Έχει σπουδάσει φωτογραφία στο North West Kent College του Λονδίνου, με ειδίκευση στον τομέα της μόδας. Το 2008 κέρδισε το πρώτο βραβείο σε διαγωνισμό της ελληνικής Vogue. Έχει συνεργαστεί με διεθνείς τίτλους περιοδικών και του έχουν εμπιστευτεί σημαντικές διαφημιστικές καμπάνιες τόσο στην Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό. Χωρίς σάλτσες και υπερβολές, πρόκειται για έναν απ’ τους πιο ταλαντούχους φωτογράφους που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας.

 

Γιατί επέλεξες να ασχοληθείς με την φωτογραφία μόδας;

Η αλήθεια είναι πως πάντοτε με συνάρπαζε η γυναικεία φιγούρα. Τα ψηλά σώματα, οι λεπτοί λαιμοί, τα ωραία ζυγωματικά… Μπορεί και να με επηρέασε το γεγονός ότι για δώδεκα χρόνια έκανα ζωγραφική. Επίσης από τότε που θυμάμαι, ενθουσιαζόμουν και με συνάρπαζαν τα χρώματα και οι ποιότητες των υφασμάτων. Όλα αυτά, άμα κάποιος τα συνδυάσει με ενδιαφέρουσες τοποθεσίες, σωστό φωτισμό και ότι άλλο μπορεί να κάνει μια εικόνα ελκυστική, τότε μιλάμε για τη βάση του fashion photography. Έχω την εντύπωση πως πάντα ήθελα να ακολουθήσω αυτό ακριβώς που κάνω σήμερα.

Ποιο θεωρείς το big break της καριέρας σου μέχρι σήμερα;

Οπωσδήποτε την βράβευσή μου στον διαγωνισμό «Young Photographers under 25» από την ελληνική Vogue. Εκτός από τιμητικό, το βραβείο αυτό και η ευκαιρία που μου δόθηκε να δουλέψω για ένα τόσο μεγάλο όνομα, ήταν μένα εμπειρία ζωής.  

Πώς αποφάσισες τότε να στείλεις δουλειά σου;

Δεν είχα και πολύ χρόνο να το σκεφτώ! Η αδελφή μου με είχε ενημερώσει για τον διαγωνισμό αφού βρισκόταν στην Αθήνα εκείνο το διάστημα και πήρε το περιοδικό από το αεροδρόμιο. Με το που είδε την προκήρυξη, με παίρνει τηλέφωνο, μου εξηγεί περί τίνος πρόκειται και πως… η ημερομηνία υποβολής συμμετοχών ήταν εκείνη την μέρα! Με την σκέψη πως δεν προλάβαινα με τίποτα να ετοιμάσω κάτι, αυτή επέμενε να στείλω δέκα φωτογραφίες από το portfolio μου και ένα μικρό βιογραφικό μου στη Vogue και ότι γίνει. Τα έστειλα την ίδια κιόλας μέρα παρόλο που το υλικό έφτασε στην Αθήνα πέντε μέρες αργότερα. Με «έσωσε» η σφραγίδα του ταχυδρομείου. Κέρδισα. Ήμουν 23 χρόνων.

Και τι ακολούθησε μετά απ’ αυτό;

Σύμφωνα με τους όρους του διαγωνισμού, ο νικητής θα έκλεινε διμηνιαίο συμβόλαιο με την ελληνική Vogue. Έτσι κι έγινε. Δούλεψα για δύο μήνες στο περιοδικό και επειδή ήταν ευχαριστημένοι απ’ τη δουλειά μού το ανανέωσαν για ακόμα τέσσερις μήνες.

 

Και τι ακολούθησε; Τι έκανες μετά;

Ακολούθησε η συνεργασία μου με το ελληνικό πρακτορείο «d-tales» το οποίο με εκπροσώπευε τόσο στον ελλαδικό όσο και στον διεθνή χώρο. Μ’ αυτό τον τρόπο έκλεισα πολλές δουλειές τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.

 

Η εμπειρία της Ελλάδας πως ήταν;

Κοίτα, επαγγελματικά έζησα την Ελλάδα σε μια περίοδο μεταβατική, λίγο πριν ξεσπάσει η κρίση. Ωστόσο, πρόλαβα και τα καλά της εποχής που προηγήθηκε. Έκανα πολλές γνωριμίες και σημαντικές για το portfolio μου δουλειές. Με το που άρχισαν να γίνονται έντονα τα σημάδια της κρίσης, επέστρεψα στην Κύπρο. Σίγουρα, αν οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές, θα προτιμούσα να ήμουν σήμερα στην Ελλάδα αντί για τότε, λόγω της εμπειρίας που έχω αποκτήσει. Ήμουν πολύ μικρός.

Παρόλα αυτά σου είχαν εμπιστευτεί την καμπάνια του οίκου Korres.

Ναι. Για τη σεζόν 2008-2009. Με είχε πλησιάσει τότε ο art director του οίκου, ο Σταύρος Παπαγιάννης και μου πρόσφερε αυτή τη δουλειά.

Ακολούθησε και ο οίκος Erotokritos.

Ήμουν πολύ τυχερός όσον αφορά σε αυτή τη συνεργασία. Εδώ να προσθέσω πως εκτιμώ το γεγονός πως ο συγκεκριμένος κύπριος σχεδιαστής έχει ως βάση του το Παρίσι, παρόλα αυτά επιλέγει να κάνει τις παραγωγές του στην Κύπρο. Και πρόκειται για ένα άνθρωπο που είναι περήφανος για τη χώρα του και επιμένει να εφαρμόζει στοιχεία από τον πολιτισμό της στη δουλειά του.

 

Η δική σου πορεία πως εξελίχθηκε όταν επέστρεψες στην Κύπρο; Δούλεψες ως μόνιμος φωτογράφος σε εκδοτικό οίκο για κάποιο διάστημα.

Παρόλο που υπάρχουν περιορισμοί όταν εργάζεσαι σε μόνιμη βάση, θεωρώ πως ήταν μια πολύ καλή σχολή για μένα το πέρασμά μου από κυπριακό εκδοτικό οίκο ως μόνιμος υπάλληλος. Έμαθα πράγματα εκεί αλλά σίγουρα ως freelancer σήμερα έχω περισσότερες επιλογές. Σίγουρα δεν θα μπορούσα να επιστρέψω πίσω στην μονιμότητα.

 

Πέρυσι είχες παρουσιάσει και την πρώτο σου σόλο έκθεση στο Black Celebration στη Λευκωσία. Πώς ήταν η εμπειρία;

Μετά από αρκετές ομαδικές, είχα αποφασίσει πως ήταν η κατάλληλη στιγμή να δείξω κάτι ολοκληρωμένο. Έτσι, τον Οκτώβριο πέρυσι, είχα παρουσιάσει την δουλειά μου κάτω από τον γενικό τίτλο «Raw» και μαζί το πρώτο μου βιβλίο με τον ομώνυμο τίτλο από τις εκδόσεις a bookworm publication. Δύο μήνες μετά ακολούθησε η έκδοση «Fashion Portfolio», στην οποία φιλοξενείται δουλειά 45 κύπριων σχεδιαστών και την οποία υπογράφω φωτογραφικά.

Αναρωτιέσαι ποτέ τι σκέφτεται κάποιος κοιτώντας τις φωτογραφίες σου;

Δεν ξέρω. Μπορεί και να μην με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτό. Γνωρίζω πως κάθε εικόνα που βγάζω προς τα έξω έχει κάτι από μένα και ελπίζω ο θεατής να αναγνωρίζει κι αυτός κάτι απ’ τον εαυτό του στη δουλειά μου.

Όταν έχεις να παραδώσεις δουλειά για κάποιον πελάτη και το αντικείμενό σου δεν είναι αυτό που θα λέγαμε «ιδανικό», πως το προσεγγίζεις φωτογραφικά;

Θέλω να πιστεύω πως κάποιος που θα με καλέσει για δουλειά, είναι αρκετά ανοικτόμυαλος να καταλαβαίνει το ύφος και τον τρόπο που προσεγγίζω το αντικείμενό μου όποιο κι αν είναι αυτό. Να καταλαβαίνει το όραμά μου και να με επιλέγει γι’ αυτό. Με την σειρά μου θα αντιμετωπίσω με τον ίδιο ακριβώς τρόπο τον πελάτη μου. Όπως και να ‘χει νομίζω πως πάντα βρίσκω ένα ενδιαφέρον τρόπο να φωτογραφίζω οτιδήποτε μου δοθεί. Θα εντοπίσω αυτό που αξίζει να δείξω μέσα από τη φωτογραφία μου.

Έχεις δεχτεί ποτέ οδηγία ή σχόλιο με το οποίο έχεις διαφωνήσει;

Ναι. Το χειρότερό μου είναι κάποιος να λέει «Αυτό είναι πολύ καλλιτεχνικό. Δεν θα το καταλάβει ο κόσμος». Και την Κύπρο αυτό το ακούς συχνά. Δεν γίνεται όμως να υποτιμούμε τον κόσμο. Ο κόσμος πάντα διψούσε και πάντα θα διψάει για καινούρια και ωραία πράγματα.

 

Με ιντριγκάρει η ατέλεια. Η ανάγκη μου να αναδείξω ότι όμορφο έχει να δώσει, προκύπτει δημιουργική. Πρόκειται για μια πρόκληση.  

Έχεις μια μέρα ελεύθερη και βγαίνεις χαλαρός με τη φωτογραφική σου στο δρόμο. Τι φωτογραφίζεις;

Αυτό είναι κάτι που έχω να κάνω καιρό, λόγω του φόρτου εργασίας μου, και μου λείπει πολύ. Θα έκανα ένα street casting, θα επέλεγα ενδιαφέροντα πρόσωπα, διαφορετικών ηλικιών και θα τα προσέγγιζα με ένα διαφορετικό τρόπο. Απλούς καθημερινούς ανθρώπους, που ωστόσο με γοητεύει η εμφάνισή τους με κάποιο τρόπο.  

Τι σε ελκύει σε τέτοιου είδους φωτογραφίσεις;

Νομίζω είναι προσωπικό. Θέλω μέσα απ’ τον καθημερινό κόσμο να αναδείξω μια ομορφιά, όπως την βλέπω εγώ μέσα απ’ τον φακό μου. Μ’ αρέσει να έχω γύρω μου όμορφα πράγματα, να δημιουργώ όμορφα πράγματα. Είναι πάρε-δώσε αυτό. Γιατί κι αυτά με τη σειρά τους με κάνουν να νιώθω όμορφα.

Σε εμπνέει η ατέλεια ή η τελειότητα;

Με ιντριγκάρει η ατέλεια. Η ανάγκη μου να αναδείξω ότι όμορφο έχει να δώσει προκύπτει δημιουργική. Είναι μια πρόκληση να έχεις να διαχειριστείς μια ατέλεια.

Αν είχες την επιλογή, ποιο μοντέλο θα ήθελες να φωτογραφήσεις;

Υπάρχουν τόσες πολλές… Η απάντηση όμως που θα δώσω θα ακουστεί cliché. Θα ήθελα να δουλέψω με την Kate Moss. Ποιος φωτογράφος μόδας δεν θα ‘θελε; Ο λόγος αφορά στον επαγγελματισμό της. Αν μπορεί αυτή η γυναίκα να σου δίνει τριάντα πόζες μέσα σε εξήντα δευτερόλεπτα, δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι πιο συγκλονιστικό για ένα φωτογράφο.

Εκτός από υπέροχες φωτογραφίες, έχουμε και εξαιρετικά δείγματα της δουλειάς σου σε head pieces. Πώς προέκυψε αυτό;

Αφορμή στάθηκε μια συγκεκριμένη φωτογραφική δουλειά που ανέλαβα στα 21 μου χρόνια. Χρειαζόμουν haute couture φορέματα, κάτι που δεν υπάρχει στην Κύπρο, έτσι αποφάσισα να φτιάξω κάτι μόνος μου. Πήρα παλιά νυφικά, τα έκοψα, τα έραψα, τα έβαψα και τελειώνοντας σκέφτηκα πως τους λείπει ένα head piece για να δέσει η εικόνα. Από τότε άρχισα να πειραματίζομαι με ανακυκλωμένα και άλλα υλικά κι ανακάλυψα πως εκτός απ’ το να διασκεδάζω μ’ αυτή τη διαδικασία, το αποτέλεσμα ήταν πολύ καλό. Μόλις υπήρξε εμπορικό ενδιαφέρον, άρχισα να φτιάχνω head pieces επί παραγγελία. Σήμερα έχω πελάτες που μου ζητούν sur-mesure καπέλα ή άλλα head pieces.

 

Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σου;

Είμαι άνθρωπος που προσαρμόζεται εύκολα με καταστάσεις και άλλους ανθρώπους. Όχι κατ’ ανάγκη για να είμαι συμπαθής και να αρέσω, αλλά για νιώθω εγώ καλύτερα με τον εαυτό μου. Για να περνώ καλά. Δεν θέλω να απογοητεύω, να δυσαρεστώ και να φέρνω σε δύσκολη θέση άλλους ανθρώπους.

 

Η μεγαλύτερή μου φοβία είναι να φτάσω σε μια προχωρημένη ηλικία και να συνειδητοποιήσω πως κυνηγούσα ένα όνειρο

το οποίο δεν κατάφερα να κάνω πραγματικότητα.

Μένεις κοντά στην πράσινη γραμμή. Ζεις την πόλη; Σε εμπνέει;

Η παλιά Λευκωσία είναι ένα διαμάντι. Με λυπεί το γεγονός ότι είναι ανεκμετάλλευτο, παρόλο που παρατηρώ πως έχουν γίνει αρκετές προσπάθειες. Αν είχα την ευχέρεια να κάνω κάτι κι εγώ, αυτό θα ήταν να συντηρούσα όλα αυτά τα υπέροχα κτίρια. Η αρχιτεκτονική μας είναι υπέροχη.

Τι σ’ αρέσει περισσότερο μες στην πόλη;

Το πράσινο, το φως του απογεύματος, ο αέρας του Φθινοπώρου. Επίσης, μ’ αρέσει που ξυπνώ κάθε πρωί με τον ήχο απ’ τους ψαλμούς του Χότζα της περιοχής.

Ποια είναι η απόλυτη ευτυχία για σένα;

Να ζω σ’ ένα χώρο που να με εμπνέει, να κάνω αυτό που αγαπώ και να ξυπνώ κάθε πρωί με κίνητρο.

Ποιο είναι αυτό;

Η δημιουργία. Θέλω ν' αφήσω πίσω μου κάποια «κληρονομιά», όπως κι αν ακούγεται αυτό.

Δηλαδή; Τι θα ήθελες να περιλαμβάνει το βιογραφικό σου όταν φτάσεις στα 70;

Διεθνείς τίτλους περιοδικών, εκθέσεις, σημαντικές συνεργασίες. Όσο ονειροπαρμένο κι αν ακούγεται αυτό, αυτό θα ήθελα. Ξέρεις, χαίρομαι όταν με πλησιάζουν και μου λένε πως η δουλειά μου αρέσει. Υποπτεύομαι όμως πως όταν φτάσω σε μια προχωρημένη ηλικία, αυτό θα έχει μια διαφορετική βαρύτητα. Θέλω να γυρίσω κάποια μέρα πίσω και να νιώθω πως τα χρόνια που προηγήθηκαν ήταν γεμάτα. Οι μήνες, οι ώρες και τα δευτερόλεπτα. Λόγω του ότι δεν πρόκειται να αποκτήσω παιδιά, σκέφτομαι πως αυτό που θα 'χω, θα ‘ναι οι αναμνήσεις μου. Η δουλειά και η προσωπική μου ζωή.

 

Τι ρόλο παίζει ο έρωτας στη ζωή σου;

Στην προσωπική μου ζωή θα έλεγα πως διαδραματίζει ένα ρόλο συμπληρωματικό. Σε καμία φάση δεν ένιωσα πως τα ερωτικά μου επηρέασαν την δουλειά μου. Η δουλειά μου είναι ένας έρωτας που μου δίνει διέξοδο. Λειτουργεί λυτρωτικά πάνω μου. Σε προσωπικό επίπεδο, με συμπληρώνει.

Σε ποια λάθη δείχνεις επιείκεια;

Σχεδόν σε όλα. Κάθε φορά προσπαθώ να αναλύω κάτι σε βάθος, σκεπτόμενος τους δικούς μου ενδοιασμούς και ανασφάλειες. Γενικότερα δεν είμαι αυστηρός άνθρωπος. Και κάτι να με πειράξει, το σκέφτομαι όπως ένα αυτοκίνητο που περνάει από χωματόδρομο. Υπάρχει περίπτωση να μην αφήσει το αποτύπωμά του; Θα το αφήσει. Αλλά σιγά σιγά όλα σβήνονται με τον αέρα.

Ποια είναι η μεγαλύτερη σου φοβία;

Να φτάσω σε μια προχωρημένη ηλικία και να συνειδητοποιήσω πως κυνηγούσα ένα όνειρο το οποίο δεν κατάφερα να κάνω πραγματικότητα.

Πες μου την τελευταία φορά που έκλαψες.

Όταν παρακολούθησα την ταινία «The  normal heart» με τον Mark Ruffalo. Πρόκειται για την ιστορία ενός ομοφυλόφιλου ακτιβιστή και όλο το παρασκήνιο πίσω απ' το HIV/AIDS κατά την διάρκεια των 80s.

Πες μου ένα ταξίδι που σου έχει μείνει αξέχαστο.

Είχα πρωτοπάει στην Κωνσταντινούπολη πέρυσι για δουλειά. Εντυπωσιάστηκα τόσο πολύ με την πόλη, αλλά δεν είχα καθόλου χρόνο να την δω. Ανυπομονούσα να ξαναπάω, κάτι που έκανα φέτος και θα το επαναλάβω.

Υπάρχει κάποιο φυσικό χάρισμα που θα ήθελες να έχεις;

Ναι! Καλή φωνή για να τραγουδώ. Όχι επαγγελματικά. Τόσο όσο για να μην μου λένε οι φίλοι μου «Ok, σταμάτα!».  

Ποια είναι τα σημερινά σου σχέδια;

Αποφάσισα πως θέλω να ξαναφύγω από την Κύπρο. Έχω ήδη στείλει δουλειά μου σε πρακτορεία και περιμένω απαντήσεις. Θέλω να ξαναμπώ σ’ αυτή τη διαδικασία. Επίσης, κάνω σκέψεις για την επόμενη ατομική μου έκθεση, την οποία θέλω να παρουσιάσω τον επόμενο χρόνο. Προτεραιότητά μου όμως αυτή τη στιγμή είναι να κλείσω κάποιο συμβόλαιο και να φύγω για εξωτερικό.

 

Δες περισσότερη απ’ την δουλειά του Χάρη Κυπριανού στην προσωπική του ιστοσελίδα.