ανθρώπους του ΘΟΚ όσο και από τους ηθοποιούς του ΘΟΚ για να αλλάξει αυτό. Σε ότι αφορά στα θετικά να είσαι μέλος του Οργανισμού, στο καλλιτεχνικό κομμάτι βάζω το ότι δουλεύεις με ωραίους σκηνοθέτες και με πολύ καλούς και δημιουργικούς ηθοποιούς, ενώ στα εντελώς πρακτικά σημαντικό είναι και το ότι έχεις μισθό για ένα χρόνο.

Είναι κάτι που λείπει από την θεατρική σκηνή της Κύπρου;

Φαντασία και αυθορμητισμός. Δεν είναι ότι λείπουν, σε κάποιες περιπτώσεις βλέπεις να κάνουν ένα «χουπ» και να βγαίνουν από το νερό, μετά όμως πάλι εξαφανίζονται. Χρειάζεται να το εντείνουμε, να το ενισχύσουμε, να το εντατικοποιήσουμε. Αν το κάνουμε, δεν θα πάμε μπροστά μόνο πολιτισμικά αλλά και κοινωνικά. Είμαι βέβαιος.

Και αυτοί που ξεκινούν με αυτό το σκεπτικό, κυρίως όσοι έρχονται από το εξωτερικό, στην πορεία βολεύονται και το εγκαταλείπουν.

Ξεκινάμε για να αλλάξουμε τον κόσμο και καταλήγουμε να αλλάζουμε κανάλια, κατά τον Αρκά πάντα. Ισχύει. Γιατί δυστυχώς ο άνθρωπος βολεύεται. Και δεν πρέπει. Αυτό πρέπει να πολεμήσουμε. Να μην βολευόμαστε. Το οφείλουμε στους εαυτούς μας.

 

Τι θα ήθελες να δεις στην κυπριακή τηλεόραση;

Η τηλεόραση χρειάζεται λεφτά, σενάριο και ηθοποιούς, με σειρά προτεραιότητας έτσι όπως τα αναφέρω.

Είναι κάποιος ρόλος ή κάποιοι ρόλοι που θα έλεγες με σιγουριά ότι σε έκαναν καλύτερο άνθρωπο;

Δεν ξέρω αν το θέατρο μπορεί να σε κάνει καλύτερο άνθρωπο. Συγνώμη που θα το πω, αλλά αν είσαι ένα κωλόπαιδο ηθοποιός που παίζεις πολύ καλά και κάνεις ωραίους ρόλους, νομίζω παραμένεις κωλόπαιδο. Ο Κλέονας, ας πούμε, ο χαρακτήρας της παράστασης «Μια ζωή την έχουμε» που έκανα φέτος με τον Κωνσταντίνο Ρήγο, είναι ένας τύπος που έχει τύψεις επειδή δεν κάνει σωστά τη δουλειά του. Ή μάλλον, είναι ένας σωστός άνθρωπος, που κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά τον κοροϊδεύουν οι άλλοι επειδή ακριβώς είναι σωστός. Παρόλο που το κείμενο του Τζαβέλλα αφορά σε μια απλή ιστορία, σε ένα πράγμα επιφανειακό, εντούτοις με τον Ρήγο δουλέψαμε πολύ και εμβαθύναμε σε αυτό. Βρήκαμε επίπεδα από κάτω. Βγάλαμε από τη μύγα ξύγκι, όπως είπε και ο ίδιος ο Ρήγος. Εν τέλει, ένοιωσα όμορφα με τον Κλέωνα και τον αγάπησα και είδα πράγματα που πρέπει να αποφύγω στη ζωή μου.

Μπορεί να πάρεις μαθήματα από το θέατρο, μπορεί να σου μιλήσει, να σε προβληματίσει, αλλά ως εκεί. Καλύτερος άνθρωπος μπορείς να γίνεις μόνο μέσα από προσωπικό αγώνα. Αφού με προβληματίσει μια παράσταση ή μια συναυλία ή ένα φεστιβάλ, εγώ μετά οφείλω να το επεξεργαστώ μόνος μου. Αν δεν το κάνω, τίποτα δεν θα με κάνει καλύτερο άνθρωπο.

Ο ορισμός που δίνεις σήμερα στην ευτυχία είναι διαφορετικός απ’ αυτόν που θα μου έδινες αν σε ρωτούσα κάποια χρόνια πριν;

Ευτυχία είναι να μπορώ να δώσω και να πάρω αγάπη, όση περισσότερη μπορώ. Να κάνω θέατρο είναι επίσης ευτυχία, να πηγαίνω στον Αρακαπά να βλέπω τη μάνα και τον πατέρα μου... Από αυτά τα μικρά πράγματα δημιουργείται μια μεγάλη ευτυχία.

Επόμενες παραστάσεις της περιοδείας:

Πέμπτη 10 Ιουλίου, Αρχαίο Ωδείο Πάφου

Σάββατο 12 Ιουλίου, Παττίχειο Θέατρο Σκάλα (πρώην Αττικό), Λάρνακα

Από Τετάρτη 16 Ιουλίου έως Σάββατο 19 Ιουλίου, Αρχαίο Θέατρο Κουρίου, Λεμεσός.

Ώρα 21.00

Εισιτήρια €17 & €8 (άνεργοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, στρατιώτες, μαθητές)

Πληροφορίες 77772717