Το πιο κάτω μπορεί και να μην σε αφορά γιατί, ξερωγώ, εσύ πέρασες την τελευταία δεκαπενταετία ναυαγός σ’ ερημικό νησί ή έκανες διατριβή πάνω στον Κώστα Ζουράρι ή σνόμπαρες τους σνόμπ κι ήσουν hipster πριν τους hipster κι όλα αυτά. Δεν μπορείς όμως με τίποτα να τ’ αρνηθείς πως μια μεγάλη μερίδα συμπατριωτών σου φάγανε το lifestyle σαν αυγό μες στην μούρη. Κάποιοι βιώνοντάς το στην χλιδέ εκδοχή του, κάποιοι γυρίζοντάς του την πλάτη και κάποιοι άλλοι -καλή ώρα- καταγράφοντας όλο αυτό που συνέβαινε.

 

Ανήκω στην τελευταία κατηγορία, κι έχω σπαταλήσει πολλές κυπριακές λίρες μες στα περίπτερα και πολλές ώρες μες στα press rooms των ντόπιων περιοδικών, τον καιρό που ήτανε μπόλικα στην χάρτινη βερσιόν τους.

Περί τα τέλη των 90s, όταν είχε κάνει εμφάνιση το ίντερνετ στην ζωή μας, το ρούτερ στα γραφεία έπεφτε κάθε μισάωρο και το κοπίδι -cutter στα κυπριακά- ήταν ο καλύτερος μας φίλος, αφού ξεπατικώναμε τα ξένα περιοδικά γιατί τα image banks ήταν τότε μετρημένα και πανάκριβα. Επίσης, για να γεμίσουν οι σελίδες -συμπεριλαμβανομένων των περίφημων κοσμικών- έπρεπε πρώτα να πάνε τα αρνητικά για εμφάνιση, να σκαναριστούν και μετά να σελιδωθούν. [Και κάπου εδώ μπορεί να παρέμβει ένας παλαιότερος να πει τα δικά του για την λινοτυπική μηχανή και τα λοιπά και τα λοιπα].

Πίσω στα late ‘90s και τα ‘00s, όταν κάναμε εμείς την πλάκα μας στο χωριό μας, ο ελληνικός Τύπος -αυτός που θα μας απασχολήσει σε ετούτο εδώ που διαβάζεις- μεσουρανούσε στα περίπτερα.

Αν ανήκεις στο ηλικιακό γκρουπ 35 με 40φεύγα, έχω μια υποψία πως κατιτί θα σου θυμίσουν όλα αυτά.

Και στην ερώτηση «Καθόσουνα, ξυνόσουνα, δεν είχες τι να κάνεις;», θα απαντήσω όχι. Αντιθέτως. Κάνω εκκαθάριση στο σπίτι. Στις πέντε μετακομίσεις που έχω κάνει μέχρι σήμερα, κουβαλούσα ένα επιπλέον αμάξι περιοδικά μαζί μου. Τώρα ήρθε η ώρα να φάνε σουτ, λόγω έλλειψης χώρου, κι είπα να τα ξεσκονίσω, να πάνε στο καλό καθαρά και μαζί να τους αφιερώσω ένα τελευταίο retrospective πριν τα αποχαιρετίσω.

Ιδού λοιπόν ένα μικρό, πολύ μικρό, μικρούλι λέμε, δείγμα του τι συνέβαινε στα περίπτερα τότε και πως είχε επηρεάσει την καθημερινή μας ζωή και ίσως, τον τρόπο που σκεφτόμαστε σήμερα.

Αν ανήκεις στο ηλικιακό γκρουπ 35 με 40φεύγα, έχω μια υποψία πως κατιτί θα σου θυμίσουν όλα αυτά.

Για να τοποθετηθούμε, πρέπει να διευκρινίσουμε πως μιλάμε για την εποχή της lounge μουσικής, των lounge bars και του lounging γενικότερα. Η χαλαρουά κατάσταση ήταν στα φόρτε της στα ‘00s γιατί, πολύ απλά, δεν μας βασάνιζε και κάτι ιδιαίτερο. Στην Ελλάδα «λεφτά υπήρχαν» και δεν χρειαζόταν να βγει να το επιβεβαιώσει κανένας Γιώργος Παπανδρέου. Στην Κύπρο οι κερδισμένοι του Χρηματιστηρίου και οι φθηνές κόπιες τους, μεσουρανούσαν στις κοσμικές στήλες και ξεσήκωναν κάθε που ανέβαιναν Αθήνα -για μπουζουκλερί καταστάσεις και εξεζητημένο shopping- ό,τι τους γυάλιζε το μάτι απ’ τους αντίστοιχους κερδισμένους και μας το κουβαλούσαν έπειτα πίσω στην Κύπρο.

Τα «ναρκωτικά του σαββατοκύριακου» ήταν αυτά που έκανες χωρίς να ‘χεις άγχος αν θα ξυπνήσεις την επομένη. Ιδανικό drug για όλους τους καριερίστες που δούλευαν σαν τρελοί για να βγάλουν ακόμα περισσότερα χρήματα και να απολαμβάνουν όλα τα… μινιμάλ.  

Ήταν η περίοδος που φύτρωναν διάσπαρτα [όχι όπως στην Ληδρονασαγόρου σήμερα] μπαράκια με χαμηλό φωτισμό, μπαρόκ wallpapers, πανάκριβα έπιπλα και τεράστια ντιζαινάτα πιάτα, σ’ αυτά που θες χάρτη να βρεις την γκουρμέ μικροσκοπική μερίδα φαγητού μέσα. Όλα έγιναν ξάφνου μινιμάλ. Η δεκαετία των ‘90s που προηγήθηκε -κι έστησε με Armani σκηνικά το τοπίο στη Δύση- βρήκε δέκα χρόνια μετά άξιους ακόλουθους και στην Μεσόγειο. Οι «βαστούμενοι» και μη, βρίσκονταν σε μια κατάσταση trance, με τους δεύτερους να παίρνουν νορμάλ μισθούς για την εποχή αλλά να λυσσάνε να ζήσουν -ή να προσποιούνται πως ζουν- όπως τους πρώτους. Εισήχθηκαν και τα «ναρκωτικά του σαββατοκύριακου», έτσι ήταν η ορολογία τότε, τα οποία απολάμβαναν άτομα και απ’ τις δύο κατηγορίες. Τα ναρκωτικά του Σαββατοκύριακου ήταν αυτά που έκανες χωρίς να ‘χεις το άγχος αν θα ξυπνήσεις την επομένη να πας δουλειά. Ήταν η νέα μόδα παγκοσμίως, για όλους τους καριερίστες που δούλευαν σαν τρελοί για να βγάλουν ακόμα περισσότερα χρήματα και να απολαμβάνουν όλα τα… μινιμάλ που αναφέραμε πιο πάνω.

Ο καριερίστας μεσουρανούσε. Όλα τα επαγγέλματα που απαιτούσαν κοστούμι και τακούνι, τρίωρο μίτινγκ και επαγγελματικό ταξίδι, είχαν την τιμητική τους. Ήταν η εποχή που ο περισσότερος κόσμος δεν ήθελε να παντρευτεί και να κάνει παιδιά, γιατί το θεωρούσε πασέ. Στα γκομενικά ότι περπατούσε ήταν αναλώσιμο και στις φιλίες ζυγιζόταν πρώτα η δύναμη και το κονέ και μετά ο χαρακτήρας.

 

Οι νέοι γιάππηδες απ’ τον χώρο της τεχνολογίας επαναστάτησαν στιλιστικά, έβαλαν t-shirt και αθλητικό παπούτσι, αγκάλιασαν το θέμα «ακμή» και «πιτυρίδα» και μας έκλεισαν το μάτι κάνοντας το παγκόσμιο αποικία του Cupertino.

Ήταν τότε που έκαναν την εμφάνισή τους και οι nerds. Αυτοί που στα mid '70s - early '80s τρώγανε το bullying του αιώνα στο δημοτικό, βγήκαν στην αντεπίθεση. Είχε προηγηθεί στα mid ‘90s και η ταινία «Hackers», με την Angelina Jolie να μας συστήνεται επίσημα. Οι νέοι γιάππηδες απ’ τον χώρο της τεχνολογίας επαναστάτησαν στιλιστικά, έβαλαν t-shirt και αθλητικό παπούτσι, αγκάλιασαν το θέμα «ακμή» και «πιτυρίδα» και μας έκλεισαν το μάτι κάνοντας το παγκόσμιο αποικία του Cupertino. Η αυτοκρατορία τους καλά κρατεί, αφού σε συνεργασία με τους παραδοσιακούς γιάπηδες και ηγέτες, διοικούν και ελέγχουν αυτή τη στιγμή τον πλανήτη. Οπόταν στο σλόγκαν «Stop bullying» πρόσθεσε και ένα «…γιατί θα την φας μετά» και είσαι μέσα.

 

Οι φυλές του… whatever ήταν στα χάι τους πριν από μια δεκαετία και αποτελούσαν καθαρή εφεύρεση των lifestyle περιοδικών. Μιλάμε για τα γνωστά άρθρα που αφορούσαν στις φυλές της πόλης, τις φυλές της παραλίας, τις φυλές του οτιδήποτε, που ουδεμία σχέση δεν είχαν με τις θεωρητικές μορφές κοινωνικής οργάνωσης, παρά μάλλον με το πόσο αλκοόλ ήπιε το βράδυ πριν ο συντάκτης ή ποιοι δεν του κάθονταν στο στομάχι. Διασκεδαστικότατο θέμα γι’ αυτόν που το έγραφε, γιατί έβγαινε γρήγορα, τόσο όσο να ψηθεί ένα hot dog, και καταναλωνόταν ακόμη πιο γρήγορα. Σήμερα, η εν λόγω θεματική θα έβγαινε με ακόμη περισσότερη ευκολία, αφού οι ταξικές διαφορές είναι όντως τέτοιες που δίνουν τροφή, αλλά δεν είναι πιασάρικο πλέον το κόνσεπτ.

 

Χάπια. Περισσότερα χάπια. Νόμιμα χάπια. Παράνομα χάπια. Τα ‘00s ήταν μεταξύ άλλων η χρυσή δεκαετία των φαρμακευτικών, των χημικών, των ότι να ‘ναι παρασκευασμάτων. Είχες κατάθλιψη, είχες επιπλέον βάρος, είχες την ανάγκη να βλέπεις δράκους και να χτυπιέσαι ακούγοντας μουσική χωρίς στίχους, υπήρχε το κατάλληλο χάπι στην αγορά για σένα. Τα νόμιμα της λίστας διαφημίζονταν με πολλαπλούς τρόπους, έμμεσους ή άμεσους κι ο κόσμος άρχισε να «χαποπίνει», να ανταλλάζει συνταγές [πολύ πριν αρχίσει να ανταλλάζει συνταγές μαγειρικής στα mid ‘00s] και να κάνει crash test όλες αυτές τις σάπιες –επί το πλείστο- υποσχέσεις που κυκλοφορούσαν στην αγορά.

Χάπια. Περισσότερα χάπια. Νόμιμα χάπια. Παράνομα χάπια. Τα ‘00s ήταν μεταξύ άλλων η χρυσή δεκαετία των φαρμακευτικών, των χημικών, των ότι να ‘ναι παρασκευασμάτων.

Μια δεκαετία και βάλε μετά, να το διευκρινίσουμε πως η Μαρία δεν έχασε ποτέ τα περιττά κιλά, ο Γιώργος άρχισε να βλέπει δράκους και στο ξύπνιο του απ’ το πολύ κάψιμο, η Γεωργία εξακολουθεί να έχει ψυχολογικά κι εγώ, άμα τρώω ένα καρότο κι ένα μήλο την ημέρα, δεν χρειάζομαι κανένα διατροφικό συμπλήρωμα.



 

Με ετούτα και με εκείνα, τα ‘00s ήταν η εποχή που έκαναν την εμφάνισή τους οι άντρες ρετροσέξουαλ. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι, αυτοί ήταν ετερόφυλοι που σταμάτησαν να ασχολούνται -και καλά- με την εμφάνισή τους κι άρχισαν να ξοδεύουν χρόνο και χρήμα για ταξίδια, μουσεία, ποιοτική ζωή κλπ. Στην ουσία πρόκειται για τους αρχαίους πρόγονους των σημερινών hipster, με την σεξουαλική ταυτότητα να διευρύνεται και τις βιομηχανίες ξυριστικών ειδών να μετρούν σήμερα επίσημα τις ζημιές τους. Γενικότερα το θέμα με τον άντρα που είχε αλλάξει, έπαιζε πολύ εκείνο το διάστημα. «Μα που πήγαν όλοι οι άντρες;», «Οι μάγκες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τρένο» και τέτοια. Ήταν τελοσπάντων η  εποχή που οι πλείστοι άντρες το γύρισαν από κυνηγοί σε οικοκυρές που περίμεναν την πριγκίπισσα στο άσπρο άλογο να τους κτυπήσει την πόρτα. Ιδανικά την ήθελαν στα μέτρα της Paris Hilton, που ‘χε κάνει την εμφάνισή της εκείνη την εποχή. Bimbo και λεφτού δηλαδή. Το ποσοστό των διαζυγίων ανέβηκε μια δεκαετία μετά κατακόρυφα και έβρισκες [τις καλές εποχές, στο booming των κτηματικών] παλάτια-ευκαιρίες σε πολύ καλές τιμές.

 

Το big bang των σόσιαλ μίντια έγινε με την εμφάνιση του Facebook. Το φουμπού ήρθε κι άλλαξε την ζωή μας, τον τρόπο που μιλάμε, που γράφουμε, που σκεφτόμαστε. Η κάθε «Πετρίδου» έγινε «Petrides», το greeklish βρήκε χώρο να κινηθεί ανεξέλεγκτα, οι συζητήσεις των φιλενάδων είχαν να κάνουν με τα likes της ημέρας και την φώτο που ανέβασε ο πρώην με την νυν.

 

Την τιμητική τους είχαν οι διαφημίσεις τσιγάρων, ποτών και προφυλακτικών.

Για να μην ξεχνιόμαστε, το σημαντικότερο κεφάλαιο του Τύπου για τον οποίο μιλάμε ήταν οι διαφημίσεις. Κι ήταν σημαντικές γιατί πολύ απλά… υπήρχαν. Διαφημίσεις, πολλές διαφημίσεις, διαφημίσεις να φαν κι οι κότες. Το πάρτι, βέβαια, τελείωσε δέκα και κάτι χρόνια μετά και τα πράματα έγιναν πιο σεμνά. Την τιμητική τους για μεγάλο διάστημα είχαν οι διαφημίσεις τσιγάρων [ναι αγαπητοί μου 25άρηδες, υπήρχαν], ποτών και προφυλακτικών [στα ελληνικά έντυπα τουλάχιστον]. Την αγία τριάδα έρχονταν και συμπλήρωναν οι διαφημίσεις από καλλυντικά, αυτοκίνητα, χρυσαφικά. Όλα όσα «έπρεπε» να διαθέτει και ήθελε να αποκτήσει ο κόσμος τότε. Και λεφτά να μην είχε, ας μην ξεχνάμε τις «bonus» πακέτο-με-το-statement-σου πιστωτικές καταναλωτικές κάρτες των τραπεζών που σου εξασφάλιζαν το κολιέ σε δόσεις.

Στην λίστα των αξέχαστων διαφημίσεων και πολλές που δεν μάθαμε ποτέ αν στέριωσε το προϊόν που διαφήμιζαν. Κλασσικό παράδειγμα η… αντρική μάσκαρα, την οποία υποθέτω θα τίμησαν οι emo και μετά ουδείς γνωρίζει την τύχη της. Μόνο ο Κοργιαλάς ίσως…

 

Ήταν και τα ερωτήματα που έθετε ο lifestyle Τύπος. Οι τσαχπίνικοι τίτλοι-απορίες, με κάποιους απ’ αυτούς να ‘χουν απαντηθεί και άλλους να μην αφορούν κανένα σήμερα. Ερωτήσεις του τύπου «Θα είναι η Πέγκυ η διάδοχος της Βίσση;» φαίνονταν από τότε γελοίες γιατί όλοι πάνω-κάτω ξέραμε την απάντηση. Όχι δεν έγινε.

 

Βέβαια, ας μην τα ισοπεδώνουμε όλα, στην ερώτηση «Χατζηγιάννης: Σνομπ ή σκιαγμένος», θέλω να πιστεύω πως την έχουμε την απάντηση.

 

Και πριν ακόμα το χωνέψουμε πως ο Ρουβάς, η Βίσση κι ο Χατζηγιάννης δεν θα έκαναν ποτέ καριέρα στο εξωτερικό, τα περιοδικά άρχισαν να επενδύουν στην πιο-χαρούμενη-κι-απ΄την-χαρά-την-ίδια Καλομοίρα. Το λοιπόν, ούτε η promising Καλομοίρα, που σέρβιρε τότε «μαρίδια και τυρί», δεν το πήρε το ευρωπαϊκό. Ως την Αμερική έφτασε όμως, μην είμαστε άδικοι, μπορεί όχι για καριέρα αλλά για να κάνει γάμο και παιδιά.

 

Ήταν κι οι φιγούρες που πουλούσαν, πουλούν και -υποψιάζομαι πως- θα εξακολουθήσουν να πουλάνε. Ο μάνατζερ Ψινάκης, για παράδειγμα, που κέρδισε την λαϊκή ψήφο κι έγινε από μάνατζερ του Ρουβά, μάνατζερ του Μαραθώνα στην Ελλάδα. Σταθερή αξία στον χρόνο ο Δήμαρχος, με τις ατάκες να εκστομίζονται σήμερα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο όπως και χθες. Γιατί πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που την φιλοσοφία της ζωής τους θα χαρακτηρίζει το εγγλέζικο «Nothing to lose».

 

Εκείνη την εποχή είχε κάνει την εμφάνισή του και ο Αλέξης Τσίπρας. Εντάξει, δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί πιο πριν γιατί ήταν στο λύκειο. Οι δημοσκοπήσεις λένε πως αν είχαν εκλογές στην Ελλάδα τώρα που εσύ το διαβάζεις αυτό, μπορεί και να μιλούσαμε για τον επόμενο πρωθυπουργό. Τότε όμως, ήταν το new kid on the block που όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν από πού ήρθε και πού θέλει να πάει.

 

Το lifestyle της πολιτικής είχε πάντα μια θέση στα εν λόγω έντυπα ακολουθώντας πάντα τα trends της εποχής. Τότε ήταν τα παλάτια του Σαντάμ, σήμερα είναι το «Λευκό Παλάτι» του Ερντογάν και πάει λέγοντας.

 

Απ’ το πολύ γυμνό που έχουμε δει, πώς να συγκινηθούμε με τίτλους του στιλ «ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ-ΣΟΚ: Η Rihanna γυμνή»  

Το γυμνό, ξεχάσαμε το γυμνό. Απ’ τις ερωτήσεις του τύπου «Έκανα σεξ και δεν το είπα σε κανένα. Είμαι έγκυος;» του θρυλικού Cosmo στις αμέτρητες γυμνές φωτογραφίες της κάθε γκόμενας που ήθελε να αναρριχηθεί είτε γρήγορα είτε μέσω της… «καλλιτεχνικής φωτογραφίας», το γυναικείο γυμνό μονοπωλούσε. Απ’ το πολύ γυμνό που έχουμε δει, πώς να συγκινηθούμε με τίτλους του στιλ «ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΣΗ-ΣΟΚ: Η Rihanna γυμνή»  ή το [here’s another one] sex video της Kardashian. Τα ‘χουμε δει όλα, φωτογραφημένα απ’ όλες τις γωνίες, τίποτα δεν σοκάρει πια. Τα ‘00s ήταν ένα ατέλειωτο, ετεροχρονισμένο, Hefner-ο-πάρτι.

 

Και κλείνουμε με την ειρωνεία της υπόθεσης και τα άρθρα του τύπου «Οι χλιδάνεργοι». Επειδή ήτανε μόδα τότε, αν σε έπαιρνε, να μην δουλεύεις και να τρως τα λεφτά του μπαμπά [σε ρούχα, ταξίδια και γκομενικά], στην Ελλάδα γεννήθηκε ο όρος «χλιδάνεργος».

 

Με λίγα λόγια τα ‘00s ήταν μια ωραία δεκαετία. Φανταστική. Και μετά μας κτύπησε ξαφνικά την πόρτα η πραγματικότητα και μας έσκασε την φούσκα μες στα μούτρα.

Τα περιοδικά απ’ τα ‘00s τα ‘χω μαζέψει για ανακύκλωση, αφού έκοψα πρώτα με κοπίδι –cutter στα κυπριακά- κάποια αγαπημένα μου άρθρα απ’ τις σελίδες τους. Κράτησα και κάποιες διαφημιστικές, αυτές που έξυνες το αρωματάκι και μύριζαν. Στα online δεν έχεις επαφή με χαρτί και άρωμα.

Αιώνια τους η μνήμη. Των ‘00s.